ΣχΕδΟν ΜηΧαΝιΚά ΕλΑύΝω

Στουμπώνω ξανά την βαλίτσα μου. Και γω λες και είμαι από πεπιεσμένο αέρα κινούμαι σχεδόν μηχανικά τελειώνοντας όλες τις ετοιμασίες που ανήκουν σε ένα ταξίδι. Ένας συριγμός ακούγεται, ποιος ξέρει αλήθεια από πού;
Στις τσέπες μου ακόμα αποκόμματα αεροπορικών εισιτήριων από ευρωπαϊκές διαδρομές.

Έβαλε ψύχρα μέσα μου. Ανεβαίνω και φέτος στην πόλη του βορρά με απώλειες. Σχεδόν μηχανικά. Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να το κάνω αλλά παρ όλα αυτά ετοιμάζω τα πράγματα μου για να δω μέχρι που μπορώ να το κάνω. Σχεδόν μηχανικά. Εξετάζω τα χέρια μου. Γέρασαν λίγο . Τα πόδια μου. Μίκρυναν κι άλλο .Τα μάτια μου. Στεγνά. Στον κάθε έναν αντιστοιχεί μια ποσότητα δακρύων. Αν την εξαντλήσεις τέλος.
Δεν έχω χρόνο να ξεκινήσω μια νέα ζωή για αυτό μένω εδώ που είμαι. Το λέω ξανά και ξανά μέχρι να το πιστέψεις. Κι έπειτα να το πιστέψω μέσα από σένα και γω.

Ελαύνω όπως κάθε Νοέμβρη στη πόλη αυτή που κάποτε ερωτεύτηκα. Χωρίς εσένα αυτή τη φορά. Χωρίς την παλιά μου ζωή. Όλα καινούργια, ακόμα και η βαλίτσα μου που με ακολουθεί σαν πιστό, πρησμένο σκυλί. Τίποτα παλιό πάνω μου. Μόνο το δέρμα μου παλιώνει κάτω από τα καινούργια μου ρούχα και τίποτα δεν με συγκρατεί από το να καταπιώ την μολύβδινη θλίψη μου για άλλη μια φορά. Σχεδόν μηχανικά.
Στο μεταξύ στον παρόντα χρόνο η Μιλού μυρίζει τα πράγματα μου. Την αφήνω μόνη ξανά. Σαν και μένα. Μόνο που σε αυτήν δεν αρέσει η μοναξιά. Την αφήνω όμως. Πόση σκληράδα έχει η απλή λογική. Είμαι ένας άνθρωπος που λειτουργεί περισσότερο με το θυμικό και η λογική με εξοργίζει .Πρέπει όμως. Να την αφήσω. Όπως με άφησαν. Σχεδόν μηχανικά.
Ένας λυγμός τετράπαχος στο κέντρο του λαιμού μου. Ανέκφραστη εγώ. Ξαπλώνω κοιτώντας το ταβάνι. Κάτι μέσα μου ή πάνω μου πονά. Οι μύες έχουν μνήμη. Και ξαφνικά για να ευθυμήσω, σκέφτομαι τα υπέροχα ξενύχτια των τελευταίων ημερών. Τα πρόσωπα των φίλων δίπλα μου. Τα λακκάκια τους όταν με χαμόγελο μου χαϊδεύουν τα μαλλιά. Τα κοκτέιλ του Belafonte και τα πράσινα φώτα. Τα σκοτάδια της νύχτας και τα δικά μας ποδοβολητά μέχρι να ξεπαρκάρουμε από τα πιο επικίνδυνα στενά του Κεραμεικού. Τα ζεστά κουλούρια που αχνίζουν τις μικρές ώρες και τα απαλά μεθύσια που απλώς σου μουδιάζουν το στόμα και την μύτη. Την βραχνιασμένη μου φωνή, το πράσινο μολύβι των ματιών μου. Και στο τελείωμα της κάθε μέρας μου την παραμορφωμένη σου φωνή στο τηλέφωνο να με καληνυχτίζει με ευγένεια.

Έτοιμη. Γράφω και αυτές τις αράδες και τέλος. Οι Ταινίες ήδη στοιχίζονται κάτω από το βλέμμα μου και η μυρωδιά της προβλήτας με κάνει απίστευτα μπλε. Δεν θα σου μιλήσω αν σε δω να το ξέρεις. Καμιά αγάπη δεν μπορεί να κρατηθεί αν δεν δουλέψεις για αυτήν. Ούτε που σε υπολογίζω πια.

Έβγαλα την πρώτη μου άσπρη τρίχα. Μαζί θα τα κάνουμε όλα αυτή τη φορά.