Τρίτη, Μαΐου 22, 2007

ΦοΒιΣμΕνΟ κΟκΚιΝο



Μου είπες κάτι που το έβαλα στην θέση της λάμπας μου το ίδιο κι όλας βράδυ.
Μου είπες πως αποτελώ κάτι το συμπαγές, το δυνατό, το σφιχτό αλλά... από υλικά αέρινα κι υγρά. Ένα σιδερένιο σύννεφο. Έτσι με χαρακτήρισες και μέσα μου κάηκε για άλλη μια φορά η δύση. Και έτρεξε να κρυφτεί το κόκκινο από ντροπή και έξαψη.

Και βιάστηκε να βυθιστεί στην πυρκαγιά του ουρανού πίσω από το τεράστιο κεφάλι του ήλιου. Και γω σε αγαπώ και χαίρομαι που σε συνάντησα. Σε σκέφτομαι έντονα σε κάθε στροφή που παίρνω ανοιχτά. Γιατί εκεί σε έχω βάλει και εκεί σε θυμάμαι.
Στο αυτοκίνητο η μουσική συλλογή του φίλου μου, που τόσο αγαπώ γιατί κατοίκησα μέσα του, παίζει ξανά και ξανά. Κοιτάω τα κομμάτια από τα κολλάζ μου στο εξώφυλλο της και το κόκκινο ξεσπάει σε κοντές αμηχανίες.

Πρώτη, δευτέρα,μέχρι εκεί.
Δεν πάει σε όλους το κόκκινο. Προχτές είδα μπροστά μου την πιο αδιάφορη γυναίκα. Φορούσε κόκκινα μαλλιά. Τρόμαξα. Πίστεψα πως μάτωσε ο εγκέφαλος της,αλλά μετά σκέφτηκα πως ο εγκέφαλος δεν θα έβγαζε ποτέ τέτοιο αποτυχημένο κόκκινο σε καμιά εσωτερική αιμορραγία του.
Κόκκινα φανάρια. Η δύση μπροστά μου συνεχίζει να καίγεται. Έκτος αν δανείζεται κάθε τέτοια ώρα την στολή του Αι Βασίλη.
Περιμένω γράμμα σου με κόκκινο μελάνι στον αποστολέα και στον παραλήπτη.
Περιμένω το ένοχο βλέμμα σου. Θυμάσαι σε ποια σελίδα είχα γράψει για αυτό;Και σε ποιο ημερολόγιο ήταν; Η δεν ήταν σε κάποιο. Μπορεί απλά να το καρφίτσωσα στη φόδρα της νύχτας των τριβάδων,πάνε χρόνια πια...

Χτυπάω την εξώπορτα του σπιτιού σου. Μου ανοίγεις και από πίσω σου τεντώνεται και πάλι το κόκκινο δωμάτιο με τις μεταξωτές μαξιλάρες. Η μουσική είναι χαλαρωτική,τα έπιπλα παλιά και βαριά. Ο αέρας μυρίζει κουφέτα και καβουρδισμένα αμύγδαλα. Περνάω και κάθομαι στο κέντρο σαν άγαλμα στην μέση μιας πλατείας. Μου τραβάς το κόκκινο μαντίλι που έχω στο λαιμό και μια ανατριχίλα δαγκώνει τον κώδικα από τον οποίο προέρχομαι. Είναι τόσο δυνατή και ηλεκτροφόρα που μπορώ να ακούσω μέχρι και το κλάμα του πρώτου μου αγέννητου παιδιού.
«Είχα ανάγκη να σε δω», μου λες, «να μου φτυαρίσεις την ψυχή με τις ονειροβασίες σου. Όπως κάνουν στα φυτά για να ανασάνουν».
Και τότε, θυμάμαι, ξεκίνησε μια κόκκινη βροχή και μεις κρεμάσαμε τα πόδια μας έξω από τις πελώριες ζαρντινιέρες σου. Και μούλιασαν αυτά και έφυγαν από κει όλες οι περασμένες λύπες. Και η γαζωτική μηχανή που είχες, από τότε που σε θυμόμουνα πάνω στο σπασμένο σχεδόν τραπέζι, ξεκίνησε να γαζώνει από μόνη της νέες αδιάβροχες μορφές που θα μας πήγαιναν γάντι. Και ξέχασα δίπλα σου την αδιάφορη κοπέλα με τα άσχημα μαλλιά,το γράμμα που περίμενα βδομάδες τώρα,την κίνηση του γυρισμού και τον θυμό, που όλο και άφηνα να μεγαλώνει μέσα μου. Τα έκανα όλα μια μικρή μπαλίτσα όπως κάνει κάνεις την κόρα του ψωμιού στα δάχτυλα, και τα φύτεψα στην μεγάλη ζαρντινιέρα σου. Μέχρι του χρόνου το Μάιο θα θελα να ξέρω τι θα βγει.
Στιγμές σαν μαύρα στίγματα πάνω στο πρωτότυπο. Σωματίδια ερωτισμού στην ατμόσφαιρα. Πάμε πάλι πίσω σε εκείνα τα καλοκαίρια. Είναι πιο ασφαλή. Χωρίς μεγάλα θέλω και φοβισμένα κόκκινα. Μόνο με εκείνη την αρχαία ανάγκη για πέταγμα. Σε κοιτάω να αιμορραγείς με τις ειδήσεις των οχτώ στο ιδρωμένο σβέρκο σου. Σε παρακολουθώ που όλο πας να μου πετάξεις και σκέφτομαι πως είσαι σαν χαρταετός και ο σπάγκος μου τελειώνει, άλλος έχει μεγαλύτερο. Αλλά αυτό αγάπησα σε σένα την ανάγκη σου για πέταγμα. Πέτα λοιπόν και έλα να με βρεις πίσω από το μεγάλο κεφάλι του ήλιου,ανάμεσα στα μπράτσα της πρώτης σου αγάπης κοντά στις παρυφές των συμπλεγμάτων σου, απέναντι από το φοβισμένο κόκκινο. Ότι κι αν σημαίνει το κόκκινο για σένα. Πέτα και έλα να με βρεις.

37 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μου φτυάρισες το μυαλό...
Χωρίς αέρα ήμουν κι ανάσανα!!
Ανεμοδαρμένος και γαλήνεψα!!

ΥΓ Να είσαι πάντα καλά, να έχεις έμπνευση, να ευχαριστιέσαι τη γραφή σου κι εμείς την ανάγνωσή της.

Ανώνυμος είπε...

Ο Ξενοφών Ραράκος ξέρει όντως να φτιάχνει ατμόσφαιρες. Ωραία φωνή και ωραίος τύπος,δεν ήξερα ότι τον γνώριζες.
Δηλαδή candy στο εξώφυλλο έχεις βάλει και συ το χεράκι σου;
Αργά μας τα λες.
Τα χαιρετίσματα μου στον αγαπητό σου φίλο.

nosyparker είπε...

Τόσο πολύ μου άρεσε, που γίναν κόκκινα τα μάτια μου.

nosyparker είπε...

Κι έχεις δίκιο τελικά. Το κόκκινο είναι μόνο για όσους ξέρουν να πετάνε.

Y. K. είπε...

ομορφο πολυ.κατακοκκινο, φωτια. τροφη για το μυαλο μου και την ψυχη που ζητα απεγνωσμενα να καλυψει κενα, μα σπανια βρισκει τετοια γραμμενα..

ομορφο..


ps: αυτη τη μουσικη συλλογη τν ειδα στο Κ της κυριακης που περασε. μου εκανε εντυπωση το ονομα και το χρωμα της.τωρα απλα ενισχυθηκε η επιθυμια μου να την αγορασω.

salvador είπε...

έχω κάτι κοκκινα παπούτσια αλλα δεν τα έχω φορέσει ποτε
τα κορδονια τους είναι ασπρα.
Αν περπατήσω 3 μέτρα θα βρεθώ σε ενα κατακόκκινο δωμάτιο
θα στο φωτογραφήσω και θα βρω τροπο να το στείλω
Το κόκκινο είναι χρώμα με προσωπικότητα
εχεις δίκιο οτι δεν πάει σε όλους
μικρός το αγαπημένο μου πουκάμισο ήταν κατακόκκινο
όταν μεγάλωσα και αρχισα να ξενυχτάω οτι χρώμα και να είχαν τα ρουχα μου οταν εβγαινα
παντα θα επεστρεφα με λίγο κόκκινο πάνω τους
Ο αναπτήρας που μόλις άναψα το τσιγάρο ειναι κοκκινος.
Και μολις προσεξα οτι ακομα και το καλωδιο που μεταφερει αυτο το ποστ σε εσένα ..έιναι κόκκινο!
Όσοι πήραν το wirelless/cube πακετο της vivodi ,μπορουν να το επιβεβαιωσουν
και το απίστευτο;
αυτην την στιγμή κατεβάζω την κόκκινη του Κισλόφσκι

Παπαρούνα είπε...

θα μου φτιάξεις ένα κολλαζ για ένα κόκκινο τολμηρό;
πώς το λεγε η βλαχογιάννη; "να είμαι ακίνδυνη και τρομακτική για όσους αποφεύγουν να μ' αγαπήσουν"
καλό βράδυ.

markos-the-gnostic είπε...

αυτή η ανάγκη για πέταγμα που ούτε στα όνειρα δεν μπορώ να την πετύχω, εσύ όμως πιστεύω τα πας μια χαρά...

mario είπε...

έφτιαξες ένα κατακόκκινο κείμενο και μας το πέταξες στη μούρη, candy
Πιο κόκκινο κι απ το κόκκινο
μέρα καλή

3 parties a day είπε...

Δεν πάει σ' όλους το κόκκινο. Όσο κόκκινο και να φορέσουν, δεν θα γίνουν ποτέ οι φλογερές υπάρξεις που ονειρεύονται.
Σε άλλους πάλι, πάει πολύ. Ακόμα κι αν δεν το φοράνε.

BeBe είπε...

Μας έντυσες φωτιά Άννα μου. Και σε σένα το κόκκινο πάει.Πολύ μάλιστα.
Καλησπέρες

Lupa είπε...

Καλημέρα.
Μου μάγκωσες τις λέξεις ξανά..

Κόκκινο, κόκκινο, κόκκινο
red,
rouge,
rosso,
rojo,

zip..τίποτα δε μου βγαίνει. Φταίει και αυτός ο Μάϊος που έβαλε τα κλάμματα για να τον ερωτευτώ και τα κατάφερε ο μπαγάσας!

Πάντως μου φτυαρίζεις κι εμένα το μυαλό...

Πάω να πάρω το CD.
Seeya

drskafidas είπε...

ετσι κι αλλιως η γη θα γινει κοκκινη...

Ανώνυμος είπε...

χθές το βράδυ ¨φτιάριζα¨ το μυαλό μου..μέσα στα χώματα φωτογραφίες,χαμόγελα κάτω απ'τον ήλιο του καλοκαιριού του 2004,σύννεφα,βλέμματα που δεν κοιτούν το φακό αλλά την ψυχή..

κοκκίνισε η νύχτα μου..είδα και δύο κόκκινα πυροτεχνήματα απ'το μπαλκόνι..δεν ξέρω αν ήταν κάποια γιορτή..δεν με ένοιαζε..προσπαθούσα να ακούσω τις ρόδες που έφευγαν μακρυά μου..

τίποτα δεν είναι όπως πριν-μου είπε-
και τα μάτια μου έγιναν κόκκινα
το δάκρυ φόρεσε ένα μακρύ κόκκινο μανδύα
αλλά έμεινε εκεί

ας πετάξω καλύτερα
στο Νο 9 δεν θα είσαι;
έρχομαι

Ανώνυμος είπε...

Το κόκκινο είναι και γι 'αυτούς που ξέρουν να πέφτουν και να αγαπάνε.

candyblue είπε...

@ Κώστας: Προσπαθώ και το παλεύω. Βλέπεις υπάρχουν φορές που άλλα ο νους ορέγεται και άλλα το πεπρωμένο
Σε ευχαριστώ(δεν θυμάμαι για ποια φορά) θερμά!






@ There is a bomb inside my head: Δηλαδή κύριε εγκεφαλικό στο εξώφυλλο έχω βάλει και γω την φιλική συμμετοχή μου. Κακώς τα λέω γενικότερα,όχι μόνο αργά τα λέω
Θα μεταβιβάσω στον κύριο ξου-ρού τους φιλικούς χαιρετισμούς σας
Να μην σταματήσετε ποτέ να τον ακούτε
Κάνει καλό στις νύχτες μας και στα έσω μας







@ nosyparker:και τα δικά μου κόκκινα ήταν την ώρα που το έγραφα
Και ναι, το κόκκινο είναι πού δύσκολο χρώμα θέλει ψυχή αλήθεια και ευφυΐα.







@ alicia: Να πας. Έχει κάποια κομμάτια πολλή καλά και κάποια άλλα σκέτη τρέλα
Είναι ένα κράμα .Η την αγαπάς η την μισείς.

Το κόκκινο προκαλεί πάντα εγκεφαλική στύση. Παρατήρησε το.






@ salvador: Εσύ θα πρέπει να είσαι η μετεμψύχωση του Νταλί άλλα με λέξεις,
και γω αρχίζω να θαυμάζω αυτά που μου λες και να καρτερώ την συνοχή που ψάχνουν για να βρουν. Αν δεν υπήρχε το κόκκινο ανάμεσα τους θα το κρέμαγα στον τοίχο μου καθώς αυτά που λες θα γινόντουσαν ο καλύτερος σουρεάλ πίνακας

Ταίριαξες απίστευτα με το ποστ μου σχολιάζοντας έτσι.
Καλημέρα

candyblue είπε...

@ παπαρούνα: Ανοιξιάτικο κορίτσι καλησπέρα σου. Θα σου φτιάξω ένα κολλάζ για ένα κόκκινο τολμηρό και από κάτω θα ταιριάξεις την φράση της Βλαχογιάννη, η οποία είναι σπαραχτική κατά βάθος







@ markos-the-gnostic: Και συ ,ίσως απλά να το ξεχνάς ξυπνώντας. Κοίτα καλύτερα τους ώμους μου .Κάθε φορά που θα γυρνάς την πλάτη στον καθρέφτη να θυμάσαι πως εκεί πίσω μεγαλώνουν αυτά που φοβάσαι να δεις.







@ mario:Πιο κόκκινο και από την αγάπη σου;Με τίποτα
Αυτή έχει το καλύτερο κόκκινο που αντάμωσε κανείς
Ρώτα τα παιδιά σου και θα δεις







@ 3 parties a day : Το έπιασα το υπονοούμενο και κοκκίνισαν τα μαγουλά μου. Ούτε αυτό το κόκκινο έχουν πολλοί πια.
Γλυκύτατη όπως πάντα







@ BeBe:Και σε σένα πάνε τα χρώμα περισσότερο από το άσπρο και το μαύρο
Γεμάτη χρώματα είσαι...και η φωτιά που δεν σβήνει κάθεται εκεί πέρα μοναχή και σε χαζεύει

candyblue είπε...

@ Lupa: στις μάγκωσα για να μην μπορείς να φύγεις εύκολα από δω
Τον ερωτεύτηκες ακόμα;
Γιατί δεν θα αντέξω άλλο κλάμα,αρκετά μουσκέψαμε
Ήλιο ζητάω πάλι
Ήλιο να κάψει ότι μολυσματικό βρει πάνω μου...

Να πας...είναι ιδιόμορφο,όπως και η περσινή του συλλογή








@ drskafidas: Γιατί θα γίνει κόκκινη έτσι κι αλλιώς;

(απολύθηκες έτσι;)








@ efi:Πέτα καλύτερα,όποιος πετάει βλέπει τόσο μικρά από ψηλά τα πράγματα που αυτόματα χάνουν την σημασία που είχανε πριν!

Μηδενικά στη σειρά για αυτοκτονία γίνονται
Πέτα, πάντα εκεί θα με βρίσκεις,ακόμα κι αν είμαι six feet under ground!!!!!!






@ Κάποιε που πεθαίνεις: Μην πεθάνεις γιατί το κόκκινο ανήκει κυρίως σε αυτούς.
Αφού αγαπάς....πες το!

weirdo είπε...

Να μείνεις εκεί, στο κόκκινο..
Σου πάει, μπλε καραμελένια..

koolkiller-ess είπε...

υπέροχο κολαζ στο κόκκινο του έρωτα

s_k είπε...

χθες ακουσα το travelogue.τραγουδια-βασικα μαθηματα μουσικης.αυτο που κλεινει το δευτερο cd το εχω τιμησει ηδη.πρεπει να κανω κατι και για αυτο που ανοιγει το πρωτο.

Alpha είπε...

στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι κόκκινη και δεν θα υπάρξουν άλλες εκπλήξεις.τις έκανες όλες.

μαγικό το κείμενο σου!

ΥΓ1.μια επίσης καλή συλλογή:return to paradise volume II.του ηλία ασλάνογλου(έχω την υποψία ότι πήγαινες στο happening, άρα ξέρεις ποιός είναι).

ΥΓ2.8 ιουνίου waterboys στο θέατρο βράχων.πήγαινε.θα ναι καλά.

fish eye είπε...

θα δεσω κοκκινο σπαγκακι στα δαχτυλα,να θυμαμαι να ερθω να σε βρω..υπεροχο το κοκκινο σου..

etalon είπε...

...ειμαι παλι εδω
περισσότερο απελπισμενος
λιγοτερο αισιοδοξος
ελαφρα πληγωμενος
πολυ προδωμενος
κι ολο αυτο
ειναι ΖΩΗ
η δικη μου ζωη
κι οχι των αλλων...

Καπετάνισσα είπε...

Πείτε μου, πως να κρεμάσω μια καρδιά σ΄αυτό το κείμενο ν' ανεμίζει στις γωνίες του, να λιάζεται σε κάθε μιά καμπύλη;

drskafidas είπε...

ειναι ενα παλιο τραγουδακι...
αλλους 5 μηνες εχω¨(

Alexandra είπε...

τόσο ευαίσθητο αέρινο αλλά και δυνατό...

harlequinpan είπε...

i love this collage work, square-framed all the elements which described cleverly and focused on the leading character around, These elements guided viewer the visual path, they formed a visual circle, visual touching remain on the collage work. Great composition!!

Dawkinson είπε...

red hot είναι και τα κολάζ σου.

DREAM ON FUCKERS είπε...

"σε κάθε στροφή που παίρνω ανοιχτά. Γιατί εκεί σε έχω βάλει και εκεί σε θυμάμαι".


πίνω στις ανοιχτές στροφές της ζωής, καλή μου.

σε αυτές που ποτέ δεν ξέρεις ποια έκπληξη κρύβουν,
ή που θα καταλήξεις,
ή αν θα σε βγάλουν από την μελετημένη τροχιά σου.

αλλά τις παίρνεις.

και πατάς το γκάζι ενώ βάζεις δυνατά τη μουσική.

Ρωξάνη είπε...

:)
xxx

Unknown είπε...

Καλημέρα

Δεν πάει σε όλους το κόκκινο
δεν ταιριάζει
Είναι όμως και αυτό χρώμα
από την ζωή
Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο
μπλε και γαλάζια είναι όλα
τα χρώματα
εσύ διαλέγεις ποιό σου ταιριάζει
είναι πολύ απλό, όπως και η ζωή

καλό σου πρωινό

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητό Ξ. περιμένω ακόμα με το χώμα μου σαν μήτρα μουσκεμένο να μου φυτέψεις τους σπόρους των κόκκινων ονείρων σου... πότε θα σε δω? μάγισσα των παιδικών μου χρόνων....

candyblue είπε...

@ weirdo: Θέλει δύναμη το κόκκινο δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να μείνω για πολύ όσο κι αν μου πάει.






@ koolkiller-ess: Ναι και μένα μου αρέσει πολύ. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Όπως και ο έρωτας





@ fuzzy burlesque:Το πρώτο μου αρέσει καλύτερα. Είναι πιο κοντά σε αυτά που ακούω. Αλλά όλη η συλλογή είναι καλή,Ραράκεια. όποιος τον ακούει ξέρει τι θα βρει.






@ mosaic:Τις έκανα όλες; Αποκλείεται. Θα δεις φοβέρα και τρομερά πράγματα από μένα. 8 Ιουνίου ε;Μπορεί και να το κάνω. Πολύ χαίρομαι για την επίσκεψη σου εδώ μέσα,την όμορφη διάθεση σου και φυσικά τα λόγια σου. Ελπίζω σπίτι όλα να είναι καλά.







@ φεγγαροαγκαλιασμενη:Να θυμάσαι να έρθεις να με βρεις και χωρίς να δέσεις το κόκκινο σπαγκάκι
Να έρχεσαι και θα σου έχω εγώ γλυκό κεράσι,κόκκινο κόκκινο και ολόφρεσκο.






@ etalon: Εσύ με τα ωραία λόγια και την πονεμένη κόκκινη καρδιά μου χρωστάς πολλές λέξεις σου. Μου χρωστάς την ζωή σου σε μια μικρή παράγραφο,όσο πόνο κι αν έχει.
Μου χρωστάς ένα μεγάλο μειλ.






@ Καπετάνισσα: Απλά κάντο. Το καρφάκι είναι εκεί πάνω το βλέπεις. Περίμενε από καιρό αυτή σου την κουβέντα. Κρέμασε την καρδιά σου εσύ και όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους

candyblue είπε...

@ drskafidas: Ουφ ακόμα;
Άντε να δούμε...Φουλ στο κόκκινο.







@ Alexandra :Τα πιο αέρινα είναι αυτά που είναι και τα πιο δυνατά
Κοίτα τον άνεμο και την κόμη των πευκών. Έχει πάντα το σχήμα του






@ harlequinpan: It is my beloved one and it’s title is "fearful red"






@ Dawkinson: Όχι όλα...έχω και άλλα στο παζάρι. Με άλλα χρώματα και άλλες θερμοκρασίες...





@ r2d2therobot: Και γω σε αυτές πίνω και σε αυτές πατάω το γκάζι μέχρι να κολλήσει η πλάτη μου στο κάθισμα. Και ότι γίνει. Σε τέτοιες ταχύτητες πάντα κάτι γίνεται





@ Hliodendron: Το είδες ε? Άλλο πράγμα να στο λένε και άλλο να το διαβάζεις.





@ Sailor: Η ζωή είναι σαν ένα ουράνιο τόξο και εμένα μου αρέσουν όλα τα χρώματα τα φοράω όλα με μεγάλη ευκολία έκτος από το κίτρινο
Καλή μέρα.







@ Ixnh: Soon
Καλομελέτα κι έρχομαι. Να τα έχεις όλα έτοιμα. Όλα τα σύνεργα κοίτα να είναι γυαλισμένα και απολυμασμένα

Ανώνυμος είπε...

Πόσο φοβισμένο;
Σαν το αίμα που από καιρό ξέρει πως θα δοθεί;
Σαν την καρδιά που από καιρό γνωρίζει το θάνατο της;
Σαν την ντροπή που ξέρει ότι πάντα σε λάθος μέρη του σώματος θα κοκκινίζει
πόσο κόκκινο;
Και πόσο φοβισμένο;

candyblue είπε...

Ναι.
Σαν όλα αυτά...

Ισως και σαν κατι περισσότερο από όλα αυτά