Τρίτη, Οκτωβρίου 21, 2008

No Te EsCaPaRáS


Στα τελειώματα ο Οκτώβρης μου και γω στα δικά μου επίσης. Άλλαξε ο καιρός.
Τα βράδια βάζει μια ψύχρα που μοιάζει με ανάσα λαχανιασμένου αγγέλου. Και μέσα μου κάτι άλλαξε. Σαν κάτι να γύρισε, άκουσα ένα κλικ. Τελείωσε νομίζω. Με έναν κάδο πλυντηρίου στο στομάχι μου μέσα κι ένα βλέμμα αυτοσχέδιας παγίδας περιπλανιέμαι πίνοντας χιλιάδες βότκες Μαρτίνι. Ενώ εκεί έξω αναπνέει με την ίδια ένταση ο ακαταμάχητος αρχειοθέτης του χάους. Ποθώ την αναμέτρηση μαζί του.
Καθώς η σελήνη κρύβει την γύμνια της στα βράχια της νύχτας εγώ μεταλλάσσομαι σε μια νέα μορφή. Ακόμα πιο αλλόκοτη και δυνατά αιχμηρή. Αλίμονο!
Τελειώνει ο Οκτώβρης μου, όμορφα. Και γω συνεχίζω επιπόλαια κάνοντας πράγματα εξαιρετικά και βαλμένα στην τύχη. Έφτιαξα έναν νέο τίτλο για να ζω και ξαναμοίρασα τους ρόλους. Με μια διάθεση ακόμα πιο ατμοσφαιρική και πιο σκοτεινή. Κράτησα τον κεντρικό ρόλο για τον εαυτό μου και βεβαίως τον ερμήνευσα μοναδικά. Αχ και να ξερες!
Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο η κίνηση. Μια φορτισμένη και εσωτερική κίνηση. Όλη δικιά μου. Σημαντική η κίνηση. Να το θυμάστε.

Βαθιά μεσάνυχτα. Ώρες δουλειάς μπροστά στον υπολογιστή. Το φως της οθόνης με χρωματίζει με μια γαλαζωπή ιλαρότητα. Χαμογελάω μουδιασμένη. Φλούδες από ξεφλουδισμένα μήλα στο πιατάκι δίπλα μου. Μυρίζει όλο το δωμάτιο κόκκινο μήλο. Τραβιέμαι με το ζόρι μέχρι το πίσω μπαλκόνι. Χαζεύω λίγο τα αστέρια και την τραυματισμένη μου σελήνη.
Ακουμπάω το σύνολο όλων όσων είμαι πάνω στα κάγκελα και χαζεύω με μια πελαγίσια αδιαφορία όλους τους σακάτηδες αυτού του κόσμου. Μπορώ και τους εντοπίζω πια μέσα από τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τα χαμηλά φωτισμένα δωμάτια τους. Δίπλα στις πόρτες των εισόδων τους και στα κρεβάτια δίπλα, ξαποσταίνουν αγάπες-δεκανίκια για τις φοβίες τους. Στο ντουλαπάκι του μπάνιου και στα συρτάρια του κομοδίνου τους περιμένουν κλειστές και οι αγάπες- τσιρότα, για όλα τους τα τραύματα. Άρρωστοι όλοι σκορπάνε ιούς που τους ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Out of space`out of order`out of time!
Οι σακάτηδες σε πατάνε πιο δυνατά από όσους στέκονται έστω και με ένα περίεργο τρόπο στην αγάπη.
Και ο Οκτώβρης καλπάζει με δύναμη σου λέω προς το μεγάλο ΟΧΙ. Από κάπου μακριά το φύσημα του μυροβλύτη Αγ. Δημητρίου με άρωμα after shave βασιλικού. Κι έπειτα ο καιρός που θα χαλάσει. Προς το παρόν ο ήλιος τα μεσημέρια ακόμα καίει και διατηρεί κάτι από το ρεπερτόριο των σκιών του Αυγούστου. Και η ζωή συνεχίζεται καθώς το ρήγμα βαθαίνει. Με τον ξεχασμένο μου μαγνήτη αστεριών στα χέρια ξανακολλάω άστρα στα μαλλιά μου.
Και για δες, τα χέρια σου γέμισαν με το φως της περασμένης πανσελήνου, και σχεδόν κάηκαν. Το πήρες χαμπάρι; Βάλτα κάτω από το μαξιλάρι σου και θα μάθεις για τον πόνο της σελήνης που χάνει λίγο, λίγο το σώμα της.
Μετρημένες οι μέρες του Οκτώβρη, να δες κι εσύ. Και κάπως έτσι φτάνουν όλα στο κλείσιμο. Με μένα να σημειώνω με κόκκινο στυλό, ταινίες για να δω.Ταινίες που να μπορούν να μου αφήσουν ουλές παρά να με ψυχαγωγήσουν. Με πρωινό ουρανό γεμάτο φρέσκα σύννεφα, με φίλους που με τραβάνε από τα χέρια και τα μανίκια ξανά, και με ένα αίσθημα αφαιρετικής λαγνείας για τα πάντα που κοντεύουν να’ ρθουν.

Έργο τέχνης το βράδυ της Κυριακής. Μεραρχίες συννέφων σε μαύρο φόντο έτοιμες για σύγκρουση και γω μαζί σου να τρέχω στα υπόγεια του Μετρό και να σου εξομολογούμε την ζωή μου. Το γέλιο σου ανακατεμένο μαζί με τον καπνό του τσιγάρου σου και οι σχισμές των χειλιών σου να παρακαλάνε συνεχώς για αυτή την ιαματική βροχή. Έργο τέχνης.
Μια φωνή μέσα μου λέει «Ζήσε γιατί αυτή η μικρή αληθινή ζωή είναι η μεγαλύτερη μετοχή που έχεις στο συρτάρι»
Πως να αντισταθώ σε μια τέτοια προσταγή!

20 σχόλια:

Τάσος Κάρτας είπε...

"Όπως και να ντυθείς, Ερήμωση
Πάντα τον ίδιο αριθμό
θα έχεις στο μέτωπο χαραγμένο
Εφτά είναι οι δρόμοι
της σιωπηρής πορείας
και ένα ρούχο μόνο
ταιριαστό με το χρώμα των ματιών σου"
Περνάω κάθε φορά που έχει κάτι καινούργιο αναρτήσει...
Παρακολουθώ το παραλήρημα των σκέψεων σου
Και θαυμάζω πάντα τις εικαστικές συνθέσεις (τις περισσότερες τις αποθηκεύω σε ειδικό φάκελο με το ψεδώνυμό σου... Θα ήθελα να μπορώ να τις χρησιμοποιώ κι εγώ με την άδεια σου...
Είπα σήμερα ν' αφήσω το αποτύπωμά μου, να πω την καλημέρα μου με το παραπάνω ποίημα της Μαρίας Ροδοπούλου που μπορεί να ταιριάζει μπορεί και όχι με τη νοσταλγική μελαγχολία των εξομολογήσεων σου...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Hfaistiwnas είπε...

"Μια φωνή μέσα μου λέει «Ζήσε γιατί αυτή η μικρή αληθινή ζωή είναι η μεγαλύτερη μετοχή που έχεις στο συρτάρι»

Na συνεχίσεις να κάνεις πράγματα εξαιρετικά βαλμενα από τύχη...
:)
Καλημέρα!!

Dee Dee είπε...

Ο Οκτωβρης περασε χωρις κρυο :( Ο μονο λογος που χαιρομαι ειναι επειδη δεν ειχα λεφτα να βαλω πετρελαιο...ισως μου κρυβει καποια εκπληξη ο Νοεμβριος...που ξερεις :)

Καλημερα καραμελενια!!!

lakis είπε...

Σα φθινόπωρο είναι το κείμενό σου, γεμάτο εικόνες, χρώματα και προσμονή. Όμορφα. Μέρα καλή

music is my drug είπε...

Κι η ζωή συνεχίζεται και αυτή η ρωγμή, θα γίνει κάποτε πληγή και ακόμα πιο μετά σημάδι που θα καίει που και που με τις αναμνήσεις...

και όσο μας μένει δύναμη μόνο αυτό μπορούμε να ποθούμε,να αναμετρηθούμε...


αφιερώνω λίγο χρόνο στις τελευταίες ηλιαχτίδες πριν τον χειμώνα και σε χαιρετώ....

Ανώνυμος είπε...

you will not escape...
αυτο δεν σημαινει ο τιτλος;


Με έκανες και ανταριασα λίγο μεσα μου διαβαζoντας σε απόψε.
Μια μεγάλη ηρεμία.
Πριν τον τυφωνα σου.
Τον ξερω τον τυφωνα σου
και φοβαμαι.
apriori

candyblue είπε...

@ κ ART ά SOS (Κάρτας Τάσος): Όμορφο πολύ!
Σα να μου ταίριαξε λίγο.

Παραληρώ ε; Το νοιώθω...είναι περίεργη εποχή. Ιερή σχεδόν με όλα όσα συμβαίνουν έξω μας και μέσα μας. Θα ερημώσει αυτό το μπάχαλο μέσα μου σύντομα. Ανεκτίμητο μπάχαλο. Σύντομα όλα θα γίνουν πιο λίγα. Έτσι πρέπει, δεν γίνεται αλλιώς.
Κάποιες φορές έρχεσαι με φόρα στην ζωή σου κάποιες άλλες οπισθοχωρείς.

Με την άδεια μου και το ψευδώνυμο μου από κάτω μπορείτε να τις ταξιδέψετε για όσο.
Αν σας βγαίνει πιο συχνά να μου γράφετε , να μου γράφετε τότε. Με κάθε ανάρτηση.
Όπως βγει η βόλτα σας δηλαδή...δεν ξέρω
Καλό βράδυ!







@ Hfaistiwnas:Πιτσιρικάκι μου...Θα συνεχίσω να τα κάνω γιατί έτσι είμαι εγώ.
Κι ούτε μπορώ και ούτε που θέλω να αλλάξω.
Καληνύχτα για τώρα. Όσο πιο γλυκιά.

candyblue είπε...

@ Dee Dee:Πέρασε απαλά ο Οκτώβρης. Νυχοπατώντας από δίπλα μου σχεδόν. Γυρνάω γύρω από μένα σαν φωτόνιο με καλοκαιρινά ρούχα ακόμα και με μια πίστη ότι όλα γίνονται για το καλύτερο.
Ίσως και μένα να μου κρύβει μια έκπληξη ο Νοέμβρης.
Αγαπημένος μήνας πολλών. Σηκώνει βαριές εκπλήξεις. Τόσο βαριές όσο το μέγεθος μιας πανσελήνου.




@ Λάκης Φουρουκλάς - Lakis Fourouklas: Φθινόπωρο είναι σε όλα τα κείμενα μου. Καλύτερα έτσι ε; Φαντάζεσαι να χειμωνιάσει απότομα;
Ζούνε μαζί με μένα όλες τις εποχές στην ώρα τους, άλλοτε ίσως και όχι.
Μέρες καλές να μου λες, πολλές θα ήθελα να είναι!
Και όλο...

candyblue είπε...

@ music is my drug: Ξέρεις πόσα τέτοια σημάδια έχω;
Όσα και συ και ίσως και παραπάνω.
Και; Σημαδεμένοι γεννιόμαστε έτσι κι αλλιώς.
Αλλά με τέτοια δύναμη μέσα μας που ούτε που φαντάζεσαι τι είμαστε ικανοί να κάνουμε
Οι τελευταίες αχτίδες ναι, το νοιώθω αυτό που λες. Και γω όποτε τις δω μπαίνω από κάτω τους και ζεσταίνω όλο μου το σώμα.





@ κοινωφελής κώνωψ είπε: Αυτό ακριβώς!Και σημαίνει... αυτό ακριβώς!
Φοβού!

b|a|s|n\i/a είπε...

η αλήθεια είναι ότι νοιώθω πολύ κουρασμένος τελευταία. και στάθηκα ακίνητος. και μου έλειψε η κίνηση. μα τελικά η έμπνευση είναι μέσα μας. και σε μικρές προσταγές. να ζήσουμε. με κίνηση...

tovenito είπε...

κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί όταν τέτοιες προσταγές βγαίνουν από σχισμές χειλιών αγαπημένες.
και ίσως τότε να κλείνουν και οι ουλές από τις ταινίες γιατί η ζωή ίσως θέλει ξαναμοίρασμα ρόλων

Ανώνυμος είπε...

tha eisai kai ayto to soy-koy sthn ekthesh?

To teleytaio den einai?

candyblue είπε...

@ b|a|s|n\i/a: Καταλαβαίνω πως νοιώθεις. Παρ΄όλη την υπερκινητικότητα μου το νοιώθω λίγο πριν κοιμηθώ. Σα να κατεδαφίζομαι μοιάζει. Όλη αυτή η συσσωρευμένη σωματική και κυρίως όλη αυτή η ψυχική μου κούραση.
Να την ξαναβρείς την κίνηση. Είναι αυτό όλο που μας κρατάει στην ζωή. Η κίνηση.
Και η μέσα μας περισσότερο. Η τρελή αυτή ανησυχία που σε κάνει να ψάχνεις μάσα σου να δεις τα πάντα. όλον τον κόσμο ,αν γίνεται, στα μάτια.
Να ζήσουμε ωφελούμε, όπως μπορεί ο καθένας καλύτερα.
Καλημέρα λαμπρή!









@ tovene592: Από σχισμές χειλιών γενικά. Σε παρακινούν τα χείλη, και η φωνή μέσα σου σε παρακινεί. Ζήσε όπως αυτή προστάζει. Άκουσε την. Μόνο έτσι θα είσαι ευτυχισμένος. Κι αν είσαι εσύ τότε και οι άλλοι θα είναι το ίδιο,άσχετα αν δεν στο δείξουν ποτέ!
Ξαναμοίρασε ρόλους. Κόψε...και τράβα ένα φύλλο
Δικιά σου η ζωή. Με προσοχή πάρτη. Σαν εκείνο το μαξιλάρι της μαμάς που ακουμπάς μαλακά το μάγουλο πάνω....








@ Ανώνυμος:Ναι θα είμαι εκεί για τελευταία φορά. Και Σάββατο και Κυριακή
Από τις 6-10
Μην κωλώσεις να πεις ένα γεια, δεν δαγκώνω πια. Μου φόρεσαν φίμωτρο:)

Christos είπε...

Θα κοιτάξω να περάσω. Δεν αξιώθηκα ως τώρα μα αυτό το Σάββατο είναι μια ευκαιρία.

Χ.Μ

Christos είπε...

Πάω καλά; Λάθος υπολογισμοί...

:(

Στις επόμενες.

PeNNy LaNe είπε...

Ήταν παράξενος μήνας ο Οκτωβρης... εύχομαι έναν ακόμα πιο δημιουργικό Νοέμβρη.

candyblue είπε...

@ Christos:Μέχρι τις 29 είναι, άλλα θ ακολουθήσουν κι άλλες μέσα στον Δεκέμβριο αν όλα πάνε καλά.
Ωστόσο αν θες έλα να μ ε δεις πάλι στο πάρτι που κάνει το περιοδικό υποβρύχιο το Σάββατο 1 Νοεμβρίου...στο Στάβλο πάλι.
Θα έχω κι ένα έργο μου στο ίδιο μέρος.







@ PeNNy LaNe:Ήταν κάπως ναι, αλλά ήταν ευγενικός και πολύ πολύ διακριτικός με αυτό το κάπως του. Τον φοβάμαι τον Νοέμβρη σαν μήνα. Δεν τον συμπαθώ ιδιαίτερα, αλλά δεν έχω να κάνω κάτι άλλο από το να ελπίζω σε κάτι όμορφο μέσα του
Καλημέρες!

markos-the-gnostic είπε...

μ αρέσει που ακόμη κι οι άγγελοι λαχανιάζουν

efoudi είπε...

περασμένα μεσάνυχτα πάλι.απο την ταράτσα ζωγραφίζω πάλι ιδεογράμματα στα σύννεφα.ξορκίζω όλο των αρνητισμό των ημερών που πέρασαν και γράφω προλόγους για τις νέες που θα΄ρθουν..

σε τραβάω απο το μανίκι του κόκκινου πανωφοριού του περασμένου νοέμβρη..να το ξαναφέρεις,άρχισε να κάνει λίγο κρυάκι εδώ πάνω..

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Να προφτάσουν τα θέλω μας...για αυτό λαχανιάζουν!
Εσύ; Ξελαχάνιασες λες;





@ efoudi: Πάντα κάτι νέο ξημερώνει. Κάθε μέρα και ένα νέο μυστικό μας φανερώνει. Και όλα τελικά για το καλύτερο μας βρίσκουν!!!!!!
Με το ίδιο κόκκινο πανωφόρι ή με άλλο σε 15 μέρες θα είμαι εκεί...πολύ κοντά σας πια. Κανόνισε να έχεις κενά να βλέπουμε εργάκια. Στο λέω.