Παρασκευή, Μαΐου 21, 2010

PaSt BeRliN

Στις χώρες που ταξιδεύεις δεν σε συνδέει καμία μνήμη. Για αυτό σου αρέσουν. Δεν καταδιώκεσαι από καμιά απεγνωσμένη γνώση, όπως στην πόλη σου. Δεν υπάρχει κανένα προσωπικό φίλτρο σε όλα όσα μπαίνεις για να δεις. Τα πάντα είναι καινούργια. Τα ταξίδια αλλάζουν το βλέμμα μου. Αλλάζουν ακόμα και το ηχόχρωμα της φωνής μου. Βερολίνο. Άλλος ένας προορισμός που άφησα πίσω μαζί με τις τουρκικές συνοικίες, την εικοσάλεπτη πεζοπορία από το σταθμό ως το σπίτι, τις περίεργες ζυμώσεις των τεχνών στο tacheles, το πορτοκαλί μου ποδήλατο και το bar Luzia στην Οranienstrasse.
Και τώρα πάλι στο δικό μου Μάη που μοιάζει με ψυχρό δειλινό. Στα δικά μου τα λάθη και στο νέο cd της Μόνικας που γυρνά σαν κάδος πλυντηρίου μέσα στα αυτιά μου. Ξανά και ξανά. Η μέρα ψήλωσε κι άλλο και το θερινό ηλιοστάσιο αρχίζει και φαίνεται. Και με μάτια μαβιά κοιτάω στο άπειρο και βλέπω μια σχεδία που επιπλέει και ύστερα λυπάμαι που τα κάναμε θάλασσα νομίζοντας πως έτσι θα σώζαμε τον κόσμο.
Και αποφασίζω ακαριαία να νοσταλγήσω την πιο μακριά τρίχα από την κόμη της Βερενίκης, τις πιο γαλάζιες και σιροπιαστές θάλασσες, τον πιο κίτρινο και καυτό ήλιο, την πιο σιμιγδαλένια άμμο. Και νοσταλγώ εμένα μέσα από εκείνο το παλιό δικό σου σχήμα. Νοσταλγώ την μνήμη. Την ελληνική, δική μου, μνήμη της μυρτιάς του ιωδίου του κόκκινου χώματος και της πικροδάφνης. Και έπειτα καθώς μένει μόνο το φεγγάρι στο κέντρο της νύχτας και αρχίζει να γεμίζει ξανά, ένα μικρό σκίρτημα μέσα μου, μου θυμίζει τον λόγο που μπορώ ακόμα να σε κοιτάω για λίγο και να σε ερωτεύομαι. Η νοσταλγία του έρωτα ενσκήπτει όταν συναντάμε τυχαία ένα πρόσωπο που υπόσχεται πολλά αλλά η συγκυρία όρισε να μην το γνωρίσουμε έγκαιρα.

Δεν έχω τίποτα δικό μου πια. Ακόμα και το μέρος που ζω μόλις γυρίσεις εξαφανίζεται. Είναι ένας γέρικος και αναποφάσιστος αντικατοπτρισμός. Δεν υπάρχει μέρα μα ούτε και νύχτα. Είναι μια μεγάλη θολούρα που δεν αξίζει τίποτα. Κι αν κάτι εδώ τελειώνει, ας τελειώσει.
Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν παλεύεις.

4 σχόλια:

Unknown είπε...

Η νοσταλγία του έρωτα ενσήπτει .... και μαζί της η "θολούρα" της πίκρας που δεν έχει μέρα ή νύχτα...
Νομίζεις πως κάτι τέτοιο παλεύεται;
κι έχει και νόημα;

καλό βράδυ

candyblue είπε...

Νομίζω πως όλα παλεύονται πόσο μάλλον αυτό.

Μην πίπτουμε, όλα δικά μας είναι

Ανώνυμος είπε...

Στο ίδιο έργο θεατές, κι ας μην έχω πατήσει το πόδι μου στο Βερολίνο. Είναι τόσο ωραίο όσο λένε; Θα είναι. Και να μην είναι, αρκεί που το λένε. Έτσι κι αλλιώς, ο Λόγος προηγείται της πραγματικότητας, κι επειδή η πραγματικότητα ποτέ δεν του το συγχώρεσε, παλεύει να τον καπελώσει με διάφορα φτηνά τερτίπια. «Εσύ προηγείσαι, αλλά εγώ θα επικρατήσω», την ακούω να του λέει. Το να νοσταλγείς λοιπόν τη μνήμη και, ακόμα καλύτερα, να διατυπώνεις με τέτοια σαφήνεια το περιεχόμενο αυτής της μνήμης, είναι μεγάλη υπόθεση, ακόμα κι όταν τα 'χουμε κάνει θάλασσα –ή μάλλον κυρίως τότε.
Όσο για τη Μόνικα, «Yes I do». Absolutely YES! :)
Voiceless

Μικρές ανάσες είπε...

Η ζωή έχει νόημα μόνο όταν την παλεύεις....

Και το Βερολίνο είναι τόσο όμορφο όσο τα θέλεις εσύ, εγώτ τουλάχιστον γιαυτό πηγαίνω 10 χρόνια τώρα...

Και αν είναι κάτι να τελειώσει, ας τελειώσει μήπως και σωθεί έστω και μια καλή ανάμνηση...