Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2007

ΠρΟσΜέΝω Το ΜωΒ


Προσμένω το σούρουπο. Στην βεράντα τα φυτά αναπνέουν τις σκέψεις μου.
Οι λεμονανθοί με ξεσηκώνουν με το άρωμα τους και οι ρίζες των μαλλιών μου, σαν κομμένα ηλεκτροφόρα σύρματα καρβουνιάζουν τα ρήματα που θέλω να σου πω. Μελαγχολική θεματογραφία λόγω των άγιων αυτών ημερών,θλιβερά φινάλε,οδυνηρά δελτία ειδήσεων. Η κουλτούρα της κατάθλιψης συνοδεύει, όσο πιο άδεια και μηχανικά γίνεται, τις μέρες του Πάσχα.
Κατατονία σε όλα. Φόρα μου πάλι το λουρί μου. Αλλιώς θα φύγω μαζί με τα σύννεφα, μαζί με τις πασχαλιές του επιταφίου και τις σκιές της πομπής. Θα φύγω μαζί με τα νυχτερινά δελτία των 8, μαζί με εκείνη εκεί την ρόδα που στρίβει στο τέλος της ανηφόρας, όπου βρίσκεται το αιωρούμενο σπίτι σου, μαζί με την μπουρμπουλιθρένια φωνή της Πιαφ. Μαζί με την τελευταία σου έμπνευση. Άσε κάτω την αγάπη που μου ράβεις και πιάσε εκείνο το κόκκινο πατρόν, γεμάτο από δικό σου έρωτα. Μικρό και φρέσκο σαν κουτάβι.
Έρχεται ο Απρίλης και σφίγγεται η καρδιά μου, όπως όταν σε βλέπω να καταπίνεις την υγρή μορφή μου. Τον τελευταίο καιρό ζητάω τα πάντα πολύ γρήγορα. Αν είναι δυνατόν μέσα σε μια μέρα. Σε μια μέρα δεν μπορείς να γνωρίσεις μια πόλη, πόσο μάλλον έναν άνθρωπο. Ακούς;

Προσμένω το σούρουπο εξαντλημένη από τα φιλιά της μέρας. Εξαντλημένη από την θέληση του να σε έχω,χωρίς εσύ να το ξέρεις.
Μοιάζω σαν καταθλιπτικό λογοτεχνικό είδωλο που προσμένει την επόμενη μέρα. Σαν εξωκοσμικός χαρακτήρας, που αν κάποιος δεν φωνάξει το όνομα μου, θα παραμείνω καθιστή σε αυτή την βεράντα, ξεχασμένη, να προσμένω το σούρουπο μαζί με σένα. Θα κάθομαι έτσι για ώρες,μήνες ίσως και χρόνια. Θα μακραίνουν τα νύχια μου,τα μαλλιά μου. Ίσως και να ασπρίσουν στους κροτάφους. Θα παλιώνουν τα ρούχα επάνω μου, έτσι όπως ακίνητη θα στέκω. Θα αλλάζουν οι εποχές μέσα και έξω μου. Το χιόνι θα με σκεπάζει και παγωμένη θα προσμένω το πρώτο ξέσπασμα ενός μπουμπουκιού,το ζέσταμα του ήλιου στην πλάτη,κι έπειτα εκείνη εκεί την σταύρωση που σάρωσε τα ταμεία μας, με την ανάσταση μαζί.
Και ύστερα, πάλι την γέννηση. Μισό λεπτό μην ετοιμάζεσαι να φύγεις. Δες και αυτό. Φέρνω από την αποθήκη την ηλεκτρική σκούπα να ρουφήξει την σκόνη των ονείρων σου που τρίβονται μεταξύ τους σαν Σισύφειες πέτρες. Τα δικά μου τα πέταξα το πρωί μαζί με τα χαλασμένα φαγητά που είχα στο ψυγείο.

Κάτω από το μικρό τραπέζι μου σε βρίσκω λιπόθυμη,σαν χαλασμένη μαριονέτα. Θα σε κάνω ότι θέλω,ακόμα και ότι θέλεις, αρκεί να μην ξυπνήσεις ποτέ και με τρομάξεις. Θα ξαναγίνω εκείνο το κατατονικό είδωλο που μυρίζει άνθια και αποσπάσματα κοριτσίστικων πενθών. Πιάσε μου το μωβ κραγιόν να το φορέσω με εκείνο το πινέλο που βλέπω και εξέχει σαν τεράστιο απωθημένο από την σχοινένια σπονδυλική σου στήλη. Έχω να μετακομίσω τον εγωισμό μου στον πιο βαθύ κρατήρα του φεγγαριού και θέλω να δείχνω πένθιμη. Η μυρωδιά των ημερών με ακολουθεί χωρίς να εξαντλείται. Παλιά βιβλία ξαπλώνουν στο πάτωμα. Γυμνά χωρίς σελιδοδείκτες,αφημένα στην σελίδα 69, χωρίς ντροπή καμιά. Δεν θα κοινωνήσουν αυτά. Αν φιλήσω το στόμα σου,δεν θα κοινωνήσω ούτε γω,ούτε οι Ιερές προστακτικές μου. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, να σκεφτώ, να προσμένω. Δεν έχω ούτε ένα σπασμένο αγγείο στα μάτια μου, ούτε μια σταγόνα αίμα να τρέχει από την μύτη μου, σκεπτόμενη το λάθος που ξανάρχεται. Καλύτερα που δεν καταλαβαίνεις.
Πάω να φέρω τα καρφιά μου.

Ακατάσχετη η αιμορραγία του έαρος.

18 σχόλια:

markos-the-gnostic είπε...

τι δυνατό το κείμενο σου blue, πραγματικά τι δυνατό...
εγώ τα καρφιά μου τάφησα πίσω, αλλά πόσο αληθινό ήθελα νάξερα είναι αυτό. το έαρ, η ηρώ, το ύδωρ το ακατάσχετο. οι ψυχές που δεν τόλμησαν να γεννηθούν ακόμη. η βροχή που δεν σταλάξει ποτέ μέσα μας καθώς την πίνουν ερμαφρόδιτοι δολοφόνοι. εγώ πριν το εγώ...

Ανώνυμος είπε...

Τετάρτη βράδυ, κοντά μεσάνυχτα βρέθηκα πρώτη φορά εδώ και διάβασα τα πρώτα σας κείμενα από το 2006. Συνέχισα την Πέμπτη...
Αδημονούσα για τη νέα σας "γραφή"...
Σας αξίζει!!
Απλά εντυπωσιασμένος, ανάμεσα σε πολλά άλλα...

anyone είπε...

....δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που διάβασα....αυτό που νιώθω κάθε φορά όταν σε ''ανοίγω''...

etalon είπε...

...μοσχομυριζει βιολετες το ποστ αυτο. Βιολετες του Απριλη.Εκείνες τις μαβιές που σου σπάνε τη μυτη κι η μυρωδια τους αυτη εχει κατι κι απο την θλίψη μιας σκληρης ανοιξης οπως ερχεται ορμητικά στην άμαθη απο τέτοια καρδιά και την τσακίζει. Κι η Ανάσταση αργει...

Kallioph είπε...

έπρεπε να σε προστατεύσω...
αντ' αυτού σε κατακεραύνωσα
γιατί θέλησα το αδύνατον...
έπρεπε να μ' ακούσεις...
αντ' αυτού μου γύρισες την πλάτη
μου ζήτησες να σου μιλήσω
χωρίς την θέα των ματιών.
Κουράστηκα να μιλάω
σε κενά σώματα
στο ίδιο μου κενό σώμα
να μην πολεμώ για τις αρετές μου
να πνίγομαι σε αοριστίες
να περιμένω ένα κάλεσμα απ' το Ανύπαρκτο...
ν' αντιμετωπίζω την ζωή μου εκ βαθέων ορίων
Γιατί είμ' εδώ και γιατί μιλώ
για να επικοινωνήσω την χαρά
μα φοβού χαράν.
μίλα στο απέραντο κενό
για να σε κατανοήσει το κενό.
έρχεται η παγωνιά και φτάνει.. στο κέντρο
η ακτινοβολία του φωτός περιορίζεται
ουχί διακόπτεται
κι ας μην θωρείς ακτίδα φωτός . .
μύρισε για μένα τα λουλούδια και με την σκέψη την τρανή σου ακολούθα την μυρωδιά που ξέρεις πού σε βγάζει πάντα
στο Άγνωστο
εκεί πάντα ιέρεια
μίλα μου μ απαλά και σκληρά λόγια ν' αναστηθώ.

Ανώνυμος είπε...

mob...apla yperoxo mob

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: ερμαφρόδιτοι δολοφόνοι...ένας από αυτούς που ξορκίζεις ίσως να είμαι και γω.
Εσύ τα καρφιά σου τα άφησες πίσω Μάζι με την ψυχή σου. Την κάρφωσες στον τοίχο της Άνοιξης σαν καλοκεντημένο κιλίμι.
Θα τα φέρω όμως.





@ Κώστας: Σε ευχαριστώ και χαίρομαι ιδιαίτερα για την ειλικρίνεια και την επιθυμία που σε διακατέχει.
Τα μικρά αυτά αποσπάσματα πενθών χρήζουν ιδιαίτερης ανάγνωσης. Δεν είναι καθόλου εύκολα. Σε ευχαριστώ λοιπόν για την επιμονή και το κουράγιο να τα ξεκινήσεις από την αρχή και να τα φτάσεις στο τέλος.





@ anyone: Μακάρι να μην χαθεί ποτέ αυτό που νοιώθεις όταν με «ανοίγεις»
Είναι τόσο σπάνιο να κρατιέσαι στο επίπεδο που ο άλλος σε βρήκε.
Θα κάνω ότι μπορώ και για μένα και για σας.
Προς το παρόν παρατηρώ το μοβ του δειλινού που όλο και σκουραίνει θυμίζοντας πένθιμο συκώτι.






@ etalon: Και η ανάσταση αργή...με εκείνο το βοηθητικό της Π,ασθμαίνοντας κουτσαίνοντας πάντα να μας στήνει στο ραντεβού της λύτρωσης.




@ Kallioph: Ξέσπασμα...υποκλίνομαι μπροστά του και με το στόμα ανοιχτό βάζω κι άλλο αέρα μέσα μου και δυναμώνω την φωτιά που σιγοκαίει
Να ξεσπάς συχνότερα με τις λέξεις σου





@ keimgreek: Είναι το χρώμα που με τρελαίνει,
που με τρελαίνει.
Φτιάχνει στεφάνι στο πρόσωπό μου,
με σημαδεύει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Πόθοι κλεισμένοι, φυλακισμένοι,
φυλακισμένοι.
Στο αίμα με πάθος μού φέρνουν δίψα,
μόνος καίγομαι.

Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!

Το χρώμα σπάζει πάνω στην πέτρα,
μέσα στην άμμο.
Πάει στη μάνα, στο πένθος πάει,
με όλα ταιριάζει.

Πώς το φοβάμαι τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ,
πώς το μισώ!
Πώς νιώθω φόβο με τέτοιο χρώμα,
πώς με μεθάει, πώς το μισώ!
Πώς το αγαπώ αυτό το μωβ!



"Δημήτρης Λάγιος"

Nikos Chrisikakis είπε...

ohh...cmon candy u kill us with every new post.
Really , i am not sure if its good to be real this world
u tell us about.
I am bloody excited reading .
thnxx
auf jedem fall
Nikos

harlequinpan είπε...

paint me with rain,
i will be the four-leaved clover

paint me with ocean,
i will be the hippocampus

paint me with a kourbash
i will be the acantha of rose

paint me with love
i will be an albatross

paint me with brush
..............
i will be disappear



PS: "Every time I paint a portrait I lost a friend"

John Singer Sargent

candyblue είπε...

@ Nikos: Keep on reading. Ο κόσμος των λέξεων είναι ένας άλλος κόσμος που απέχει από την πραγματικότητα όσο κοντά κι αν τον αισθανόμαστε σε αυτή.
Είναι πιο κοντά στο βασίλειο του ονείρου
Και σε αυτό το βασίλειο κανείς δεν παθαίνει στα αλήθεια και τίποτα δεν είναι αληθινό.





@ harlequinpan: "Profuse bleeding, the bleeding of springtime!"


Very nice words
Me, every time i loose a felling i write a post

Nikos Chrisikakis είπε...

hm...very concious !

Y.K.M.T. είπε...

...Σίσυφος της αλήθειας είναι ο άνθρωπος.

όραση,
ακοή,
νόηση,
αίσθηση,
παραίσθηση,
αφή.

και από τον όρθρο έως τον έσπερο...
και από τον έσπερο έως τον όρθρο...
ψηλαφίζει αναζητώντας την ο άνθρωπος.

έρχεται και φευγει
τούτος ο εγκόσμιος Σίσυφος της γλιστερής αλήθειας
...ψηλαφίζοντας.

και η αλήθεια;

πικρή,
δύστροπη,
πολύτροπη,
ερμητική.

μέδουσα στο άξενο πέλαγος.
σφίγγα του αδυσώπητου μύθου.

και είναι του ανθρώπου η μοίρα, την αλήθεια αναζητώντας...
απηδάλιος και απληροφόρητος,
να ανιχνεύει...
να οδοιπορεί...
και να πορεύεται.

γΙΑΝΝΗΣ κΟΥΤΣΟΧΕΡΑΣ
φιλί

Yellow Kid είπε...

Chear up girl!
Αισθάνομαι να σου τραγουδήσω το
"Always Look On The Bright Side Of Life"
(Life is piece of shit/when we lookin it)

markos-the-gnostic είπε...

κι οι άγγελοι ερμαφρόδιτοι είναι...

Sigmataf είπε...

Το σούρουπο δεν έχει φύγει ακόμη, κι εγώ χαζεύω προς τα σύννεφα.
Βουνά ορθώνονται εμπρός μου.
Τα ανεβαίνω.
Παραπατάω κάπου-κάπου και αρπάζομαι απο μυτερές-αιχμηρές άκρες.
Τον σταυρό μου τον έχω στο σακίδιο της πλάτης.

τα καρφιά μου δεν τα ξεστόλισα απο το περσινό πάσχα.
Έτσι στέκουν ακόμα στα χέρια μου.

david santos είπε...

Good expression and colours. thank you

Ανώνυμος είπε...

Σκηνή από ταινία
όλο αυτό και κάθε αυτό θυμίζει πάντα σκηνή από ταινία
Μεγάλη εβδομάδα μπήκε...Να το μωβ που ζήτησες
Δικό σου

candyblue είπε...

@ Nikos:Βρίσκεις ε?




@ Y.K.M.T.: αίσθηση,παραίσθηση. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Υπεραρκετά για να δουλέψει όλα τα άλλα.




@ Yellow Kid: Άμα της κάνεις μούτρα και της το παίζεις θλιμμένος σου δίνει ακριβά δώρα
Ξέρω γω...

Θέλει νάζια η ζωή.





@ thripas:Βρήκες τα ψιχουλάκια σου και γύρισες;
Σε περιμένει μια ζεστή ματιά,ένα χαμόγελο και η πιο σοκολατένια παράγραφος.





@ markos-the-gnostic: Πάλι κατάλαβες πολλά. Πάλι το βρήκες.
Ναι οι άγγελοι έτσι είναι...μα δεν δολοφονούν .Ακόμα. Περιμένουν την ανατροπή,περιμένουν να δοθεί το σύνθημα και τότε αλίμονο. Οι ρομφαίες θα ακουστούν όσο κανένα άλλο όπλο δεν ακούστηκε ποτέ πριν.





@ Sigmataf: Φόρα τα...αυτό κάνω και γω,βλέπεις οι τρύπες δεν κλείνουν ποτέ και εύκολα φοριούνται. Πιο εύκολα από ότι να κρατιέται κανείς από αιχμές




@ david santos: obrigado repetidas vezes




@ lolipop :Λες να φταίει τι ότι είμαι σκηνοθέτις;
η ΟΤΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΆ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΈΤΣΙ;
Μην λέω και μεγάλες κουβέντες και κάποιοι ξινίσουν τα μούτρα τους.
Τουλάχιστον εγώ μια τέχνη έμαθα και αγάπησα και όχι 759875.
Και καλά.

cumprimentos