ΧαΚί ΦωΤοΕγΚαΥμΑτΑ

Ξύπνησα σαν κάποιος να με έβγαζε από μια πολύβουη αίθουσα. Ακόμα μέσα στο Μάιο βρισκόμαστε;Ακόμα μέσα στο Μάιο. Μήνες χωρίς δικιά τους προσωπικότητα πια. Μήνες σακατεμένοι. Σχιζοειδής,που νομίζουνε ότι είναι άλλοι,χωρίς να θυμούνται πότε στα αλήθεια υπήρξαν αυτοί. Η άνοιξη με τις λευκές γάμπες αποχώρησε ρίχνοντας τον λουλουδένιο της χιτώνα στην ανθισμένη γη. Νεκρός. Πάνω του γύμνια καλοκαιρινή προβάλει.

Το Σάββατο ο αδερφός μου ορκίζεται στη Θήβα. Την περασμένη Πέμπτη εγώ ορκίστηκα πως θα σε φάω. Θα φάω όλη την μελάνη των γραμμάτων σου για να σε εξαφανίσω. Να σε αφομοιώσω μέσα μου. Να μη το κουνήσεις ρούπι. Μου λείπει ο αδερφός μου. Μου λείπουν όλοι αυτοί που είναι σε θέσεις βολής και όχι δίπλα μου. Δίπλα στον μεγάλο καναπέ,δίπλα στις παλιές καρέκλες της αρχοντικής σαλονοτραπεζαρίας. Δίπλα στο κάθισμα του συνοδηγού,δίπλα στην καρέκλα του συνεργάτη. Που και που θυμάμαι τις κόρες των ματιών του που κάποια πρωινά έμοιαζαν με λεμόνι κομμένο στην μέση. Λούζομαι με φως κάθε πρωί. Στεγνώνω τα μαλλιά μου με την θέρμη παλιών καλοκαιρινών ενσταντανέ. Πίνω τον καφέ μου μαζί με τα μονότονα ρεφρέν της δεκαοχτούρας και φροντίζω τα φυτά στην βεράντα. Βαβυλώνα θα γίνει και φέτος!
Έχω μισό χρόνο να σε δω και περισσότερο να σε ακούσω. Τα νέα που μαθαίνω για σένα είναι πάντα δυσοίωνα. Ευτυχώς ακόμα ταξιδεύεις. Ήσουνα πάντα ο κολλητός μου. Και συ καλή μου Ο. ακόμα νομίζεις ότι η θάλασσα φτάνει σε σημείο βρασμού και τρέχεις να κλείσεις το μάτι της κουζίνας,κάθε φορά που ένα πρόβλημα σκοτώνει και από μια πιθανή λύση του; Φοράς ακόμα εκείνο το ινδικό βραχιολάκι που σου έδωσα,στους γκρεμούς των αστραγάλων σου; Βρήκες την νέα πόλη που έψαχνες τελικά; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Όλα χάθηκαν μαζί με την σακατεμένη προσωπικότητα των μηνών που έρχονται και φεύγουν.
Το βράδυ κάτω από τον μουδιασμένο ουρανό του πρώιμου καλοκαιριού η Δανάη τραγουδάει μέσα από τα παλιά δισκάκια μου,«ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ»...Κι έρχεσαι πάντα μισή, χωρίς την λάμψη της πανσελήνου,χωρίς μια σκάλα να μπορέσω να σε φτάσω.... «να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι»....Και κάθε φορά που έρχεσαι, μισή σκοτάδι, μισή φως,το φως σου είναι τόσο χυδαίο, που ο βυθός του ματιού μου απειλείται από φωτοεγκαύματα με μόνιμη και ανεπανόρθωτη μείωση της οπτικής του οξύτητας. Λίγο πριν φύγει ο καυτός μήνας Μάιος από τα σεντόνια μου, με βρίσκω αφηρημένη να κατεβάζω τα στόρια και να απολαμβάνω το βουητό των εντόμων. Να αναζητώ ερωτικά ημιτόνια στις άγουρες ώρες του απογεύματος. Να σφαλίζω καλά την πόρτα και να βάζω λεβάντες στα συρτάρια,λεβάντες στις ντουλάπες. Όλα τα καλοκαιρινά ρούχα κροταλίζουν ευδαιμονικά. Από έξω φυσάει μεσημεριάτικος άνεμος με άρωμα πικροδάφνης. Θυμάμαι ξάφνου όλα τα ταξίδια που έκανα μαζί σου με πλοία αεροπλάνα και παλιά σιδερένια αυτοκίνητα. Θυμάμαι το φτερωτό αλογάκι της Μόμπιλ και το κοχύλι της Σελ. Θυμάμαι εσένα δίπλα μου. Πάντα εσένα δίπλα μου όλο να μικραίνεις. Το Σάββατο ορκίζεσαι,τώρα το ταξίδι έχει αντίστροφη φορά... Υπηρετείς κάτι που δεν γνώρισες ποτέ. Γιατί πατρίδα σου ήταν πάντα το άπειρο και τίποτε πιο κάτω. Έρχομαι να κάψω την λύπη μου κάτω από τις στρατιωτικές σου αρβύλες. Να με περιμένεις. Εκεί μέσα στον πόνο του χακί με όλα τα εγκαύματα...δεν είναι να εμπιστεύεσαι πια το φως. Όχι δεν είναι.

Τα βλέφαρα παραμένουν κλειστά και από κάτω παρελαύνουν όλοι αυτοί που βρίσκονται μακριά μου. Έτη φωτός μακριά. Κι όμως καμιά φορά μερικοί άνθρωποι επικοινωνούν καλύτερα με κάποιους που βρίσκονται λίγα ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Και αυτοί τελικά οι μακρινοί,είναι και οι πιο κοντινοί μου.