Περνάνε γρήγορα
όλα, μήνες ,μέρες, εποχές, θάνατοι, άνθρωποι από δίπλα μας, αστραπές, φωτιές,
μπλέ φεγγάρια, πύρινες ανατολές. Έχω την αίσθηση ότι η γη γυρίζει όπως την
γυρίζαμε εμείς στα σχολεία σπρώχνοντας την με το δάχτυλο. Σα να λιγοστεύουν όλα πια. Να
απομακρύνονται. Και εκείνες οι εποχές από τις όποιες βγήκαμε έφηβοι με δεμένες πλάτες και βελούδινα πρόσωπα, λες και δεν στάθηκαν
ποτέ όρθιες. Όλα κατεδαφίζονται και λιγοστεύουν. Και μεις, κρατώντας τους σοβάδες του παλιού κόσμου
στα χέρια, σαστισμένοι. Και όλα όσα νιώθουμε, και όσα μπορούμε, και όσα θα θέλαμε
να γίνουμε, και όλα όσα είμαστε, και όσα αντέχουμε, και όσα έχουμε δίπλα μας, και
όσα αγαπάμε και για όσα παλεύουμε, και σε όσα πιστεύουμε. Όλα πιο λίγα. Ζωγραφίζω
αρχαγγέλους σε κατεστραμμένες εκκλησίες φωνάζοντας βοήθεια. Αφήνω φαντάσματα με
ακρυλικές υφές και χάρτινα μέλη σε ότι ερείπιο υπάρχει, φωνάζοντας
βοήθεια. Προσπαθώ να αφήσω ένα στίγμα για τους επόμενους φωνάζοντας βοήθεια. Αλλά
είναι μεγάλη η αλήθεια μου και ίσως τρομάζει. Γιατί ο κόσμος που λιγόστεψε άρχισε
να ψεύδεται για να νιώσει πιο αληθινός.
Ψεύδεται ευθαρσώς
μπροστά σου. Τίποτα δεν ισχύει από αυτά που λέει και γράφει. Γενικώς και
ειδικώς. Γελάω πνιχτά. Λένε σε θέλω και δεν ξέρουν ότι γράφεται με δυο παχιά
θήτα που ρυμουλκούν κάθε εγωισμό και απάθεια. Λένε σε χρειάζομαι και δεν κάνουν
βήμα να σε αρπάξουν από την μέση. Ο κόσμος ψεύδεται ευθαρσώς σε ξεχαρβαλωμένα κρεβάτια
και παλιούς καναπέδες μιλώντας για
μεσογειακούς κυκλώνες που σφυροκοπούν,
αλλά στην πραγματικότητα είναι κυκλώνες χωρίς
μάτια και ύπουλες καταστροφές. Κυκλώνες που χαμηλώνουν ξαφνικά την ένταση από βαρεμάρα
και μόνο, χωρίς φωτορυθμικά και εξτρίμ καταστάσεις. Μόνο με βροχές σαν ατέλειωτα
κλάματα και σιωπηλές σκοτίες. Με όλα τα δέντρα και τις πινακίδες στην θέση τους,
με λίγους αχτένιστους φοίνικες να πηγαίνουν βαρετά πέρα δώθε και κύματα που χασμουριούνται
βγαίνοντας προς τα έξω, από βαρεμάρα και αυτά. Θέλω να δω τον κόσμο άνω κάτω να
παλεύει να ξαναγίνει αληθινός. Θέλω μεγάλες φυσικές καταστροφές και όχι κινδυνολογίες
για τις θεαματικότητες. Θέλω όταν λες σε χρειάζομαι να ματώνεις όπως τα ζώα στο
δρόμο, όταν λες να ήσουν εδώ να το λες μέσα από μεγάλο πυρετό και ανημπόρια. Όταν
περιμένεις κυκλώνες με το όνομα Ζορμπά να είσαι έτοιμος να χορέψεις πάνω από συντρίμμια
μικρών καταστροφών. Θέλω αλήθειες από δω και πέρα. Ένα κόσμο άνω κάτω , μα αληθινό.
Θέλω έναν άνθρωπο, που να μπορεί να σταματήσει την μηχανή του κόσμου.
https://www.youtube.com/watch?v=LKmrRhYYdq0
https://www.youtube.com/watch?v=LKmrRhYYdq0
2 σχόλια:
Δεν είναι μεγάλη η αλήθεια σου, Άννα, απλώς δε σε διαβάζει κανένας νέος.
Για δοκίμασε να πλησιάσεις κανέναν νέο και θα δεις ότι θα σε κάνουν πέρα.
Όλοι εμείς που σε διαβάζουμε, συνομήλικοί σου είμαστε, "κωλόγεροι" και "κωλόγριες".
Η αλήθεια αυτή είναι γνωστή από την πρώτη γενιά των ανθρώπων που περπάτησαν στη γη.
Όλοι τα ξέρουν, ελάχιστοι μιλάνε. Τι να πούμε, τα χάλια μας;
Όσο περνάνε τα χρόνια, όλα γίνονται χειρότερα. Μόνο τα προβλήματα δε λιγοστεύουν.
Εκεί που είσαι, ήμουνα, και εδώ που είμαι θα'ρθεις. Έτσι δε λένε;
Την πρώτη 20ετία δεν ξέρεις τι σου γίνεται.
Την δεύτερη 20ετία, προσπαθείς να καταλάβεις τι σου γίνεται.
Την τρίτη 20ετία έχεις καταλάβει πλέον τι σου γίνεται, αλλά στο μεταξύ έχεις χάσει τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου.
Και κατά την τελευταία 20ετία, μέχρι τα 80 (εάν καταφέρεις δηλαδή και φτάσεις μέχρι εκεί, λόγω καρδιάς, καρκίνου, αναπνευστικού, εγκεφαλικού, τροχαίων, δολοφονιών, κτλ...), έτσι όπως έχεις καταντήσει, δε θέλεις πια να ξέρεις τι σου γίνεται.
Τα νιάτα δεν είναι δυο φορές. Και ό,τι δεν σε σκοτώνει σε σακατεύει.
Ο καθένας κουβαλάει το δικό του υπαρξιακό δράμα. Τι να του πεις; Τον πόνο σου;
Και ποιος να σε ακούσει; Εσύ άκουγες όταν ήσουν μικρή; Τσου!
Ή μήπως νομίζεις ότι είχαν λύσεις; Γιατί εσύ έχεις;
Τι να αποφύγουν; Και τι σε έχουν για να σε ακούσουν; Μια ξένη είσαι.
Ή μήπως εσύ είσαι άψογη; Σκέψου σε πόσους δεν αρέσεις.
Στα ίδια σκατά βουλιάζουμε όλοι. Κουτσά στραβά πορευόμαστε.
Γιατί νομίζεις ότι τις φτιάχνανε τις θρησκείες, για πλάκα;
Γιατί νομίζεις ότι τις φτιάχναν τις φιλοσοφικές θεωρίες, για πλάκα;
Γιατί νομίζεις ότι τα φτιάχνανε τα μεγάλα έργα, για πλάκα;
Γιατί νομίζεις ότι τα φτιάχνανε τα έργα τέχνης, για πλάκα;
Γιατί νομίζεις ότι τα γράφανε τα βιβλία, για πλάκα;
Γιατί νομίζεις ότι τα φτιάχνανε τα κόμικς, για πλάκα;
Γιατί νομίζεις ότι κάποιοι αυτοκτονούν;
Για τον ίδιο λόγο που φτιάχνεις και εσυ τις ανάκατες μπαούτες σου από ό,τι να'ναι, όλα κολλημένα (στον τοίχο).
Γιατί η ζωή δεν αντέχεται. Είναι αφόρητη και πονάει πολύ.
Κάπως, πρέπει να βγει όλο αυτό, να εκφραστεί.
Οι άνθρωποι προσπαθούν να πιαστούν από κάτι. Έστω και ψέμα.
Γιατί το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη. Και εμείς τα κλωθογυρίζουμε, διαρκώς.
Δημοσίευση σχολίου