Κυριακή, Μαΐου 06, 2007

MiNd ThE gAp


Ο Μάης τρέχει να προλάβει τον συρμό της κόκκινης γραμμής. Με μεγάλα βήματα σκορπά τον πανικό της άνοιξης χωρίς προειδοποίηση καμιά. Σε κρατάω από το χέρι μαζί με την γύρη των πεύκων που αναβοσβήνει στις σκοτεινές μου παλάμες. Τα αστέρια γυαλίζουν κάτω από τις ράγες και στα μάτια σου μια σπίθα αγάπης χαλαρώνει τα πέλματα της. Ένας μελαγχολικός ζεστός αέρας σαρώνει τα μαλλιά των κοριτσιών που περιμένουν τα βαγόνια καθώς το μεταλλικό σκουλήκι πλησιάζει.
Σε κοιτάω στα μάτια,με ξένο βλέμμα. Πάλι μεταμφιέστηκα σε άγνωστο κορίτσι. Προσπαθώ να φανταστώ τον παραλήπτη των όσων αναπνέουν κρυφά κάτω από το στήθος σου. Από τα παράθυρα του συρμού μπαίνουν τα μαλλιά και τα αρώματα του Μάη. Σε λίγο κατεβαίνεις. Το μετρό μας πάει μια όμορφη και ανοιξιάτικη βόλτα. Κοιτάω τους ανθρώπους που κρεμάνε τα χέρια τους σαν μαϊμούδες στα μεταλλικά κλαδιά του συρμού. Οι περισσότεροι από μας τριγυρίζουμε με σωματίδια από γουρούνια και γελάδες στον εγκέφαλο μας. Είναι να απορείς που ο κόσμος δεν είναι πολύ χειρότερα. Εξακολουθώ να φοράω το βλέμμα του κοριτσιού και σου χαμογελάω σχεδόν πρόστυχα. Στα χέρια μου κροταλίζω τα κλειδιά του κόσμου. Όχι δεν είμαι ο κλειδοκράτορας σου απαντάω με νόημα. Εγώ δείχνω μόνο τις πόρτες. Οι πόρτες του συρμού ανοίγουν. Ένα μικρό αγόρι μου στέλνει ένα φιλί. Του κάνω κωλοδάχτυλο και γελάω όσο πιο δυνατά μπορώ. Ο κόσμος με τα βοϊδίσια σωματίδια στο μυαλό, με κοιτάει σαστισμένος. Δεν με νοιάζει όμως. Και σένα μη σε νοιάζει όσο είμαστε μαζί. Στο κάτω, κάτω δεν θα ξαναδούμε κανέναν από αυτούς. Στην άλλη στάση κατεβαίνουν και γυρίζουν στους πλανήτες τους. Σε κοιτάω λοξά...κάπου πιο κάτω από το αριστερό σου σκουλαρίκι βλέπω πάλι τον εαυτό μου να κάνει βόλτες πάνω- κάτω σε ένα μελαγχολικό διάδρομο,έξω από τις κλειστές σου πόρτες περιμένοντας να γεννήσεις το νέο σου εαυτό.
Τα χείλια σου είναι ροζ. Θέλω πολύ να δω τι γεύση έχουν. Άσε με να το κάνω,άλλωστε δεν έχεις να φοβηθείς για κάτι. Στα είπανε τα νέα,από τον Ιούδα και μετά δεν υπάρχουν ακίνδυνα φιλιά. Μα θα το είχες κι εσύ καταλάβει. Πονάει η άνοιξη. Είμαι σίγουρη πως όλος αυτός ο κόσμος κρύβει καλά τις μελανιές του κάτω από τα κοντομάνικα πουκάμισα. Πονάει η άνοιξη είμαι σίγουρη πως και συ έχεις σημάδια από μαστίγιο στην λευκή σου πλάτη. Ξαφνικά νοιώθω βαριά σαν μολύβι. Μπαγιάτεψε η στεναχώρια και έγινε συμπαγής μέσα μου. Ποιοι είναι όλοι αυτοί γύρω μου και δίπλα μου. Κι αν είναι όλοι τόσο αληθινοί γιατί δεν με ακουμπάνε; Η γυναίκα απέναντι μου με καρφώνει έντονα από ώρα. Είναι σαν αρπαχτικό. Τα μάτια της είναι μπροστά για να υπολογίζει την απόσταση από το θήραμα της. Αυτή την στιγμή νοιώθω σα να είμαι το θήραμα της.

-Εδώ κατεβαίνω,μου λες απρόθυμα. Δεν απαντάω παρά μόνο κοιτάω τα παπούτσια σου. Πορτοκαλοκίτρινα αθλητικά με μια μαύρη γραμμή σαν μαχαιριά σκοτεινή. Η μπουκαπόρτα του θέρους ανοίγει μπροστά μας. Η Μερκούρη και η ακρόπολη πρώτο πλάνο. Σου τραβάω το μακό. Δεν σε αφήνω να φύγεις ή έτσι νομίζω τέλος πάντων. Με αγριοκοιτάς. Σου το τραβάω με περισσότερη δύναμη
-Φιλοξένησε με απόψε στον πλανήτη σου,σου λέω τάχα μου αδιάφορα. Το ωκεάνιο βλέμμα σου ξεσπάει θυμωμένο στους κυματοθραύστες του προσώπου μου.
-Δώσε μου το μικρό σου εγώ για σήμερα το βράδυ, σε προστάζω με μένος αυτή τη φορά.
-Με τι ιδιότητα το κάνεις αυτό, με ρωτάς σχεδόν κλαίγοντας
.
Σχεδόν κλαίγοντας ορμάω και φιλάω τα ροζ σου χείλια...στα τραβάω και σε βγάζω έτσι, έξω από τον συρμό. Το πρώτο χαστούκι σου. Το δεύτερο δικό μου. Αρχίζω και τρέχω. Τα πόδια μου γεμίζουν στεφάνια από λουλούδια,τα μαλλιά μου αλλάζουν χρώματα,τα σκονισμένα μου σανδάλια κόβονται και η ζεστή νύχτα με τραβάει από το μπράτσο ανάμεσα στα σκέλια της.

Έφυγες χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο, μου είπες ότι θα μου τηλεφωνήσεις αύριο. Πάντα το λες αυτό όταν χωρίζουμε. Χαμογέλασα με κατανόηση, ενώ σκεφτόμουνα να σου κάνω όλα τα παραπάνω. Υπάρχουν φορές που κρύβουμε ορισμένα συναισθήματα, ώστε να μην ντρεπόμαστε για αυτά. Φοβόμαστε μήπως γελοιοποιηθούμε. Μήπως προσβάλουμε τον άλλον με αυτά. Αλλά ξεχνάμε πως προσβάλουμε τον εαυτό μας θάβοντας τα. Κάποια μέρα θα φιλήσω τα χείλη σου.
Θες δεν θες.Καληνύχτα.

26 σχόλια:

nosyparker είπε...

"Αλλά ξεχνάμε πως προσβάλουμε τον εαυτό μας θάβοντας τα"
Ξέρεις τι είναι χειρότερα από το να θάβουμε τα συναισθήματά μας; Το να τα μεταθέτουμε στους άλλους σαν να ήταν ο καθρέφτης μας προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτο μας ότι δεν υπάρχουν. Όχι σε μας, μόνο στους άλλους. Καλημέρα.

BeBe είπε...

Υπάρχουν φορές που κρύβουμε ορισμένα συναισθήματα, ώστε να μην ντρεπόμαστε για αυτά. Φοβόμαστε μήπως γελοιοποιηθούμε. Μήπως προσβάλουμε τον άλλον με αυτά. Αλλά ξεχνάμε πως προσβάλουμε τον εαυτό μας θάβοντας τα. Κάποια μέρα θα φιλήσω τα χείλη σου. Θες δεν θες.Καληνύχτα

Τα είπες όλα καλή μου!
Υ.Γ. Συγχώρεσέ με που έφυγα έτσι χθες...Θα τα πούμε άλλη φορά, πιο καλά :) Μεγάλο φιλί

Lupa είπε...

Please κάντο ταινία αυτό!

Ξέχνα το please : Κάντο ταινία!

Είναι τόσο ζωντανό που από μόνο του θα γίνει αν δεν το κάνεις εσύ! Και τότε θα πάρει όλα τα εύσημα για πάρτη του...
and the oscar goes to...

markos-the-gnostic είπε...

την άνοιξη τα φιλιά γίνονται πολύχρωμα άλλοτε ροζ άλλοτε κόκκινα και ενίοτε μπλε. ο Ιούδας σαν φύλακας άγγελος μας προειδοποιεί:
κάθε άσκοπο φιλί είναι ακόμη μια κόλαση και κάθε κόλαση είναι μια ακόμη ελπίδα για ένα υποτιθέμενο παράδεισο

Ανώνυμος είπε...

τι όμορφο βήμα..γεμάτο απο στεφάνια με λουλούδια..τα μυρίζω όλο και πιο έντονα..μήπως στέκεσαι πίσω ή δίπλα μου;;..δεν βλέπω τίποτα..

συνεχίζω το περπάτημα..θα σπάσει η μύτη μου απ'το άρωμα..στη στροφή το βλέπω..αγιόκλημα..κι όμως νιώθω τόσο έντονη την αύρα μιας καρδιάς που χτυπά γύρω μου..σταματάω..δυο βλέμματα..ένα ψηλά στον ουρανό..βλέπω ένα σύννεφο σε σχήμα-9-..το δεύτερο στις παλάμες μου..ιδρωμένες απο τη γύρη του πεύκου ή μήπως απ'το "δάκρυ" του;

λουλούδια με δάκρυα πεύκου..το τέλειο "κοκτέηλ",μετά απο μια ανοιξιάτικη βόλτα..κερνάω..

alzap είπε...

Κοίτα να δεις που ετούτη η άνοιξη μπορεί να μας βγει διαφορετική.
Ετσι που την υποδέχεσαι θα μας πείσεις να την αγαπήσουμε.
Για πρώτη φορά!

BeBe είπε...

Καντούλι τώρα είδα το μήνυμά σου.
mavasilopoulou@hotmail.com

leila είπε...

καποιες φορές λέμε πολύ λιγοτερα απο όσα θα θέλαμε να πουμε.. και μπορεί να κάνουμε και πολύ λιγοτερα απο οσα θα θελαμε πραγματικά.. ειναι ειδος ανελευθεριας στην εποχη που ζουμε.. και έτσι χάνουν και άλλοι και εμεις.. έχει χαθει ο αυθορμητισμός μας ίσως.. και έχει αυξηθεί ο εγωισμός μην πληγωθούμε.. ποιος θα υπερτερησει και ποιος θα εχει το πάνω χέρι ίσως.. ίσως πάλι να μην ειναι τιποτα απο τα παραπάνω.. ίσως απλά να έχει συμπληρωθεί ένας κύκλος.. πολλά ισως..
καλώς σε βρήκα..

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Aτμοσφαιρικό εσωτερικά.

Ηταν χαρά μου που σε είδα :)

bidibis είπε...

Αυτή η ιστορία στο χρηματιστήριο της τέχνης θα μπορούσε να πιάσει πάρα πολλά λεφτά, αν δεν διαδραματιζόταν στο λάθος χώρο και χρόνο.

Μάιο μήνα στα ΜΜΜ της Άθήνας!

Πολλή μασχαλίλα ρε παιδιά...

s_k είπε...

δυσκολη υποθεση να δειχνεις παντα τα αληθινα συναισθηματα με κατανοητο τροπο.

candyblue είπε...

@ nosyparker: Ναι,στους άλλους γίνεται η μετάθεση,αλλά η μετάσταση του προβλήματος εξαπλώνεται τελικά ΠΑΝΤΑ μέσα μας. Με διάφορους τρόπους.
Καλημέρα και από δω.





@ BeBe: Σε συγχωρώ,αλλά και συ να με συγχωρέσεις που δεν θυμόμουνα τίποτα,ή έστω πολύ λίγα από αυτό το χτες που μας συνάντησε.







@ Lupa: Αυτό δεν είναι ταινία ούτε μικρού μήκους. Είναι το video clip μιας ιδέας.
Θα το έχω σε αυτά με τον αστερίσκο στο πλάι
Αν είναι τόσο δυνατό όλο και κάπου θα το πάρει το μάτι σου

Χάρηκα που σου άρεσε τόσο,ώστε να με παρακαλέσεις για κάτι
:)






@ markos-the-gnostic: Για ένα υποτιθέμενο παράδεισο ε?
Προτιμώ τους παραδείσους που είναι πιο αληθινοί και όχι υποτιθέμενοι
Έχουν καλύτερη γεύση τα φιλιά σε αυτούς.







@ efi: Κοίτα καλύτερα...είμαι μέσα σε όλα αυτά που συναναστρέφεσαι. Κοίτα καλύτερα...κι αν δεν με βρεις κάνε κάτι άσχημο για να κλάψω
Αντί για δάκρυ θα βγάλω εκείνο το δάκρυ του πεύκου οπό τα μάτια και τότε θα με καταλάβεις

Πολύ παρορμητικό αυτό που μου έγραψες. Μοιάζει σχεδόν με παραλήρημα.

candyblue είπε...

@ alzap: Ακόμα δεν την αγάπησες?
Τόσα έχω πει για αυτήν...μέχρι και τις γάμπες της εκθείασα
Καμιά φορά η πρώτη φορά κρατάει για πάντα




@ leila: «κάποιες φορές λέμε πολύ λιγότερα από όσα θα θέλαμε να πούμε... και μπορεί να κάνουμε και πολύ λιγότερα από όσα θα θέλαμε πραγματικά»
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.... "Η ΣΑΘΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΞΩΤΙΚΟ ΤΩΝ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΩΝ".

Έμερσον






@ padrazo: Και γω. Ήσουνα μια πολύ ευχάριστη παρουσία.






@ bidibis (aka g.a.n.g):
χα χα χα!
Βρες εσύ καλύτερο χώρο και χρόνο και θα σου φτιάξω μαι άλλη
Προς το παρόν αυτή έχουμε.
Τα αρώματα που περιγράφεις εσύ στην δικιά μου ιστορία δεν υπάρχουν.
Ευτυχώς κι όλας για τους αναγνώστες

Η ποίηση σε κάθε της μορφή,ολοκληρώνει κάτι που δεν μπορείς να ζήσεις.






@ fuzzy burlesque: Εύκολη υπόθεση θες να πεις. .Το δύσκολο είναι το μετά τι κάνεις. Αφού εσύ τα δείξεις εκεί που θες να τα δείξεις...

Πάντα το μετά,αβάσταχτο ήτε θετικό ήτε αρνητικό.

Ανώνυμος είπε...

--->Κάποια μέρα θα φιλήσω τα χείλη σου. Θες δεν θες.

Μακάρι να είχα την ίδια αποφασιστικότητα όπως εσύ..

koolkiller-ess είπε...

ή κάποια μέρα θα συμβεί το αντίστροφο, εκείνα τα χείλη θα φιλήσουν τα δικά σου, μου ακούγεται πολύ πιο συναρπαστικό...
πάντως το νιώθω κι εγώ ότι η ανοιξη πονάει, θυμίζει μια εσωτερική αναγέννηση που όλο λέει να ΄ρθει και δεν έρχεται

markos-the-gnostic είπε...

πιο αληθινοί μπορεί να είναι, αληθινοί δεν ξέρω αν είναι, γιατί το πιο αληθινό είναι με άλλα λόγια το λιγότερο υποτιθέμενο

3 parties a day είπε...

"Καθώς θα προχωράς στη ζωή, θα δεις ένα μεγάλο χάσμα.
Πήδα.
Δεν είναι τόσο πλατύ όσο νόμιζες".

Ινδιάνικη συμβουλή

Ανώνυμος είπε...

"..συγχώρεσε τα χείλη μου..βρίσκουν χαρά στα πιο ασυνήθιστα μέρη.."
παρορμητικό..;εγώ το λέω..κινηματογραφικό..

δεν πρόκειται να εκμεταλλέυτω τα δάκρυα σου ούτε αν επρόκειτο να μου αποκαλύψεις την πιο μεγάλη αλήθεια..
προτιμώ να σε ψάχνω ανάμεσα σε θάμνους και ιστορίες..κι ας μην έχει τέλος..σαν ένα κυνήγι θησαυρού..

PeNNy LaNe είπε...

"Υπάρχουν φορές που κρύβουμε ορισμένα συναισθήματα, ώστε να μην ντρεπόμαστε για αυτά. Φοβόμαστε μήπως γελοιοποιηθούμε. Μήπως προσβάλουμε τον άλλον με αυτά. Αλλά ξεχνάμε πως προσβάλουμε τον εαυτό μας θάβοντας τα."

1.Μεγάλες αλήθειες. Και επίσης ξεχνάμε ότι χρωστάμε στον εαυτό μας να ζήσει με όλη την ένταση αυτών που νιώθει, όσο κι αν ο άλλος δεν μπορεί να το αντέξει.

2.Η άνοιξη πονάει πολύ. Ευτυχώς τελειώνει.

"Κάποια μέρα θα φιλήσω τα χείλη σου. Θες δεν θες.Καληνύχτα."

3.Έχει υπάρξει κ στο δικό μου ημερολόγιο αυτή η ατάκα, ειπωμένη ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που ονειρεύεται έτσι.

Καλώς σε βρήκα!

Tamara de Lempicka είπε...

Αυτος ο Μαης...
τελικα οσες προβλεψεις και να κανεις, οσες "τελετες" για καλη τυχη και θετικη ενεργεια,οσο προγραμματισμο και να βαλεις στη ζωη σου,ερχονται καποια γεγονοτα να σου θυμισουν τη δυναμη του πεπρωμενου (γι'αυτο μου αρεσε εκεινη η ταινια...) και τη μικροτητα καποιων καταστασεων...γι'αυτο και τα συναισθηματα μας δεν πρεπει να τα αγνοουμε ουτε να τα θαβουμε.Ειναι απο τα λιγα που εχουν πραγματικα σημασια

Ανώνυμος είπε...

Εσύ είσαι που κάνεις κωλοδάχτυλο σε όποιον τυχερό σε γλυκοκοιτάξει?
Αίσχος candyblue

Τα σημάδια και τις γρατζουνιές από αυτή την Άνοιξη στα έχω δείξει.
Όλα σε σχήμα απόγνωσης
Ανέλπιδες οι προσπάθειες του έρωτα
Και το μέτωπο πάντα ιδρωμένο από την αγωνία του πριν και του μετά.


Καλημέρα ομορφιά
Ρουφάω αίμα ανενόχλητος πια

fish eye είπε...

Στα είπανε τα νέα,από τον Ιούδα και μετά δεν υπάρχουν ακίνδυνα φιλιά...ποναει αυτη η ανοιξη..πολυ μ αρεσουν τα κολαζ σου στο ειπα??θα μου μαθεις κι εμενα??..:))

candyblue είπε...

@ Theodora: Μην τσιμπάς, δεν είναι αληθινή.
Το λέω για να το ακούσω και γω μαζί με σας. Αν και κάποιες φορές ισχύει!






@ koolkiller-ess: Μακάρι κάποια μέρα να συμβεί το αντίθετο. Αυτό θα το ήθελα πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολύ.
Και συνήθως ότι θέλω έρχεται, ακόμα κι αν αργεί, πάντα έρχεται.
Δίνε μου κουράγιο εσύ.







@ markos-the-gnostic: Δεν έχεις και άδικο. Δεν μένει παρά να δούμε.






@ 3 parties a day: Είμαι μέσα σε αυτό, τι νόμιζες;
Από κει αναπνέω, από κει ονειρεύομαι ,από κει σας γράφω...από τόσο βαθιά.







@ Efi: Το ξέρω ότι δεν πρόκειται να εκμεταλλευτείς τα δάκρυα μου, έτσι το είπα…μια ακραία επιθυμία για να φανερωθώ σε σένα ήταν.







@ PeNNy LaNe: Δύσκολοι καιροί για αλήθειες.
Δύσκολοι καιροί ακόμα και για ψέματα.
Όλα μπαγιάτεψαν πια.
Και όσα έμειναν μυρίζουν σαν προτηγανισμένες πατάτες.

Όχι, δεν είσαι η μόνη που ονειρεύεται έτσι.Πίστεψε με.
Καλώς σε βρήκα και γω.





@ Tamara de Lempicka: Όσο και να κρύβεσαι αυτό που είναι να έρθει ,θα έρθει και θα σε βρει
Και πρόσεξε καλά, όταν σε αρπάξει να το κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια
Θα καταλάβεις μετά το γιατί.

Εύχομαι να παραδοθείς σε όλα αυτά που σε μαστιγώνουν. Για το καλό της ψυχής σου
Και ίσως βλέποντας σε να κάνω το ίδιο και γω
Βλέπεις ο άνθρωπος είναι ζώο μιμητικό






@ κοινωφελής κώνωψ: Εσύ είσαι αυτός που μου έχει αφήσει όλα αυτά τα τεράστια κόκκινα σημάδια στους μηρούς και στην κοιλιά
Σε σένα θα έπρεπε να κάνω κωλοδάχτυλο από αύριο όμως….
Από αύριο θα γεμίσω το σπίτι αντικουνουπικά

Σταμάτα να μου λες πάντα την αλήθεια
:)





@ φεγγαροαγκαλιασμενη: Θα σου μάθω και σένα, μόνο που τότε ίσως σταματήσουν να σου αρέσουν
Όταν κάτι το μαθαίνεις από την καλή και την ανάποδη σταματάει να σου αρέσει όπως όταν δεν ήξερες τίποτε για αυτό.



Καλημέρες σας

harlequinpan είπε...

Dear Candyblue

I really hope to read your article in English version, the GAP is getting more and more serious and widespread, It is not only the the generation gap but also the gap of difference value,.... even no comment standard of evaluation which is the most frightening thing.

Have a nice weekend

Sigmataf είπε...

Πάντα στον αποχωρισμό κι εγώ τα ίδια λέω.
έΤΣΙ ΣΦΙΓΜΈΝΟς ΜΠΡΟΣΤΆ ΣΤΟ ΓΕΙΑ σου.












μου αρέσει το κόκκινο σου.

candyblue είπε...

@ harlequinpan:Dear friend i think you are absolutely right
Here is the English text



May runs to anticipate the train of red line. With big steps throw the panic of spring without warning. I keep you from the hand with the pollen of pines in my palm that blinks in dark. The stars shine under the rails and in your eyes a spark of love relaxes her soles. A melancholic hot air swoop up the hair of girls waiting for the wagons as the metal worm approaches. I look you in the eyes, with a strange look. I was disguised again in an unknown girl. I try to imagine the recipient all of those that breathe clandestinely under your breast. From the windows of the train enter the hair and the perfumes of May. The underground take us a beautiful and springfull walk. I look at the persons that hang their hands as monkeys at the metal brush of the train. Most of us we hang around with particles from pigs and cows in our brain. I think that the world should be much more badly. I continue wearing the look of the little girl and I smile at you almost bitchy. In my hands i rattle the keys of the world. No I am not the key holder I answer with a lot of meaning in my eyes. I can only show the doors. The doors of train opened. A small boy sends a kiss to me.


Your lips are pink. I want to see what flavour they have. Let me do it. You do not have to be afraid of something. From Judas kiss and afterwards harmless kisses do not exist. The spring aches. I am sure that all these people hide well their brushes that grow under their shirts. The spring aches. I am sure that you also have wiping marks at your white back. Suddenly I feel heavily as pencil.

The woman across of me, nails me intensely from hour. It is like bird of prey. Her eyes are infront in order to calculate the distance from her prey. This moment I feel like being her prey.
-I have to go now,there is my stop...have a nice evening, you say to me unwilling. I do not answer. I look at your shoes. Orange, athletically with a black line as dark stab. The doors open infront of us. I pull your shirt. I can’t let you go. You looked at me with anger. I pull you with more force
- Accommodate me tonight at your planet, I say to you incuriously. Your ocean look bursts out with anger in the breakwaters of my face
- Give me your small ego for tonight, I command you this time.
- With what attribute you make this to me, you ask me almost crying. I dash and kiss your pink lips almost crying... I pull you out of the train like this. Your first slap. Second mine. I began to run. My legs fill with coronal, my hair change colours, my dusty sandals are cut and the worm night pull me from my arm in between her legs.

You left from the train giving me a sweet smile. You said to me that you will call me tomorrow. You always say that when we separate. I smiled at you with comprehension, while I thought of making you all the above.
There are times that we hide certain sentiments, in order not to be ashamed for them. We are afraid that we are ridicules. That we can offend the other with them. But we forget that we offend ourselves when we burry them.
Some day I will kiss your lips either you wanted or not






@ Sigmataf: Να σου αρέσει το κόκκινο μου,γιατί είναι αληθινό
Πρέπει να μάθουμε κάποτε να χαλαρώνουμε στους αποχαιρετισμούς