ΚαΛό ΜήΝα

Μ. Σάββατο

Άνοιξα το παράθυρο και μύρισε ο τόπος όλος βρεγμένο χώμα. Μ. Σάββατο, μετά την Ανάσταση πήρε να βρέχει. Ότι είχαμε προλάβει να επιστρέψουμε. Καθάρισαν όλα γύρω. Καιρό είχα να θυμηθώ αυτή τη θέα από το μπαλκόνι του εφηβικού μου δωματίου. Παλιά, πολύ παλιά έβγαινα στο μπαλκόνι μου, όταν έβρεχε τις νύχτες και παρατηρούσα την βροχή, κρυμμένη πίσω από την απλώστρα με τα ρούχα. Και ακόμα πιο παλιά σε αυτό εδώ το μπαλκόνι πάλι, δύο χελώνες σουλατσάριζαν πιο αργά και από τα μαγιάτικα σύννεφα. Τότε που όλα στέκονταν στην θέση τους και οι θάνατοι δεν είχαν ενοχλήσει κανέναν ακόμα. Τότε που η Ρόη, η πρώτη μου γάτα, βρισκόταν στην θέση που στέκεται τώρα η Μιλού. Α ναι...η Μιλού, το νέο μου απόκτημα. Μόλις 20 ημερών γατί,που να μπορέσει να χωνέψει τόσο παρελθόν σε αφήγηση;

Δευτέρα 28/4

Με cesaria evora στο cd player αφήνω τις ακτίνες του πρωινού ήλιου να μπουν στο σπίτι. Με cesaria συνεχίζω και παρατηρώ τα πρώτα μερμήγκια στα πλακάκια της κουζίνας. Μου φαίνονται τελείως γυμνά έτσι που περπατούν γρήγορα χωρίς βάρος στις πλάτες.
Η Μιλού αναπτύσσεται. Τώρα μοιάζει πιο πολύ με γατάκι. Κοντεύει να κλείσει τον πρώτο της μήνα.
Καθάριζα το γιασεμί στο μπαλκόνι και με πήραν τα κλάματα όταν συνειδητοποίησα ότι στα πόδια μου δεν είχα πια τον Οντεσού να με κοιτάει υπομονετικά. Κι ο ήλιος με έκανε να φτάσω στα όρια της απελπισίας, έτσι δυνατά που χτύπαγε το είναι μου. Και άρπαξαν φωτιά οι βολβοί των ματιών μου και ποτέ δεν κατάλαβα αν αυτό που έτρεχε από τα μάτια μου ήταν αίμα ή δάκρυα. Χωρίς κάτι ασημένιο για ισορροπία. Μου λείπεις γαμώτο σου.

Τρίτη 29/4

Το πλοίο μας αφήνει και πάλι στην Άνδρο με μια γεύση μπαγιάτικης θλίψης στο στόμα. Ταξίδι αναψυχής. Εκτάκτως. Τραβάω φωτογραφίες τον ουρανό με τα σύννεφα. Όπως τότε. Όπως πάντα.
Στο λιμάνι ένας εργάτης βάφει αργά τους σκουριασμένους, από την αλμύρα, κάβους έντονο κίτρινο. Κουβαλάει μαζί του κι ένα ραδιοφωνάκι. Ακούγονται τούρκικα τραγούδια. Σαν να είμαι σε γυρίσματα ταινίας.
Στην χρυσή ακτή, το επόμενο απόγευμα βρήκα 3 πέτρες σε σχήμα καρδιάς. Και μια πέτρα λευκή σαν πιπιλισμένη καραμέλα “Oh mammy”. Την κοίταξα, σηκώνοντας την ψηλά στο φως, και ένοιωσα πως είχε τόσα να μου πει.
Φυσάει. Κρύος ο αέρας. Υγρασία και μυρωδιά ιωδίου. Βουτάω τα δάχτυλα μου μέσα στο νερό και έπειτα τα γλείφω. Κοιτάω τις πέτρες κι έπειτα την θάλασσα που σκουραίνει τα μέσα της. Βγάζω το κινητό μου και ηχογραφώ το κύμα. Καλλιτέχνης άγνωστος, μου γράφει όταν πάω να το ξανακούσω. Αχ και να ξερε.
Στην επιστροφή ο ήλιος ξεψυχάει πίσω από την πλάτη μου. Φτάνω στο ρέμα και ξεπλένω τις πέτρες σε μια πηγή. Λαμπυρίζουν σαν ρουμπίνια στην μουσκεμένη μου παλάμη. Θα τις φυλάξω δίπλα μου για λίγο κι έπειτα από χρόνια θα τις ξαναπάω εκεί που τις βρήκα. Γιατί μου είπαν, πως έτσι παίρνουν ζωή οι πέτρες. Και πέρα από αυτό, έτσι κι εμείς φωλιάζουμε μέσα στους τόπους. Κάνει ψύχρα. Μελάνιασε ο ουρανός. Ανοίγω το βήμα μου. Ακούω την ανάσα μου να λαχανιάζει.

Τετάρτη 30

Στο παγκάκι της πηγής. Άλλο ένα απόγευμα. Διαβάζω τον «Αλδεβαράν» του Μάτεσι. Αληθεύει άραγε πως «τα αστέρια είναι αγάλματα νυκτός;»Κατευθύνομαι στην πηγή. Βάζω τα δάχτυλα μου κάτω από το τρεχούμενο νερό. Στάζουν. Ρίχνω μια σταγόνα στην σελίδα 9.Πέφτει πάνω στην λέξη πόδι.

Πρωτομαγιά.

Το πρώτο μου μπάνιο. Με σορτσάκι και μπλούζα ύπνου. Έξω 23 βαθμοί και ένα απαλό αεράκι. Σε έναν απόμερο όρμο στην παραλία του φελλού. Ησυχία. Απόλυτη ησυχία. Καταμεσήμερο. Κι όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι υπήρχε ένας τζίτζικας που προσπαθούσε να τζιτζικίσει. Κι όλο έβαζε μπροστά κι όλο σταμάταγε. Σαν χαλασμένη μίζα. Παγωμένο νερό. Μουδιασμένα άκρα. Και μετά η γαλήνη στο σώμα. Σα να κηδεύτηκαν όλα μέσα της. Κολυμπάω το γύρω μιας κόκκινης βάρκας 5 φορές. Δεν γίνεται να σταματήσω .Κολυμπάω και κλαίω από τα ρίγη, κλαίω που σε έχασα μαζί με όλα τα χάδια που σου έδωσα να τραφείς, με όλα τα μυστικά που σου είπα και πήρες μαζί σου. Κλαίω κάνοντας το γύρω μιας κόκκινης βάρκας, στη μέση ενός απόμερου όρμου,το πρώτο μαγιάτικο μεσημέρι, που όλα αργούν τόσο να αλλάξουν σχήμα. Και ικετεύω να ήμουνα φίδι...
Κουράζομαι απότομα. Λαχανιάζω. Τρέχω έξω τρέμοντας. Ξαναφοράω τα στεγνά μου ρούχα. Η άμμος καυτή. Ποιος θέλει στεφάνια τέτοια μέρα, όταν βαφτίζεται στην θάλασσα;