Δευτέρα, Ιουνίου 28, 2010

ΠεΡιΔιΑβΑίΝοΝτΑς


Μπαίνω σε αεροπλάνα, κατεβαίνω από τρένα, κοιτάω έξω από τζάμια λεωφορείων τις καστροπολιτείες πάνω στους λόφους. Ανασαίνω με δυσκολία στους υπόγειους συρμούς και φλερτάρω τον εκεί ουρανό πίσω από τζαμαρίες αλλόκοτων ξενοδοχείων. Ονόματα πόλεων σαν γλυκά με παράξενα φρούτα αιωρούνται από πάνω μας. Αμπελώνες σε πεζούλες, παρεκκλήσια με μπαρόκ πίνακες,νωπογραφίες, η Αγία Αικατερίνη της Σιένας, μεσαιωνικοί πύργοι με άπλετη θεά, πινακοθήκες με ατέλειωτες ουρές και βροχή γεμάτη παράπονο που αφανίζει το περίγραμμα μου. Η Τοσκάνη χαζεύει τα βρεγμένα μου παπούτσια και γω απλώνω επιφωνήματα θαυμασμού πίσω από τον σβέρκο της. Βρέχει ξανά και μόνο. Το βράδυ ψύχρα στις κεντρικές πλατείες των χωριών και το φεγγάρι σκαρφαλώνει με σκάλα ξύλινη, παλιά, στις στέγες των μεγάλων ναών. Κρυώνω μα πιο πολύ κρυώνω μέσα μου που ξέχασα πώς να σε θέλω και θυμώνω με μένα καθώς με πιάνω που αρχίζω κι ερωτεύομαι ξανά τον Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου, περισσότερο από σένα. Και ανοίγω την ομπρέλα διαρκώς για να μην βραχώ , και με πόζες σεμνές και αφηρημένες φωτογραφίζομαι κάτω από φώτα μοναχικά και ξεχασμένα έχοντας μέσα μου ένα μικρό αποφάγι μεσαίωνα. Και συνεχίζω να ταξιδεύω με όλα τα μέσα και να φυτεύω εικόνες πέρα από μένα μαζί με νέους βολβούς λέξεων. Να γεύομαι κρασιά και τοπικά εδέσματα μέχρι να μπερδέψω όλες τις θέες του κόσμου σε μια, όλες τις τέχνες και όλα τα χρώματα εκσφενδονίζοντας τα στις πανοραμικές ταράτσες της γης. Και η βροχή δυναμώνει και το φως χάνεται και τότε μόνο τότε σκέφτομαι τα μαλλιά σου και μπαίνει πάλι μέσα μου το φως. Και έτσι μέσα από διαδρομές γεμάτες γοτθικούς άμβωνες και κόκκινο κρασί με βρίσκει νύχτα μελιχρή να στέκομαι μεθυσμένη σε μια γέφυρα. Κάποιο τραγούδι από μακριά κάνει την ψυχή μου να μοιάζει με έγχορδο όργανο. Στην επιστροφή ο οδηγός του λευκού ταξί ακούει δυνατά Smiths του χαμογελάω κουνώντας ρυθμικά τα πόδια μου. Κι έπειτα ξεκινά μια ξεχαρβαλωμένη βροχή που τα κάνει όλα θολά και μίζερα, όλα δικά μας.
Ανασαίνει η νύχτα την υγρασία της καθώς τα φώτα παλεύουν να κρατήσουν την θέρμη τους και οι βρεγμένες λεβάντες το άρωμα τους. Περάνε οι μέρες μαζί με την βροχή από πάνω μας κι όταν κάποτε ανοίγει ο ουρανός και βγαίνουν εκείνα τα αναγεννησιακά παχιά σύννεφα αρχίζω και ξεφυσάω από χαρά παρατηρώντας για ώρα την αλλαγή των μορφών τους. Και χάνονται οι νύχτες πίσω από μπουμπουνητά και ξεκινάν έπειτα τα όνειρα μέσα από το ροκάνισμα εκείνου του σαρακιού που τρώει το ξύλινο δοκάρι που στηρίζει την σκέπη από πάνω μας.

Και να μαι εδώ ξανά χωρίς βροχή χωρίς Τοσκάνη μόνο με εκείνο το βλέμμα, το ίδιο εκείνο βλέμμα που έχουν τα αγάλματα, καθώς μοιάζουν να αναπολούν αυτόν που τα έφτιαξε. Δε νομίζω ότι γυρνάω ποτέ πίσω από κανένα ταξίδι. Όχι όπως έφυγα τουλάχιστον.

11 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Ταξιδάκι ε;
Είναι ωραία αυτά τα μέρη της Ιταλίας, αλήθεια τα βλέπω σε φωτό και τρελαίνομαι! :)
Περάσατε όμορφα; Οι αναμνήσεις μας γυρνούν λίγο πίσω!
Ωραίο το κολάζ!!!

xryc agripnia είπε...

"...που ξέχασα πώς να σε θέλω..."

Το κολαζ τελειο!

(Μια μετα θελω να με ντυσεις με τα κολαζ σου...τοσο πολυ μ'αρεσουν!)

tovenito είπε...

ζηλεύω οικτρά και φρικτά!
toscana ti amo!

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas: Είναι όλη η Ιταλία πανέμορφη και πολύ κοντά μας. Τόσα απίστευτα μέρη… Πέρασα όπως είχα ανάγκη να περάσω και παρόλη την κούραση νοιώθω ανάλαφρη.

Το κολάζ είναι πολύ φανταχτερό …και μένα μου άρεσε


@ archive Έτσι συνήθως γίνεται… και ένα σώμα άλλο στο θυμίζει αυτό. Ψάχνω να βρω καλά μηχανήματα που να τυπώνουν σε υφάσματα. Ετοιμάσου λοιπόν!


@ tovenito: Μα είναι τόσο απίστευτο όλο αυτό που παίρνεις μαζί σου από κει… Και γω την αγαπώ. Να πας!

Μικρές ανάσες είπε...

Προς όλους τους φίλους bloggers:

Σας παρακαλώ κάνετε αναδημοσίευση το link που σας στέλνω, δεν επιτρέπετε να αφήσουμε να περάσει έτσι μια τόσο διδακτορική κίνηση

http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html

Ορέστης είπε...

Την γεύτηκα και γω τη βροχή της Τοσκάνης απλόχερα. Υπέροχη σαν το φαγητό της η Ιταλία, κομψή σαν τα κορίτσια της η Γαλλία, η Βαρκελώνη ένα κεφάλαιο από μόνη της και τώρα γυρνάω πίσω μέσω Ελβετίας - Αυστρίας. Σωστά λες...ούτε φεύγουμε ποτέ αλλά και δεν γυρνάμε πίσω κιόλας!

Ανώνυμος είπε...

Δυνατές εικόνες, χρώματα κι αρώματα. Πάντα τέτοια! Άντε, και στα δικά μας, οι αταξίδευτοι! :)
Μαρία

candyblue είπε...

@ Μικρές ανάσες:Είναι πολύ λυπηρό (είμαι και γω Ηλιουπολιτισα και τέτοιο σκηνικό δεν έχω ξανακούσει).
Είναι τόσο άθλιοι που δεν νομίζω να κάνουν πίσω. Και νόμιζα ότι ζούσαμε αλλιώς εμείς…





@ Ορέστης: Μα δεν είναι όμορφα αυτά τα μέρη; Καταπίνεις τις λέξεις σου τόσος άδοξα μπροστά τους. Να προσέχεις και να έχεις τα μάτια σου με φως γεμάτα έτσι ώστε να είναι έτοιμα να αλιεύσουν εικόνες. Να περάσεις όμορφο υπόλοιπο και περιμένω και φωτογραφίες.




@ Μαρια: Μαράκι, Μαριώ.Η ώρα του ταξιδιού έρχεται για όλους.
Τι ωραία λέξη το «αταξίδευτοι» αλήθεια! Μου ακούγεται σαν το ανεπιτήδευτοι.

markos-the-gnostic είπε...

αγ αικατερίνη της σιένας και δαυίδ, νομίζω ότι πέρασες πολύ καλά

candyblue είπε...

Να είσαι και σίγουρος! Πιο καλά όμως πέρασα όταν σε ξαναβρήκα εδώ μέσα. Δίνεις μια περίεργη ισορροπία στα σχόλια.

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Το επόμενο το ετοιμάζεις; Ανυπομονώ να διαβάσω τις λέξεις που θα βγουν απο εναν προορισμό που έπεται