Κυριακή, Νοεμβρίου 06, 2011

ΔαΝεΙαΚή ΣύΜβΑσΗ

Δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Μέσα σου κουνιέται η θάλασσα. Μια θάλασσα χωρίς βυθό. Με ομφάλιο λώρο μονάχα. O θόρυβος της διάλυσης οξύς. Κατεδαφίζονται όλα σε slow motion ενώ ο πλανήτης τρέχει με 1000. Πράγματα σπάνε γύρω σου, υπακούουν πιο πολύ από ποτέ στο νόμο της βαρύτητας και σου ξεφεύγουν μέσα από τα χέρια. Πέφτουν και σπάνε. Υπάρχει σίγουρα κάτι μαύρο σαν μακρύ σύννεφο εκεί έξω .Ένας ενεργειακός μπαμπούλας που γλείφει τους ιδρωμένους σβέρκους μας. Υπάρχω και γω υπάρχεις και συ που παλεύοντας πια προσπαθούμε να ακούσουμε τις λέξεις που ταξιδεύουν από τα χείλη μας, αργά και αυτές σαν σμήνη τραυματισμένων πουλιών που όλο χάνουν έδαφος. Αντιστέκομαι ταξιδεύοντας το νου, τα ακροδάχτυλα, το σώμα και την σκέψη μου. Υπάρχω σε μια διαρκή κίνηση, αέναη, μέσα σε τόνους σκόνης που δεν τολμούν να με ακουμπήσουν. Ακόμα. Ακόμα αντιστέκομαι ζώντας με δύναμη. Δίπλα σου. Αντιστέκομαι μαζί με σένα διακλαδώνοντας το είναι μου στο δικό σου. Πολλαπλασιάζοντας κύτταρα, κάνοντας εκτρώσεις, μεγαλώνοντας το άσπρο των φτερών μου. Τα φτερά θα είναι πάντα στους ώμους μας χωρίς να τους βαραίνουν. Αλλάζω κόσμους. Μπαίνω με την πλάτη όλο και πιο βαθιά στις αρχές του περασμένου αιώνα. Διαβάζω κάθε βράδυ κάτω από το φως των πεθαμένων αστεριών την διάπλαση των παίδων και ξαναπλάθω την ληγμένη ηθική μου. Κοντοστέκομαι στους πολέμους και τρέχω με φόρα στη δεκαετία του 60. Αλλάζω χρώμα μαλλιών και ματιών. Αλλάζω φωνή. Αλλάζω βλέμμα, το παλιώνω. Ανοίγω το κελάρι των παλαιών δεκαετιών και κατοικώ εκεί μέσα πια. Διαβάζω λογοτεχνία της γενιάς του 30, ακόμα και εφηβική λογοτεχνία. Βλέπω ταινίες του 40, του 50, του 60. Ακούω τις ομιλίες του Μπάροουζ και του Λόρενς Φερλινγκέτι. Χαζεύω τα βιβλία του βιβλιοπωλείου city lights και ζω σε σάλες γεμάτες οικογενειακά τραπεζώματα χωρίς απώλειες. Γεμάτες αφέλεια και ανθρώπινη ευαισθησία. Γεμάτες από μυρωδιές χαρτιού και νερομπογιάς. Κάποιος μαγειρεύει χοίρινο με σέλινο. Ανοίγω στη διαπασών το παράθυρο να μπει στο δέρμα η μυρωδιά.
Νυχτώνει αλλιώς πια. Με πιο πολύ νύχτα. Πιο πηχτή. Μέσα και έξω. Νυχτώνει αλλιώς και το φεγγάρι βάζει όλα του τα κουράγια για να μοιάζει όπως και πριν. Και γω όλα μου τα κουράγια για να τρέξω σε ένα κόσμο που διαλύεται βασανιστικά αργά. Σχεδόν δυσκοίλια. Κάποιες φορές προτιμώ μια έκρηξη μπροστά στα μούτρα μου κάποιες άλλες προτιμώ να ζω μαζί σου στο πουθενά.
Με χώρα η χωρίς θα πάρω ένα αεροπλάνο για το φεστιβάλ και φέτος. Ταξιδεύω την ημέρα της σύναξης των αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων. Θα έρθουν μαζί μου στο φεστιβάλ σαν κοσμικά μπιχλιμπίδια χωρίς θόρυβο. Θα ανεβώ στο mute κι εύχομαι, αν καταστραφεί η χώρα, η είδηση της να με βρει σε μια αίθουσα να λαγοκοιμάμαι, ενώ οι βαλκάνιοι πρωταγωνιστές της ταινίας θα κάνουν έρωτα.

12 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Καλησπέρα, ο δικός μας κόσμος, ο φτιαγμένος μόνο για μας, με αυτούς που επιλέγουμε να ζήσουμε, είναι το πιο ήσυχο μέρος.. και όλα τα υπόλοιπα να πάνε από εκεί που ήρθαν!
Ταξιδάκι και εσύ; Καλά να περάσεις!!

Ανώνυμος είπε...

μην ξεχασεις και τη μπουγατσα κομμενη τετραγωνακια για πρωινο...
Ακγαλιες

Michael είπε...

Δεν είχε τύχει να σε ξαναδιαβάσω. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Την καλησπέρα μου :)

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas: Ο καθένας στον μικρόκοσμο του και όλοι μαζί για το συλλογικό ασυνείδητο. Ανεβαίνω στο φεστιβάλ για άλλη μια χρονιά.Πιο θλιμμένη με όλα αυτά πιο δυνατή με κάποια άλλα.

Εσύ για που το βάζεις;

candyblue είπε...

Ξεχνάω μόνο ότι δεν με ολοκληρώνει και ότι δε με κομματάκια πια. Γνωστέ ανώνυμε ετοιμάσου για πολύύύύύυύύύύύ φαγητό.

LOVE U

Hfaistiwnas είπε...

Εγώ δεν πάω πουθενά! Γνωστοί όμως!!!

candyblue είπε...

Είναι ιδιαίτερος ναι, σε ευχαριστώ. Δεν τον καταλαβαίνουν όλοι εύκολα.Ελπίζω να σε κρατήσει και στο μέλλον αυτός ο τρόπος.

Welcome and thanxxxx a lot

candyblue είπε...

Hfaistiwna: θα έρθει και σένα η ώρα σου.

Me:Moir είπε...

Χε!

candyblue είπε...

;)

Michael είπε...

Νομίζω πως θα με κρατήσει πολύ περισσότερο απ΄όσο φαντάζεσαι και από όσο ξέρω.

Ανώνυμος είπε...

Σου έχω στείλει ενα email.Όταν το δεις και δε σου κανεί κόπο...

Ανδρέας