Οι σκέψεις λικνίζονται στο μπλε βυθό του μυαλού μου.Αναπολώ ρεμβάζοντας το ταβάνι και μιάζοντας τις ίνες της κουρτίνας με μελαγχολία. Με ένα άδειο ποτήρι ρούμι στο χέρι...Με ένα χέρι και ένα ποτήρι χωρίς τίποτα μέσα του και μέσα μου τόσα!
Τα πάντα σκάνε με ταχύτητα φωτός,χτυπάνε στο πάτωμα στους τοίχους στα μικρά παράθυρα στα έπιπλα και έπειτα επάνω μου με φόρα ,με φόρα απίστευτη Επάνω μου λες και φταίω εγώ που τα έζησα μόνο έτσι.Τα πάντα καίγονται όπως ένα φιλμ!
Γεμίζω το ποτήρι,τα κομμάτια που μου έβαλες να ακούσω είχα να τα ακούσω 11 χρόνια και ήταν όλη μου η εφηβεία και ίσως και λίγο πιο μετά.Ήταν ότι καλύτερο είχα αποφασίσει να ζήσω.
Εκεί πίσω δεν υπάρχει τίποτα πια παρά μόνο νιότη και ένα γαλάζιο φως που τη νανουρίζει!
p.s:"Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα, και η καρδιά μου στο φώς θα χιμήξει
8 σχόλια:
Ειναι το γαλάζιο φως του ασθενοφόρου. Ας έρθει να με πάρει επιτέλους. Σειρήνα, ε Σειρήνα...
Den xwraw edw.
To niwthw.
Me vevaiothta pleon.
Me h' xwris seirhna.
Otan erthei h wra na petakseis pshla, piase atlantikou kai pagovouno gwnia.
@global μάλλον εγώ δεν χωράω πια εδώ
μην ξανακούσω βλακεία...από σένα.
Όχι και δεν χωράς..η θέση είναι δικιά σου,όπως ήταν
παραπονιάρα...γκρινιάρα...ειπα και γω το χάσαμε το χούι;
Xoui.
Opws o Liouh, o Ntiouh ki o Xiouh, ta anhpsia toy Donald.
Kala nanourismata.
Σωστά. Κλείσε τα μάτια σαν αυλαία. Παράσταση τέλος.
τελος.Πάμε για άλλα. Για πιο αληθινά,
Πάμε για πράγματα που μπορείς να δεις και να ζήσεις in real life in real time.
Βαθιά αναπνοή και δρόμο!
Εμένα νομίζω θα μου λείψει...
@ maria adouaneta πριν δύο χρόνια σκότωσα δύο κορίτσια με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια...η μια καθότανε στον καναπέ του σπιτιού μου κάθε βράδυ και η άλλη μπαινόβγαινε στα όνειρα που ύφαινα και τα έκαιγε!
Την μία την έλεγαν μιζέρια και την άλλη θλίψη...
Δημοσίευση σχολίου