ChAnEl No 5

Ενυδατικές στην επιδερμίδα. Γενναιόδωρα ντεκολτέ. Αλμύρα στα νύχια, στις γραμμές της ζωής μου, στις άκρες των μαλλιών και των βλεφάρων μου. Έγινε βράχος πια το καλοκαίρι και γω κόλλησα πάνω του σαν πεταλίδα. Έχω το κύμα της κρυμμένο κάτω από το κούμπωμα του δεξιού μου σκουλαρικιού.
Στη δουλειά ωράρια σπασμένα, γέλια και φιλιά σε διαδρόμους και σε πόρτες. Όλοι μιλάν για διακοπές και γω μειδιώ. Πόδια βρεγμένα κάθε βράδυ από το λάστιχο της βεράντας. Απέμεινα φύλακας και κηπουρός της Βαβυλώνας μου. Υπάρχουν μέρες που κάποιο βουνό καίγεται. Πάντα πια κάτι καίγεται. Πάντα κάτι, μέχρι όλα να γίνουν μαύρα. Μέχρι όλα να μοιάσουν στις ψυχές μας,επιτέλους.
Πέρναγα δίπλα από την φωτιά τις προάλλες, εκεί στα Γλυκά νερά, και έκλαιγα σα να έχανα κάποιον. Μύριζα τον καπνό και έβλεπα την φωτιά σαν πληγή ανοιχτή και κατακόκκινη να βιάζει με μανία τις κόμες των πεύκων. Και ήταν ότι χειρότερο έχω δει τους τελευταίους μήνες. Και αλήθεια έκλαιγα γιατί έμοιαζε με ουρλιαχτό αυτό που εισέπραττα, αλλά ποιος νοιάζεται. Με αυτές τις φωταψίες άλλωστε δεν θα νυχτώσει ποτέ.
Πατρικό. Ώρα μπλε. Λυκόφως αλλιώς. Ποτίζω κι εκεί τα φυτά της μαμάς. Πέφτουν στάχτες και αστέρια. Πάλι από κάπου μακριά ακούγεται ένα ασθενοφόρο. Στο βάθος κάποιων κήπων 2-3 άνθρωποι καθισμένοι σε αυτοσχέδια τραπεζοκαθίσματα πίνουν, τρώνε και μιλάνε χαμηλόφωνα .Κλωστές λευκές κρέμονται από τον ουρανό. Σαν ξεφτισμένα ρούχα αρχαίων ψυχών.
Στα απέναντι μπαλκόνια κόσμος χτυπάει τα μαχαιροπίρουνα σα να επρόκειτο για κάποιο ξεχασμένο σύνθημα. Σε ένα γαλάζιο εφηβικό δωμάτιο, κάπου πιο πέρα, βλέπω μια κοπέλα να χτενίζει τα μαλλιά της στο πλάι. Στα συρτάρια του δικού μου εφηβικού δωματίου, φλογερές επιστολές αποσυντίθενται.
Φτάνω στο μπάνιο και πλένω τα χέρια μου με σαπούνι λεβάντας.
Έχω ανάγκη να μυρίσω κάτι παλιό. Ανοίγω τα συρτάρια της μαμάς. Ψάχνω. Τίποτα παλιό. Ανοίγω την μικρή αποθηκούλα. Ψάχνω τις παλιές τσάντες της και μέσα στην κοιλιά μιας καφέ δερμάτινης βρίσκω το άρωμα της Chanel No 5, που φόραγε κάποτε.
Κάποτε. Εγώ και αυτή κάποτε. Με εκείνο το κάποτε άρωμα στα χέρια και στα φιλιά της. Στα βαθιά καλοκαίρια όλων μας, τότε που έκρυβα τον ουρανό στην τσέπη μου και τα κοχύλια που έβρισκα στο βάζο με την μαρμελάδα βερίκοκο.
Και τόσο αβίαστα έκανε η Chanel No 5 τη νύχτα μου, ένα μεγάλο flash back που με κατάπιε και με ξέβρασε στο κόκκινο αυτοκίνητο μου να οδηγώ με το άρωμα της Chanel μαμάς στα στενοσόκακα της μνήμης. Πόσα χρόνια κατάπια από τότε μέχρι σήμερα. Πόσα απαγορευμένα λεπτά έσβησα πατώντας τα σαν γόπες άφιλτρων τσιγάρων που καπνίστηκαν μισά.
Πόσα χρόνια.... πόσα λιμάνια, πόσα καλοκαίρια σκόρπια. Πόσοι άνθρωποι χαμένοι και πόσοι άλλοι πεταμένοι στο recycle bean.Πόσα νέα αρώματα φορέσαμε από τότε. Πόσα καινούργια αστέρια είδαμε. Πόσα νέα μάθαμε και πόσο ιδρώτα χάσαμε για το τίποτα. Πόσα ακόμα θα έρθουν να μας βρουν και πόσα χιλιόμετρα ζωής θα κάψουμε κάτω από τις σόλες μας.
Ρε συ μαμά....Τι κουραστικό να είμαστε άνθρωποι!