sUmMeR FoOtAgE (AuGuSt)*

Χθες για πρώτη φορά σε ονειρεύτηκα.  Δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά. Η μάλλον συνέβαινε μόνο όταν στεκόσουν δίπλα μου ή αντικριστά μου εκείνες τις λίγες φορές που σε συνάντησα. Ήταν μέρα και φορούσες ένα μαύρο παλτό. Μακρύ παλτό. Σε βρήκα πίσω από ένα  μισογκρεμισμένο τοίχο, λευκό. Περίμενες κάτι. Όχι έμενα. Κάτι. Σου μίλησα χωρίς εγωισμό και φόβο κάτι που μόνο εκεί μπορώ να κάνω. Και συ επίσης. Δεν ήξερα αν ήθελα να σε αποφύγω  ή να κάτσω να σε χαζέψω λίγο ακόμα. Χωρίς να σου δίνω σημασία ξεκίνησα μια τοιχογραφία. Ανέβηκα σε ένα ξύλινο μικρό τετράγωνο σκαμνί και άρχισα να κολλάω τα άκρα στον λευκό τοίχο. Με σήκωσες  ξαφνικά, να φτάσω, σαν να φοβόσουν να μην σπάσω. Είμαι ήδη σπασμένη σου είπα. Με φίλησες και γω τραβήχτηκα. Δεν είχες πια το πρόσωπο που ήξερα. Με κράταγες ακόμα σα να φοβόσουν να  μην σπάσω και συνέχισες να με φιλάς πιέζοντας με όλο και πιο δυνατά μέχρι που δεν μπορούσα να ανασάνω. Ήταν τόσο αληθινό που  ξύπνησα. Άνοιξα τα μάτια και σηκώθηκα, έτσι απλά. Σηκώθηκα και  πήγα να βάλω καφέ. Χωρίς κανένα συναίσθημα. Σκέφτηκα μόνο κρίμα. Κρίμα που δεν κατάφερες να με πνίξεις μέσα σε εκείνο εκεί το όνειρο, να με σπάσεις έστω. Μεγάλο κρίμα, μα δεν έχει σημασία.

Στο δρόμο την μέρα είμαι μόνο εγώ, όπως και τη νύχτα. Οδηγώ εντελώς μηχανικά. Καμία σκέψη, κανένα συναίσθημα. Γνωρίζω καλά πως είμαι μέσα στον κύκλο του Αύγουστου και απλά πάω. Κυκλοφορώ κυρίως νύχτα μεθυσμένη ή και μη. Η Αθήνα γυμνή και γκρι αηδιάζει που με βλέπει έτσι. Αδιαφορώ. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μετρώ τις βαλίτσες και τα ποδήλατα που είναι στοιβαγμένα μέσα κι έξω από τα αυτοκίνητα που φεύγουν. Να τα μετρώ και να ονειρεύομαι ότι με παίρνουν και μένα μαζί  στο πίσω μέρος του αυτοκίνητου τους στριμωγμένη και κενή. Με εκείνα  τα παλιά κίτρινα γουόκμαν  να σκεπάζουν τα αυτιά μου  παίζοντας μουσικές που δεν αντέχω να ακούω πια. Οδηγώ μηχανικά, εκεί είχαμε μείνει κι  όταν κάποτε βραδιάζει βάζω τα γυαλιά ηλίου μου και κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι πολύ προσεχτικά. Είναι κάτι  που με ευχαριστεί γιατί  αλλάζει  η ματιά μου απέναντι στην ζωή επιτελούς. Σκουραίνει αλλά έχει και απίστευτες αντανακλάσεις, ιδίως αυτός ο γαμημένος  Αττικός  ουρανός νύχτα με γυαλιά ηλίου. Μέχρι και το σπίτι μοιάζει  σαν μωβ πανσές με κιτρινοπορτοκαλί έπιπλα, ως και οι μυρωδιές διαστρεβλώνονται στο μπαλκόνι. Κρίμα που δεν κυκλοφορούμε έτσι έξω. Κρίμα που δεν έχουμε το θάρρος. Μεγάλο κρίμα, μα δεν έχει σημασία.

Αύγουστος 2018 και είμαστε σχεδόν και πάλι εδώ λιγοστεύοντας. Λιγότερο αγαπημένοι, περισσότερο καμένοι περνάμε μέσα από τοίχους σπάζοντας πιάτα στο νεροχύτη για να μην ακούμε τα δελτία ειδήσεων .Μετράμε κεφάλια και φωνάζουμε δυνατά τα επίθετα να δούμε αν είμαστε όλοι εδώ. Ανοίγουμε λαγούμια με τα νύχια από  υπέρμετρο εγωισμό και φόβο. Καθόμαστε απέναντι από τις οθόνες των κινητών και των υπολογιστών λιωμένοι με αυτή την κάποια υποτιθέμενη μελαγχολία και αναπνέουμε μηχανικά, πίνοντας την μια νύχτα τζιν την άλλη νεγκρόνι. Κοίτα, κάποιες φορές ζούμε κι όλας και έξω από τα bar, γελώντας φωναχτά και ατενίζοντας τους ανθρώπους μύγες. Ξέρετε εκείνους που προτιμούν να κάθονται στα σκατά κατεδαφίζοντας τους παραδείσους που τους χαρίστηκαν. Κρίμα.

Σκληρός μήνας  ο Αύγουστος, μα δεν έχει σημασία.

https://www.youtube.com/watch?v=EcaxrqhUJ4c