Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

ψΕυΔεΣ κΑτΑσΚεΥαΣμα


Τα βράδια μου είναι γεμάτα από μακρόσυρτα πλάνα σε έρημους διαδρόμους, κοντινά σε πόμολα και σε σπειροειδής σκάλες. Τα βράδια μου ξεπλένονται από την βοή της ανάδρασης του digital video και από επαναλαμβανόμενα color correction. Μεσάνυχτα παρά πέντε, μεσάνυχτα παρά δέκα. Ένα ψευδές γήρας με κατακλύζει κι έπειτα το βάζω στα πόδια.
Μέσα από μακροσκελείς παρέες και προσοδοφόρα αντρικά βλέμματα ονειρεύομαι καστανόξανθες αμμουδιές και χωράφια γεμάτα στάχυα. Ύστερα μέσα σε μια ξένη αγκαλιά διανυκτερεύω σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και σαστίζω με μένα. Ακολουθεί η πρωινή ομίχλη και το τριανταφυλλί της αυγής. Μια τεμαχισμένη συνείδηση δικιά μου. Μια σοκολάτα μισοτελειωμένη στο δικό του κομοδίνο μου θυμίζουν τελικά ότι στον κόσμο συμβαίνουν πιο σημαντικά πράγματα. Παίρνω το πιο κίτρινο ταξί της ζωής μου και επιστρέφω στο δικό μου δωμάτιο. Μοναξιά. Ο πραγματικός ήρωας διασκεδάζει μόνος του.
Μετά τα τελευταία γεγονότα, κάθε φορά που ξεκινάει το δελτίο ειδήσεων βάζω δυνατά την casta diva και πατάω το mute της τηλεόρασης. Τα στόματα των υπαίτιων ανοιγοκλείνουν χωρίς λόγια, χωρίς καμιά αξία. Και με την Μαρία Κάλλας στην διαπασών μοιάζουν να τραγουδάνε αυτή την υπέροχη άρια, όλοι όσοι μας εξαπάτησαν, όλοι όσοι σαπίζουν από την δυσωδία τους, όλοι όσοι εκλέξαμε για να μας αφανίσουν, παρελαύνουν κάτω από την υπέροχη αυτή φωνή, σαν ήρωες έτοιμοι για κάθαρση. Δραματική σοπράνο όσο καμιά. Δραματική εποχή όσο καμία. Ας είμαστε αληθινοί ο ένας με τον άλλο γιατί δεν υπάρχει ούτε βοήθεια, ούτε φως, ούτε συμπάθεια. Ας είμαστε αληθινοί. Βρισκόμαστε τυφλοί σε σκοτεινιασμένο κάμπο όπου στρατιές χτυπιούνται τη νύχτα.

Όσα έχουν απομείνει με στοιχειώνουν. Όλες αυτές οι εικόνες εξακολουθούν να συγκεντρώνονται για να δημιουργήσουν κάτι που δεν ήταν αρχικά ο προορισμός τους. Βρίσκονται ακόμα σε κίνηση. Το υλικό παραμένει ανολοκλήρωτο. Δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν . Όλα είναι κατασκευασμένα. Δεν με αφορούν. Δεν θέλω να μπω στο παιχνίδι τους. Σαν βράχος πυκνώνω μέσα μου και αφήνω όλα τα άλλα απ’ έξω να πέσουν πάνω μου με φόρα. Δεν με αφορά τίποτα, όλα είναι ψευδή κατασκευάσματα.



Ευτυχώς κάποτε καταλαβαίνεις πως δεν έχεις άλλη επιλογή πια από το να είσαι ο εαυτός σου.

15 σχόλια:

Κόκκινο Αερόστατο είπε...

Άρπαξε την ευκαιρία και δημιούργησε... τώρα που όλα είναι χλωμά.

Ανώνυμος είπε...

:*(

Unknown είπε...

Απολύτως καμία άλλη επιλογή.
Όσο πιο νωρίς το υποψιάζεσαι τόσο πιο διασκεδαστικός ήρωας γίνεσαι.

Hfaistiwnas είπε...

Κάποια στιγμή αποκαλύπτεσαι και δεν σε νοιάζει για το πριν ..
Μάλλον αλλάζουν οι προτεραιότητες...

Νικόλας K. είπε...

Κάποτε, έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι σχεδόν όλα είναι μάταια και φροντίζεις να περνάς καλά μόνο στις στιγμές, για τις στιγμές ... Το "πάντα μαζί σου" είναι μάλλον ψέμα! Δεν χρειάζεσαι ηρωισμούς, απλά να είσαι ο εαυτός σου:-)
Καλό βράδυ εύχομαι:-)

άλις είπε...

κι αμα εισαι τυχερος (ή και εξυπνος) αυτη η στιγμη ερχεται νωρις μαζι με την ωριμανση.

Ορέστης είπε...

Η κατακλείδα σου μαζί με το σχόλιο του Κόκκινου Αερόστατου λένε όλη την αλήθεια.
Όταν όλοι τρέχουν προς μια κατεύθυνση πανικόβλητοι τότε κοίταξε προς την αντίθετη μεριά...στη γωνιά που μόλις άδειασαν φέγγει η ελπίδα για όσους μπορούν να τη δουν.

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Ό,τι αγαπήσαμε θα μείνει ένα ατέλειωτο σαρδάμ.

http://www.youtube.com/watch?v=R56OV27lJNg

Ανώνυμος είπε...

"Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία" και βρίσκω πολύ ενάρετο και τολμηρό (αισθητικά τουλάχιστον) να σκιαμαχούν στο γυαλί της τηλεόρασης διάφορα άπληστα και κοντόθωρα ανθρωπάρια υπό τους ήχους της Casta Diva. Ωραίο κείμενο.
Voiceless

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Το έκανα και γω αυτό με την συγκεκριμενη όπερα και τις ειδησεις, και candy, είναι μαγικο!

candyblue είπε...

@ Κόκκινο Αερόστατο: Τώρα που όλα κατεδαφιζονται ξεκινάω από την αρχή πράγματα. Πράγματα τόσο νέα που δεν μοιάζουν με κανέναν και με τίποτα.




@ Ανώνυμος: Διαμαντένιο να ναι

candyblue είπε...

@ meggie: Και όσο πιο διασκεδαστικός τόσο πιο εύκολο να επιβιώσεις


@Hfaistiwnas :Κάποια στιγμή αποκαλύπτεσαι και είναι τόσο γόνιμο αυτό που μοιάζει με αναγέννηση.
Όχι μάλλον, σίγουρα αλλάζουν.

candyblue είπε...

@Νικόλας K.: may all our pain be champagne.


@ άλις :Πρέπει να ξέρεις να κινείσαι με χάρη στην άκρη του γκρεμού.

candyblue είπε...

@ Ορέστης: Το φεγγος της ελπίδας μπορούν όλοι να το δουν. Αρκεί να θέλουν


@ Χρηστος Α. Μιχαηλ: Μα τι ωραίος στίχος… κάνει βουτιά κατευθείαν στα μέσα σου

candyblue είπε...

@ Voiceless: Θέλει αρετή και τόλμη να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου, αλλά όπως και να χει πρέπει κάποιος να μας δεσμεύσει πριν καταφέρουμε να δραπετεύσουμε προς τα κει.

xxxx



@ κοινωφελής: Όλα μαγικά είναι όταν τα γεννάς σαν ένα παιχνίδι. Γιατί το παιχνίδι είναι η ύψιστη μορφή τέχνης!