LeS fEuIlLeS mOrTeS

Από κάπου μακριά βρέχει. Που θα θάψουμε φέτος το άψυχο σώμα του καλοκαιριού; Έκανα έναν πρόχειρο λάκκο στην μεγάλη ζαρντινιέρα της βεράντας μου. Ίσως εκεί.
Η γάτα μου μπλέκεται στα πόδια μου συνέχεια. Την διακατέχει μια μικρή αμηχανία εν όψη βροχής. Γατί του Απρίλη...τι περιμένεις; Αυτές τις μέρες ζύμωσα το πρώτο μου ελιόψωμο. Με βοήθησες και συ. Υπάρχεις στο σχήμα των ελιών μου και κάθε φορά που πάω να δαγκώσω μια μπουκιά σε αναγνωρίζω.
Το πρώτο μου κρύωμα έσκασε φέτος μύτη από πολύ νωρίς .Τα πρώτα μου δέκατα και οι μεγάλες αϋπνίες. Κατέβηκα στο υπόγειο και έψαξα να βρω το ανοσοποιητικό μου σύστημα κάτω από τα τυλιγμένα περσικά χαλιά και το χριστουγεννιάτικο δέντρο του περσινού χειμώνα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Έτσι έμεινα άρρωστη να ξεϊδρώνω και να κοιμάμαι σκόρπια, όπως τα χρησιμοποιημένα μου χαρτομάντιλα .Και μην έχοντας τι άλλο να κάνω σε αυτές τις εμπύρετες αϋπνίες μου, φόρεσα το παλιό εφηβικό μου σκάφανδρο και βούτηξα στην αποπνικτική μου ενδοχώρα. Έκοψα με λυπημένες κινήσεις κάτι θεριεμένα αγριόχορτα που μεγάλωναν μαζί με τα θέλω μου και πέταξα κάτι ξεχασμένα κομμάτια κολλάζ μαζί με τα πρώτα νεκρά φύλλα που βρήκα. Έκανα μια αργή αποπαρασίτωση σε κάθε γωνιά που λιμνάζαν παλιότερα ανικανοποίητα Σεπτεμβριανά βράδια και σήκωσα έναν ακόμα πυρετό 38.2 για να τα κάψω.

Δουλεύω πολύ εν όψη του νέου προγράμματος του σταθμού. Έχω δέσει τα μάτια μου, το μυαλό και την καρδιά μου σε εκείνο το μαύρο πληκτρολόγιο και όλο τρέχω πάνω του, μοντάροντας εκπλήξεις και νέα κομμάτια. Έχω απονευρώσει τους πιο μεγαλοδύναμους νευρώνες μου και δεν υπάρχω πουθενά αλλού.
Όπως κάθε χρόνο.
Σήμερα σηκώθηκα με κρεσέντα βήχα και με ένα κεφάλι θαρρείς από φρέσκο, υγρό, τσιμέντο. Έβρασα λίγο τσάι του βουνού και τηλεφώνησα πως μου είναι αδύνατον να πάω στην δουλειά.
Έβαλα στο cd Juliette Greco και «Les feuilles mortes», όπως κάνω κάθε φορά που με παίρνει από την μύτη η πρώτη μυρωδιά του φθινοπώρου. Συνέχισα μεVivaldi και «Violin Concerto in A minor» και τελείωσα αναπολώντας τις μεγάλες προσδοκίες μου με Chopin- No.2 in E flat major.
Σε λίγο πλησιάζουν τα γενέθλια μου. Παίρνω το τουφέκι και τους ρίχνω. Πάρτα κάτω.
Να και οι νύχτες πρεμιέρας πιο κει. Πάρτες κάτω και αυτές και κοίτα παραπέρα πάλι εκείνο το τιτάνιο έγκαυμα που βγαίνει από τα σωθικά μου κάθε τόσο θέλοντας να κάψει την ζωή μου σα να ήταν από σελιλόιντ. Το τουφεκίζω και αυτό .Όλα. Να μην με πλησιάσει τίποτα. Όλα. Μέχρι να ξαπλώσουν ακίνητα κάτω από τα πόδια μου και να μπορώ εγώ αυτή την φορά να περάσω από πάνω τους.

Υπάρχει μέσα μου ένας μεγάλος παρασιτικός φόβος. Ένας μεγάλος παρασιτικός φόβος.
Κανείς και τίποτα. Δεν θέλω μιλιά. Μου αρκεί η αλλαγή του σκηνικού μέσα κι έξω μου. Μου αρκεί που στις Μένητες της Άνδρου φέτος έπεσε στις απλωμένες γάμπες μου ένα πλατανόφυλλο σε σχήμα καρδιάς. Μου αρκεί που η κουρτίνα πήρε να κουνιέται λυγερόκορμα ξανά και που στις χούφτες μου κρατάω ακόμα τα ίχνη από τα πρώτα άστρα του σύμπαντος.
Μου αρκεί.