ΑπΟσΤαΓμΑ

Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα να είμαι μέρος μιας ανατροπής και ποτέ δεν έβρισκα μια που να λειτουργούσε. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι επιζητούν την ανατροπή,αλλά δεν ξέρουν πραγματικά από που να ξεκινήσουν. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.
Τι θυμάμαι από σένα εκεί πίσω αλήθεια; Την δικιά μου ανατροπή και το δικό σου γέλιο επειδή με κατάφερες. Τα λόγια σου που μοιάζαν με λόγια πολιτικού στο νέο του ξεκίνημα. Τα ανατρεπτικά σου όνειρα και τα αναιδέστατα θέλω σου μαζί μου.
Τα μαύρα σου μαλλιά,τα λευκά σου χέρια,τον πλατύστερνο κορμό σου.
Τι θυμάμαι από εκείνη τη νύχτα, που περπατάγαμε κάτω από την μεγάλη γέφυρα;
Τα κορναρίσματα των φορτηγών, τα χαλασμένα φανάρια, την σκόνη και τις άκρες των μαλλιών σου. Τα σκυλιά που μας ακολουθούσαν και το θόρυβο μέσα μου.
Τι θυμάμαι από κείνη την τόσο ζεστή μέρα στην ταράτσα;
Την σιωπή σου,το χρώμα του Μαγιάτικου ουρανού,τα φουγάρα στην άκρη της πόλης και το βλέμμα σου. Το βλέμμα σου, που έβγαλε όλη την φόδρα της ύπαρξης μου με το έτσι θέλω. Ήθελα τόσο πολύ να σε φιλήσω. Το θυμάμαι και αυτό. Προτίμησα όμως να κάνω χαρακίρι σε αυτή μου την επιθυμία. Αποφάσισα να τιμωρήσω τον εαυτό μου που τόλμησε να σε θέλει.
Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα να είμαι μέρος μιας συγκλονιστικής κίνησης και ποτέ δεν έβρισκα μια που να λειτουργούσε. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι επιζητούν μια συγκλονιστική αλλαγή,αλλά δεν ξέρουν πραγματικά από που να ξεκινήσουν. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.
Έτσι σε μουτζούρωσα και έβαλα εφημερίδες πάνω στον καμβά σου. Άρχισα να μιλάω για τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που περίμενες.
Δεν ήθελα να με νοιάζεις. Σου έλεγα απίστευτα ψέματα και τα μάτια μου δεν συναντούσαν τα δικά σου πια. «Αυτοκαταστροφικό παιδί», με έλεγαν οι δικοί μου από τότε που τους θυμάμαι να με χαρακτηρίζουν κάπως.
Έτσι σου άφησα το χέρι και άρχισα να τρέχω. Μόνο που τότε δεν κατάλαβα ότι δεν έτρεχα μπροστά, αλλά πίσω σου. Από φόβο μήπως σε χάσω. Από φόβο μήπως δεν σε πιάσω ποτέ στις δαγκάνες της ψυχής μου. Έγραψα με σπρέι σε ολόκληρη την πόλη 3 λέξεις. Δικές σου και οι τρεις θυμάμαι. Σε καλούσα έτσι να κάνεις και συ την ανατροπή. Είχα φτάσει στα όρια της τρέλας. Αλλά το μόνο που έκανες είναι να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με όλα αυτά.
Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα να είμαι μέρος μιας πολιτικής κίνησης και ποτέ δεν έβρισκα μια που να λειτουργούσε. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι επιζητούν πολιτική αλλαγή,αλλά δεν ξέρουν πραγματικά από που να ξεκινήσουν. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.
Κι έτσι μια μέρα του Σεπτέμβρη γύρισα το μέσα έξω. Αποφάσισα να τρομάξω τους πάντες με όλα όσα είχα καρφιτσωμένα στα μαλακά μου ύπατα. Εσύ είχες φύγει από καιρό,άσχετα αν σε είχα πάντα δίπλα μου. Η πόλη έβραζε,οι φοιτητές κολυμπούσαν μέσα από νέες θάλασσες σωμάτων και πίσσας, φτιάχνοντας την δικιά τους οδύσσεια
Όλα δούλευαν σαν ασθματικοί πνεύμονες. Όλα φαινόντουσαν σα μακρινά βουνά σε ένα τόπο όπου η ιστορία του ποτέ δεν υπήρχε τελικά.
Και άρχισα να σέρνομαι με την κοιλιά, μήπως και σβήσω όλα τα παλιά μου αρχεία.
Έφτιαξα μια μικρή κρεμάλα και κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο βάζω το κεφάλι μου μέσα στην θηλειά και σου μιλάω.
Ακόμα δεν είπες αυτό που θα με κάνει να προχωρήσω στο επόμενο βήμα.
Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα αλλά ποτέ δεν έβρισκα.
Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που όλοι επιζητούμε,αλλά δεν ξέρουμε πραγματικά από που να ξεκινήσουμε. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.

Και τελικά όλοι ανάμεσα σε λέξεις και υποσχέσεις μετράμε τις αναπνοές της ζωής μας