Πέμπτη, Μαΐου 14, 2009

ΘεΡμΟμΕτΡο


Επιστρέφω τις Δευτέρες με κόκκινα μάγουλα και φυλλαράκια ευκαλύπτου στις χούφτες. Επιστρέφω σκοντάφτοντας σε σκυθρωπά και απελπισμένα πρόσωπα. Σε μια πολιτική επικαιρότητα που έπαψε εδώ και χρόνια να με ενδιαφέρει. Μόνο το φεγγάρι υπό την πλήρη ολοκλήρωση του με νοιάζει. Μόνο το φεγγάρι που κάνει και πάλι χρυσά τα μαλλιά σου. Κι έπειτα ακούω τις σονάτες για την άνοιξη και βάζω πλυντήρια. Πόσο κόντρα.
Δύο βράδια, κι ενώ είχα επιστρέψει στην φωτισμένη πόλη, τα πέρασα με την σονάτα υπό το σεληνόφως και ερωτεύτηκα την περίμετρο του σκοταδιού που όλα τα χωνεύει με μαγεία. Το φεγγάρι πριν με αφήσει μου ψιθύρισε πως οι άντρες δεν γερνάνε. Ωριμάζουν μόνο. Και η αγάπη κάποιες φορές είναι τόσο σπαρακτική που οι λέξεις δεν μπορούν να την περιγράψουν.
Από πόλη σε πόλη με μια βαλίτσα ρούχα και θαυμαστικά συνεχίζω να αγαπώ αυτούς που έζησαν και σώθηκαν. Κινηματογραφικές αφηγήσεις και θεατρικές βιογραφίες τις ζωές μας ορίζουν. Ονειρεύτηκα προχθές πως χάθηκα στα υπόγεια της λυρικής σκηνής. Φόραγα ένα λευκό μακό και ένα κίτρινο σορτς. Μια μεγάλη γλάστρα με αμμολούλουδα κρεμιόταν σαν αθλητική τσάντα γύρω από τους ώμους μου. Δεν θυμάμαι ποιον έψαχνα αλλά δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι χάθηκα στην λυρική και έχασα έτσι όλη την άνοιξη.

Από δω και στο εξής το μόνο που αντέχω να κάνω είναι να περιμένω τα απογεύματα των εκθαμβωτικών Ιουλίων, που πέρασαν και με σημάδεψαν στα γόνατα και στους αγκώνες, να επιστρέψουν. Κρέμασα και φρούτα πάνω μου. Έλα να τα φας.
Μάζεψα τα χειμωνιάτικα και τα βαριά περσικά χαλιά μου και όλο βγαίνω στην βεράντα για να παρακολουθήσω την ανθοφορία των φυτών. Κάπου παράλληλα με μένα άλλοι ταξιδεύουν και ερωτεύονται. Κάπου παράλληλα φέρνουν ζωές στον κόσμο ή συνθέτουν νέα κομμάτια. Ανακαλύπτουν εμβόλια και νέους πλανήτες που μετά θα τους ονομάσουν με εκείνα τα απαίσια ονόματα. Κάπου παράλληλα προσπαθούν να αγαπήσουν και να ξαναθυμηθούν την διαδικασία του έρωτα. Κάπου παράλληλα το σύμπαν γεννάει και αποσυνθέτει βίαια ενώ εμείς παλεύουμε να ακούσουμε το κύμα κάτω από το μαξιλάρι μας. Και ο πυρετός της Άνοιξης μαζί με εκείνη την από μέσα κούραση καλά κρατεί.
Κατεβαίνω στο Γκάζι να παρακολουθήσω το video art festival με ένα μπερδεμένο καλοκαιρινό φουστάνι, μην ξέροντας τι ακριβώς θα δω. Η νύχτα είναι γλυκιά, όπως θα είναι κάθε νύχτα από δω και στο εξής.
Και θα μυρίζει καλάμι από καλύβα δίπλα σε θάλασσα, και υγρασία σκίνου. Ετοιμάζομαι για όλα όσα θα μου πεις. Κι αν δεν μου πεις το ίδιο μου κάνει. Ο καιρός πάντα θα μυρίζει καλάμι καλύβας δίπλα σε θάλασσα και υγρασία σκίνου. Κανείς δεν μπορεί να μου το αποσιωπήσει αυτό.

Στην εσωτερική σου γεωγραφία, θα με βρεις ανατολικά.
Θα στέκομαι σταυροπόδι με εκείνο το μπερδεμένο φόρεμα και θα φοράω στο λαιμό όλη την τρέλα του κόσμου. Στις παλάμες μου θα περπατάνε μικροί αχινοί και από τα μαλλιά μου θα κρέμονται χιλιάδες ερωτηματικά και μια φύση κόντρα στην κανονική. Κι η νύχτα θα μυρίζει όπως πάντα τέτοια εποχή καλάμι καλύβας δίπλα σε θάλασσα και υγρασία σκίνου.

14 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

μαζί με αγιόκλημα. ανακαταμένο με την γλυκιά ευωδιά από το ρυγχόσπερμα. κάτω από την λάμψη ενός φεγγαριού. που ακόμα και αν δεν φαίνεται. είναι σκορπισμένο στα αστέρια.

Eulie Aeglie είπε...

«Η αγάπη μερικές φορές είναι τόσο σπαρακτική.» Δεν έχω ούτε λέξη παραπάνω.

Horexakias είπε...

"...συνεχίζω να αγαπώ αυτούς που έζησαν και σώθηκαν." Τι γινετε με αυτους που ζουν αλλα δεν σωθηκαν?
Aσε που πηγες στο video art fest, + δεν ειπες τιποτα. Τελοσπαντων φιλια πολλα.

μετα τιμης

Αν-όμοιος είπε...

Τι. Όμορφο.

candyblue είπε...

@ b|a|s|n\i/a :Ανυπομονώ να έρθει να με βρει. Το καλοκαίρι το δικό μου. Αυτό που μπορεί να ξενυχτήσει κάτω από τις πλάκες του πεζοδρομίου μόνο και μόνο για να με δει να τριγυρνώ με κόκκινα ξενυχτισμένα μάτια.
Το Ρυγχόσπερμα το μπέρδευα μικρή με το γιασεμί.

candyblue είπε...

@ Aeglie: Και αυτό μια μορφή αγάπης είναι.


@ Horexakias: Κάποιος γκρινιάζει εδώ μέσα. Αυτοί που ζουν αλλά δεν σώθηκαν; Ποιοι είναι; Ιδέα δεν έχω για αυτούς. Δεν σώζεται μόνο αυτό που δεν θέλει.

Τα ξεκαθαρίσαμε αυτά του video art έτσι; Σκεπασμένος στην νυχτα σου ήσουν. Για αυτό.

candyblue είπε...

@ Αν-όμοιος:
Τι. Όμορφο; Τι;

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Ώστε μυρίζεις κι εσύ το καλοκαίρι...

Εμένα τα καλοκαίρια μου περιορίζονται από το ηλιοβασίλεμα και μετά. Πριν, είναι ένα βάσανο η πόλη. Μετά...

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Έχεις καιρό να γράψεις για τις μπλε ώρες.
Ανοιξοκαλόκαιρο και πάμε για καλοκαίρι solo.
Αντέχεις;

Έμαθα έβαλες και τις πρώτες αντικουνουπικές σου παστίλιες.
Να μην φυσαγε τόσο μόνο.

Να σαι καλά

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Καθως πλησίασα το κλοκαίρι
βρέθηκας να κοιτάς τα κουδούνια της εποχής
να σου ανοίξουν την πόρτα να μπείς

Νομίσα πως άνοιξα τη σωστή πόρτα
αργότερα κατάλαβα πως μόνο από τις Πύλες
σου μαθανε να μπαίνεις

Νεραισα άλλης εποχής, άλλων μεγεθών
που τα μικρά δεν τα προσέχεις
αλλά στα βαθιά μωβ κύματα κολυμπας
οταν έχει φεγγάρι

Μαθαίνω κι εγώ με σένα
τρόπους
αργά
γιατί η ηλικία είναι πολύ αισθηματική
κι η βιασύνη που χουν οι νεραίδες
μοιάζει ναναι φόβος
απο την ανάποδη

Στο γέμισμα του νέου φεγγαριού
έλεγξε τη θερμοκρασία
κι αν είναι η σωστή
τότε
ξανά
μια ακομή φορά
καλά?

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

τα μπερδεμένα γραμματα της νύχταςσου ζητουν συγγνώμη.
ξέρουν πως εσυ θα βάλεις τα σωστα εκει που πρέπει.
ενα καποιο νόημα θα βγεί...

candyblue είπε...

@ Χρήστος Μιχαήλ: Μυρίζω πια μόνο αυτό. Πλησιάζει ο Ιούνιος και αναρωτιέμαι πως θα καταφθάσει στην πόλη μου. Και αναρωτιέμαι αν ακόμα τον νοιώθω όπως κάποτε.
Και λίγο πιο μετά από τα ηλιοβασιλέματα. Κοντά στις μπλε ώρες.







@ κοινωφελής κώνωψ: Θα γράψω όταν τις βιώσω σπαραχτικά. Όταν μου αναμοχλεύσουν ιστορίες και συναισθήματα.
Και μην φανταστείς κάτι πολύ μακρινό. Έφτασε η ώρα τους. Και μοιάζει τόσο μπλε όσο και το χρώμα της πιο κρυφής επιθυμίας.

Απίστευτος αέρας. Τον μισώ τον αέρα. Με αποδιοργανώνει. Με αποπροσανατολίζει μέσα μου. Με ταπεινώνει και με νικάει όσο κανείς και τίποτα άλλο.

candyblue είπε...

@ "Αισθηματική ηλικία": Αν κρίνω από τους μώλωπες του προσώπου μου μάλλον μου κλείσανε την πόρτα με δύναμη. Ίσως για αυτό μετά προσπάθησα να μπω από τις πύλες. Που κανείς δεν μου έμαθε, παρά μόνο ο φόβος και η αμηχανία των άλλων μπροστά στο καλό. Μπροστά στον έρωτα που τόσο φοβούνται.
Τον διώχνουν οι άνθρωποι τον έρωτα. Και την αγάπη ενίοτε. Τα διώχνουν γιατί κάποιοι δεν τα ξέρουν κι άλλοι γιατί ξέχασαν πως είναι να αναμετριούνται μαζί τους. Δεν ξέρουν πια να τα διαχειριστούν. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί τα βαθιά μωβ κύματα αν δεν σε πνίξουν θα σε βγάλουν σε μια απίστευτη στεριά. Χωρίς δαίμονες.

Στο γέμισμα της νέας σελήνης καλύτερα εσύ να τσεκάρεις την θερμοκρασία κι αν είναι η σωστή κολύμπησε μαζί μου. Αγέρωχα.

Ανώνυμος είπε...

Σου έχω στείλει ενα email.Όταν το δεις και δε σου κανεί κόπο...

Ανδρέας