Κυριακή, Μαΐου 02, 2010

ΜαΥρΙζΩ


Μαυρίζω. Είμαι σκοτεινή σαν το μελάνι. Με τρομάζει το μέλλον κι έτσι πρέπει. Μοιάζει σα να εκτίω μια ποινή. Σα να στενεύει κι άλλο κάτι, που δεν με χώραγε έτσι κι αλλιώς, από την αρχή. Τα λόγια δεν έχουν νόημα πια. Μοιάζουν με τσόφλια από ηλιόσπορο, πεταμένα σε διάφανα μπολ. Μόνο τα χρώματα έχουν αξία πάνω μας τώρα. Και γω μαυρίζω όλο. Βαθύτερα όλο. Μέχρι που ο Μάης μου χώνει το δικό του μπουκέτο. Εδώ ακριβώς. Κάτω από το δεξί ρουθούνι και όλα γεμίζουν με φως.

Λίγα πράγματα. Λιτά. Αυτό θέλω. Αυτό μου έμεινε να θέλω. Και το θέλω πιο πολύ. Κάθε υπερβολή φαλτσάρει αυτό τον καιρό. Όπου κι αν κοιτάξω κενότητα. Κενές γενιές που μέσα τους χωράνε τα πάντα. Αδιάφορες γενιές. Τις παρατηρώ ιλαρά και σαστίζω. Κι έπειτα κρυφοκοιτώ κι εμάς. Εμάς τους ανθρώπους των μητροπόλεων που έχουμε ξεχάσει να κοιτιόμαστε στα μάτια. Περνάω από δίπλα τους ξυστά και τους φωνάζω μέσα από την κοιλιά μου. «Μην έχετε προσδοκία από κανέναν. Παλέψτε με ότι έχετε». Αλλά τίποτα αυτοί. Το στέμμα μόνο να αλλάζει κεφάλια. Τι χρεωκοπία απίστευτη του δυτικού κόσμου είναι αυτή!
Η ζωή με τραβάει βιαστικά και με βάζει αντικριστά με έναν άντρα που φοράει μια μαύρη μπλούζα και μιλάει για μένα κι ένα κορίτσι με ωραίο χαμόγελο, στην ηλικία μου που τον ακούει και συμφωνεί. Καθισμένοι έξω από το Aliarman σχεδόν ξημέρωμα γελάμε κάνοντας γκριμάτσες στα αυτοσχέδια πρόσωπα μας. Οι σερβιτόροι σκουπίζουν στωικά και οι τελευταίες παρέες διαλύονται, όπως η μπογιά στο νερό. Ο ουρανός χαμηλώνει, και τα άστρα σαν αφίσες με ξεθυμασμένη κόλλα από σελοτέιπ, ξεκρεμιούνται μπροστά μας. Πελώρια και τόσο φωτεινά που είναι να απορείς. Χαράζει πίσω από τον Υμηττό και μοιάζει σα να γεννάει η γη μια τεράστια πανσέληνο. Παραπατάμε από τα ποτά και από το βάρος της νυχτερινής υγρασίας πάνω μας. Όλα όσα κάνουμε, τόσο δικά μας. Καληνυχτίζουμε τον άντρα με την μαύρη μπλούζα και το γοητευτικό χαμόγελο. Παραπατάει και αυτός από ένα δικό του βάρος που μοιάζει με εκείνο του πνιγμένου πόθου.
Χαράζει με περισσότερη δύναμη όταν με πας σπίτι με εκείνο το μικρό μικρό αυτοκίνητο που έχεις και γυρνάς. Και νοιώθω μαζί σου πάλι όπως τότε που τα κάναμε όλα κρυφά. Περικυκλωμένες από νύχτα, άστρα και ένα πρόσεχες ξημέρωμα μελανιασμένο, γεμάτο πιπίλες στο λαιμό.
Καμιά φορά ξέρεις τι σκέφτομαι; Δεν το θέλω, αλλά ώρες, ώρες χαλάει ο νους μου.

Αξίζει αυτή η ζωή ;

14 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Αξίζει για να τη ζήσουμε όπως θέλουμε.. παλέψτε με ότι έχετε..

bereniki είπε...

τι λες, θα την κάνουμε ν'αξίζει? ;)

Τάσος Κάρτας είπε...

«Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγιόμισε άνθη» (Δ. Σολωμός)
Αξίζει λοιπόν
Καλημέρα
Καλή βδομάδα
Καλό μήνα!
Αξίζει

Μικρές ανάσες είπε...

Μόνο εμείς ορίζουμε τι αξίζει και τι μας αξίζει, και όταν το βρούμε αυτό παλεύουμε... Απλώς κουραζόμαστε κάποιες στιγμές...

Ανώνυμος είπε...

Πριν από λίγο επέστρεψα απ' την πορεία. Μένω στο κέντρο και ακούω ακόμα τις σειρήνες από τα πυροσβεστικά, τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα. Η τηλεόραση μού επιβεβαιώνει τη φήμη που ξύρισε τ' αφτιά (και το μυαλό μου) όταν ήμουν στους δρόμους: 3 νεκροί.
Δεν ξέρω αν αξίζει ΑΥΤΗ η ζωή, αλλά εννοώ να πιστεύω πως αξίζει η ζωή, κι αυτή που μάχεται, κι αυτή που χάνεται, κι αυτή που σαστίζει.

Πρώτο σχόλιο σ' αυτό το μπλογκ, που "ανακάλυψα" τυχαία πριν από λίγο καιρό. Μακάρι να ήταν πιο φωτεινή η αφορμή του.
Voiceless

candyblue είπε...

Τι κάψανε ρε πάλι τα μαλακισμένα? Τι φταίνε ρε τα πάρκα, οι
υπάλληλοι και τα καταστήματα των τραπεζών? Που τόσα χρόνια όλοι καθόμασταν στους
καναπέδες βολεμένοι και τρώγαμε και μπουκώναμε
τις κάρτες με δάνεια και τώρα θυμηθήκαμε να κάνουμε τι? Να ξεσηκωθούμε? Γελοίος
λαός, απαίδευτος, έθνος ανάδελφο. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε κανείς που να αγάπησε αληθινά
αυτό τον τόπο μετά την μεταπολίτευση

Ανώνυμος είπε...

Candyblue, αν μου επιτέπεις, δεν βοηθούν σε τίποτε αυτές οι γενικεύσεις. Ούτε η αυτοαπαξίωση έχει να προσφέρει τίποτα, πολύ περισσότερο όταν στοχοποιεί αποκλειστικά και μόνο (και μάλιστα στο σύνολό του!) τον πολίτη αυτής της χώρας, τη στιγμή που η οικονομική κρίση συνιστά φαινόμενο πολύ πιο ογκώδες, σύνθετο και πολυεπίπεδο από την απλή απόδωση ευθυνών σ' ό,τι συλλήβδην αναπνέει σ' αυτόν τον τόπο (θα μπορούσες π.χ. να δες αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=IbNtZYkAEHE&feature=player_embedded).
Κατά τα άλλα, χάθηκαν σήμερα τρεις ζωές, και η λέξη "μαλακισμένα" είναι πολύ ευγενική για τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς των θανάτων τους. Αρνούμαι όμως να τσουβαλιάσω εκατό χιλιάδες ανθρώπους στο ίδιο σακί με μερικούς -εκ προθέσεως ή μη- εγκληματίες.
Φοβάμαι ότι, αν και καινούργια σ' αυτό το μπλογκ, κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας του. Να πω μόνο κλείνοντας ότι, ναι, αυτή η χώρα έχει αγαπηθεί από τη μεταπολίτευση και μετά, κι ίσως περισσότερο από ανθρώπους σαν και σένα που ρωτάς και σαν και μένα που προσπαθώ να απαντήσω.
Voiceless

candyblue είπε...

Η ερωτησή μου ειναι μια ερώτηση ενός ρομαντικού ανθρώπου. Δεν με πείθει κανείς οτι αγάπησε αυτό τον τόπο. Είμαστε αυτοκαταστροφικοί, φανατισμένοι, εξουσιομανείς, αναξιοπρεπείς και δεν λέμε να αλλάξουμε με τίποτα. έχουμε σοβαρό πρόβλημα και για αυτό έχουμε και, τους πολιτικούς που μας αξίζουν.

Τόσο καιρό ζούσαμε στην επιφανεια των πραγμάτων. Τώρα χαίρομαι πολυ που πιάνουμε πάτο. Ο πάτος έχει πολύ ενδιαφέρον. Παρατήρησε τους βυθούς των θαλασσών και των λιμνών.

Σε λίγο παρατήρησε και μας. Ίσως και να ωφεληθούμε στο μέλλον!


καλώς ήρθες μέχρι εδώ, μου έκανες πολύ καλή εντύπωση

Ορέστης είπε...

Τα είπες ΟΛΑ Άννα! Συνυπογράφω ΑΠΟΛΥΤΑ!

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Εσυ μαυρίζεις εγω ασπριζω
καποτε θα συντονιστούμε

Unknown είπε...

Καλημέρα

Η ζωή πράγματι αξίζει
Είναι μοναδική

Ηζωή είναι το πιο όμορφο όνειρο
που μας χάρισε απλόχερα ο δημιουργός.....

Καλό πρωινό Κυριακάτικο

Unknown είπε...

Τι ν'αξίζει;
Τίποτα.
Φαντασιωνόμαστε απλά και από όσα διάβασα συμφωνώ πως και ο πάτος που πιάσαμε θα είναι πέραν φαντασίας.
μμμ, η φαντασία ... αξίζει

candyblue είπε...

@ Ορέστης: υπάρχουν κι άλλα τόσα!



@ "Αισθηματική ηλικία" : Μου αρέσει, σου πάει.
Είμαι αισιόδοξη πως κάποτε θα γίνει και αυτό

candyblue είπε...

@ Sailor:Η ζωή είναι μοναδική και μεις την κάνουμε διπλής χρήσεως. Εμείς είμαστε το θέμα! Κατασκευαστικό το λάθος του ανθρώπου είπαμε.




@ meggie: Πολλά αξίζουν, άλλωστε εμείς δίνουμε στα πράγματα την αξία που έχουν.
Η φαντασία κινητήριος δύναμη. Καλώς ήρθες