ΓόΡδΙοΣ δΕσΜόΣ

Μπήκα σε ένα καράβι,όχι αληθινό καράβι,αλλά από αυτά που φτιάχνει ο νους κάθε τόσο για να δραπετεύει και δεν γύρισα να κοιτάξω πίσω.
Βαθιά αναπνοή και δρόμο, είπα καθώς ανέβαινα την μπουκαπόρτα του.

Και δεν γύρισα να κοιτάξω. Αυτή τη φορά έβαλα εγώ τους όρους. Θα κοιτάξω μόνο αν έρθεις στο λιμάνι και σπαραχτικά με φωνάξεις για να κατέβω.

Δεν έρχεσαι,δεν γυρνάω... «Μην πίπτεις κοριτσάκι,λέω κάθε τόσο, μην πίπτεις,

καμία οπισθοχώρηση στα όνειρα μας,ακούς;»

Κανένας τόπος δεν θα γίνει το Βατερλό μας... Το πλοίο ζεσταίνει τις μηχανές του,σχεδόν ξεκίνησε και γω στέκομαι εδώ μπροστά στο γόρδιο δεσμό του Ιούνη χωρίς σπαθί,χωρίς δύο λέξεις στα χείλη. Αφήνω τον τόπο μας πίσω,δεν υπάρχει πουθενά αυτός ο τόπος,μόνο στα μάτια αυτών που τον αντίκρισαν,η αληθινή μου πατρίδα χαμένη καιρό τώρα από Θεία τιμωρία.

Το λιμάνι θαρρώ απομακρύνεται βγάζω από την τσέπη του μπουφάν (έχει κρύο πολύ σε αυτό τον τόπο που αφήνω)την συναισθηματική μας πυξίδα. Της ρίχνω μια τελευταία ματιά,την κρατάω λίγο στα δάχτυλα μου και με μια κίνηση την πετάω στη θάλασσα. Δεν κοιτάω δεν τολμάω να γυρίσω να δω την απουσία σου. Περιμένω το σφύριγμα και καθώς αναμένω σκέφτομαι κάτι που με τρομάζει. Μεσοπέλαγα χωρίς εξάντα;Δηλαδή τι; Δεν χαράζει τίποτα στο βάθος.... αλλά όχι πια. Πάντα χαράζει.