ΦοΒιΣμΕνΟ κΟκΚιΝο

Μου είπες κάτι που το έβαλα στην θέση της λάμπας μου το ίδιο κι όλας βράδυ.
Μου είπες πως αποτελώ κάτι το συμπαγές, το δυνατό, το σφιχτό αλλά... από υλικά αέρινα κι υγρά. Ένα σιδερένιο σύννεφο. Έτσι με χαρακτήρισες και μέσα μου κάηκε για άλλη μια φορά η δύση. Και έτρεξε να κρυφτεί το κόκκινο από ντροπή και έξαψη.
Και βιάστηκε να βυθιστεί στην πυρκαγιά του ουρανού πίσω από το τεράστιο κεφάλι του ήλιου. Και γω σε αγαπώ και χαίρομαι που σε συνάντησα. Σε σκέφτομαι έντονα σε κάθε στροφή που παίρνω ανοιχτά. Γιατί εκεί σε έχω βάλει και εκεί σε θυμάμαι.
Στο αυτοκίνητο η μουσική συλλογή του φίλου μου, που τόσο αγαπώ γιατί κατοίκησα μέσα του, παίζει ξανά και ξανά. Κοιτάω τα κομμάτια από τα κολλάζ μου στο εξώφυλλο της και το κόκκινο ξεσπάει σε κοντές αμηχανίες.
Πρώτη, δευτέρα,μέχρι εκεί.
Δεν πάει σε όλους το κόκκινο. Προχτές είδα μπροστά μου την πιο αδιάφορη γυναίκα. Φορούσε κόκκινα μαλλιά. Τρόμαξα. Πίστεψα πως μάτωσε ο εγκέφαλος της,αλλά μετά σκέφτηκα πως ο εγκέφαλος δεν θα έβγαζε ποτέ τέτοιο αποτυχημένο κόκκινο σε καμιά εσωτερική αιμορραγία του.
Κόκκινα φανάρια. Η δύση μπροστά μου συνεχίζει να καίγεται. Έκτος αν δανείζεται κάθε τέτοια ώρα την στολή του Αι Βασίλη.
Περιμένω γράμμα σου με κόκκινο μελάνι στον αποστολέα και στον παραλήπτη.
Περιμένω το ένοχο βλέμμα σου. Θυμάσαι σε ποια σελίδα είχα γράψει για αυτό;Και σε ποιο ημερολόγιο ήταν; Η δεν ήταν σε κάποιο. Μπορεί απλά να το καρφίτσωσα στη φόδρα της νύχτας των τριβάδων,πάνε χρόνια πια...

Χτυπάω την εξώπορτα του σπιτιού σου. Μου ανοίγεις και από πίσω σου τεντώνεται και πάλι το κόκκινο δωμάτιο με τις μεταξωτές μαξιλάρες. Η μουσική είναι χαλαρωτική,τα έπιπλα παλιά και βαριά. Ο αέρας μυρίζει κουφέτα και καβουρδισμένα αμύγδαλα. Περνάω και κάθομαι στο κέντρο σαν άγαλμα στην μέση μιας πλατείας. Μου τραβάς το κόκκινο μαντίλι που έχω στο λαιμό και μια ανατριχίλα δαγκώνει τον κώδικα από τον οποίο προέρχομαι. Είναι τόσο δυνατή και ηλεκτροφόρα που μπορώ να ακούσω μέχρι και το κλάμα του πρώτου μου αγέννητου παιδιού.
«Είχα ανάγκη να σε δω», μου λες, «να μου φτυαρίσεις την ψυχή με τις ονειροβασίες σου. Όπως κάνουν στα φυτά για να ανασάνουν».
Και τότε, θυμάμαι, ξεκίνησε μια κόκκινη βροχή και μεις κρεμάσαμε τα πόδια μας έξω από τις πελώριες ζαρντινιέρες σου. Και μούλιασαν αυτά και έφυγαν από κει όλες οι περασμένες λύπες. Και η γαζωτική μηχανή που είχες, από τότε που σε θυμόμουνα πάνω στο σπασμένο σχεδόν τραπέζι, ξεκίνησε να γαζώνει από μόνη της νέες αδιάβροχες μορφές που θα μας πήγαιναν γάντι. Και ξέχασα δίπλα σου την αδιάφορη κοπέλα με τα άσχημα μαλλιά,το γράμμα που περίμενα βδομάδες τώρα,την κίνηση του γυρισμού και τον θυμό, που όλο και άφηνα να μεγαλώνει μέσα μου. Τα έκανα όλα μια μικρή μπαλίτσα όπως κάνει κάνεις την κόρα του ψωμιού στα δάχτυλα, και τα φύτεψα στην μεγάλη ζαρντινιέρα σου. Μέχρι του χρόνου το Μάιο θα θελα να ξέρω τι θα βγει.
Στιγμές σαν μαύρα στίγματα πάνω στο πρωτότυπο. Σωματίδια ερωτισμού στην ατμόσφαιρα. Πάμε πάλι πίσω σε εκείνα τα καλοκαίρια. Είναι πιο ασφαλή. Χωρίς μεγάλα θέλω και φοβισμένα κόκκινα. Μόνο με εκείνη την αρχαία ανάγκη για πέταγμα. Σε κοιτάω να αιμορραγείς με τις ειδήσεις των οχτώ στο ιδρωμένο σβέρκο σου. Σε παρακολουθώ που όλο πας να μου πετάξεις και σκέφτομαι πως είσαι σαν χαρταετός και ο σπάγκος μου τελειώνει, άλλος έχει μεγαλύτερο. Αλλά αυτό αγάπησα σε σένα την ανάγκη σου για πέταγμα. Πέτα λοιπόν και έλα να με βρεις πίσω από το μεγάλο κεφάλι του ήλιου,ανάμεσα στα μπράτσα της πρώτης σου αγάπης κοντά στις παρυφές των συμπλεγμάτων σου, απέναντι από το φοβισμένο κόκκινο. Ότι κι αν σημαίνει το κόκκινο για σένα. Πέτα και έλα να με βρεις.