Ο κΑρΠόΣ τΗσ ΚιΤρΕαΣ

Διάφανες μέρες. Διακαίομαι. Τα λαγόνια του Μαΐου με ακούμπησαν διακριτικά .Κρέμα ημέρας με δείκτη προστασίας υψηλό. Σχεδόν κοντομάνικα, σχεδόν ανοιχτά παράθυρα όλη μέρα.
Από τον δήμο έχουν βγει κάτι ψηλά μηχανήματα και κόβουν τα δέντρα. Δεν έχω συνηθίσει σε τέτοια οικολογική συνείδηση.
Ρίχνω μια νέα ματιά σε ότι με πλησιάζει. Μια ματιά σε δύο δροσερές κοριτσίστικες γάμπες, στις γραμμές του τρένου, σε παλιά κτήρια, στον καρπό της κιτρέας. Μια ματιά είναι όλα.
Βαλίτσες με γεμάτα στομάχια. Στο αεροδρόμιο στην έξοδο 3 των αναχωρήσεων, η μαρμάρινη λήκυθος μύριζε σαν βανίλια. Αθήνα- Θεσσαλονίκη. Θεσσαλονίκη- Αθήνα και κάπου εκεί το περασμένο Σάββατο έριξε μια βροχή, που όμοια της είχα να δω σε ταινία καταστροφής. Γύρναγα από τον Όλυμπο και είχε βραδιάσει. Στην εθνική με τα μεγάλα και γω. Για μια στιγμή σκέφτηκα να βγω να γίνω μούσκεμα και μπαίνοντας πάλι μέσα στο αμάξι να τρέμω και να τρέμω και να τρέμω μέχρι που να φτιάξω την πιο τέλεια αντίστιξη μόνο με το κροτάλισμα των δοντιών μου.
«Κι ούτε ένας Μπελμοντό εκεί γύρω με λευκό πουκάμισο ε;» Με ρώτησες.
«Ποτέ δεν θα υπάρξει» ,απάντησα και μέσα μου άσπρισα από φόβο και ψέμα.
Η Λένα Πλάτωνος εδώ κι εκεί μαζί με τον τρελό Πιερό και γω μαζί της. Εκείνη την βραδιά που την είδα μαζί σου θα την κρύψω μέσα μου. Να δεις που στο μέλλον θα γίνει αναρριχητική και θα με σκαρφαλώνει.

Ανοίγω πάλι χάρτες με μπλε σημειώσεις στο πλάι και φτιάχνω δροσερές διαδρομές για τους καύσωνες του Ιουλίου . Λίγο πιο κει σε χρόνο ενεστώτα κρυμμένο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, μια νέα κοπέλα κλαίει. Την κοιτάω ώρα με σπαραγμό σχεδόν τιτάνιο. Έρχεται χωρίς να την φωνάξω και ακουμπάει το πρόσωπο της στα μαγουλά μου. Και τότε όλο το eye liner που φοράω διαλύεται σαν νερομπογιά.
Λευκή τρυφερότητα. Κατασκευάστηκε από γάλα και μέλλον γεμάτο ελπίδες. Λεπίδες φωτός που κόβουν την ξεφλουδισμένη σάρκα στα τέσσερα. Η άνοιξη γαργαλάει τα μέσα μου με τις αχτίνες της και γω την ποθώ για την μικροσκοπική σελήνη της και για τα τρία αστέρια που γυαλίζουν μέσα από στέρνο της κάθε νύχτα. Την ποθώ διακαώς γιατί με ανατειχίζει.
Ας είναι.
Έξω το φως γυαλίζει τα σκουπίδια στους κάδους. Διαμάντια αλλοτινά θαρρείς. Στον κήπο η κιτρέα γέρνει προς το μέρος μου. Την πλησιάζω χωρίς σύννεφα.
Μασάω τον καρπό της, όπως κάνεις εσύ. Πικρίζει. Μοιάζει πολύ με όλα όσα έζησα και με άλλα τόσα που έτρεξα μακριά τους να κρυφτώ. Ο καρπός της κιτρέας ακούει ιστορίες για πράγματα που κανείς άνθρωπος δεν έχει δει.
Ετοιμάζομαι να φύγω ξανά. Μακριά από τις κακώσεις των ψυχών τους. Μακριά από τη λυπομανία τους. Κοντά της.
Κι αν ακόμα επιθυμείς το σκοτάδι, έπειτα από τόσο φως που σε κέρασα, τότε να ξέρεις πως δεν είναι πολύ μακριά. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια σου.

Η αυγή θα είναι πάντα η σκέψη μου για σένα.