τΟ φΩσ ΜεΓάΛωΣε

Μπήκε επιτέλους ο ξανθός Απρίλης μαζί με τον ματωμένο έρωτα. Από την πίσω πόρτα. Την ώρα που έδενα την ασπροκόκκινη πλεξούδα του Μάρτη στο κλαδί μιας γερασμένης τριανταφυλλιάς. Μπήκε μαζί με βροχούλες που ψιθυρίζαν μυστικά, ακατάπαυστα, στα αυτιά μου. Γέματος λάσπες και βραχιόλια πένθιμων ωρών. Μας βρήκε κάτω από μια ροζ κουβέρτα που έμοιάζε με σύννεφο που το χτυπάει ο ήλιος. Να αγαπιόμαστε μας βρήκε.

-Ό έρωτας είναι σαν μια μορφή προσωρινής τρέλας.
-Τρελάθηκες ποτέ;

Μοίραζα αλήθειες μια Παρασκευή βράδυ και με βάλαν στην πυρά οι συνεργάτες μου.
Αλήθειες τους έλεγα ωμές γεμάτες αίματα. Και αυτοί θύμωσαν που ξέχασα το ψέμα.
Η αλήθεια είναι η πολυτέλεια των τεμπέληδων. Ξεμπερδεύουν χωρίς μπερδέματα και φασαρίες. Έτσι σκέφτηκαν θαρρώ. Χάσκει ο κόσμος από καιρό και δεν το ξέρει. Ξεφουσκώνει σαν λάστιχο. Σιγά σιγά. Τα μάτια μου γέμισαν σκόνη από τον ανεμοστρόβιλο του μίσους του.
Θα αρρωστήσουνε με τόσο μίσος που κουβαλάνε. Το μίσος τιμωρεί πάντα, πρώτα αυτόν που το έχει.
Έκανα τότε, όλες τις υπόλοιπες αλήθειες που περίσσεψαν, μολότοφ και τις έφαγα. Δε βαριέσαι. Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι για μένα, έτσι κι αλλιώς.

Είπα να σου στείλω ένα γράμμα. Ένα από εκείνα που στέλναμε και γέμιζε ο τόπος πνοές. Έχω τόσα νέα να σου γράψω. Αλλά δεν θα στα πω. Θα ήθελα να φας τα μούτρα σου πάνω τους. Όταν μια μέρα τα ανακαλύψεις. Όταν μια μέρα ΜΕ ανακαλύψεις. Ξανά.
Σε μια εβδομάδα 2 video-ποιήματα μου θα κυκλοφορήσουν στον ουρανίσκο του bios στην Πειραιώς. Τα κόβω και τα ράβω ακόμα. Η γένεση αυτών είναι ένα στάδιο πριν από το κλάμα. Ένα στάδιο πριν το φως.
Φεύγουν γρήγορα πάλι οι μέρες. Περιμένω τον ήλιο κάθε φορά που μου υπόσχεται πως θα βγει να με δει. Ζεσταίνω ακόμα τις άκρες των δάχτυλων μου σε κούπες με ζεστά ροφήματα. Παλτά χοντρά. Ακόμα. Μία έτσι, μια αλλιώς. Κύκλοι ανοίγουν, κύκλοι κλείνουν. Νέα καλά, νέα άσχημα. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται. Η κούραση πάλι εδώ. Δίπλα μου. Ανασαίνει στο στήθος μου φορώντας εκείνο το διάφανο, μακρύ φόρεμα και μου χαϊδεύει τα μάτια και τον αυχένα. Δεν με πειράζει πια .Οι μέρες μεγαλώνουν. Το φως ξεχύνεται από παντού. Ασυγκράτητο πια. Αλλάζει η διάθεση μου, παρόλο την κούραση. Για αυτό λέω πως δεν με πειράζει τίποτα πια. Τώρα μπορώ και χαϊδεύω την κοιλιά της Α. που όλο και φουσκώνει. Μπορώ και ακούω την ανάσα μου που βαραίνει λίγο πριν κοιμηθώ. Μπορώ και μιλάω στους αγγέλους μου ξανά .Μπορώ και χτενίζω τα μαλλιά μου ανάποδα. Μπορώ και ξαναφοράω παιδικά βραχιόλια στους καρπούς μου που είχα κρατημένα από το γυμνάσιο σε μικρά πλαστικά κουτιά. Όλα τα μπορώ γιατί το φως είναι εδώ και με πυκνώνει. Όλα τα μπορώ γιατί ήρθε και πάλι ο Απρίλης να μου πει....Μυστικά.

Και παρόλο τον θόρυβο μέσα μου ξέρω πως αν και όλες οι καρδιές γεννιούνται αδύναμες, μετά δυναμώνουν.