No Te EsCaPaRáS

Στα τελειώματα ο Οκτώβρης μου και γω στα δικά μου επίσης. Άλλαξε ο καιρός.
Τα βράδια βάζει μια ψύχρα που μοιάζει με ανάσα λαχανιασμένου αγγέλου. Και μέσα μου κάτι άλλαξε. Σαν κάτι να γύρισε, άκουσα ένα κλικ. Τελείωσε νομίζω. Με έναν κάδο πλυντηρίου στο στομάχι μου μέσα κι ένα βλέμμα αυτοσχέδιας παγίδας περιπλανιέμαι πίνοντας χιλιάδες βότκες Μαρτίνι. Ενώ εκεί έξω αναπνέει με την ίδια ένταση ο ακαταμάχητος αρχειοθέτης του χάους. Ποθώ την αναμέτρηση μαζί του.
Καθώς η σελήνη κρύβει την γύμνια της στα βράχια της νύχτας εγώ μεταλλάσσομαι σε μια νέα μορφή. Ακόμα πιο αλλόκοτη και δυνατά αιχμηρή. Αλίμονο!
Τελειώνει ο Οκτώβρης μου, όμορφα. Και γω συνεχίζω επιπόλαια κάνοντας πράγματα εξαιρετικά και βαλμένα στην τύχη. Έφτιαξα έναν νέο τίτλο για να ζω και ξαναμοίρασα τους ρόλους. Με μια διάθεση ακόμα πιο ατμοσφαιρική και πιο σκοτεινή. Κράτησα τον κεντρικό ρόλο για τον εαυτό μου και βεβαίως τον ερμήνευσα μοναδικά. Αχ και να ξερες!
Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο η κίνηση. Μια φορτισμένη και εσωτερική κίνηση. Όλη δικιά μου. Σημαντική η κίνηση. Να το θυμάστε.

Βαθιά μεσάνυχτα. Ώρες δουλειάς μπροστά στον υπολογιστή. Το φως της οθόνης με χρωματίζει με μια γαλαζωπή ιλαρότητα. Χαμογελάω μουδιασμένη. Φλούδες από ξεφλουδισμένα μήλα στο πιατάκι δίπλα μου. Μυρίζει όλο το δωμάτιο κόκκινο μήλο. Τραβιέμαι με το ζόρι μέχρι το πίσω μπαλκόνι. Χαζεύω λίγο τα αστέρια και την τραυματισμένη μου σελήνη.
Ακουμπάω το σύνολο όλων όσων είμαι πάνω στα κάγκελα και χαζεύω με μια πελαγίσια αδιαφορία όλους τους σακάτηδες αυτού του κόσμου. Μπορώ και τους εντοπίζω πια μέσα από τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τα χαμηλά φωτισμένα δωμάτια τους. Δίπλα στις πόρτες των εισόδων τους και στα κρεβάτια δίπλα, ξαποσταίνουν αγάπες-δεκανίκια για τις φοβίες τους. Στο ντουλαπάκι του μπάνιου και στα συρτάρια του κομοδίνου τους περιμένουν κλειστές και οι αγάπες- τσιρότα, για όλα τους τα τραύματα. Άρρωστοι όλοι σκορπάνε ιούς που τους ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Out of space`out of order`out of time!
Οι σακάτηδες σε πατάνε πιο δυνατά από όσους στέκονται έστω και με ένα περίεργο τρόπο στην αγάπη.
Και ο Οκτώβρης καλπάζει με δύναμη σου λέω προς το μεγάλο ΟΧΙ. Από κάπου μακριά το φύσημα του μυροβλύτη Αγ. Δημητρίου με άρωμα after shave βασιλικού. Κι έπειτα ο καιρός που θα χαλάσει. Προς το παρόν ο ήλιος τα μεσημέρια ακόμα καίει και διατηρεί κάτι από το ρεπερτόριο των σκιών του Αυγούστου. Και η ζωή συνεχίζεται καθώς το ρήγμα βαθαίνει. Με τον ξεχασμένο μου μαγνήτη αστεριών στα χέρια ξανακολλάω άστρα στα μαλλιά μου.
Και για δες, τα χέρια σου γέμισαν με το φως της περασμένης πανσελήνου, και σχεδόν κάηκαν. Το πήρες χαμπάρι; Βάλτα κάτω από το μαξιλάρι σου και θα μάθεις για τον πόνο της σελήνης που χάνει λίγο, λίγο το σώμα της.
Μετρημένες οι μέρες του Οκτώβρη, να δες κι εσύ. Και κάπως έτσι φτάνουν όλα στο κλείσιμο. Με μένα να σημειώνω με κόκκινο στυλό, ταινίες για να δω.Ταινίες που να μπορούν να μου αφήσουν ουλές παρά να με ψυχαγωγήσουν. Με πρωινό ουρανό γεμάτο φρέσκα σύννεφα, με φίλους που με τραβάνε από τα χέρια και τα μανίκια ξανά, και με ένα αίσθημα αφαιρετικής λαγνείας για τα πάντα που κοντεύουν να’ ρθουν.

Έργο τέχνης το βράδυ της Κυριακής. Μεραρχίες συννέφων σε μαύρο φόντο έτοιμες για σύγκρουση και γω μαζί σου να τρέχω στα υπόγεια του Μετρό και να σου εξομολογούμε την ζωή μου. Το γέλιο σου ανακατεμένο μαζί με τον καπνό του τσιγάρου σου και οι σχισμές των χειλιών σου να παρακαλάνε συνεχώς για αυτή την ιαματική βροχή. Έργο τέχνης.
Μια φωνή μέσα μου λέει «Ζήσε γιατί αυτή η μικρή αληθινή ζωή είναι η μεγαλύτερη μετοχή που έχεις στο συρτάρι»
Πως να αντισταθώ σε μια τέτοια προσταγή!