MiNd ThE gAp

Ο Μάης τρέχει να προλάβει τον συρμό της κόκκινης γραμμής. Με μεγάλα βήματα σκορπά τον πανικό της άνοιξης χωρίς προειδοποίηση καμιά. Σε κρατάω από το χέρι μαζί με την γύρη των πεύκων που αναβοσβήνει στις σκοτεινές μου παλάμες. Τα αστέρια γυαλίζουν κάτω από τις ράγες και στα μάτια σου μια σπίθα αγάπης χαλαρώνει τα πέλματα της. Ένας μελαγχολικός ζεστός αέρας σαρώνει τα μαλλιά των κοριτσιών που περιμένουν τα βαγόνια καθώς το μεταλλικό σκουλήκι πλησιάζει.
Σε κοιτάω στα μάτια,με ξένο βλέμμα. Πάλι μεταμφιέστηκα σε άγνωστο κορίτσι. Προσπαθώ να φανταστώ τον παραλήπτη των όσων αναπνέουν κρυφά κάτω από το στήθος σου. Από τα παράθυρα του συρμού μπαίνουν τα μαλλιά και τα αρώματα του Μάη. Σε λίγο κατεβαίνεις. Το μετρό μας πάει μια όμορφη και ανοιξιάτικη βόλτα. Κοιτάω τους ανθρώπους που κρεμάνε τα χέρια τους σαν μαϊμούδες στα μεταλλικά κλαδιά του συρμού. Οι περισσότεροι από μας τριγυρίζουμε με σωματίδια από γουρούνια και γελάδες στον εγκέφαλο μας. Είναι να απορείς που ο κόσμος δεν είναι πολύ χειρότερα. Εξακολουθώ να φοράω το βλέμμα του κοριτσιού και σου χαμογελάω σχεδόν πρόστυχα. Στα χέρια μου κροταλίζω τα κλειδιά του κόσμου. Όχι δεν είμαι ο κλειδοκράτορας σου απαντάω με νόημα. Εγώ δείχνω μόνο τις πόρτες. Οι πόρτες του συρμού ανοίγουν. Ένα μικρό αγόρι μου στέλνει ένα φιλί. Του κάνω κωλοδάχτυλο και γελάω όσο πιο δυνατά μπορώ. Ο κόσμος με τα βοϊδίσια σωματίδια στο μυαλό, με κοιτάει σαστισμένος. Δεν με νοιάζει όμως. Και σένα μη σε νοιάζει όσο είμαστε μαζί. Στο κάτω, κάτω δεν θα ξαναδούμε κανέναν από αυτούς. Στην άλλη στάση κατεβαίνουν και γυρίζουν στους πλανήτες τους. Σε κοιτάω λοξά...κάπου πιο κάτω από το αριστερό σου σκουλαρίκι βλέπω πάλι τον εαυτό μου να κάνει βόλτες πάνω- κάτω σε ένα μελαγχολικό διάδρομο,έξω από τις κλειστές σου πόρτες περιμένοντας να γεννήσεις το νέο σου εαυτό.
Τα χείλια σου είναι ροζ. Θέλω πολύ να δω τι γεύση έχουν. Άσε με να το κάνω,άλλωστε δεν έχεις να φοβηθείς για κάτι. Στα είπανε τα νέα,από τον Ιούδα και μετά δεν υπάρχουν ακίνδυνα φιλιά. Μα θα το είχες κι εσύ καταλάβει. Πονάει η άνοιξη. Είμαι σίγουρη πως όλος αυτός ο κόσμος κρύβει καλά τις μελανιές του κάτω από τα κοντομάνικα πουκάμισα. Πονάει η άνοιξη είμαι σίγουρη πως και συ έχεις σημάδια από μαστίγιο στην λευκή σου πλάτη. Ξαφνικά νοιώθω βαριά σαν μολύβι. Μπαγιάτεψε η στεναχώρια και έγινε συμπαγής μέσα μου. Ποιοι είναι όλοι αυτοί γύρω μου και δίπλα μου. Κι αν είναι όλοι τόσο αληθινοί γιατί δεν με ακουμπάνε; Η γυναίκα απέναντι μου με καρφώνει έντονα από ώρα. Είναι σαν αρπαχτικό. Τα μάτια της είναι μπροστά για να υπολογίζει την απόσταση από το θήραμα της. Αυτή την στιγμή νοιώθω σα να είμαι το θήραμα της.

-Εδώ κατεβαίνω,μου λες απρόθυμα. Δεν απαντάω παρά μόνο κοιτάω τα παπούτσια σου. Πορτοκαλοκίτρινα αθλητικά με μια μαύρη γραμμή σαν μαχαιριά σκοτεινή. Η μπουκαπόρτα του θέρους ανοίγει μπροστά μας. Η Μερκούρη και η ακρόπολη πρώτο πλάνο. Σου τραβάω το μακό. Δεν σε αφήνω να φύγεις ή έτσι νομίζω τέλος πάντων. Με αγριοκοιτάς. Σου το τραβάω με περισσότερη δύναμη
-Φιλοξένησε με απόψε στον πλανήτη σου,σου λέω τάχα μου αδιάφορα. Το ωκεάνιο βλέμμα σου ξεσπάει θυμωμένο στους κυματοθραύστες του προσώπου μου.
-Δώσε μου το μικρό σου εγώ για σήμερα το βράδυ, σε προστάζω με μένος αυτή τη φορά.
-Με τι ιδιότητα το κάνεις αυτό, με ρωτάς σχεδόν κλαίγοντας.
Σχεδόν κλαίγοντας ορμάω και φιλάω τα ροζ σου χείλια...στα τραβάω και σε βγάζω έτσι, έξω από τον συρμό. Το πρώτο χαστούκι σου. Το δεύτερο δικό μου. Αρχίζω και τρέχω. Τα πόδια μου γεμίζουν στεφάνια από λουλούδια,τα μαλλιά μου αλλάζουν χρώματα,τα σκονισμένα μου σανδάλια κόβονται και η ζεστή νύχτα με τραβάει από το μπράτσο ανάμεσα στα σκέλια της.

Έφυγες χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο, μου είπες ότι θα μου τηλεφωνήσεις αύριο. Πάντα το λες αυτό όταν χωρίζουμε. Χαμογέλασα με κατανόηση, ενώ σκεφτόμουνα να σου κάνω όλα τα παραπάνω. Υπάρχουν φορές που κρύβουμε ορισμένα συναισθήματα, ώστε να μην ντρεπόμαστε για αυτά. Φοβόμαστε μήπως γελοιοποιηθούμε. Μήπως προσβάλουμε τον άλλον με αυτά. Αλλά ξεχνάμε πως προσβάλουμε τον εαυτό μας θάβοντας τα. Κάποια μέρα θα φιλήσω τα χείλη σου. Θες δεν θες.Καληνύχτα.