Πέμπτη, Απριλίου 03, 2008

τΟ φΩσ ΜεΓάΛωΣε

Μπήκε επιτέλους ο ξανθός Απρίλης μαζί με τον ματωμένο έρωτα. Από την πίσω πόρτα. Την ώρα που έδενα την ασπροκόκκινη πλεξούδα του Μάρτη στο κλαδί μιας γερασμένης τριανταφυλλιάς. Μπήκε μαζί με βροχούλες που ψιθυρίζαν μυστικά, ακατάπαυστα, στα αυτιά μου. Γέματος λάσπες και βραχιόλια πένθιμων ωρών. Μας βρήκε κάτω από μια ροζ κουβέρτα που έμοιάζε με σύννεφο που το χτυπάει ο ήλιος. Να αγαπιόμαστε μας βρήκε.

-Ό έρωτας είναι σαν μια μορφή προσωρινής τρέλας.
-Τρελάθηκες ποτέ;

Μοίραζα αλήθειες μια Παρασκευή βράδυ και με βάλαν στην πυρά οι συνεργάτες μου.
Αλήθειες τους έλεγα ωμές γεμάτες αίματα. Και αυτοί θύμωσαν που ξέχασα το ψέμα.
Η αλήθεια είναι η πολυτέλεια των τεμπέληδων. Ξεμπερδεύουν χωρίς μπερδέματα και φασαρίες. Έτσι σκέφτηκαν θαρρώ. Χάσκει ο κόσμος από καιρό και δεν το ξέρει. Ξεφουσκώνει σαν λάστιχο. Σιγά σιγά. Τα μάτια μου γέμισαν σκόνη από τον ανεμοστρόβιλο του μίσους του.
Θα αρρωστήσουνε με τόσο μίσος που κουβαλάνε. Το μίσος τιμωρεί πάντα, πρώτα αυτόν που το έχει.
Έκανα τότε, όλες τις υπόλοιπες αλήθειες που περίσσεψαν, μολότοφ και τις έφαγα. Δε βαριέσαι. Δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι για μένα, έτσι κι αλλιώς.

Είπα να σου στείλω ένα γράμμα. Ένα από εκείνα που στέλναμε και γέμιζε ο τόπος πνοές. Έχω τόσα νέα να σου γράψω. Αλλά δεν θα στα πω. Θα ήθελα να φας τα μούτρα σου πάνω τους. Όταν μια μέρα τα ανακαλύψεις. Όταν μια μέρα ΜΕ ανακαλύψεις. Ξανά.
Σε μια εβδομάδα 2 video-ποιήματα μου θα κυκλοφορήσουν στον ουρανίσκο του bios στην Πειραιώς. Τα κόβω και τα ράβω ακόμα. Η γένεση αυτών είναι ένα στάδιο πριν από το κλάμα. Ένα στάδιο πριν το φως.
Φεύγουν γρήγορα πάλι οι μέρες. Περιμένω τον ήλιο κάθε φορά που μου υπόσχεται πως θα βγει να με δει. Ζεσταίνω ακόμα τις άκρες των δάχτυλων μου σε κούπες με ζεστά ροφήματα. Παλτά χοντρά. Ακόμα. Μία έτσι, μια αλλιώς. Κύκλοι ανοίγουν, κύκλοι κλείνουν. Νέα καλά, νέα άσχημα. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι έρχονται. Η κούραση πάλι εδώ. Δίπλα μου. Ανασαίνει στο στήθος μου φορώντας εκείνο το διάφανο, μακρύ φόρεμα και μου χαϊδεύει τα μάτια και τον αυχένα. Δεν με πειράζει πια .Οι μέρες μεγαλώνουν. Το φως ξεχύνεται από παντού. Ασυγκράτητο πια. Αλλάζει η διάθεση μου, παρόλο την κούραση. Για αυτό λέω πως δεν με πειράζει τίποτα πια. Τώρα μπορώ και χαϊδεύω την κοιλιά της Α. που όλο και φουσκώνει. Μπορώ και ακούω την ανάσα μου που βαραίνει λίγο πριν κοιμηθώ. Μπορώ και μιλάω στους αγγέλους μου ξανά .Μπορώ και χτενίζω τα μαλλιά μου ανάποδα. Μπορώ και ξαναφοράω παιδικά βραχιόλια στους καρπούς μου που είχα κρατημένα από το γυμνάσιο σε μικρά πλαστικά κουτιά. Όλα τα μπορώ γιατί το φως είναι εδώ και με πυκνώνει. Όλα τα μπορώ γιατί ήρθε και πάλι ο Απρίλης να μου πει....Μυστικά.

Και παρόλο τον θόρυβο μέσα μου ξέρω πως αν και όλες οι καρδιές γεννιούνται αδύναμες, μετά δυναμώνουν.

20 σχόλια:

Βάσσια είπε...

Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα της δειλίας.

Το μίσος είναι ο άρρωστος έρωτας.

Καλησπέρα
:-)

Ο επίλογος αντάξιος του κειμένου!

Dee Dee είπε...

Τον τελευταιο χρονο εχασα την μπαλα με τις αληθειες. Μου ξεφευγαν απο χαραμαδες αν και προσπαθησα να τις συγκρατησω γιατι επεφταν πανω σε αγαπημενες ψυχες και με ματωναν. Τωρα δειχνω να μη φοβαμαι, ακομα ψαχνω την ειλικρινεια των πραξεων μου. Μου αρεσει ομως πια, ειμαι πιο ηρεμη οταν αφηνομαι. Εμεινα σχεδον μονη αλλα να μια ομορφη ευκαιρια να βρω νεους ανθρωπους να με πλαισιωσουν και να ζησουμε "μαζι". Εμφανιζονται σιγα σιγα, απο το πουθενα, σε γωνιες τιναζονται σαν μανιταρια :)

Αυτο ειναι το αγαπημενο μου κολαζ σου!!!

Καλημερα καραμελιτσα μου......κι αν μουλιασες συγχωρα με που εγω το φχαριστηθηκα :):):)

Fight Back είπε...

ηθελα πολυ να κανα καμια 40ρια σπαμ κομεντς, μερα που ειναι

Fight Back είπε...

δε θα κανω παραπανω απο 3 ομως

Fight Back είπε...

ενταξει ισως και 4.
καλο μηνα

Eulie Aeglie είπε...

ένα στάδιο πριν από το κλάμα, ένα στάδιο πριν το φως ... καλησπέρα

efoudi είπε...

εκεί,λίγο πριν κλείσει τα μάτια του ο μάρτης και κοιμηθεί για ένα χρόνο ακόμη..
εκεί,σε ένα μοβ τραπέζι με έναν πίνακα απο πάνω μας που έγραφε-always and forever-θα μπορούσα να τον είχα ζωγραφίσει εγώ-είπες-
εκεί,ακούγοντας την ύβρη των βιολιών που ευτυχώς έπαιζε τόσο δυνάτα για να μην ακούγεται η καρδιά μου που χτυπούσε πιο δυνατά..
εκεί,έβαλα στο mute δυό προτάσεις σου και απλά σε κοιτούσα..
εκεί,με ξαναβρήκες για να σε χάσω πάλι..

με έπιασε απ'τον ώμο ο απρίλης candy,μου έδωσε και μια κίτρινη καραμέλα για να μην δημιούργω σχέσεις διφορούμενες αλλά γλυκές..

προσωρινά ξανατρελαίνομαι..βάζοντας δυνατά μουσική...

the song: agoria-les violons ivres

δικό σου..

Me:Moir είπε...

Προσωρινής?

Ηλιας....Just me! είπε...

Απ΄όλα όσα έγραψες αυτό που μου έμεινε περισσότερο απ' όλα είναι αυτή η αίσθηση της απουσίας... Ότι κάτι σου έχει φύγει αλλά εσύ το περιμένεις καρτερικά... Πιο παλιά, τουλάχιστον όσο εγώ σε παρακολουθώ, το προσωποποιούσες στην Άνοιξη. Η άνοιξη έφτασε, η αίσθηση απουσίας των γραπτών σου παραμένει... Διόρθωσε με εάν κάνω λάθος άλλα μου δίνεις την εντύπωση ότι περιμένεις ένα και μοναδικό πρόσωπο που θα σου φέρει την Άνοιξη, και άλλωτε του θυμώνεις που αργεί και άλλωτε τον ευγνωμονείς για τον ίδιο λόγο... Είμαστε περίεργα πλάσματα τελικά ε Candy; Btw σου παει και το καινούριο κούρεμα! Καλό σου μήνα και καλή εβδομάδα, γεμάτη φως και δύναμη στην καρδιά! ;)

markos-the-gnostic είπε...

και τη στιγμή του θανάτου μπορεί και να γίνουν αιθέρια αθάνατες...

Aurangel είπε...

Όμορφο ιστολόγιο μέσα στην έκφραση και στην ζωντάνια.
Την καλημέρα μου.
Angel kiss

nosyparker είπε...

Αλήθεια δυναμώνουν κάποτε οι αδύναμες καρδιές;

Sakis είπε...

Δηλαδή, ο Μάρτης ήταν αυτόπτης... μάρτυς για την έλευση του Απρίλη! ;-)

Κυκλοφορείς, σαν υποψήφια έκρηξη, μ' αλήθειες, που κατάπιες σε κοκταίηλ μολότωφ;;;!!! Μα, εσύ είσαι λίαν επικίνδυνη, παιδάκι μου! :-)

Υπάρχει περίπτωση ν' ανεβάσεις κανένα ποίημα - βιντεάκι, π.χ. στο youtube, για τους... οπτικούς τύπους;! :-)

Εύχομαι από καρδιάς, να 'ναι καλότυχα τα νέα σου σκαριά! :-)

maya είπε...

μου φάνηκε διαφορετικό το κείμενο σου αυτό. σιγά-σιγά γεμίζουμε άνοιξη και ακόμη και οι σκέψεις πετάνε εδώ και κει.

τι ωραία εικόνα το σύννεφο σαν ροζ κουβέρτα απο τον ήλιο... απο τα ελάχιστα ροζ που ζήλεψα!

πεθαίνει ο χειμώνας κι ελπίζω μαζί του και ό,τι ψέμα μας κουκούλωσε με ψύξη.

πολύχρωμη καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχ

candyblue είπε...

@ Vassia: Είναι ναι...και η δειλία η καλύτερη φίλη πολλών από εμάς.
Το μίσος είναι πολλά









@ Dee Dee:Δύσκολη η ειλικρίνεια των πράξεων μας.
Κλειδωμένοι είμαστε όλοι σε μιαν αναλήθεια.

Οι περισσότερο μένουν σχεδόν μόνοι έτσι ή αλλιώς.
Μέχρι να χαράξει η νέα εποχή.

Να σαι καλά και να χαμογελάς πάντα.









@ Fight Back: Ο τρελός του χωριού ξαναχτυπά.
Να κάνεις καμιά 40ρια κόμεντς άλλες μέρες που δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως

candyblue είπε...

@ Aeglie: Καλώς ήρθες στο στάδιο πριν που θα μας οδηγήσει στο στάδιο του μετά!!






@efi: Το πήρα και αυτό μαζί με την κίτρινη καραμέλα σου. Που βρίσκεται άραγε το μωβ τραπέζι;







@ Me:Moir: έτσι ξέρω εγώ. Αλλά μάλλον θα είναι και χρόνιας για να με ρωτάς εσύ έτσι

candyblue είπε...

@ Ηλιας....Just me!: Έφτασε χωρίς όλο της το φως. Το φως έρχεται και φεύγει. Το φως προσωποποιείται εύκολα. Το φέρνει ή ένα συναίσθημα που νοιώθουμε μετά από καιρό ή ένας άνθρωπος που μας το δίνει απλόχερα.
Το φως δεν ήρθε ακόμα. Έρχεται και φεύγει. Περιμένω το φως να με κατοικήσει. Αυτό περιμένω καρτερικά.

Το καινούργιο κούρεμα το έχω από το Νοέμβριο. Άρα δεν είναι και τόσο καινούργιο. Με ήξερες και με το παλιό αλήθεια;






@ markos-the-gnostic: Μέχρι κάποιος να κόψει τον αιθέριο δεσμό τους.






@ Aurangel: καλώς ήρθες μέσα του λοιπόν...

candyblue είπε...

@ nosyparker: Αλήθεια.
Δυναμώνουν όταν δοκιμαστούν και αντέξουν το βάρος του κόσμου.









@ Sakis: Ήταν ναι. Αν και ο Απρίλης μπήκε από την πίσω πόρτα, όπως κάθε χρόνο.
Δεν είμαι καθόλου επικίνδυνη. Για τους άλλους τουλάχιστον.


http://video.google.com/videoplay?docid=-8328748688128715131&pr=goog-sl
Η βραδιά στο dasein.




(Ta videoποιηματα θα προσπαθήσω να τα ανεβάσω στο you tube.









@ maya:Είναι πιο απλό και μπορεί και λίγο πιο τρωτό;
Μπορεί. Συμβαίνουν όλο πράγματα μου μέσα μπου και έξω μου.
Πόσο ίδια θα μπορούσαν να ήταν;


Πεθαίνει ο χειμώνας ναι...και το φως σιγά, σιγά τρυπώνει μέσα μας.
Ικετεύω για το φως. Σωτήριο είναι.

Ανώνυμος είπε...

...Σκίσαμε λέει με τα βιντεοποιήματα;
έτσι λένε οι φήμες. Γεια στα χεράκια σου!!!

candyblue είπε...

Ε άμα έτσι λένε οι φήμες εγώ πάλι τι να πω?