ΠρΟσΜέΝω Το ΜωΒ

Προσμένω το σούρουπο. Στην βεράντα τα φυτά αναπνέουν τις σκέψεις μου.
Οι λεμονανθοί με ξεσηκώνουν με το άρωμα τους και οι ρίζες των μαλλιών μου, σαν κομμένα ηλεκτροφόρα σύρματα καρβουνιάζουν τα ρήματα που θέλω να σου πω. Μελαγχολική θεματογραφία λόγω των άγιων αυτών ημερών,θλιβερά φινάλε,οδυνηρά δελτία ειδήσεων. Η κουλτούρα της κατάθλιψης συνοδεύει, όσο πιο άδεια και μηχανικά γίνεται, τις μέρες του Πάσχα. Κατατονία σε όλα. Φόρα μου πάλι το λουρί μου. Αλλιώς θα φύγω μαζί με τα σύννεφα, μαζί με τις πασχαλιές του επιταφίου και τις σκιές της πομπής. Θα φύγω μαζί με τα νυχτερινά δελτία των 8, μαζί με εκείνη εκεί την ρόδα που στρίβει στο τέλος της ανηφόρας, όπου βρίσκεται το αιωρούμενο σπίτι σου, μαζί με την μπουρμπουλιθρένια φωνή της Πιαφ. Μαζί με την τελευταία σου έμπνευση. Άσε κάτω την αγάπη που μου ράβεις και πιάσε εκείνο το κόκκινο πατρόν, γεμάτο από δικό σου έρωτα. Μικρό και φρέσκο σαν κουτάβι.
Έρχεται ο Απρίλης και σφίγγεται η καρδιά μου, όπως όταν σε βλέπω να καταπίνεις την υγρή μορφή μου. Τον τελευταίο καιρό ζητάω τα πάντα πολύ γρήγορα. Αν είναι δυνατόν μέσα σε μια μέρα. Σε μια μέρα δεν μπορείς να γνωρίσεις μια πόλη, πόσο μάλλον έναν άνθρωπο. Ακούς;
Προσμένω το σούρουπο εξαντλημένη από τα φιλιά της μέρας. Εξαντλημένη από την θέληση του να σε έχω,χωρίς εσύ να το ξέρεις. Μοιάζω σαν καταθλιπτικό λογοτεχνικό είδωλο που προσμένει την επόμενη μέρα. Σαν εξωκοσμικός χαρακτήρας, που αν κάποιος δεν φωνάξει το όνομα μου, θα παραμείνω καθιστή σε αυτή την βεράντα, ξεχασμένη, να προσμένω το σούρουπο μαζί με σένα. Θα κάθομαι έτσι για ώρες,μήνες ίσως και χρόνια. Θα μακραίνουν τα νύχια μου,τα μαλλιά μου. Ίσως και να ασπρίσουν στους κροτάφους. Θα παλιώνουν τα ρούχα επάνω μου, έτσι όπως ακίνητη θα στέκω. Θα αλλάζουν οι εποχές μέσα και έξω μου. Το χιόνι θα με σκεπάζει και παγωμένη θα προσμένω το πρώτο ξέσπασμα ενός μπουμπουκιού,το ζέσταμα του ήλιου στην πλάτη,κι έπειτα εκείνη εκεί την σταύρωση που σάρωσε τα ταμεία μας, με την ανάσταση μαζί.
Και ύστερα, πάλι την γέννηση. Μισό λεπτό μην ετοιμάζεσαι να φύγεις. Δες και αυτό. Φέρνω από την αποθήκη την ηλεκτρική σκούπα να ρουφήξει την σκόνη των ονείρων σου που τρίβονται μεταξύ τους σαν Σισύφειες πέτρες. Τα δικά μου τα πέταξα το πρωί μαζί με τα χαλασμένα φαγητά που είχα στο ψυγείο.
Κάτω από το μικρό τραπέζι μου σε βρίσκω λιπόθυμη,σαν χαλασμένη μαριονέτα. Θα σε κάνω ότι θέλω,ακόμα και ότι θέλεις, αρκεί να μην ξυπνήσεις ποτέ και με τρομάξεις. Θα ξαναγίνω εκείνο το κατατονικό είδωλο που μυρίζει άνθια και αποσπάσματα κοριτσίστικων πενθών. Πιάσε μου το μωβ κραγιόν να το φορέσω με εκείνο το πινέλο που βλέπω και εξέχει σαν τεράστιο απωθημένο από την σχοινένια σπονδυλική σου στήλη. Έχω να μετακομίσω τον εγωισμό μου στον πιο βαθύ κρατήρα του φεγγαριού και θέλω να δείχνω πένθιμη. Η μυρωδιά των ημερών με ακολουθεί χωρίς να εξαντλείται. Παλιά βιβλία ξαπλώνουν στο πάτωμα. Γυμνά χωρίς σελιδοδείκτες,αφημένα στην σελίδα 69, χωρίς ντροπή καμιά. Δεν θα κοινωνήσουν αυτά. Αν φιλήσω το στόμα σου,δεν θα κοινωνήσω ούτε γω,ούτε οι Ιερές προστακτικές μου. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, να σκεφτώ, να προσμένω. Δεν έχω ούτε ένα σπασμένο αγγείο στα μάτια μου, ούτε μια σταγόνα αίμα να τρέχει από την μύτη μου, σκεπτόμενη το λάθος που ξανάρχεται. Καλύτερα που δεν καταλαβαίνεις.
Πάω να φέρω τα καρφιά μου.
Ακατάσχετη η αιμορραγία του έαρος.