... AnD a HaPpY nEw YeAr

Το 2007 όλο και καμπουριάζει την πλάτη του. Έχει συρρικνωθεί σε μέγεθος μικρού καρπού αμυγδαλιάς. Το κοιτάω με κάποια θλίψη. Περίεργα χρόνια. Κυρίως δισύλλαβα με μπόλικο τρόμο να λερώνει το μανίκι τους.
Πλησιάζει το 8 σαν θηλυκό με σέξι καμπύλες. Θυμίζει πολύ αυτές τις γυναίκες που έχουν την δυνατότητα να αντιστέκονται στην σταθερή έλξη της γης. Μπελαντόνα. Άτροπος. Βγάλε το φίμωτρο του χρόνου.
Κοιτάω τις φλόγες στο τζάκι που μανιάζουν. Χωρίς αυτές τα ξύλα δεν θα μπορούσαν να ερωτοτροπούν. Γύρω μου πάλι τα depon χουρχουρίζουν στα γυάλινα ποτήρια. Χαρτομάντιλα, σαν πετάμενα νυφικά μικρού μεγέθους, εδώ κι εκεί. Πλησιάζει το 8 και γω θέλω να κλάψω γοερά. Σιχαίνομαι τους αριθμούς που με πλησιάζουν. Προτιμώ να ερχόταν πάνω μου ο άγνωστος Χ.
Κοιτάω τα δάχτυλά μου. Σα να γέρασαν. Χώνω το τρίτο μέσα στο κέικ βανίλια που μπαγιατεύει μπροστά στο τραπέζι του σαλονιού. Το βυθίζω μέχρι την δεύτερη άρθρωση. Μου λείπεις. Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι απλώς ένα αξεσουάρ για να στολίζεις τον κόσμο σου.
-Σαν να μην αργεί η άνοιξη...Την μυρίζεις; Στον αέρα. Την μυρίζεις;
-Στο χώμα την μυρίζω, στις συλλήψεις των σπόρων.
Μου λείπει το νοτισμένο χώμα, οι δροσοσταλίδες πάνω στο φλοιό των δέντρων. Μου λείπει η γη. Το ψιθύρισμα του αέρα ανάμεσα στα φύλλα. Τη νύχτα βγαίνω συχνά στην βεράντα. Σκαλίζω το νωπό χώμα, ψάχνοντας για ιαματικά φυτά. Με αυτό τον τρόπο ξεχνάω την ουτοπία του επίκαιρου. Τον φόβο του επίκτητου πανικού.
Σκέφτομαι την χώρα μου βυθισμένη στο νερό. Την χώρα μου σαν υποβρύχιο βανίλια.
Το ξέρω, είμαι απόκοσμη.
Κάθε βράδυ στα όνειρα μου,σκάβω το χώμα ψάχνοντας να βρω το συστατικό που μου λείπει. Όταν κάποτε το βρίσκω, σαν βολβός είναι,το δοκιμάζω. Μοιάζει με μαύρο υδράργυρο. Και μετά, κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου έχει χαθεί. Σα να μην το έφαγα ποτέ.
Κοιτάζω έξω. Φέγγει αμέριμνος ο κόσμος μας. Βάλαμε στη μελαγχολία φωτάκια. Και γιορτάζουμε γι αυτό. Παράξενος κόσμος. Ποτέ δεν θα τον καταλάβω.
Ωστόσο, σήμερα η μέρα ενοχλείται από ένα εμβόλιμο μπλε μεστωμένης άνοιξης. Πάλι για την Άνοιξη μιλάω. Την ψάχνω στις τσέπες μου μαζί με τα κοκαλωμένα χαρτομάντιλα.
Πλησιάζει το 8 λοιπόν. 2008 χρόνια και ακόμα να καταλάβουμε τι είμαστε. Μικρέ βοηθέ έλα μαζί με αυτά που σου έμαθα. Μην ξεχάσεις να φέρεις μαζί με το κρασί και την ένεση ευδαιμονίας των 100 μιλιγκράμ. Γενναία δόση. Είμαι ντοπαρισμένη. Γιούχου! Πολιορκημένη πάλι από σκέψεις θετικές. Πολιορκημένη από φιλήδονα χαμόγελα και αφεψήματα γεμάτα ροζ χυμούς. Τόση ομορφιά τι να την κάνω; Τόσα μιλιγκράμ στο αίμα μου θα με συντηρήσουν μέχρι εκείνο το μαγιάτικο απόγευμα που θα επανέλθω χαμογελώντας χαρούμενα. Όπως οι μεθυσμένοι στα κράσπεδα της νύχτας!
Εκλογίκευση. Όλα είναι εκλογίκευση εκ των υστέρων.

Ραντεβού λοιπόν ξανά στους ναυαγισμένους παραδείσους του 2008.Ναι, πάλι μακροβούτια θα κάνουμε.
Η χρονιά αφιερώνεται σε αυτούς που παντοιοτρόπως αντιστέκονται.