Κυριακή, Ιουνίου 23, 2019

JuNe FoOtAgE





Έξω αρχές καλοκαιριού. Ιούνης πατημένος σαν λεμόνι στην άσφαλτο , μα το άρωμα του ακόμα κρατά. Κυκλοφορώ στο σπίτι γυμνή με μια πουά πετσέτα κουζίνας για αυτοσχέδια φούστα. Τα παράθυρα μονίμως μισάνοιχτα και από τις χαραμάδες τους παρακολουθώ τον κόσμο να λιώνει. Στο διαμέρισμα επικρατεί μια διακριτική ανακατωσούρα. Σα να ζούσε κι άλλος μαζί μου και ξαφνικά να έφυγε. Στο μικρό ατελιέ, εκεί που κάποτε ήταν το δωμάτιο των ξένων, ξεφυτρώνουν μπογιές,  πινέλα, πινάκες μισοτελειωμένοι και κρεμασμένοι στα πόμολα της ντουλάπας, ανοιχτά κουτιά με βερνίκι, ξύλα κοπής με ζωγραφιές, κουμπαράδες κεραμικοί με ασημένιες φουντίτσες, μαζί με απλήρωτους λογαριασμούς, κοινόχρηστα και ποτήρια καφέ από προηγούμενα πρωινά. Αναρχία παντού. Που και που φυσάει. Κι έτσι κάπως με αυτό το γλυκό καλοκαιρινό αεράκι που σκάει από διαφορετικά σύμπαντα θαρρείς, θυμάμαι πως κάποτε υπήρξα νέα σε αυτό το σπίτι, χωρίς όλα αυτά, μόνο με την νιότη μου και την αυθάδεια που μου φορούσε τα καλοκαίρια αντί για αυτήν την πουά πετσέτα κουζίνας. Ούτε να κλάψω δεν μπορώ. Οι  κοίτες των ματιών μου έχουν γεμίσει με μικρά χαλάζια. Μπορεί να φταίει που τα βράδια χαζεύω τον ουρανό για ώρες αμίλητη. Μπορεί όλη αυτή η αστερόσκονη εκεί πάνω να μου έκανε την ζημιά.
Μεγαλώνω στο σελοφάν μιας γαλαζωπής μοναξιάς χωρίς να χρωστάω σε κανένα. Ούτε σε συγγενή, ούτε σε φίλο. Ότι έδωσα, έδωσα κι ήταν πολύ. Δεν υπάρχουν άλλα αποθεματικά για αυτούς πια, παρά μόνο για μένα. Η φλόγα της γαλαζωπής μοναξιάς κοστίζει πολύ για να με συντηρεί ακέραια και αυτοί όλοι εκεί έξω δεν θα καταλάβουν ποτέ. Τα βράδια κοιμάμαι χωρίς ενοχές . Κοιμάμαι εύκολα. Κι έτσι εύκολα ξυπνώ και συνεχίζω, χωρίς δεσμούς, χωρίς μακροπρόθεσμες εικόνες, χωρίς φροντίδα, χωρίς χάδια, χωρίς  ελπίδες, χωρίς συνοδοιπόρους, χωρίς πολλά, πολλά.  Με λίγα λόγια, συνεχίζω αυτόφωτη και  γεμάτη εγκαύματα αλλά συνεχίζω.
Ιούνης και τα μέρη που φουντάρω τις νύχτες μου είναι μαγευτικά, σχεδόν εξωπραγματικά, σαν σκηνή από ταινία του Βέντερς. Τα φτερά του έρωτα χωρίς τον έρωτα πια. Όλοι είναι ψεύτικοι, προσποιούνται κάτι που δεν καταλαβαίνω ποτέ με τι μοιάζει. Άγευστοι και ωχροί από τις καταχρήσεις, ανούσιοι και μισότρελοι. Μόνο τα ποτά είναι καθαρά πια. Για αυτό πίνω αρκετά. Στον μακροσκελή  γυρισμό μου το μπαλκόνι ανάβει τους χαμηλούς φωτισμούς του και τα  τεράστια κυανοπράσινα φυτά μου ανασαίνουν με ανακούφιση που επέστρεψα. Ανάβω το φιδάκι για τα κουνούπια και πάω  αναίμακτα πίσω σε εκείνα τα αρχαία χρόνια που λιμνάζουν μέσα μου τον πιο ωραίο βυσσινί βούρκο. Και είναι όλοι πάλι εκεί. Η μαμά, ο μπαμπάς, οι γιαγιάδες και οι παππούδες, οι φίλοι των φίλων τους, οι παιδικοί μου φίλοι, ο αφρός στα μάτια από το Johnsons, στο αυτοσχέδιο ντους της αυλής μετά το μπάνιο, τα γεμιστά στο χτιστό τραπέζι, τα μαγιό απλωμένα, κάποια κογχύλια μαζί με ροζ καύκαλα αχινών χωμένα σε ψάθινα καπέλα, πετσέτες  με αλμύρα απλωμένες κόβουν τον ήλιο στην μέση σαν φρούτο. Η Αλεξία, η Άννα, η Μύρινα ο κυρ Σπύρος, ο Δημήτρης της Γαρυφαλλιάς, ο Πέτρος και ο Παύλος και γω. Είμαι και γω όπως ήμουν αληθινά. Γυμνή με μια αυτοσχέδια πετσέτα κουζίνας για φούστα γύρω στα 7, με μαλλιά ξανθά και βλέμμα θυμωμένο από τότε. Ναι είμαι και εγώ και  βγάζω σαν αόρατη ρουκέτα εκείνο το  παιδικό γέλιο,μπορώ ακόμα να το κάνω και σήμερα, όταν κάποιες φορές για ένα απόσπασμα νιώθω ευτυχισμένη. Ιούνιος και ούτε που ξέρω τι θα μας βρει. Αλλά έχω την αλήθεια μου, εμένα ακέραιη ακόμα, το γαλαζωπό σελοφάν, τα καθαρά ποτά, τις νύχτες του Βέντερς, τα φτερά μου, τις ημέρες του Γκοντάρ και πάντα εκείνο εκεί τον βυσσινί βούρκο να με περιμένει. Αλλά που να καταλάβετε εσείς.

4 σχόλια:

dim juanegro είπε...

"...μόνο με την νιότη μου και την αυθάδεια που μου φορούσε τα καλοκαίρια..."
λατρεμένη μου candyblue
όπως την πρώτη φορά
τότε
έτσι και τώρα
τότε.

candyblue είπε...

dim juanegro love u

Kostas είπε...

" ............Στη γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα.
Εκείνο που σώζει τον άνθρωπο, σ' ένα βαθμό, είναι η Τέχνη.
Και η Τέχνη δε γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων,
είτε ''διανοούμενων'', είτε ''λαικών'' που την καθοδηγεί
και την εκφράζει και τελικά τη λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι
αυτοί είναι που ξέρουν και όλοι οι άλλοι είναι τα πρόβατα.

Τέχνη σημαίνει έρωτας.
Και ο έρωτας είναι δικαίωμα όλων των ανθρώπων.

Έρωτας σημαίνει
ν' αγαπήσεις παράφορα τον στραπατσαρισμένο εαυτό σου,
γιατί μονάχα έτσι θα αγαπήσεις τον δίπλα σου.

Και έρωτας είναι η επιθυμία.
Επιθυμία για ζωή, για τραγούδια, για σένα και για όλους.

Και είναι η επιθυμία τέχνη επαναστατική, με την αλήθεια του όρου,
γιατί δε σηκώνει ''επιτρέπεται'' και ''απαγορεύεται''.

Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης
απ' τον άνθρωπο που περπατάει ολομόναχος μέσα στο χρόνο,
με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του.

Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του.
Και η Τέχνη, σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.................."

Ανώνυμος είπε...

"Αλλά που να καταλάβετε εσείς."

Μην υποτιμάς τους ανθρώπους. Όλοι στα ίδια είμαστε, λιγο-πολύ, χωμένοι στο ναρκοθετημένο βούρκο μας. Τις πληγές μας γλείφουμε, τις μοναξιές μας σέρνουμε και το ξέρουμε. Όσους μας αδίκησαν, όσους αδικήσαμε, όσα καταλάβαμε, όσα δεν καταλάβαμε, όσα κάναμε, όσα δεν κάναμε, όσα καταφέραμε, όσα δεν καταφέραμε, όσα νιώσαμε, όσα δε νιώσαμε. Δεν αποτελείς εξαίρεση, ούτε έφτασες σε κατάσταση ευδαιμονίας, μακαριότητας, αταραξίας, νιρβάνας. Μόνο τα δίχρονα δεν νιώθουν ενοχές. Απλά δεν το καταλαβαίνεις, και θέλεις να νιώθεις μοναδική και ιδιαίτερη. Ή μήπως θες και παράσημο, επειδή τα κουτσοβολεύεις; Α, και που'σαι, δεν υπάρχουν ακέραιοι αριθμοί στη φύση, της φαντασίας μας είναι, καθώς όλα στη φύση είναι δεκαδικά, φράκταλ, απειροστές αυτο-ομοιότητες. Κατά τα άλλα, σε έφαγαν οι ουσίες και η μοναξιά. Δε ζεις, ναρκώνεσαι, χαμένη στο παρελθόν σου. Μισότρελη κατάντησες και εσύ. Ο Φρόυντ θα έλεγε ότι επιδίδεσαι σε κοπρολαγνικές τελετές στο μικρό ατελιέ σου. Ενώ ο Παΐσιος θα συνιστούσε νηστεία, μετάνοια, προσευχή και αγαθοεργίες. Άλλοι, πιο ωμοί, θα σου έλεγαν να πας να κόψεις το λαιμό σου. Μερικοί θα σε σέρνανε στον δρόμο, για αγώνες διαρκείας. Αρκετοί δε θα σου έλεγαν τίποτα. Να θυμάσαι, ότι ακόμα και εκείνοι, οι οποίοι δημοσίως προσποιούνται, ίσως ιδιωτικώς έχουν την αλήθεια τους. Εξάλλου, κάπως πρέπει να τα βγάλουν πέρα και εκείνοι, είτε μας αρέσουν είτε όχι, ζουν ανάμεσά μας και την παλεύουν όπως μπορούν. Υπάρχουν και κάποιοι που θα σε έτρωγαν ζωντανή, κυριολεκτικώς ή/και μεταφορικώς. Κάποιοι λίγοι τα καταφέρνουμε και χωρίς ουσίες, στεγνά, νηφάλια, λογικά, χωρίς καλολογικά, μεταφορικά σχήματα και φιοριτούρες. Έχεις δοκιμάσει ποτέ την λογική ή απλά ακουστά την έχεις; Επίσης, να θυμάσαι ότι τα σελοφάν σχίζονται εύκολα. Α, και τα φιδ(άκ)ια είναι δηλητηριώδη. Στο τέλος, τίποτα δεν σώζει τον άνθρωπο. Κανένας κυβερνήτης. Κανένας ήρωας. Κανένας φιλόσοφος. Κανένας άγιος. Κανένας εραστής. Κανένας Ορφέας δεν στάθηκε αρκετός. Ποτέ. Αν η ενέργεια του ρήματος τεκταίνω, έσωζε τον άνθρωπο, θα ήταν παράνομη, και θα μας πουλούσαν με δόσεις στον Κωτσόβολο το δικαίωμα του τεκταίνειν. Θυμάσαι κάποτε τον Banksy, ο οποίος είπε ότι «αν το γκράφιτι άλλαζε το κόσμο, θα ήταν παράνομο»; Έσφαλλε! Αν το γκράφιτι άλλαζε τον κόσμο, θα το χρησιμοποιούσαν μόνο οι κυβερνήσεις. Εμ, πονάει η ρημάδα η αλήθεια. Ακόμα και ο ποιητής έσφαλλε· εκείνος ο έμμετρος λογογράφος που μιλούσε για Ιθάκη. Ποια Ιθάκη; Διαλέγουμε προορισμό από την αρχή της ζωής μας; Άλλοτε για Χίο τραβάμε, κι άλλοτε για Μυτιλήνη, κι άλλοτε στης Σύρας τα στενά, αίμα και δάκρυα χύνουμε. Απαξ και γεννηθείς, βιώνεις αυτό το αίνιγμα που λέγεται ζωή και τραβάς κουπί. Δε σου χρωστάει κανείς τίποτα. Τυχερή ήσουν, να λες, υπάρχουν και χειρότερα. Εγώ δε βλέπω ούτε τον ουρανό, πλέον, τον κυττώ, αλλά όλα φαίνονται θολά. Οσονούπω, ο λυτρωτικός θάνατος του πολέμου έρχεται, για όλους μας. Λίγα χρόνια σου απέμειναν, απόλαυσέ τα...