ΥπΑρΧοΥν ΟνΕιΡα...

Υπάρχουν τα τραυματικά όνειρα: Είδα λέει ότι σκότωσα δύο κορίτσια με μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια...η μια καθότανε στον καναπέ του σπιτιού μου κάθε βράδυ και η άλλη μπαινόβγαινε στα όνειρα που ύφαινα και τα έκαιγε. Την μία την έλεγαν μιζέρια και την άλλη θλίψη. Ξύπνησα κάθιδρη έχοντας στην παλάμη μου την καμπυλότητα του γονάτου της Κλαίρης.
Τα όνειρα προηγούμενης ζωής: Ήμουν ο Βασιλιάς Σαύρας και δεν μπορούσε κανείς να με πιστέψει πια. Τότε μπήκα λυπημένος στο αυτοκίνητο μου και την ώρα που έβαζα μπροστά την μηχανή πρόσεξα στη θέση του συνοδηγού μια παλάμη που κρατούσε ένα περίστροφο. Κομμένη παλάμη. Για μια στιγμή σκέφτηκα να σκοτώσω τον Βασιλιά Σαύρα,αλλά δεν το έκανα. Αντ’ αυτού, έβγαλα το παπούτσι μου και σκότωσα την παλάμη που κράταγε το περίστροφο. Από το παράθυρο τότε μπαίνει και κάθεται στο πέτο μου ένα μικρό χρυσαλιφούρφουρο. Ξυπνάω με μια απίστευτη φαγούρα στο λαιμό μου.
Όνειρα φοβιών: Είμαι νύχτα σε ένα δρόμο μακρύ και ο ουρανός όλο χαμηλώνει. Τα άστρα μουρμουρίζουν και το μουρμουρητό τους όλο και με προσεγγίζει. Ο δρόμος μακραίνει συνεχώς, σα να μην έχει τέλος και η νύχτα όλο και μοιάζει με πηχτή ομίχλη, μαύρου χρώματος. Κοντεύω να χάσω την ανάσα μου,δεν μπορώ ούτε να φωνάξω. Σχεδόν πνίγομαι από ένα έντονο αίσθημα δύσπνοιας, και τότε κοιτάω τον ουρανό που όλο χαμηλώνει και τα άστρα του σαν καρφίτσες με απειλούν. Ξυπνάω από τον πόνο των μουδιασμένων μου χεριών.
Όνειρα μελλοθάνατων: Πάντα εκείνο το παλιό σπίτι με όλα τα έπιπλα του σκεπασμένα με λευκά σεντόνια. Εμείς πουθενά. Κανείς πουθενά. Όλοι πεθαμένοι από άγνωστη αιτία. Ακόμα και τότε ψάχνω εσένα μέσα σε εκείνο το σπίτι. Υπάρχουν όλα όπως όταν τα αφήσαμε. Αισθήματα και μνήμες καλυμμένες με άσπρα σεντόνια,ποτέ λουλουδάτα. Ανοίγω τα συρτάρια σου να βρω τις αποδείξεις του γιατρού. Πάω στο μπάνιο και ψαχουλεύω τα ερμάρια να θυμηθώ ξανά τους τίτλους των φαρμάκων σου. Σηκώνω τα σεντόνια από τα έπιπλα σιγά,σα να σηκώνω γάζα από τραύμα. Και τότε ακούω την σκουριασμένη σου φωνή να με ρωτάει: «Βλέπεις πουθενά χρυσαλιφούρφουρα;»
Υπάρχουν όνειρα επαναλαμβανόμενα: Κρατάω την καρδιά σου μες την καρδιά μου. Βελόνα κλωστή- βελόνα κλωστή,να με ράψω μαζί με σένα,μην σκορπίσω! Σούπα από μαύρο ουρανό την πίνω και πικρίζει, πικρίζω και εγώ. Τρέχω ξυπόλυτη. Μέχρι και τα πόδια μου έγιναν μπλε. Τρέχω στο αθάνατο δάσος της απελπισίας. Σιγά μην είναι ο λύκος εδώ. Εδώ κατοικούν μόνο μπλε δέντρα με ασημένια φύλλα,φριζαρισμένος πόνος και παχύρρευστη ντεγκραντέ μελαγχολία. Ποιο είναι το μικρό αυτό αγόρι; Τι να θέλει από μένα; Ποιο είναι το μικρό αυτό αγόρι; Τι να θέλει από μένα; Τρέχω ξυπόλυτη. Μέχρι και τα πόδια μου έγιναν μπλε. Κρατάω την καρδιά σου μες την καρδιά μου. Βελόνα κλωστή- βελόνα κλωστή,να με ράψω μαζί με σένα,μην σκορπίσω!
Όνειρα εφιαλτικά: Είδα ότι ήρθε και με βρήκε. Κρατούσε στο χέρι της όλα τα πλαστικά κεφάλια από τις παμπάλαιες κούκλες μου. Την παρακάλεσα να μου τα δώσει. Έφυγε επιδεικτικά. Την έχασα. Την ξαναβρήκα μέσα σε μια μεγάλη σάλα γεμάτη κόσμο. Χτένιζε τα λευκά της μαλλιά και ήταν τώρα ντυμένη νύφη. Τραγούδαγε υπέροχα,όπως τότε. Την πλησίασα ,ανασηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, για να φτάσω την μυρωδιά των μαλλιών της. Γύρισε απότομα και με αγκάλιασε θερμά και ένιωσα μαζί της όπως τότε. Τότε που ήταν αληθινή η αγκαλιά της. Ξύπνησα με αναφιλητά. Έκλαιγα έτσι πολύ ώρα. Σκέφτηκα για μια στιγμή να χαρακώσω το δέρμα μου να φύγει από κει όλος αυτός ο πόνος. Να ανακουφιστώ.
Όνειρα πτώσεως: Είμαι στην άκρη ενός μπαλκονιού και ακροβατώ. Δεν έχω φόβο. Μέχρι που κάτι μου αποσπάει την προσοχή. Κάτι σαν εκείνο το βλέμμα που μου ρίχνεις όταν θυμώνεις. Και πέφτω. Από κάτω μου υπάρχει πάντα μια θάλασσα Ποτέ ένας δρόμος. Και μέσα στην θάλασσα βυθισμένα πλοία, που κάποτε ταξίδευα πάνω τους, για να πάω στο νησί μου. Αέρας δεν υπάρχει να ανεμίζει τα μαλλιά μου την ώρα της πτώσης. Κάποτε πέφτω στο βυθό με τρομερό θόρυβο και γίνομαι κορίτσι. Μικρό κορίτσι με εκείνο το ροζουλί φόρεμα. Τα πόδια μου και τα χέρια μου τρομερά αδύνατα όλο και μακραίνουν. Και γω πνίγομαι γιατί δεν μπορώ να βγω στην επιφάνεια. Και συ συνεχίζεις να με κοιτάς μέσα από βλέμματα ψαριών. Και κει ξυπνάω βήχοντας.
Διαισθητικά όνειρα: Δεν είμαστε μόνοι. Νιώθω πως βρίσκομαι ταυτόχρονα εδώ και κάπου αλλού,σε μιαν άλλη Άννα, που για να την ανακαλύψω,πρέπει να αφεθώ στην διαίσθηση και στο πεπρωμένο, που κάποιος πάντα το κινεί. Ίσως να είναι και εκείνη εκεί η κυρία στην παλιά μου γειτονιά που κρατάει μέσα στη σακούλα του Σκλαβενίτη εκείνο το κατάξανθο μωρό. Να ναι αυτό ένα μεταμφιεσμένο χρυσαλιφούρφουρο;

Ήμουνα πάντα ονειροπόλα. Στα όνειρα μπορεί να συμβεί,ότι θέλεις να συμβεί. Στα όνειρα σου δεν χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα. Κανείς δεν ρωτάει γιατί,διότι δεν υπάρχουν απαντήσεις. Η ηλικία δεν υπάρχει στα όνειρα. Είμαστε πάντα νέοι και όμορφοι. Τα όνειρα είναι το μπλε οξυγόνο μας. Να σβήνετε πάντα την λάμπα του κομοδίνου σας, για να μην καψαλιστούν. Ακόμα να βρω εκείνο το χρυσαλιφούρφουρο.