Παρασκευή, Μαΐου 02, 2008

ΚαΛό ΜήΝα



Μ. Σάββατο

Άνοιξα το παράθυρο και μύρισε ο τόπος όλος βρεγμένο χώμα. Μ. Σάββατο, μετά την Ανάσταση πήρε να βρέχει. Ότι είχαμε προλάβει να επιστρέψουμε. Καθάρισαν όλα γύρω. Καιρό είχα να θυμηθώ αυτή τη θέα από το μπαλκόνι του εφηβικού μου δωματίου. Παλιά, πολύ παλιά έβγαινα στο μπαλκόνι μου, όταν έβρεχε τις νύχτες και παρατηρούσα την βροχή, κρυμμένη πίσω από την απλώστρα με τα ρούχα. Και ακόμα πιο παλιά σε αυτό εδώ το μπαλκόνι πάλι, δύο χελώνες σουλατσάριζαν πιο αργά και από τα μαγιάτικα σύννεφα. Τότε που όλα στέκονταν στην θέση τους και οι θάνατοι δεν είχαν ενοχλήσει κανέναν ακόμα. Τότε που η Ρόη, η πρώτη μου γάτα, βρισκόταν στην θέση που στέκεται τώρα η Μιλού. Α ναι...η Μιλού, το νέο μου απόκτημα. Μόλις 20 ημερών γατί,που να μπορέσει να χωνέψει τόσο παρελθόν σε αφήγηση;
Δευτέρα 28/4

Με cesaria evora στο cd player αφήνω τις ακτίνες του πρωινού ήλιου να μπουν στο σπίτι. Με cesaria συνεχίζω και παρατηρώ τα πρώτα μερμήγκια στα πλακάκια της κουζίνας. Μου φαίνονται τελείως γυμνά έτσι που περπατούν γρήγορα χωρίς βάρος στις πλάτες.
Η Μιλού αναπτύσσεται. Τώρα μοιάζει πιο πολύ με γατάκι. Κοντεύει να κλείσει τον πρώτο της μήνα.
Καθάριζα το γιασεμί στο μπαλκόνι και με πήραν τα κλάματα όταν συνειδητοποίησα ότι στα πόδια μου δεν είχα πια τον Οντεσού να με κοιτάει υπομονετικά. Κι ο ήλιος με έκανε να φτάσω στα όρια της απελπισίας, έτσι δυνατά που χτύπαγε το είναι μου. Και άρπαξαν φωτιά οι βολβοί των ματιών μου και ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτό που έτρεχε από τα μάτια μου ήταν αίμα ή δάκρυα. Χωρίς κάτι ασημένιο για ισορροπία. Μου λείπεις γαμώτο σου.

Τρίτη 29/4

Το πλοίο μας αφήνει και πάλι στην Άνδρο με μια γεύση μπαγιάτικης θλίψης στο στόμα. Ταξίδι αναψυχής. Εκτάκτως. Τραβάω φωτογραφίες τον ουρανό με τα σύννεφα. Όπως τότε. Όπως πάντα.
Στο λιμάνι ένας εργάτης βάφει αργά τους σκουριασμένους, από την αλμύρα, κάβους έντονο κίτρινο. Κουβαλάει μαζί του κι ένα ραδιοφωνάκι. Ακούγονται τούρκικα τραγούδια. Σαν να είμαι σε γυρίσματα ταινίας.
Στην χρυσή ακτή, το επόμενο απόγευμα βρήκα 3 πέτρες σε σχήμα καρδιάς. Και μια πέτρα λευκή σαν πιπιλισμένη καραμέλα “Oh mammy”. Την κοίταξα, σηκώνοντας την ψηλά στο φως, και ένοιωσα πως είχε τόσα να μου πει.
Φυσάει. Κρύος ο αέρας. Υγρασία και μυρωδιά ιωδίου. Βουτάω τα δάχτυλα μου μέσα στο νερό και έπειτα τα γλείφω. Κοιτάω τις πέτρες κι έπειτα την θάλασσα που σκουραίνει τα μέσα της. Βγάζω το κινητό μου και ηχογραφώ το κύμα. Καλλιτέχνης άγνωστος, μου γράφει όταν πάω να το ξανακούσω. Αχ και να ξερε.

Στην επιστροφή ο ήλιος ξεψυχάει πίσω από την πλάτη μου. Φτάνω στο ρέμα και ξεπλένω τις πέτρες σε μια πηγή. Λαμπυρίζουν σαν ρουμπίνια στην μουσκεμένη μου παλάμη. Θα τις φυλάξω δίπλα μου για λίγο κι έπειτα από χρόνια θα τις ξαναπάω εκεί που τις βρήκα. Γιατί μου είπαν, πως έτσι παίρνουν ζωή οι πέτρες. Και πέρα από αυτό, έτσι κι εμείς φωλιάζουμε μέσα στους τόπους. Κάνει ψύχρα. Μελάνιασε ο ουρανός. Ανοίγω το βήμα μου. Ακούω την ανάσα μου να λαχανιάζει.
Τετάρτη 30
Στο παγκάκι της πηγής. Άλλο ένα απόγευμα. Διαβάζω τον «Αλδεβαράν» του Μάτεσι. Αληθεύει άραγε πως «τα αστέρια είναι αγάλματα νυκτός;»Κατευθύνομαι στην πηγή. Βάζω τα δάχτυλα μου κάτω από το τρεχούμενο νερό. Στάζουν. Ρίχνω μια σταγόνα στην σελίδα 9.Πέφτει πάνω στην λέξη πόδι.
Πρωτομαγιά.

Το πρώτο μου μπάνιο. Με σορτσάκι και μπλούζα ύπνου.
Έξω 23 βαθμοί και ένα απαλό αεράκι. Σε έναν απόμερο όρμο στην παραλία του φελλού. Ησυχία. Απόλυτη ησυχία. Καταμεσήμερο. Κι όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι υπήρχε ένας τζίτζικας που προσπαθούσε να τζιτζικίσει. Κι όλο έβαζε μπροστά κι όλο σταμάταγε. Σαν χαλασμένη μίζα. Παγωμένο νερό. Μουδιασμένα άκρα. Και μετά η γαλήνη στο σώμα. Σα να κηδεύτηκαν όλα μέσα της. Κολυμπάω το γύρω μιας κόκκινης βάρκας 5 φορές. Δεν γίνεται να σταματήσω .Κολυμπάω και κλαίω από τα ρίγη, κλαίω που σε έχασα μαζί με όλα τα χάδια που σου έδωσα να τραφείς, με όλα τα μυστικά που σου είπα και πήρες μαζί σου. Κλαίω κάνοντας το γύρω μιας κόκκινης βάρκας, στη μέση ενός απόμερου όρμου,το πρώτο μαγιάτικο μεσημέρι, που όλα αργούν τόσο να αλλάξουν σχήμα. Και ικετεύω να ήμουνα φίδι...
Κουράζομαι απότομα. Λαχανιάζω. Τρέχω έξω τρέμοντας. Ξαναφοράω τα στεγνά μου ρούχα. Η άμμος καυτή. Ποιος θέλει στεφάνια τέτοια μέρα, όταν βαφτίζεται στην θάλασσα;

22 σχόλια:

Jimmy Bloody Rose είπε...

Το περασμένο καλοκαίρι πήγα κι εγώ να ηχογραφήσω το κύμα για να το βάζω "χαλί" στο BRPC, αλλά ατύχησα! Η ηχογράφηση ήταν μάυρο χάλι και δεν φαινόταν καθαρά. Ίσως θα'ταν καλύτερα αν βούταγα το mp3 player στο κύμα!
:P


Όταν ο κόμπος γίνεται ανήμπορος, τότε το ξέσπασμα γίνεται ανάγκη και η μοναδική διέξοδος προς τη λύτρωση.
Δεν σε φοβάμαι εσένα! Είσαι "warrior" σαν κι εμένα!
Χαμογέλα!

Jimmy Bloody Rose είπε...

ΥΓ: Α! Και καλό μήνα!(Ευτυχώς που το'χεις για τίτλο! Πήγα να το ξεχάσω!)
:)

xryc agripnia είπε...

Φιλια,μικρη μου.

Sakis είπε...

Τώρα, που τ' άστρα σού μιλούν
μες τα ματάκια τής Μιλού,
αγγέλοι τού Παράδεισου
φροντίζουν πια τον Οντεσού...

Καλό μήνα!

efoudi είπε...

στην καρδιά της άνοιξης,

ψάχνω..
ένα σημάδι σαν την πετρούλα που μάζεψες..

αναπολώ..
μια στιγμή στο χρόνο σαν εκείνη της πρώτης συνάντησης..

εύχομαι..
όλα να πάνε καλά..γι'αυτούς που το χρειάζονται και θα είμαι δίπλα τους με όποιο τρόπο..

ονειρεύομαι..
το μέρος που θα πάω διακοπές φέτος και τους θησαυρούς που θα βρώ εκεί..

περιμένω..
να βρω το cd αυτού του μήνα που θα διώχνει την καθημερινότητα και θα ταξιδεύει αλλού..

καλό μάη..

Ανώνυμος είπε...

Ριρή , Ψου , Τίτη (από το Νεφερτίτη) , Πριγκήπισσα Χασεψούτ (έτσι ολόκληρο όπως το ακούς) , Πορφύριο , Πετεφρής , Μερέντα , Καραμέλλα , Τρίκο (από το Τρικολόρε) , Γρίτζυ , Γκόρμπυ , Φαΐκ , Άρβου (ο πανέμορφος σιαμέζος μου) .... Ίσως και να ξέχασα κάποιον ... πέρασαν χρόνια και ήδη με έπιασαν τα κλάματα , που πάντα με μπερδεύουν και με κάνουν να ξεχνώ ... Ολονών τα χνουδωτά κουφαράκια , τα μάζεψα από την αυλή ή τους περιξ δρόμους της γειτονιάς .... Όλοι , θύματα τροχαίου ή φόλας , χνουδωτοί , χαδιάρηδες , αγαπημένοι φίλοι , που τώρα συντροφεύουν τον (την ; ) Οντεσού σου .
Συγγνώμη , που γράφω εδώ αυτό το σχόλιο , αλλά δεν ήξερα που να το γράψω .
Καλό μήνα ...
--------------------------------
Υ.Γ. Τα τελευταία 5 χρόνια με συντροφεύει ο Χιόνης μου .... Μην αφήνεις τον χρόνο να κυλάει άχαρα ... Πάρε άλλη παρέα στη θέση του (της) Οντεσού . Πιστεύω ότι θα το ήθελε κι αυτός (αυτή) .

Ανώνυμος είπε...

:(

Πολύ ωραίο το 4στιχο του Σάκη
Πολύ ωραία η Μιλού σου στα άσπρα και στα γκρι της

Me:Moir είπε...

Χαίρομαι που άφησες τον Οντεσού να σε προσέχει μέσα απο τα μάτια μιας νέας χνουδωτής μπαλίτσας..

Ανώνυμος είπε...

Συγγνώμη δεν είχα διαβάσει αυτό το ποστ .... απλά , είχα χρησιμοποιήσει τα σχόλια του ...
Γι αυτό και δεν κατάλαβα ότι πήρες νέο γατί , στη θέση του Οντεσού ... Μπορεί να τον θυμάσαι για πολύ ακόμα , ίσως και για πάντα , αλλά , καλά έκανες ... πίστεψέ με .

Ανώνυμος είπε...

Τις πέτρες να τις φυλάξεις στο κουτί που κρύβεις μέσα του τα μπλε φτερά της νεράιδας που τσαλακώθηκε μπροστά μου και τη μυρωδιά του μπλε ωκεανού που κουβαλάει μέσα της το πρώτο σ' αγαπάω.


Ε candyblue; Χθες μέτρησα δύο λευκούς κομήτες. Ανυπομονώ να νυχτώσει...

nosyparker είπε...

Έχω μια ηχογράφηση από το φλοίσβο της θάλασσας ένα μεσημεράκι του Ιουλίου στην Τζια. Όταν τον ακούω συχνά με κάνει να κλαίω. Όχι για όσα μου θυμίζει, αλλά για όσα έχω ξεχάσει από κείνο το καλοκαίρι. Τελευταία το παθαίνω και με κάποια κείμενά σου. Κλαίω και σκέφτομαι μέσα μου "να θυμηθώ να μην ξεχάσω".

Dee Dee είπε...

Εχω μεγαλωσει με σκυλια. Η μεγαλη μας ειναι 18 χρονων κι αν και εχει καλα γεραματα δεν μπορω να φανταστω πως θα ειναι να μην υπαρχει. Εζησε μαζι μου οσα εζησα και τωρα θα φυγει;; Μερικες φορες της θυμωνω γι' αυτο.
Παντως θα προτιμουσα μια κοκκινη ομπρελα σε ενα βουνο :)

Καλο μηνα!

maya είπε...

με κάθε κίνδυνο να ακουστώ μαλάκας...
όπως και να γράφεις:
σε ρίμα
σε σκέψεις
σε ημερολόγιο
σε αταξία
σε θλίψη
μου αρέσεις πολύ.

δεν είναι τόσο τα μάτια
όσο είναι το βλέμμα
που κάνει την διαφορά!

καλό μας μήνα
και καλό καλοκαίρι
(απο ευχές δεν γουστάρω άλλες. του χρόνου πάλι θα με ακούσεις!!)

υγ.έχεις πρόσκληση σε ενδιαφέρον παιχνίδι... άμα γουστάρεις.

alzap είπε...

Επίσης έχεις ...πρόσκληση στο βλόγιον μου.
Πολλά, πολλά φιλιά!

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Καλές θάλασσες!

candyblue είπε...

@ Jimmy Bloody Rose : Ίσως θα ήταν καλύτερα να ξαναπροσπαθούσες...πάντα δικαιούμαστε και μια δεύτερη προσπάθεια. Γενικά. Αφού είπες πως είμαστε warriors.
Το έχω ξανακούσει μια φορά μόνο. Με πληγώνει τώρα που είμαι μακριά του. Το έχεις νοιώσει ποτέ αυτό;





@ archive :Εσύ φιλιά. Τι να γίνεσαι άραγε?






@ Sakis: Πόσες φορές με έκανε να κλάψω αυτό που έγραψες. Στην αρχή γοερά σα να έπεσα με δύναμη πάνω σε μια πόρτα . Μετά πιο ήπια, σα να πατούσα μια τεράστια μελανιά που όλο και πάει να σβήσει.
Μου άρεσε πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ.

candyblue είπε...

@ efi:Τόσα σημάδια γύρω μας. Τόσα πολλά. Κάποιες φορές τα μαζεύω όλα με το βλέμμα μου μα ακόμα δεν κατάφερα να υπάρξω σοφή, ούτε για μια και μόνη μέρα.
Ακούω το καινούργιο των Portishead (το Three) ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά κι αν και είναι βαριά μελαγχολικό ταξιδεύει όμορφα το νου μου στα αστέρια και στην ασημένια λαμπερή γούνα τους που μου θυμίζει εκείνον.

Ένα βράδυ του Μαΐου στην καρδιά της άνοιξης. Εκεί που φυλάει καλά τα δίκοπα μαχαίρια της.

Να περνάς όμορφα γιατί σε λίγο μπαίνει ο Ιούνης με τα ξερά γαϊδουράγκαθα και τα ζεστά καμένα δέρματα.








@ silia: Να είχα λέει μια αγκαλιά μεγάλη τόσο που να χωράει όλες τις δικές μου γάτες, όλες σε διαρκή αποδημία πλέον, πλην όμως μέσα μου όλες πενταζώνατνες.

Καλό μου έκανε ναι...καλό μου κάνει να ανασταίνω οτιδήποτε και να του δίνω αγάπη. Βαθιά αγάπη, ξέρεις από αυτή που σπάνια πια δίνεις και παίρνεις.
Καλώς ήρθες λοιπόν γατόφιλη Σίλια







@ κοινωφελής κώνωψ: Πολύ ωραία η ζωή που συνεχίζεται με τους ρυθμούς της μετά από ένα ξαφνικό άσχημο γεγονός.
Πολύ ωραία που ακόμα και μέσα από τις ρωγμές βγαίνουν πανέμορφα λουλούδια.
Κι αν έχω ρωγμές...

candyblue είπε...

@ Me:Moir:Μου έφτιαξε το κέφι Ο καστράτος. Με άφησε...αυτός με άφησε και αληθινά θα ήθελα και γω να το βλέπω έτσι. Αλλά τα μάτια της Μιλού ακόμα μοιάζουν με μπλε πάγο και είναι νωρίς για αν βρω οποιονδήποτε ακόμα εκεί μέσα.
Πόσα φιλιά θες;





@ Μπακαλάκος: Θα χρειαστεί να αλλάξεις μπλοκάκι. Θα το γεμίσεις με νούμερα άστρα και ουρανούς που ούτε καν φαντάστηκες ποτέ . Θα το γεμίσεις όλο. Έτσι κάνουν οι μπακάληδες όλου του κόσμου. Δεν προλαβαίνουν να γράφουν.
Τις πέτρες θα τις βάλω στις τσέπες μου για να με πάνε στον πάτο της ουσίας των πραγμάτων.
Θα περάσω κάτω από τις σπηλιές τις γης και θα ξαναβγώ στα γαλήνια ξέφωτα του ουρανού. Αυτό θα κάνω.

Τυχεροί οι άνθρωποι που μετράνε κομήτες και ακόμα πιο τυχεροί αυτοί που τους αφήνουν να εκτοξευτούν από μέσα τους.








@ nosyparker: Είσαι χαριτωμένη όταν αφήνεις αυτή την μωβ μελαγχολία να φανεί και να σου βγαίνει κρυφά μέσα από τις λέξεις. Είσαι πολύ πιο αληθινή από όσο φαντάζεσαι όταν με αφήνεις να μαθαίνω πίσω από όλα όσα έχεις ξεχάσει στα στεγνωμένα δάκρυα του ρήμα κλαίω σου.

Χάρηκα που πέρασες και μου έγραψες.

Στην Τζια έκανα διακοπές 12 χρόνια. Από μικράκι. Τόπος αλλού και τόσο δικός μου. Με μεγάλωσε αυτό το νησί.

candyblue είπε...

@ Dee Dee: Βουνίσια αγάπη εσύ, ιωδιούχα παρέα εγώ. Αλλά που ξέρεις, μπορεί και να συναντηθούμε κάποτε στα νερά μιας λίμνης ψηλά σε ένα βουνό που θα μοιάζει με καμπούρα νησιού.

Όταν θα φύγει το σκυλάκι σου θα πάρει μαζί της κι ένα κομμάτι δικό σου. Αυτό που της έδωσες για να την κάνεις ότι είναι.






@ maya: Καθόλου μαλάκας. Μα καθόλου. Από πότε η ειλικρίνεια έγινε και μαλακία;

Το βλέμμα κάνει την ειδοποιό διάφορα!!!!!

Θα το παίξω το παιχνιδάκι σας. Μου αρέσει γιατί είναι απλό και ικανοποιεί την περιέργεια του ενός εκάστοτε.

Καλό καλοκαίρι ναι...Μας ζέστανε η Άνοιξη ευτυχώς. Καίει ο κόρφος μας και μύρο βγάζει το σώμα μας .Και οι ρωγμές μας, να δες, οι ρωγμές μας γέμισαν με λουλούδια.






@ alzap: Δέχομαι την πρόσκληση Ελπίζω να είσαι κεφάτος και όπως πάντα ζωντανός!





@ VITA MI BAROUAK : Αμήν!

maya είπε...

...μμμμμ....

οι ρωγμές μας γέμισαν με λουλούδια.

g e n i a l ! ! !

:))))))))

χαίρομαι που σου κάνει κέφι το βλογοπαίγνιο!

καλό μας βράδυ
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Jimmy Bloody Rose είπε...

Ναι! Ίσως γι'αυτό δυσκολεύομαι να βλέπω παλιές φωτογραφίες. Κι όσο πιο παλιές είναι, τόσο αδυνατώ περισσότερο!

candyblue είπε...

@ maya: Λουλουδάκια όμορφα... που μόνο εκεί μπορούν να φυτρώσουν.
Genial ναι...
Πολύχρωμα χαμόγελα






@ Jimmy Bloody Rose: και γω...τα τελευταία 5 χρόνια αυτό έχω πάθει και να σου πω και την αλήθεια μεγαλώνοντας δεν θέλω και τόσο να με βγάζουν. Γιατί εκεί βλέπω πολλά...
Θα συμφιλιωθούμε κάποτε. Όταν η αλλοίωση μας έχει πια ξεπεράσει. Τώρα απλά μας πλησιάζει και μας τραβάει 2-3 γραμμές στα χέρια και στα πρόσωπα.
:)