ΡαΝτΕβΟύ Με ΤοΝ ΘαΝάΣη ΚαΙ Τη ΜάΡθΑ

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες Όταν τ’ ανοίγω βλέπω μπρος μου ό,τι κι αν τύχει Όταν τα κλείνω βλέπω μπρος μου ό,τι ποθώ. Γέμισε πάλι ο βυθός του Λυκαβηττού.
Ξανά ανηφοριές και πάνω. Ανηφοριές και πάνω.Τεντώνεται σαν νυσταγμένη γάτα η Αθήνα από κάτω. Κόσμος πολύς, απλωμένος παντού.Θα έλεγες ότι είναι σαν μαύρο ζυμάρι από μακριά. Ανάβουν τα φώτα,λαμπυρίζουν πάνω από τα πρόσωπα σαν να βρισκόμαστε στα καταβάθια της θάλασσας. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου παραδίνεται σε διάσπαρτους ηχητικούς κόσμους Ξάφνου μια τζαζ κλίμακα με κάνει να σηκώσω τα μάτια μου και να προσέξω τα αστέρια.
Τα ίδια γνωστά κομμάτια Ο ίδιος σπαραγμός,το ίδιο τρίξιμο εκεί μέσα... Κούρασα το βλέμμα μου με το να σε ψάχνω,μέσα από αναμμένους αναπτήρες και φωτεινές οθόνες κινητών.
Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί θέλω να ακούω τραγούδια που πληγώνουν τις μνήμες.
Ακόμα δε βρήκα γιατί δε μπορώ να με συναντήσω στα καλοκαίρια που άφησα μέσα στην αρένα του λόφου... Να βγαίνεις απ' το όνειρο να κατεβάζεις τα πουλιά στον ύπνο πάλι να περνάς Κι ύστερα στο δωμάτιο να ντύνεσαι καλά να πας κατά την πόρτα να κάνεις δύο βήματα στο τρίτο κοκαλώνεις Να λείπει απάνω ο ουρανός Γέρασε το βλέμμα μου ταξιδεύοντας για την χαμένη νιότη σου. Κονδύλι από χαλκό το σύνθημα Που είναι ο νους σου,που γυρνά;
Που είναι οι λέξεις; Οι λέξεις είναι στο χαρτί και ο νους μου ταξιδεύει.Θα πάρω το χάλκινο κονδύλι και θα έρθω να στα γράψω. Μαντατοφόρος της ψυχής σου. Κόσμος που σαλεύει σαν τεράστιο σαλάχι, ήχοι κλεισμένοι σε επαρχιώτικα σεντούκια,νότες εξαγριωμένες τόσο, που τις νοιώθω να πηδάνε στα πλαστικά κίτρινα καθίσματα,οι τεχνικές της Μάρθας.Το κομμάτι που ήθελα τόσο πολύ να ακούσω,δραπετεύει τελικά από αυτήν.Το δικό σου το άκουσα και σε θυμήθηκα, όπως κανονίσαμε... Στην επιστροφή ο αέρας με χτύπαγε στο πρόσωπο. Τελικά δεν καταφέρνεις εύκολα να χασμουρηθείς πάνω στη μηχανή. Καταπίνω αέρα και όλα όσα η Μάρθα έβγαλε από μέσα της σκορπώντας τα στο βασιλικό αίμα της νύχτας. Κλείνω μάτια και ανοίγουν οι πόροι από το δέρμα της σκέψης ,μουρμουρίζω σιγανά ,ίσως και λίγο τραγουδιστά: Αγρύπνια, της κόλασης κήτος είναι το φιλί σου φωτιά Αφήνει μια γεύση από σίδερο Πού 'χουν ξηλώσει καράβια παλιά Κι ενώ περνά η νύχτα...