ΕγΩ κΑπΟτΕ...

Παρόλα τα άσχημα που σαπίζουν στον σκουπιδότοπο της περιφερειακής μου ζωής, είμαι καλά.
Παρόλο που ο κόσμος χωρίζει αντί να ενώνεται, χαμογελάω ακόμα. Και χαμογελάω τόσο αληθινά που τα χείλια μου αγγίζουν τα αυτιά μου.
Και σκέφτομαι τα λόγια της όσο εκείνη η θαλασσινή γυναίκα θα αντικρίζει τον δικό της τόπο αλλού.
«Γιατί έχεις ομορφιά. Αυτό μόνο μην ξεχνάς. Κι οφείλεις. Σου δόθηκε για να την προσφέρεις. Και αυτή θα σου επιστρέφεται πολλαπλάσια».
Μακάρι και εσένα. Πολλαπλάσια να σου επιστρέφεται. Η δικιά σου.
Και μπαίνω στις ράγες μου ξανά, με σκουριασμένα πόδια, εκτροχιασμένη καιρό τώρα. Και πατάω με τον δείκτη μαλακά το μαξιλάρι τις νύχτες να δω αν είναι μέσα του κανένας. Και την ακούω που έρχεται σαν φλοίσβος και μου λέει ψιθυριστά, «την τελεία που έβαλες να την κρατάς με δύναμη σαν πινέζα στο μάτι του άλλου.»
Λέξεις με εκχυλίσματα αλώβητης αγάπης εκπορευόμενες από ποδοπατημένες ψυχές που μοιάζουν πια με κουφάρια σκοτωμένων ζώων στην άσφαλτο. Έτσι κατάντησαν να μοιάζουν οι ψυχές!
Λαμπερές ψευδωνυμίες~Τι από όλα όσα θέλεις μπορείς να είσαι; Τι από όλα θέλεις να είσαι; Τόσα ψέματα που να χωρέσουν πια;

Φυλάξου! Είμαι ότι πιο δυνατό γνώρισες ποτέ! Φυλάξου γιατί τρέχω καταπάνω σου με την ταχύτητα δέκα κομητών!

Σκέφτομαι τον πορφυρό σου θρόνο και εύχομαι να σε τσακίσει μια για πάντα.
Γιατί ανήκεις στους γκρεμούς του. Στην σάρα του. Ξέρω πιο πολλά από όσα πίστεψες ποτέ. Και γεμάτη συμπόνια μιλάω στον ουρανό λέγοντας του πως ποτέ δεν θα γίνω τα πάντα που ήθελες, ούτε καν το πιο λευκό και παχουλό συννεφάκι.
Και στo τελείωμα της μέρας ξεντύνομαι με λύπη πίσω από την πλάτης της νύχτας μου κλαίγοντας. Και σωπαίνω λέγοντας της πως ποτέ δεν θα γίνει η πιο υγρή μου νύχτα. Εκείνη που τα αστέρια της θα στάζουν έρωτα και αγάπη και κάποιος σε μια πόλη μακρινή ελπίζοντας σε αυτά θα ανοίγει τα μέσα του
για να θολώσουν από την υγρασία τους.«Αν πεις ένα μεγάλο ψέμα και συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις, ο κόσμος αναπόφευκτα θα το πιστέψει».

Οδηγάω δαγκώνοντας τα χείλια μου. Κοιτάω δήθεν αδιάφορα τα συννεφοχώραφα που ματώνουν στη δύση.
Κι όμως αν την είχα εδώ θα την κράταγα από την μέση και θα την φίλαγα. Σπάζοντας το δείλι σε χίλια γαλαζοπράσινα κομμάτια. Όλα δικά μου. Σοβάδες λευκού πόνου από το σώμα μου. Να θυμηθώ να το κλειδώσω ξανά.
Παχαίνει πάλι η σελήνη και ανυπομονώ να γεμίσω ξανά τις κούπες των ματιών μου με δικό της φως. Μέχρι να με τσούξουν. Σαν ιώδιο να με τσούξουν.
Μαζεύω την ψυχή μου με το φαράσι και την βάζω στην τσέπη μου. Σφυρίζω ένα σκοπό αδιάφορα και ανάλαφρη πια περπατάω μέσα στον κόσμο.
-Δεν είναι δυνατόν να ζήσει μικρή μικρή αλήθεια μέσα σε ένα μπαλόνι ψέμα;
-Όχι αν είναι γένους θηλυκού. Έλα να σπάσουμε το μπαλόνι».
-Πες μου ένα ψέμα.
-Αυτό που διάβασα ξανά σε ένα πετάμενο χαρτί σε σχήμα σαΐτας. «Είσαι ότι πιο όμορφο είχα ποτέ μου. Και δεν θα τα παρατήσω έτσι απλά. Θα παλέψω και θα κάνω ότι μπορώ».
-Και τώρα θέλω να ακούσω το μεγαλύτερο που σου έχουν πει.
-Σ αγαπάω.
-Και μένα!

Κάποτε θα σου αποδείξω πως είναι να είσαι ο βασιλιάς της ζούγκλας. Κάποτε θα αισθανθείς αυτό που αισθάνονται όσοι πέσουν πάνω του. Εγώ, ο σύμμαχος των τεμαχισμένων ιστών της ψυχής σου.
Κάποτε!