Με Το ΜαΓιΟ ΣτΗν ΚάΛπΗ

Ξύπνησα σήμερα κι ήταν ακόμα καλοκαίρι. Έψησα καφέ έχοντας στο μυαλό μου την θάλασσα. Τον ήπια στο μπαλκόνι μαζί με την καύτρα του ήλιου στον δεξί μου ώμο. Τα φυτά μου έχουν θεριέψει και ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Μεγάλες γουλιές να καώ. Από το απέναντι μπαλκόνι ακούω συζητήσεις σχετικά με τις εκλογές. Αναγουλιάζω. Όπως αναγουλιάζω κάθε φορά που σκέφτομαι την σιωπή σου κι εσένα. Αποφασίζω να πάω στην θάλασσα κ έπειτα με το μαγιό στην κάλπη.
Στο αμάξι ακούω από την ανάποδη ένα κομμάτι που σε θυμίζει. Το τρέχω προς τα πίσω κ αλλάζω τον ρυθμό του. Τρελαίνεται το μυαλό μου. Η πρώτη βουτιά. Μακροβούτι. Θάβω όλα τα άκυρα στην άμμο της. Βαθιά εισπνοή και λίγο θαλασσινό νερό στον λάρυγγα. Βήχω γελώντας. Είναι ακόμα καλοκαίρι ψιθυρίζω και μπαίνω όλο και πιο μέσα της.
Καμένο δέρμα, ανάσα που λαχανιάζει. Μυρωδιά καρύδας. Με το μαγιό ακόμα βρεγμένο στο εκλογικό κέντρο. Σε σκέφτομαι. Αναγουλιάζω. Μόλις σε πέταξα από πάνω μου για πάντα. Ο κόσμος με κοιτάει παράξενα. Τους γράφω. Μπαίνω στην κάλπη με την τσάντα του μπάνιου, την άμμο στα παπούτσια και το μαγιό υγρό ακόμα. Ρίχνω ένα βότσαλο μαύρο και μια τσιχλόφουσκα κεράσι. Ψήφισα.
Ο κόσμος συνεχίζει να αλληθωρίζει πάνω μου. Αγριεύω το βλέμμα μου και με πολύ αργό βήμα απομακρύνομαι από το 8ο Δημοτικό σχολείο. Απομακρύνομαι από τα πάντα, γεμάτη αλμύρα κ διαμελισμένο έρωτα. Είναι ακόμα καλοκαίρι και τα έχω όλα γραμμένα σε ένα δισύλλαβο στίχο πάνω από το δεξί μου φρύδι.
Άλλαξε η κυβέρνηση και γω ακόμα με το μαγιό τρώω βανίλια παγωτό και κοιτάω τα μάτια σου που όλο και μικραίνουν.Το χέρι μου στο δικό σου. Χαζεύω την πανσέληνο που βγαίνει πίσω από τις σκαλωσιές της ακρόπολης κάπου στο θησείο. Από τις τηλεοράσεις των μαγαζιών ακούγονται ιαχές. Παραιτήθηκε ο Καραμανλής. Χειροκροτήματα. Κραυγάζω και γω. Τους μισώ όλους. Ξεπουλημένοι και υποκριτές. Ψεύτες. Στο τέλος γίνονται αυτό που υποκρίνονται ότι είναι. Βγάζω την ψάθα μου και την στρώνω πάνω σου. Γελάς. Καθόμαστε μπλεγμένοι ο ένας στον άλλον μέχρι το φεγγάρι να γίνει στέμμα μας. Κατηφορίζοντας σου δείχνω τα όνομα τα μας που μένουν ακόμα χαραγμένα στον κορμό του τρίτου ευκάλυπτου μετά το Σινε Θησείο.
Η νύχτα περνά από πάνω μας σαν πονεμένη διασπορά. Η πανσέληνος ψηλώνοντας, μας γδέρνει. Σε καληνυχτίζω με μια γιγάντια αγκαλιά και ένα φιλί μεγάλης διαρκείας. Στην επιστροφή πέφτω πάνω σε πανηγυρισμούς. Ανοίγω το παράθυρο του αυτοκινήτου και χασμουριέμαι δυνατά. Νυσταγμένη σκέφτομαι ποιος έφαγε την τσίχλα κεράσι που έριξα και ποιος κράτησε εκείνο το μαύρο βότσαλο.

Από αύριο η Ελλάδα θα είναι Ζυρίχη. Πετάω το μαγιό μου στο κάθισμα του συνοδηγού, κοιτάω γύρω μου κι έπειτα ξεκαρδίζομαι.