Κυριακή, Απριλίου 13, 2008

ΒιΝτΕπΟίΗσΗ <> NeW aGe


Ξύνει την πλάτη της σε κείνο εκεί το δέντρο. Κοιτάει την κορυφή του «δήθεν εδώ μου» με δύο μαβιά μάτια τόσο δικά της.
Η νέα εποχή, ξέπνοη, με αχτένιστα μαλλιά και μαύρο μολύβι κάτω από τα βλέφαρα μοιάζει με κούκλα που το έσκασε από κάποια βιτρίνα. Έχει ένα δαγκωμένο μήλο στο αριστερό της χέρι και μια φθαρμένη τιάρα στα ξανθά, ξεχτένιστα μαλλιά της.

Ημίγυμνη και τόσο αισθησιακά απόμακρη, ξύνει την πλάτη της σε εκείνο εκεί τον κορμό. Την φλερτάρω. Για μένα έρχεται. Αργά. Νωχελικά. Η νέα εποχή, μου προτείνει το μήλο της. Της λέω. «Άσε με να σου ξύσω την πλάτη».
Βάφω τα μάτια μου μπλε. Ακόμα μέσα στον Απρίλη είμαστε θαρρώ.


Γεννιόμαστε από παντού.
Ξεπήδησες από τον αγωγό της νιότης με ένα κατακόκκινο φόρεμα και φανερώθηκες στο ραντεβού μας κρατώντας ένα κινητό στο χέρι και αφήνοντας ένα γέλιο που με τρόμαξε. Σε έκρυψα στις σάλες του μετρό και σε άφησα να με οδηγήσεις στα φώτα της πόλης που προσεύχεται. Παλλάς. Από το Α-Ω. Καθηλωμένη στα τεχνολογικά επιτεύγματα. Καθηλωμένη σε οτιδήποτε ξεδιπλώνεται ολοκαίνουργιο μπροστά μου. Καθηλωμένη στην ζεστή βραδιά που χύνεται κάτω από τα σκέλια μου. Στην Ανοιξιάτικη Αθήνα. Στα τρελά σκυλιά των δρόμων. Καθηλωμένη στην λευκή οδοντοσειρά σου. Κοιτάω τις χιονισμένες της κορυφές και τις χαράδρες των χειλιών σου. Μόνο 23 χρονών μα με μια γνώση τεράστια.
Είμαστε ασύνοροι λέω ξανά και ξανά. Και ο καιρός, ασύνορος και αυτός τρέχει με λασπωμένα πέλματα.
Απλωνόμαστε μέσα από τις κουβέντες των άλλων στα χέρια και στο πάγκρεας κάποιων τρίτων. Ανθρώπων που κάθονται στα σκαλιά ενός θεάτρου, περιμένοντας το ραντεβού τους και ζητάνε φωτιά από κάποιον άλλον περαστικό. Και οι λέξεις τους υπάρχουν ήδη. Έτοιμες μέσα σε κονσέρβες τακτοποιημένες στα ράφια του χάους.
Μια κουβέντα που λες εσύ την βρίσκεις και κάπου αλλού. Κάπου που δεν είχες φανταστεί ποτέ. Κάτι που πιστεύεις εσύ, που είσαι μόνο 23 πιστεύει και αυτός, που είναι ήδη 67. Ασύνοροι. Απλωμένοι ο ένας μέσα στον άλλον. Ένας τεράστιος κώδικας dna, σε σχήμα σπείρας μεγαλώνει σαν φωτεινός γαλαξίας πάνω από τα κεφάλια μας. Το φως όμως πουθενά. Όχι ξεκάθαρο ακόμα. Παντού βρίσκεις τον κόσμο. Ακόμα και κάτω από ένα πορσελάνινο φλυτζάνι που γράφει made in china.


Άλλη μέρα. Μπορεί και την επόμενη. Πάλι σαν λάσπη μπαγιάτικη ο καιρός. Ζεστός όμως ευτυχώς.
Δυο τρεις κουβέντες στα σκαλιά της πιλοτής. Δύο φευγαλέα βλέμματα πόνου κάτω από την ανθισμένη νεραντζιά στο καρό πεζοδρόμιο. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα των ματιών σου. Το φως που δεν μπορώ να αλιεύσω πια.
Γεννιόμαστε από παντού. Κάθε μέρα κάθε νύχτα. Γεννιόμαστε και απλωνόμαστε. Απειροελάχιστα ίσως. Αλλά είναι τόσο αισθητό αυτό το τέντωμα που ο κόσμος γυρνάει το κεφάλι του και κοιτάζοντας μας στα μάτια εκατοντάδες πεταλούδες τρομάζουν και πετάν στο άπειρο.

Η νέα εποχή με χαζεύει. Ξέρει αυτή, όσα κοντεύω να μάθω.
«Αλίμονο στους ανθρώπους», μου λέει, «που είναι άνθρωποι επειδή δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο».
«Ναι, αλίμονο», σκέφτομαι και τσιμπάω το μέσα της παλάμης μου.
Και ο καιρός μπουκώνει κι άλλο την λάσπη πάνω από το φως. Ακόμα να φανεί ξεκάθαρο.

***

Όσοι μου ζητήσατε τα videopoιήματα μου θα τα βρείτε εδώ σε χαμηλή ανάλυση βέβαια.

«Η κούκλα» http://www.youtube.com/watch?v=O5LgMtd4d_M

«ΕνΑιΣθΗσΙα» http://www.youtube.com/watch?v=lKyTCCuhw80

25 σχόλια:

Jimmy Bloody Rose είπε...

Όταν ο ήχος και η εικόνα γίνονται πιο δυνατά από τον λόγο του ποιήματος, τότε χρειάζεται να το ξαναπαίξεις το βίντεο με το παράθυρο ελαχιστοποιημένο για να εστιάσεις στον λόγο.

Εξαιρετικό! Πολύ καλή η προσπάθεια!
Καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις!

ΥΓ. Δυστυχώς λόγω ελάχιστου ελεύθερου χρόνου δεν μπόρεσα να βρεθώ στην εκδήλωση. Ελπίζω να μπορέσω σε κάποια άλλη στο μέλλον.

the BluElephant είπε...

:)

BOSKO είπε...

καλημέρες!
που θα τα δω τα βιντεάκια; αφού λέει ότι έχουν αφαιρεθεί...ουαααααα...

maira είπε...

Συμπτωματικά…
Ήμουν κι εγώ εκεί
Και ήμουν κι εκεί
Και είμαι
Είμαι
ένα κομμάτι στο χρόνο
παιδί και μεθυσμένη
ή ένας από τους εφτά πάνω στη σχεδία
Κι εσύ… είμαι εγώ
Και ζωγραφίζω
με λαβύρινθους γραμμών να σχηματίσω
τον κόσμο
το πρόσωπο του, το αγαπημένο μου
Φοβάμαι
μα όχι εσένα…
Και τραγουδώ
να σώζομαι…
Με καρφωμένα στο μυαλό
προσπαθώ να απαντήσω
γιατί έστρεψα αριστερά…
Γιατί στρέφομαι-περι.

Συμπτωματικά … ειμαι
σε τούτο το ΄΄ασύνορο΄΄…
μιλώντας…ειπωμένα
πειρώμαι και πυρώνομαι
στο ά-πειρο…….κι ΄΄απλώνομαι΄΄.

και ήμουν κι εκεί, στο Α-Ω
ο design producer, φίλος
εκτιμώ την δουλειά του
και
ήμουν και βίωσα BIOS.
Γιατί εν «Εναισθησία»,
η εκλεκτή δημιουργός .


Σε ευχαριστούμε candyblue
Και σε άλλα πολλά….
Παρασύρθηκα απ το όλον
και απλώθηκα λίγο παραπάνω..
Όμορφος λόγος, όμορφες εικόνες

Βάσσια είπε...

Έχεις ένα ύφος γραφής πραγματικά μαγευτικό.

Δεν σχολιάζω τίποτα από την ομορφιά του.

Καλή τύχη γιατί την αξίζεις.
:-)

Sakis είπε...

Την ίδι' απορία έχω με τον βοσκό...

Έν' απολωλός... :-)

Υ.Γ.: Στο προηγούμενο ποστ, το φως μεγάλωσε... Σε τούτο 'δω, ξεσάλωσε! :-)

candyblue είπε...

@ Jimmy Bloody Rose: Ελπίζω και γω να μπορέσεις. Ο χρόνος είναι για όλους μας ελάχιστος. Έτσι κι αλλιώς. Εμείς που και που ξεχειλώνουμε τις άκρες του.
Ο λόγος είναι δύο παλιά, παλιά μου ποιήματα. Από τα αγαπημένα. Και τα πονεμένα μου.





@ the BluElephant: ναι ...το ξέρω πια αυτό το χαμόγελο.








@ BOSKO: Είχα κάνει μια ατοπία με τον λογαριασμό και τα έσβησα. Για μπες δες τώρα όμως.
Όλα είναι εκεί.


Φωνακλά

candyblue είπε...

@ maira del mar: Ναι ήσουν και είσαι. Και όλοι όσοι...είμαστε και θα είμαστε αρκεί να μην χάσουμε ποτέ βαρύτητα. Η αντί-βαρύτητα δεν πάει σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι για όλο τον κόσμο.

Εν εναισθησία πάντα κοιτάω να βρίσκομαι. Αλλά ποτέ δεν με θεώρησα εκλεκτή. Βαριά κουβέντα.

Και είναι νωρίς ακόμα για ένα τέτοιο βάρος σε ένα τόσο λιπόσαρκο όνειρο που μόλις τώρα ξεκίνησε να περπατά.









@ Vassia : Πραγματικά μαγευτικοί είναι όλοι, όσοι μπορούν και μυρίζονται την μαγεία. Άρα μάλλον εσύ πρέπει να είσαι ένας από αυτούς.

Σε ευχαριστώ.












@ Sakis: Το τμήμα έχει γεμίσει από φωνακλάδες εδώ μέσα και φασαριόζους. Θα σε χωρίσω από τον βοσκό. Την άλλη φορά θα σε βάλω με την vasssia.

Τα έφτιαξα τα βιντεάκια. Τα είδες; τα είδες; ή μόνο παρατηρήσεις και απολωλότα;

:)

Ξεσάλωσε το φως; Είσαι σίγουρος. Με την απόχη είμαι και το περιμένω στην γωνία.
Κάτι μου λέει πως εκεί γύρω στην πρωτομαγιά θα μας κάψει!

Ανώνυμος είπε...

«Αλίμονο στους ανθρώπους που είναι άνθρωποι επειδή δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο».

Όλα τα είπες με αυτό. Όλοι εμείς εκεί έξω που αυτό κάνουμε αισθανόμαστε τώρα ένοχοι που κάποιος μας ξεσκέπασε.
Σιγά μην είμαστε άνθρωποι. Παρτάκιδες μόνο. Αρπαχτικά με τεράστια ράμφη.
Ευτυχώς που ξεσκαρτάρεις ανθρώπους από δίπλα σου. Σαν τα χαλασμένα μαρούλια. Ευτυχώς.

Sakis είπε...

Συγγνώμη, κυρία Δασκάλα, δεν θα επαναληφθεί! :-)

Αν τα είδα; Χαχα... Όχι μόνο τα είδα και τα θαύμασα εκστατικά, αλλά, με την καθοδήγηση ενός φίλου, τ' αποθήκευσα κιόλας στον υπολογιστή μου για μελλοντική αναδρομή και για την περίπτωση που τυχόν τ' απομακρύνεις πάλι... Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι, πως πρέπει να σε θεωρώ ικανή για κάτι τέτοιο! Νομίζεις πως μπλοφάρω, έτσι; Δεν έχεις παρά να μου ζητήσεις να σου στείλω τα σχετικά αρχεία, για να πάψεις τυχόν ν' αμφιβάλλεις!

Ονομάζεις τις εφευρέσεις σου, μικρο-ποιήματα, επειδή παρουσιάζονται σε μορφή... μικρο-φιλμ/ταινίας... ελαχίστου μήκους, ούτε καν μικρού δηλαδή;! Κι όμως, τα ελάσσονα είναι μείζονα!

Για την υποβλητικότατη, σχεδόν μεταφυσική, ιδίως στην Κούκλα, ηχητική επένδυση και επιμέλεια δε γίνεται, νομίζω, πουθενά ο παραμικρός λόγος... Ωστόσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάποια μνεία, έστω και περιθωριακή, κάθε άλλο παρά θα περίττευε...

Η υποσημείωση με τον αστερίσκο στην εισαγωγή της Εναισθησίας (χορηγείται σε ενέσιμη μορφή;), τί γράφει, ρε παιδί μου; Μού βγήκανε τα μάτια, αλλά δεν κατάφερα, ρε γμτ, να τη διαβάσω, ο τάλας...

Η Κούκλα έχει και... αυτοβιογραφική διάσταση; :-)

Μ' άρεσε πολύ το σκηνοθετικό εύρημα της γραφής στην αμμουδιά, εν μέρει διανθισμένης με κοχύλια και πεταλίδες... Μια γραφής, που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να τη σβήσει το κύμα ή/και ο άνεμος...

Η απόχη είναι για τις πεταλούδες ή τίποτα ψαράκια σε ρηχά νερά... :-) Κι αν θες να ξέρεις, δεν είμαστε φιλμ, για να μας κάψει το φως... :-)

''Το Φως'' που ακολουθεί, μου αποκαλύφθηκε παράδοξα, σαν όραμα νυχτερινό, αφού είχα δει τα βιντεάκια σου... Επομένως, τους οφείλει την έμπνευση και την ευγνωμοσύνη του! :-)

ΤΟ ΦΩΣ

Το Φως είν' άτακτο παιδί
κι απρόσμενα περνάει,
απ' το φεγγίτη για να δει,
που λούζετ' η Δανάη!

Έχει στο νου τη σκανταλιά
και, για να μην το πιάσεις,
καλπάζει μ' ορθοπεταλιά
στις εσχατιές τής Πλάσης!

Τα μάτια σου και την καρδιά
αν τα γλυκοφιλήσει,
σαν από θαύμα μια βραδιά
τα μάγια θα σού λύσει!

Αγγίζει ευαίσθητες χορδές,
να τις επιχρυσώσει.
Μ' από της νύχτας τις ορδές
κανείς δε θα το σώσει...

Υ.Γ.: Κ' ύστερ' αμφισβητείς ότι ξεσάλωσε! :-)

BOSKO είπε...

Η "Εναισθησία" είναι ειλικρινά διαμαντάκι. Παρ' όλο που "παίζεις" με πολύ περισσότερα σύμβολα απ' ότι στην πιο μαζεμένη "Κούκλα", καταφέρνεις μέσα σε λιγότερα από δύο λεπτά να αφήσεις την ίδια αίσθηση μ' αυτήν ενός μικρο-ποιήματος, προσφερόμενου για κατ' ιδίαν ιδιωτικές θεάσεις, ακροάσεις κι αναγνώσεις! Σα να "παλεύεις" με τις αισθήσεις των δεκτών του μηνύματος σου! Respect, mrs. Anna!

markos-the-gnostic είπε...

μπλου μου το 2ο μου άρεσε ιδιαίτερα ιδίως στα σημεία με τα ρολόγια και τη σβούρα

επίσης η έκφραση "γεννιόμαστε από παντού" είναι απίστευτη. με κάτι τέτοια σε καταλαβαίνω περισσότερο

dim juanegro είπε...

μονάχα για τα videoποιήματα
θα ήθελα να σου γλέψω
πως είναι ορθάνοιχτα σαν θάλασσες
γυμνά σαν τα νυχτέρια
απατηλά, σκληρά και γόνιμα
κα στον γλυκό ρεαλισμό τους
επώνυμα
με μια φωνή που δένει
και λύνει
κι ανάβει
και σβήνει.

Θα ήθελα να δω κι άλλα με VOICE ON.
Το μόνο σίγουρο. Μάλλον...

maya είπε...

τι δυνατή σκέψη:
Και οι λέξεις τους υπάρχουν ήδη. Έτοιμες μέσα σε κονσέρβες τακτοποιημένες στα ράφια του χάους.

είναι τόσο αλήθεια...
τόσο κρίμα που είναι...

πάω να δω τα βίντεο...

καλησπέρα
πάντα φεύγω πιο γεμάτη ομορφιά
χωρίς να σου στερώ ούτε λίγο.
δεν είναι υπέροχο αυτό?
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Αν θες τη γνώμη μου, στον τίτλο συμπλήρωσε τη φράση “videopoem” ή κάτι αντίστοιχο οπότε σε περίπτωση αναζήτησης να σε βρίσκουν

candyblue είπε...

@ κοινωφελής κώνωψ: Αλίμονο ναι. Όλο τέτοιοι. εδώ κι εκεί.








@ Sakis: Καταρχήν σε ευχαριστώ πολύ για το κομμάτι. όμορφο πολύ με μια κρυφή μελαγχολία στο μανίκι.
Γιατί να μπλοφάρεις. Ίσα, ίσα. Σε πιστεύω.

***Τα ονομάζω έτσι γιατί είναι όντως μια σειρά από μικρά ποιήματα. Σαν χάι- κου που λέει και μια φίλη μου,αλλά όχι βέβαια χάι-κου.
Είναι πολύ παλιά ποιήματα .Κρατάνε από τον καιρό της μετάεφηβείας μου. Πρώτα αυτά και μετά η μικροταινίες ή μάλλον, χάρη σε αυτά οι μικροταινίες.

***Οι μουσικές δεν είναι ακριβώς μουσικές. Είναι οι ήχοι που κάνουν οι δακτύλιοι του Κρόνου. Και κάποιοι βάλαν και 2-3 νότες σαν εσωτερικούς βόμβους μέσα τους.


***Η εναισθησία είναι όρος της ψυχιατρικής/κλινικής ψυχολογίας. Αναφέρεται στην επίγνωση και την κατανόηση της φύσης της νόσου από ασθενή ή ψυχίατρο/κλινικό ψυχολόγο.

Επίσης: μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ο όρος "διαισθητικότητα" υπό την έννοια ότι ο Φρόυντ εισήγαγε τη "διαισθητικότητα" στην ψυχανάλυση.
***το σκηνοθετικό εύρημα της γραφής στην αμμουδιά, ήτα ιδέα ενός φίλου μου ο οποίος το τράβηξε κι όλας. Και μένα μου άρεσε. Το λάτρεψα.
Είμαστε πολύ λιγότερα κάποιες φορές....και μας καίει το φως.

Όμορφο το φως σου...ρώτησα την Δανάη και μου το επιβεβαίωσε.






@ BOSKO: ίσως να φταίει και η εξειδίκευση μου στα τηλεοπτικά τρέιλερ τόσα χρόνια και για αυτό να έχω καταφέρει κάτι τέτοιο.
Όχι σαν...παλεύω με τις αισθήσεις των δεκτών του μηνύματος. Μα πρώτα από όλα παλεύω με μένα.

Σωστά όλα όσα ανέγνωσες. Αλλά και συ του επαγγέλματος είσαι. Τα ξέρεις πολύ καλύτερα αυτά.

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Χα! Και μένα αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο στην Εναισθησία. Και μετά τα γράμματα στην άμμο.

"Γεννιόμαστε από παντού"...ο Πωλ Ελυάρ το είπε. Και γω το παρατηρώ κάθε μέρα και κάθε νύχτα να συμβαίνει γύρω μου!











@ dim juanegro: Σε ευχαριστώ. Πολύ
Θα δεις κι άλλα με τον καιρό. Και γω το θέλω πολύ. Τα υφαίνω. Σιγά. σιγά. Όλα θέλουν τον χρόνο τους για να καθίσουν σωστά.








@ maya:Τόσο αλήθεια .Πολλές τόσες αλήθειες εκεί έξω. Λαβώνουν τους ώμους και τα πέλματα μας.

Είναι υπέροχο που μου το φανερώνεις.
Και συ ομορφιά σκορπάς. Ξέρε το.








@ VITA MI BAROUAK: Δεν έχεις άδικο. Θα δω πως θα το κάνω.
:)

etalon είπε...

Το εχεις κλειστο γι αυτο σου γραφω εδω, συνθηματικα, θα καταλάβεις.
Στο νησι κι εγω και σκεφτομαι πως θα' σαι τη στιγμη, μετα απο καιρο , οταν σκουπίζοντας ενα χνουδι θα βρεις τις τριχες τις ασημενιες της στη γωνια του σοβατεπί...
...ενα τραγουδι να βαλεις και τρεξε να πλυνεις πιατα ποτηρια οτιδηποτε τα χερια σου να κανουν κατι, τα ματια μη σκουπίσεις, να τα αφησεις ετσι να κυλήσουν να λυτωθουν, σα ξοδι...

...θα δεις, μετα μια ηρεμια,
μη τρομαξεις
θαναι η παραδοχη της απωλειας


και θα συνεχιστει η ζωη...

candyblue είπε...

είσαι μαγικός...το ξέρεις?
Σε ευχαριστώ πολύ για το ανθρώπινο στοιχείο σου, αυτό που τόσο συχνά μου παραδίνεις.

ήταν αυτός (αρσενικός και τόσο ασημένιος)όχι αυτή και ήδη μου έτυχε το περιστατικό που περιγράφεις

να δες με, πόσο εύκολο βουρκώνω ξανά.

Ρωξάνη είπε...

Καλή Ανάσταση Άννα μου!

(Θρήνησα πολλά ζωάκια. Ξέρω τον πόνο. Λυπάμαι πολύ για το γάτο σου.)

Την αγάπη μου!

Καπετάνισσα είπε...

Ξέρω, πάει καιρός.

Ο ίδιος ο καιρός, ο αλητάμπουρας, ας φέρει το φιλί μου. Και μια λιγνή, κίτρινη φλογίτσα, ίδια ελπίδα.

Χρόνια Πολλά.
Τ' άσχημα, να περνάνε τρεχάλα.
Τα όμορφα, εδώ.

candyblue είπε...

@ Ηλιόδεντρον : Χρόνια πολλά από την καρδιά μου μέσα. Ζεστά και φωσφορίζοντα.
Μη λυπάσαι. Έτσι μου είπε κάποιος πως είναι η ζωή.
Τον θρήνησα μέχρι εκεί που δεν είχα άλλα δάκρυα και άλλη κραυγή να βγάλω. Μέχρι εκεί που ο πόνος σε πάει μετωπικά.
Στα χέρια μου κρατάω τώρα ένα γατάκι 20 ημερών. Το βρήκε πάλι ο Λάμπρος και μου το έφερε να το αναστήσω. Έπεσα με τα μούτρα στην αγάπη του.
Και πάμε πάλι από την αρχή.
Μου έλειψες.








@ Καπετάνισσα: Όλα τρεχάλα περνούν πια. Και τα άσχημα και τα όμορφα.
Να μπορούσε λέει αυτή η λιγνή κίτρινη φλογίτσα να γίνει κάποια μέρα πυρκαγιά...
Πάει καιρός και νόμιζα πως έβαλες πλώρη για άλλα.

Εύχομαι να είσαι καλά. να είσαι εσύ.

Y. K. είπε...

υπαρχει γατοπαραδεισος ανουκ! κι εκει τριγυρνα και γουργουριζει ο ασημενιος κουκλος.

να εισαι καλα εσυ και να χαμογελας.τα ματια σου να χαμογελουν σου ευχομαι,παντα.

φιλια και ανθισμενες καλησπερες.

Seven Films είπε...

Καλή Πρωτομαγιά!

candyblue είπε...

@ alicia: Μακάρι να υπάρχει. Μακάρι να υπάρχει ένα μέρος που τίποτα δεν θα πηγαίνει χαμένο από τέτοια καλοσύνη και ομορφιά.

Προσπαθώ. Όλο προσπαθώ. Είναι αφάνταστα δύσκολο κάποιες φορές.

Ανθισμένες καλησπέρες και από δω. τον έφερα τον Μάη. Είναι στην κρυάδα του κορμιού μου.





@ Seven Films: Επίσης. Την καρδιά μας να αδράξει