ΘεΡμΟμΕτΡο

Επιστρέφω τις Δευτέρες με κόκκινα μάγουλα και φυλλαράκια ευκαλύπτου στις χούφτες. Επιστρέφω σκοντάφτοντας σε σκυθρωπά και απελπισμένα πρόσωπα. Σε μια πολιτική επικαιρότητα που έπαψε εδώ και χρόνια να με ενδιαφέρει. Μόνο το φεγγάρι υπό την πλήρη ολοκλήρωση του με νοιάζει. Μόνο το φεγγάρι που κάνει και πάλι χρυσά τα μαλλιά σου. Κι έπειτα ακούω τις σονάτες για την άνοιξη και βάζω πλυντήρια. Πόσο κόντρα.
Δύο βράδια, κι ενώ είχα επιστρέψει στην φωτισμένη πόλη, τα πέρασα με την σονάτα υπό το σεληνόφως και ερωτεύτηκα την περίμετρο του σκοταδιού που όλα τα χωνεύει με μαγεία. Το φεγγάρι πριν με αφήσει μου ψιθύρισε πως οι άντρες δεν γερνάνε. Ωριμάζουν μόνο. Και η αγάπη κάποιες φορές είναι τόσο σπαρακτική που οι λέξεις δεν μπορούν να την περιγράψουν.
Από πόλη σε πόλη με μια βαλίτσα ρούχα και θαυμαστικά συνεχίζω να αγαπώ αυτούς που έζησαν και σώθηκαν. Κινηματογραφικές αφηγήσεις και θεατρικές βιογραφίες τις ζωές μας ορίζουν. Ονειρεύτηκα προχθές πως χάθηκα στα υπόγεια της λυρικής σκηνής. Φόραγα ένα λευκό μακό και ένα κίτρινο σορτς. Μια μεγάλη γλάστρα με αμμολούλουδα κρεμιόταν σαν αθλητική τσάντα γύρω από τους ώμους μου. Δεν θυμάμαι ποιον έψαχνα αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι χάθηκα στην λυρική και έχασα έτσι όλη την άνοιξη.

Από δω και στο εξής το μόνο που αντέχω να κάνω είναι να περιμένω τα απογεύματα των εκθαμβωτικών Ιουλίων, που πέρασαν και με σημάδεψαν στα γόνατα και στους αγκώνες, να επιστρέψουν. Κρέμασα και φρούτα πάνω μου. Έλα να τα φας.
Μάζεψα τα χειμωνιάτικα και τα βαριά περσικά χαλιά μου και όλο βγαίνω στην βεράντα για να παρακολουθήσω την ανθοφορία των φυτών. Κάπου παράλληλα με μένα άλλοι ταξιδεύουν και ερωτεύονται. Κάπου παράλληλα φέρνουν ζωές στον κόσμο ή συνθέτουν νέα κομμάτια. Ανακαλύπτουν εμβόλια και νέους πλανήτες που μετά θα τους ονομάσουν με εκείνα τα απαίσια ονόματα. Κάπου παράλληλα προσπαθούν να αγαπήσουν και να ξαναθυμηθούν την διαδικασία του έρωτα. Κάπου παράλληλα το σύμπαν γεννάει και αποσυνθέτει βίαια ενώ εμείς παλεύουμε να ακούσουμε το κύμα κάτω από το μαξιλάρι μας. Και ο πυρετός της Άνοιξης μαζί με εκείνη την από μέσα κούραση καλά κρατεί.
Κατεβαίνω στο Γκάζι να παρακολουθήσω το video art festival με ένα μπερδεμένο καλοκαιρινό φουστάνι, μην ξέροντας τι ακριβώς θα δω. Η νύχτα είναι γλυκιά, όπως θα είναι κάθε νύχτα από δω και στο εξής.
Και θα μυρίζει καλάμι από καλύβα δίπλα σε θάλασσα, και υγρασία σκίνου. Ετοιμάζομαι για όλα όσα θα μου πεις. Κι αν δεν μου πεις το ίδιο μου κάνει. Ο καιρός πάντα θα μυρίζει καλάμι καλύβας δίπλα σε θάλασσα και υγρασία σκίνου. Κανείς δεν μπορεί να μου το αποσιωπήσει αυτό.

Στην εσωτερική σου γεωγραφία, θα με βρεις ανατολικά.
Θα στέκομαι σταυροπόδι με εκείνο το μπερδεμένο φόρεμα και θα φοράω στο λαιμό όλη την τρέλα του κόσμου. Στις παλάμες μου θα περπατάνε μικροί αχινοί και από τα μαλλιά μου θα κρέμονται χιλιάδες ερωτηματικά και μια φύση κόντρα στην κανονική. Κι η νύχτα θα μυρίζει όπως πάντα τέτοια εποχή καλάμι καλύβας δίπλα σε θάλασσα και υγρασία σκίνου.