Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007

ΧαΚί ΦωΤοΕγΚαΥμΑτΑ


Ξύπνησα σαν κάποιος να με έβγαζε από μια πολύβουη αίθουσα. Ακόμα μέσα στο Μάιο βρισκόμαστε;Ακόμα μέσα στο Μάιο. Μήνες χωρίς δικιά τους προσωπικότητα πια. Μήνες σακατεμένοι. Σχιζοειδής,που νομίζουνε ότι είναι άλλοι,χωρίς να θυμούνται πότε στα αλήθεια υπήρξαν αυτοί. Η άνοιξη με τις λευκές γάμπες αποχώρησε ρίχνοντας τον λουλουδένιο της χιτώνα στην ανθισμένη γη. Νεκρός. Πάνω του γύμνια καλοκαιρινή προβάλει.

Το Σάββατο ο αδερφός μου ορκίζεται στη Θήβα. Την περασμένη Πέμπτη εγώ ορκίστηκα πως θα σε φάω. Θα φάω όλη την μελάνη των γραμμάτων σου για να σε εξαφανίσω. Να σε αφομοιώσω μέσα μου. Να μη το κουνήσεις ρούπι. Μου λείπει ο αδερφός μου. Μου λείπουν όλοι αυτοί που είναι σε θέσεις βολής και όχι δίπλα μου. Δίπλα στον μεγάλο καναπέ,δίπλα στις παλιές καρέκλες της αρχοντικής σαλονοτραπεζαρίας. Δίπλα στο κάθισμα του συνοδηγού,δίπλα στην καρέκλα του συνεργάτη. Που και που θυμάμαι τις κόρες των ματιών του που κάποια πρωινά έμοιαζαν με λεμόνι κομμένο στην μέση. Λούζομαι με φως κάθε πρωί. Στεγνώνω τα μαλλιά μου με την θέρμη παλιών καλοκαιρινών ενσταντανέ. Πίνω τον καφέ μου μαζί με τα μονότονα ρεφρέν της δεκαοχτούρας και φροντίζω τα φυτά στην βεράντα. Βαβυλώνα θα γίνει και φέτος!
Έχω μισό χρόνο να σε δω και περισσότερο να σε ακούσω. Τα νέα που μαθαίνω για σένα είναι πάντα δυσοίωνα. Ευτυχώς ακόμα ταξιδεύεις. Ήσουνα πάντα ο κολλητός μου. Και συ καλή μου Ο. ακόμα νομίζεις ότι η θάλασσα φτάνει σε σημείο βρασμού και τρέχεις να κλείσεις το μάτι της κουζίνας,κάθε φορά που ένα πρόβλημα σκοτώνει και από μια πιθανή λύση του; Φοράς ακόμα εκείνο το ινδικό βραχιολάκι που σου έδωσα,στους γκρεμούς των αστραγάλων σου; Βρήκες την νέα πόλη που έψαχνες τελικά; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Όλα χάθηκαν μαζί με την σακατεμένη προσωπικότητα των μηνών που έρχονται και φεύγουν.
Το βράδυ κάτω από τον μουδιασμένο ουρανό του πρώιμου καλοκαιριού η Δανάη τραγουδάει μέσα από τα παλιά δισκάκια μου,«ας ερχόσουν για λίγο μοναχά για ένα βράδυ»...Κι έρχεσαι πάντα μισή, χωρίς την λάμψη της πανσελήνου,χωρίς μια σκάλα να μπορέσω να σε φτάσω.... «να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι»....Και κάθε φορά που έρχεσαι, μισή σκοτάδι, μισή φως,το φως σου είναι τόσο χυδαίο, που ο βυθός του ματιού μου απειλείται από φωτοεγκαύματα με μόνιμη και ανεπανόρθωτη μείωση της οπτικής του οξύτητας. Λίγο πριν φύγει ο καυτός μήνας Μάιος από τα σεντόνια μου, με βρίσκω αφηρημένη να κατεβάζω τα στόρια και να απολαμβάνω το βουητό των εντόμων. Να αναζητώ ερωτικά ημιτόνια στις άγουρες ώρες του απογεύματος. Να σφαλίζω καλά την πόρτα και να βάζω λεβάντες στα συρτάρια,λεβάντες στις ντουλάπες. Όλα τα καλοκαιρινά ρούχα κροταλίζουν ευδαιμονικά. Από έξω φυσάει μεσημεριάτικος άνεμος με άρωμα πικροδάφνης. Θυμάμαι ξάφνου όλα τα ταξίδια που έκανα μαζί σου με πλοία αεροπλάνα και παλιά σιδερένια αυτοκίνητα. Θυμάμαι το φτερωτό αλογάκι της Μόμπιλ και το κοχύλι της Σελ. Θυμάμαι εσένα δίπλα μου. Πάντα εσένα δίπλα μου όλο να μικραίνεις. Το Σάββατο ορκίζεσαι,τώρα το ταξίδι έχει αντίστροφη φορά...
Υπηρετείς κάτι που δεν γνώρισες ποτέ. Γιατί πατρίδα σου ήταν πάντα το άπειρο και τίποτε πιο κάτω. Έρχομαι να κάψω την λύπη μου κάτω από τις στρατιωτικές σου αρβύλες. Να με περιμένεις. Εκεί μέσα στον πόνο του χακί με όλα τα εγκαύματα...δεν είναι να εμπιστεύεσαι πια το φως. Όχι δεν είναι.

Τα βλέφαρα παραμένουν κλειστά και από κάτω παρελαύνουν όλοι αυτοί που βρίσκονται μακριά μου. Έτη φωτός μακριά. Κι όμως καμιά φορά μερικοί άνθρωποι επικοινωνούν καλύτερα με κάποιους που βρίσκονται λίγα ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά.
Και αυτοί τελικά οι μακρινοί,είναι και οι πιο κοντινοί μου.

26 σχόλια:

melomenos είπε...

Σαν κλείνουν τα βλέφαρα σου
ανοίγουν τα μάτια της ψυχής
μπαίνουν σε κόσμους μυστικούς
και ζούν άλλες αλήθειες...
καλημέρα σου

I.I είπε...

Η απόσταση είναι μια εντελώς παρεξηγημένη έννοια, καλά λες.

markos-the-gnostic είπε...

Πολλοί μακρινοί είναι πολύ κοντινοί ίσως γιατί μπορούμε ακόμη να τους πλάθουμε σύμφωνα με τα όνειρα μας

BeBe είπε...

Μηδέν η απόσταση όταν υπάρχει τόσο συναίσθημα.
Όμορφες θύμησες με ταξίδια και του νου και του δρόμου..
Καλησπέρες Αννούλα

Καπετάνισσα είπε...

Να με λογαριάζεις.
Στους τελευταίους.
Είναι-δεν είναι η στιγμή, θα σ΄ευχαριστήσω.
Γενικώς. Χωρίς αιτιολογίες και απολογίες.

Ν' απλώσουμε τις λύπες μας στις αμμουδιές.
Ηλιοθεραπείες με τη χούφτα.
Να καούν, ναι.

Περνάει ο καιρός, το ξέρεις.
Έτσι, μοναχός. Σαν τσατσάρα που σπάει δόντια βιαστική.

Ν' αγαπιόμαστε. Φτάνει.

northaura είπε...

κι εγω μαζι με την καπετανισσα και το φανταρο ειμαι. μια βδομαδα που δεν ειμαι πια φανταρος, μια ζωη που δεν ηταν μια η πατριδα μου
να σαι καλα

Unknown είπε...

Καλησπέρα

Χωρίς το φως της ζωής όλα είναι
και παραμέμουν μαύρα και σκοτεινά
και ας είσαι κοντά η μακρυά.
Η απόσταση πια δεν παίζει κανένα
ρόλο γιατί όλα είναι μαύρα
και σκοτεινά

Καλό σου βράδυ

s_k είπε...

την τελευταια παραγραφο την κραταμε.ειναι σημαντικη για καποιες ζωες.

Ανώνυμος είπε...

υπάρχουν στιγμές στο κείμενο που βγαίνει ένα στεντόρειο παράπονο, κι έπειτα κατακάθεται, ησυχάζει. όμως βρίσκεται εκεί σκεπασμένο κι ανακατεμένο μεσ' τα αντικείμενα που αγαπούμε, έπειτα ξαναβγαίνει στην επιφάνεια, ψάχνοντας λέξεις.

candyblue είπε...

@ melomenos: Τα μάτια της ψυχής βλέπουν και ορίζουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Και ευτυχώς αυτά είναι που σε βγάζουν από τον κόπο των λέξεων και σε βάζουν στην ουσία των συναισθημάτων







@ Ιουδας Ισκαριωτης: Όλα είναι σχετικά σε αυτόν το κόσμο. Μακρινά και κοντινά. Και ο κόσμος καμιά φορά δεν παίζει κανέναν ρόλο πλην αυτού που εσύ του δίνεις. Ακόμα και αν αυτός ο ρόλος είναι μια παρεξηγημένη έννοια








@ markos-the-gnostic: Ναι παίζει μεγάλο ρόλο αυτό,αλλά υπάρχουν και μακρινοί που ήταν πριν κοντινοί. Αυτοί είναι μια άλλη κατηγορία και σε αυτούς αναφέρομαι. Σε αυτούς που γνώρισες καλά μα κάτι τους τράβηξε μακριά για πολύ καιρό.







@ BeBe: Ρίξε το κεφάλι σου πίσω,μισόκλεισε τα μάτια και χαλάρωσε. Το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ
Όχι εδώ,τουλάχιστον.
Βροχερές Καλησπέρες








@ Καπετάνισσα :Μα εκεί σε λογαριάζω....στους πιο κοντινούς
Στους τελευταίους που λες και συ. Στους τελευταίους που έρχονται πρώτοι

Ν' αγαπιόμαστε. Φτάνει.

candyblue είπε...

@ northaura:Καλός πολίτης...κανόνισε έξοδο σύντομα. Αρκετά υπηρέτησες τη πατρίδα και τους νόμους.








@ Sailor: Η ζωή έχει φως αλλά έχει και σκοτάδι, όπως και η μέρα έχει ανατολή και δύση.
Τα πρωινά έχω πάντα ένα καπέλο στο κεφάλι και το βράδυ έναν μικρό φακό στο διάβα μου.
Την καλησπέρα μου Καπετάνιε







@ fuzzy burlesque: Πρώτη,πρώτη την δικιά μου.






@ ρο: Λέγοντας ένα «στεντόρειο παράπονο» έπιασες την μισή ζωή μου...Η άλλη μισή είναι αυτή που ξαναβγαίνει στην επιφάνεια,ψάχνοντας λέξεις.
Και έτι άγομαι και φέρομαι καλυμμένη με αραχνιασμένες μνήμες και λυπημένη σκόνη για κάθε τι που φεύγει ανεπιστρεπτί

Μα κάτω από όλα αυτά τα σκεπάσματα της ύπαρξης ένα μεγάλο χαμόγελο γυαλίζει τα λουστρίνια του
Νομίζω ότι έχεις μπει στην συχνότητα που εκπέμπω και με ακούς πεντακάθαρα.

Ανώνυμος είπε...

Καλή τύχη στον brother..θα την χρειαστεί..εγώ δεν την είχα έως τώρα.
Που και που περνάω και σε διαβάζω...καλή συνέχεια

Sigmataf είπε...

το φως σου είναι τόσο χυδαίο, που ο βυθός του ματιού μου απειλείται από φωτοεγκαύματα με μόνιμη και ανεπανόρθωτη μείωση της οπτικής του οξύτητας.

Ρε συ, είναι πραγματική εσωστρεφή ποίηση.

Ρε συ, δεν έχω λόγια αυτήν την στιγμή.
Ρε συ.... Τι voice off μου λες.
Αυτό σφίζει απο φωνή και ήχους.

david santos είπε...

Please, it puts fhoto of Madeleine in your Bloggue

Missing Madeleine!
Madeleine, MeCann was abduted from Praia da Luz, Portugal on 03/03/07.

If you have any information, please contact Crimestoppers on
0800 555 111

Please Help

homelessMontresor είπε...

Εγώ να ευχηθώ "καλός πολίτης" για τον αδελφό (επιτέλους ξεμπέρδεψε!)!

candyblue είπε...

@ Ganuma De Linarus: Στείλε κανένα μέιλ ενημέρωσης, καημό το χω.
Ο αδερφός μου μέχρι στιγμής τα περνάει περίφημα. Και από τύχη μια χαρά. Μέχρι στιγμής πάντα.
Από κει και πέρα ο χρόνος θα δείξει. Είναι νωρίς ακόμα.







@ Sigmataf: voice off -> Η υποβρύχια γλώσσα μας.
Αν και υποβρύχια παραμένει πάντα γλώσσα με ότι αυτό συνεπάγεται.

Χαίρομαι για όλα όσα μου λες. Κάθε φορά, ναι....κάθε φορά.









@ david santos: If I’ll have any information I will.







@ homelessMontresor: Να ευχηθείς καλή θητεία γλυκιά μου. Τώρα ξεκινάνε όλα. Μόλις ορκίστηκε στρατιώτης προχτές.
Έχει ακόμα άλλο έναν χρόνο σχεδόν...
Σε ευχαριστώ πάντως για την ευχούλα σου. Εκτιμήθηκε.

adaeus είπε...

Χαίρομαι που σ'ανακάλυψα, εσένα και τα γραπτά σου. Καλή βδομάδα.

PeNNy LaNe είπε...

Η φυσική απόσταση είναι επώδυνη, αλλά ακόμα κ όταν κάποιος είναι δίπλα σου η απόσταση μπορεί να είναι τεράστια, άλλου είδους βέβαια. Καλή θητεία στον αδερφό σου κ υπομονή!

Ανώνυμος είπε...

Έλα να σε κάνω μια αγκαλιά.

harlequinpan είπε...

Sorry! I am late, it seems to have missed some wonderful works.

Taiwan is always such a workaholic country, the rapid pace of dominance, just busy and busy people here....

Thank you for your goodwill and detailed translation, you are really a talent poet . Highlights of the article always more than I ever imagined.

Is this a film? It's three years earlier than I was born! When I was a child, i always dreamed on the Moon , and now i just only looked at the moon and imaginings....i'm envy for your excellent description.

candyblue είπε...

@ adaeus: Καλή εβδομάδα αμέ...θα τα λέμε πια από δω και στο εξής, όπως όταν πας στο περίπτερο να πάρεις τσιγάρα.








@ PeNNy LaNe: Εκεί η απόσταση ισούται με το άπειρο...και δυστυχώς οι πιο πολλές ανθρώπινες σχέσεις χαρακτηρίζονται από αυτή την απόσταση.
Να’ σαι καλά για τις ευχές.







@ αργυρένια: Μία ίσον καμία, από 2 και πάνω αν θες...
θες?








@ harlequinpan: Here we say that too much work can eat the master.

it's my duty to update you… Thank you for your sweet words.
I thing it’s a movie but I haven’t seen it. This post has to do with the distance.The interatomic distance.

“my eyelids remain closed and under them all those people that are so faraway from me, parade painfully.. Years of light faraway. And however some times certain persons communicate better with somebody that is found few or thousands kilometres away. And these distant people finally , are also the most closest.”

Ανώνυμος είπε...

Κρίνοντας από την αδερφή του, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα. Υπάρχουν ψυχικά αποθέματα!
Κι εσύ candy παρ' όλα αυτά, να πεταχτείς να το δεις το φανταράκι.

Ανώνυμος είπε...

Τι όμορφες αναμνήσεις οι αναμνήσεις σου. Και με τι ακρίβεια παρατηρείς τον εαυτό σου...και όχι μόνο αυτόν
Η ορκωμοσία αν δεν καθόσασταν στην λάθος θέση θα είχε κάποιο νόημα
Πόσους ίδιους είπαμε ότι βρήκατε??
Τόσα πολλά αδέρφια έχεις?
Τον καφέ πες του μας τον κερνάει την επόμενη φορά...και να κοιτάξει να είναι σε νησί

Θα ξαναπάμε

candyblue είπε...

@ Κώστας: Αυτό θα μας το πει ο ίδιος,αλλά μάλλον θα συμφωνήσει μαζί σου.
Εγώ το φανταράκι το έχω πάντα στο οπτικό μου πεδίο
Όλο το Σ/Κ μύρισε αδελφούλη και αγκαλιά δικιά του
Τον βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ.

Καλώς όρισες







@ Lolipop:Πως την πατήσαμε έτσι μου λες
Η πλάκα είναι ότι αυτοί μου φας φάνηκαν για τον αδερφό μου ήταν οι πλέον άσχετοι
Και αυτό το καταλάβαμε πολύ αργά,όταν «αποκαλύφθηκαν»
Και το τι χαιρετούρες ρίξαμε...μα όλοι ίδιοι.
Τελικά όταν υπάρχει ένας δικός σου μέσα εκεί σε ενώνει με όλο τον κόσμο

Μακάρι να είναι σε νησί και μάλιστα στο συγκεκριμένο
Καλομελέτα φιλενάδα.

Georgios Giannopoulos είπε...

Σου γράφω το σχόλιο εδώ, μιας και το συγκεκριμένο φωτοκολάζ μου άρεσε περισσότερο από τα υπόλοιπα στην έκθεσή σου..

Στην έκθεση σου ανάφερα ένα Ούγγρο που είναι από τους πρωτοπόρους σε φωτοκολάζ. Είναι ο László Moholy-Nagy ένα γνωστό έργο του είναι το έργο, υπάρχει ένα site αφιερωμένο σε αυτόν και εδώ μπορείς να δεις κάποια έργα του σε φωτοκολάζ. Έχει κάνει και φωτογράματα (=raygrams τα ονόμαζε ο Man Ray).

Όπως σου είπα, θεωρώ ότι αν θέλεις να παίξεις καθαρά με την φόρμα θα πρέπει να παίξεις πέρα του έγχρωμου και με α/μ φωτοκολάζ. Ίσως είναι πιο δύσκολο το α/μ από το έγχρωμο αλλά σίγουρα είναι διαφορετικό στην σύλληψη. Ένα έγχρωμο φωτοκολάζ πολλές φορές εντυπωσιάζει μόνο και μόνο από την πληθώρα των χρωμάτων του (διαφωνείς εδώ;). Πάρε ένα παράδειγμα τη γλυπτική που είναι μια τέχνη που παίζει κυρίως με την φόρμα.. Φαντάσου πως είναι ένα γλυπτό έγχρωμο..

Αυτές είναι κάποιες προσωπικές σκέψεις μου ;-), που δεν σημαίνει ότι είναι και σωστές ;-)..

Καλή συνέχεια!

candyblue είπε...

:) εισαι υπεροχος