ΒιΝτΕπΟίΗσΗ <> NeW aGe

Ξύνει την πλάτη της σε κείνο εκεί το δέντρο. Κοιτάει την κορυφή του «δήθεν εδώ μου» με δύο μαβιά μάτια τόσο δικά της.
Η νέα εποχή, ξέπνοη, με αχτένιστα μαλλιά και μαύρο μολύβι κάτω από τα βλέφαρα μοιάζει με κούκλα που το έσκασε από κάποια βιτρίνα. Έχει ένα δαγκωμένο μήλο στο αριστερό της χέρι και μια φθαρμένη τιάρα στα ξανθά, ξεχτένιστα μαλλιά της.
Ημίγυμνη και τόσο αισθησιακά απόμακρη, ξύνει την πλάτη της σε εκείνο εκεί τον κορμό. Την φλερτάρω. Για μένα έρχεται. Αργά. Νωχελικά. Η νέα εποχή, μου προτείνει το μήλο της. Της λέω. «Άσε με να σου ξύσω την πλάτη».
Βάφω τα μάτια μου μπλε. Ακόμα μέσα στον Απρίλη είμαστε θαρρώ.

Γεννιόμαστε από παντού.
Ξεπήδησες από τον αγωγό της νιότης με ένα κατακόκκινο φόρεμα και φανερώθηκες στο ραντεβού μας κρατώντας ένα κινητό στο χέρι και αφήνοντας ένα γέλιο που με τρόμαξε. Σε έκρυψα στις σάλες του μετρό και σε άφησα να με οδηγήσεις στα φώτα της πόλης που προσεύχεται. Παλλάς. Από το Α-Ω. Καθηλωμένη στα τεχνολογικά επιτεύγματα. Καθηλωμένη σε οτιδήποτε ξεδιπλώνεται ολοκαίνουργιο μπροστά μου. Καθηλωμένη στην ζεστή βραδιά που χύνεται κάτω από τα σκέλια μου. Στην Ανοιξιάτικη Αθήνα. Στα τρελά σκυλιά των δρόμων. Καθηλωμένη στην λευκή οδοντοσειρά σου. Κοιτάω τις χιονισμένες της κορυφές και τις χαράδρες των χειλιών σου. Μόνο 23 χρονών μα με μια γνώση τεράστια.
Είμαστε ασύνοροι λέω ξανά και ξανά. Και ο καιρός, ασύνορος και αυτός τρέχει με λασπωμένα πέλματα.
Απλωνόμαστε μέσα από τις κουβέντες των άλλων στα χέρια και στο πάγκρεας κάποιων τρίτων. Ανθρώπων που κάθονται στα σκαλιά ενός θεάτρου, περιμένοντας το ραντεβού τους και ζητάνε φωτιά από κάποιον άλλον περαστικό. Και οι λέξεις τους υπάρχουν ήδη. Έτοιμες μέσα σε κονσέρβες τακτοποιημένες στα ράφια του χάους.
Μια κουβέντα που λες εσύ την βρίσκεις και κάπου αλλού. Κάπου που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Κάτι που πιστεύεις εσύ, που είσαι μόνο 23 πιστεύει και αυτός, που είναι ήδη 67. Ασύνοροι. Απλωμένοι ο ένας μέσα στον άλλον. Ένας τεράστιος κώδικας dna, σε σχήμα σπείρας μεγαλώνει σαν φωτεινός γαλαξίας πάνω από τα κεφάλια μας. Το φως όμως πουθενά. Όχι ξεκάθαρο ακόμα. Παντού βρίσκεις τον κόσμο. Ακόμα και κάτω από ένα πορσελάνινο φλυτζάνι που γράφει made in china.

Άλλη μέρα. Μπορεί και την επόμενη. Πάλι σαν λάσπη μπαγιάτικη ο καιρός. Ζεστός όμως ευτυχώς.
Δυο τρεις κουβέντες στα σκαλιά της πιλοτής. Δύο φευγαλέα βλέμματα πόνου κάτω από την ανθισμένη νεραντζιά στο καρό πεζοδρόμιο. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα των ματιών σου. Το φως που δεν μπορώ να αλιεύσω πια.
Γεννιόμαστε από παντού. Κάθε μέρα κάθε νύχτα. Γεννιόμαστε και απλωνόμαστε. Απειροελάχιστα ίσως. Αλλά είναι τόσο αισθητό αυτό το τέντωμα που ο κόσμος γυρνάει το κεφάλι του και κοιτάζοντας μας στα μάτια εκατοντάδες πεταλούδες τρομάζουν και πετάν στο άπειρο.

Η νέα εποχή με χαζεύει. Ξέρει αυτή, όσα κοντεύω να μάθω.
«Αλίμονο στους ανθρώπους», μου λέει, «που είναι άνθρωποι επειδή δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο».
«Ναι, αλίμονο», σκέφτομαι και τσιμπάω το μέσα της παλάμης μου.
Και ο καιρός μπουκώνει κι άλλο την λάσπη πάνω από το φως. Ακόμα να φανεί ξεκάθαρο.

***

Όσοι μου ζητήσατε τα videopoιήματα μου θα τα βρείτε εδώ σε χαμηλή ανάλυση βέβαια.

«Η κούκλα» http://www.youtube.com/watch?v=O5LgMtd4d_M

«ΕνΑιΣθΗσΙα» http://www.youtube.com/watch?v=lKyTCCuhw80