Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007

ΑπΟσΤαΓμΑ

Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα να είμαι μέρος μιας ανατροπής και ποτέ δεν έβρισκα μια που να λειτουργούσε. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι επιζητούν την ανατροπή,αλλά δεν ξέρουν πραγματικά από που να ξεκινήσουν. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.
Τι θυμάμαι από σένα εκεί πίσω αλήθεια; Την δικιά μου ανατροπή και το δικό σου γέλιο επειδή με κατάφερες. Τα λόγια σου που μοιάζαν με λόγια πολιτικού στο νέο του ξεκίνημα. Τα ανατρεπτικά σου όνειρα και τα αναιδέστατα θέλω σου μαζί μου.
Τα μαύρα σου μαλλιά,τα λευκά σου χέρια,τον πλατύστερνο κορμό σου.
Τι θυμάμαι από εκείνη τη νύχτα, που περπατάγαμε κάτω από την μεγάλη γέφυρα;
Τα κορναρίσματα των φορτηγών, τα χαλασμένα φανάρια, την σκόνη και τις άκρες των μαλλιών σου. Τα σκυλιά που μας ακολουθούσαν και το θόρυβο μέσα μου.
Τι θυμάμαι από κείνη την τόσο ζεστή μέρα στην ταράτσα;
Την σιωπή σου,το χρώμα του Μαγιάτικου ουρανού,τα φουγάρα στην άκρη της πόλης και το βλέμμα σου. Το βλέμμα σου, που έβγαλε όλη την φόδρα της ύπαρξης μου με το έτσι θέλω. Ήθελα τόσο πολύ να σε φιλήσω. Το θυμάμαι και αυτό. Προτίμησα όμως να κάνω χαρακίρι σε αυτή μου την επιθυμία. Αποφάσισα να τιμωρήσω τον εαυτό μου που τόλμησε να σε θέλει.
Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα να είμαι μέρος μιας συγκλονιστικής κίνησης και ποτέ δεν έβρισκα μια που να λειτουργούσε. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι επιζητούν μια συγκλονιστική αλλαγή,αλλά δεν ξέρουν πραγματικά από που να ξεκινήσουν. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.
Έτσι σε μουτζούρωσα και έβαλα εφημερίδες πάνω στον καμβά σου. Άρχισα να μιλάω για τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που περίμενες.
Δεν ήθελα να με νοιάζεις. Σου έλεγα απίστευτα ψέματα και τα μάτια μου δεν συναντούσαν τα δικά σου πια. «Αυτοκαταστροφικό παιδί», με έλεγαν οι δικοί μου από τότε που τους θυμάμαι να με χαρακτηρίζουν κάπως.
Έτσι σου άφησα το χέρι και άρχισα να τρέχω. Μόνο που τότε δεν κατάλαβα ότι δεν έτρεχα μπροστά, αλλά πίσω σου. Από φόβο μήπως σε χάσω. Από φόβο μήπως δεν σε πιάσω ποτέ στις δαγκάνες της ψυχής μου. Έγραψα με σπρέι σε ολόκληρη την πόλη 3 λέξεις. Δικές σου και οι τρεις θυμάμαι. Σε καλούσα έτσι να κάνεις και συ την ανατροπή. Είχα φτάσει στα όρια της τρέλας. Αλλά το μόνο που έκανες είναι να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια με όλα αυτά.
Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα να είμαι μέρος μιας πολιτικής κίνησης και ποτέ δεν έβρισκα μια που να λειτουργούσε. Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι επιζητούν πολιτική αλλαγή,αλλά δεν ξέρουν πραγματικά από που να ξεκινήσουν. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.
Κι έτσι μια μέρα του Σεπτέμβρη γύρισα το μέσα έξω. Αποφάσισα να τρομάξω τους πάντες με όλα όσα είχα καρφιτσωμένα στα μαλακά μου ύπατα. Εσύ είχες φύγει από καιρό,άσχετα αν σε είχα πάντα δίπλα μου. Η πόλη έβραζε,οι φοιτητές κολυμπούσαν μέσα από νέες θάλασσες σωμάτων και πίσσας, φτιάχνοντας την δικιά τους οδύσσεια
Όλα δούλευαν σαν ασθματικοί πνεύμονες. Όλα φαινόντουσαν σα μακρινά βουνά σε ένα τόπο όπου η ιστορία του ποτέ δεν υπήρχε τελικά.
Και άρχισα να σέρνομαι με την κοιλιά, μήπως και σβήσω όλα τα παλιά μου αρχεία.
Έφτιαξα μια μικρή κρεμάλα και κάθε φορά που με παίρνεις τηλέφωνο βάζω το κεφάλι μου μέσα στην θηλειά και σου μιλάω.
Ακόμα δεν είπες αυτό που θα με κάνει να προχωρήσω στο επόμενο βήμα.
Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα αλλά ποτέ δεν έβρισκα.
Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που όλοι επιζητούμε,αλλά δεν ξέρουμε πραγματικά από που να ξεκινήσουμε. Ίσως οι κοινωνίες μας έχουν γίνει τόσο ατομιστικές που μια συλλογική δύναμη δεν είναι πια πιθανή.

Και τελικά όλοι ανάμεσα σε λέξεις και υποσχέσεις μετράμε τις αναπνοές της ζωής μας

32 σχόλια:

Caesar είπε...

Eίναι φορές που χρειάζεσαι ένα καλάμι να βγεί στην επιφάνεια για να πάρεις ανάσα...

drskafidas είπε...

arkei na mhn einai mesa sto strato autes oi stigmes...

Ανώνυμος είπε...

Τα δεκα τελευταία χρόνια περιμένω να κάνεις την ανατροπή κι εσύ εκτος απο μένα. Εγω σου ειπα προχωραω, πιασε το χερι μου δεν φοβάμαι τιποτα. Εσυ δίστασες, σωστό ή λάθος δεν έχει σημασία αλλά δεν ακολούθησες. Τα δεκα τελευταία χρονια προσπαθώ να βρω σύμμαχο στις ανατροπές μου αλλά συνεχώς φτάνω μέχρι τη μεση και ποτε στο τέλος. Σαν μια πορεία που προετοιμαζόταν πολυ καιρό κι όταν ξεκίνησε βηματισμό έπιασε μια βροχή, μα μια βροχή...μπορεί αυτη να ήταν ο συμμαχός μου?

akis είπε...

Στην τεχνη της ζωης αυτα που λες δεν μετρανε,μονο αυτα που κανεις.
Οσο βαθυτερα το συνειδητοποιεις αυτο ,τοσο το καλυτερο...

alzap είπε...

Δεν υπάρχει φακός να αποτυπώσει ούτε καθρέφτης για να δείξει την ομορφιά και την αλήθεια της παραγωγού αυτού του "αποστάγματος".
Σε ευχαριστούμε.

Να προσέχεις τον εαυτό σου όσο μπορείς.

melomenos είπε...

Αυτοκαταστροφικά παιδιά όλοι μας
δεν ανασαίναμε για μην ενοχλήσουμε!
τώρα ο άνεμος και η βροχή μας χτυπούν απο πίσω!
ας μάθουμε πως δουλεύει επιτέλους αυτή η ομπρέλα της καρδιάς...
καλή βδομάδα σου, δεν είσαι μόνη!

Sedissor είπε...

"Τα δέκα τελευταία χρόνια της ζωής μου,ήθελα αλλά ποτέ δεν έβρισκα.
Πιστεύω ότι ζούμε σε μια εποχή που όλοι επιζητούμε,αλλά δεν ξέρουμε πραγματικά από που να ξεκινήσουμε"

Πόσοι απο εμάς σκεφτήκαμε αυτή την πρόταση. Με μεγάλη μαεστρία περίγραψες μια κατάσταση που απασχολεί όλους μας. Κάθε χρόνος που περνάει, χανόμαστε όλο και περισσότερο και το ψάξιμο γίνεται όλο και πιο δύσκολη διαδικασία. Μήπως τελικά βάζουμε πολύ σκέψη και ενέργεια στο τι θέλουμε να βρούμε; Μήπως βρισκόμαστε κάπου στο μέσο της διαδρομής και εμείς γυρέυουμε αφετηρίες;

3 parties a day είπε...

Πώς μου είχες ξεφύγει εσύ τόσον καιρό; Γράφεις πολύ ωραία κι έχεις να πεις και πράγματα!

markos-the-gnostic είπε...

τι λες blue, μήπως ποτέ δεν είναι αργά για την μεγάλη απόφαση, δεν πειράζει κι ας μην είναι σωστή, γιατί τι είναι άλλωστε το σωστό;

etalon είπε...

...μα αφου εισαι γοργονα.

Οι γοργονες
ειναι στη ζωη μας
για να μας απαντουν
να μας προσδιορίζουν
να αποδεικνύουν
οτι το ονειρο νικαει
παντα

...κι οτι κανεις
ειναι αρκετο.
αν εμεις
-μοναχικοι
-δειλοι
-σιωπηλοι
στα πληκτρολογια ξεσπαμε
κι οχι στους δρόμους
περιμενε
και πιστευε σε μας
θα γινει συντομα
αυτο
κι εσυ θα 'σαι μαζι μας

το ξερεις
δεν το ξερεις
γοργονα?

s_k είπε...

δυσκολοι καιροι για πριγκηπες...

harlequinpan είπε...

Sweet new icon!! :)

Santiago Nasar είπε...

ανατροπή-πολιτική κίνηση-αλλαγή-
λέξείς-λέξεις-λέξεις
Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... μήπως
αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τις λέξεις.
Να εφεύρουμε νέες, που θα φέρουν πραγματικά τα πάνω-κάτω, που θα γκρεμίσουν τα ασφυκτικά τείχη της γλώσσας και θα ξεχυθούν... και η σαρωτική τους επέλαση δε θα αφήσει τίποτα όρθιο. Και θα γίνουν όλα έτσι όπως τα ονειρευόμαστε πιο απλά και πιο αληθινά.
Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζονται συναισθήματα δυνατά. Μάλλον σαν κι εκείνα που περιγράφεις με τα λευκά γράμματα.

Sigmataf είπε...

Ενα παιδι καθεται πανω στου ντουνια τη σκεπη
ενα κοριτσι ψαχνει μονο μια γωνια να κρυφτει
ενα αγορακι στο σαλονι και μπροστα απο την T.V.
κι ενα χαμινι στρωνει κατω στο δρομο να κοιμηθει
για να το δει και μπει και βγει απο το ονειρο
μπας κι αποψε ειναι πιο ομορφο
καθρεφτιζεται συμβολικα
το ειδωλο του στα βρωμονερα
Παντα
συνεννοουμαστε κρυφα για τα παντα
κι αντανακλαμε τον κοσμο κυλαμε
σα ροδα παντα
σα ροδα παιζει κι η μπαντα τζαμπα
κι αντε καντε στην μπαντα
ποιηση του δρομου για παντα
δεν ειμαστε ειδωλα καθρεφτες αγαντα
απομυθοποιηση μαγκα
απομυθοποιηση παντα
απομυθοποιηση, φτανει η ωρα
απομυθοποιηση παντα
αμομυθοποιηση τωρα!

Χωρις λογο κι αιτια φτιαχνουμε λογο κι αιτια
δικαιολογια στη βια
το προσωπο μας αυτο δεν ειναι πραγματικο
κατασκευαζουμε γλυπτο τον εατυο τον εικονικο
βασανισμενοι συγχωρουν και γραφουν βιβλια
παπαδοπαιδια προσευχη κανουν τη βια στη βια
στην Τεχερανη καποιοι διαβασαν Λολιτα
με ενα καμμενο διαβατηριο δε διωχνεις τις Η.Π.Α.
τειχος για το τειχος των δακρυων
λιθος για το λιθο των αναμαρτητων
αξονας για τον αξονα της τρομοκρατιας
κοντρα στην κοντρα,
βια στη βια,
της βιας, τη βια, ω βια,
οχι αλλο ρε παιδια!

Απομυθοποιηση τωρα!

Πολεμαμε για φροκαλα
τραγουδαμε για κοκαλα
προστατευουμε με ροπαλα
για να γινουν ολα πιο πολλα
καταναλωνουμε λαφυρα
συζηταμε σε παραθυρα
πολιτευομαστε ακυρα
για να γινουν ολα πιο αυστηρα
μια θολουρα νηφαλια
και μια μυτη πιο αρεια
μια χουντα για ασφαλεια
για να γινουν ολα πιο αγρια.

Απομυθοποιηση τωρα!




Ρόδες-Στη γιορτή της φαντασίας.

Queerdom είπε...

Αυτό ήταν το πρώτο σου κείμενο που διάβασα και έμεινα με ένα μισό χαμόγελο, από αυτά που δεν πρόλαβαν να ολοκληρωθούν.
Κάποιες φορές δεν πρέπει να περιμένεις, πρέπει να φεύγεις, να προχωράς και να κοιτάς ποιοι σε ακολουθούν. Εσύ θα κάνεις την ανατροπή, την δική σου. Και ίσως σε συλλογικό επίπεδο να μην γίνει ποτέ.
Τώρα θα αρχίσω να διαβάζω προς τα πίσω, μήπως καταλάβω λίγο παραπάνω.
Νά'σαι καλά ;)

MåvяiÐåliå είπε...

"Έτσι σου άφησα το χέρι και άρχισα να τρέχω. Μόνο που τότε δεν κατάλαβα ότι δεν έτρεχα μπροστά, αλλά πίσω σου. Από φόβο μήπως σε χάσω."

Με μελαγχόλησε πολύ αυτό.
Οι άνθρωποι έχουμε περίεργες αντιδράσεις τελικά και όχι δεν λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Tamara de Lempicka είπε...

γι αυτο επαψα να προσπαθω
να ενταχθω
και ψαχνω μονο φιλο προσωρινο αν και ουδεν μονιμοτερο...
γι αυτο ξεκιναω απο τη μεση
και σ'οποιον του αρεσει
που δεν εχω προγραμμα ουτε στοχο.
που αρνουμαι να προσγειωθω
στης πραγματικοτητας το βαρετο ρυθμο
κι αν αυτο μ'αφηνει μονο να περπατω σ'ενα δρομο χωρις γυρισμο
προτιμω να ξεχνω τα τελευταια 10 χρονια της ζωης μου
και να θελω παλι απ'την αρχη
χαμενος για παντα στο παραμυθι μου

Ανώνυμος είπε...

Επιζητούμε, επιζητούμε και καταραμένοι ποτέ να μην το βρούμε συνεχίζουμε να επιζητούμε. Γιατί ποτέ με τίποτα δε θα ευχαριστηθούμε για πολύ. Είναι η πρόοδος που μας τραβάει και οι κακές παρέες με τα μαύρα μαλλιά και τα λευκά χέρια.

BeBe είπε...

Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου, ψάχνω να κάνω το κάτι διαφορετικό από τους άλλους και πάντα καταλήγω να σκέφτομαι μήπως είναι έξω από τα νερά μου...Με έβαλες σκέψεις Candy...

the BluElephant είπε...

αυτό το κείμενο κάτι άγγιξε. το μπλε είναι το αγαπημένο χρώμα, αλλά πάντα κάτι του λυπεί. το μπλε μόριο της σκέψης σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο έστω και εάν έχει μια μεγάλη κοκκινόμαυρη σκιά που το ακολουθεί.

κάποια μέρα όμως η σκιά θα πάρει την μορφή της…

Nikos Chrisikakis είπε...

hey candy
to apostagma einai ligo melagxoliko an kai mou aresei ..einai toso loipon ?

@dr ukbar...blooody nice and good !!!

candyblue είπε...

@ CAESAR: Και άλλες που η επιφάνεια δεν φαίνεται καν
Είναι διάφορα που σε κάνουν να φαντάζεσαι τον κόσμο όλο και πιο εβαπορέ
Και τότε τι να σου κάνει και αυτό το καλάμι.





@ drskafidas:Ναι το απεύχομαι και γω.
Κάλως σε βρίσκω πάλι στα γνώριμα εδάφη μου
Έλα υπομονή μεσιέ τον φάγαμε το γάιδαρο...όσο για την ουρά κοντή είναι και αυτή,την βλέπω.






@ Dolores:Εγώ δυστυχώς φοβάμαι πολλά
Και όλα όσα φοβάμαι τα ξέρω και τα φοβάμαι καιρό τώρα. Γιατί πάντα αγαπητή μου κυρία τα δέκα τελευταία χρόνια προσπαθώ να βρω σύμμαχο στις ανατροπές μου αλλά συνεχώς φτάνω μέχρι τη μέση και ποτέ στο τέλος. Και οι φόβοι μου κάθε τότε στήνουν γιορτή με μεγάλες φωτιές...τόσο μεγάλες που διώχνουν ακόμα και μένα.






@ akis:Ναι μόνο που πριν τα κάνεις πρέπει να τα πεις,έστω και με σένα τον ίδιο,έστω και κρυφά, με αυτή την υποβρύχια γλώσσα σου.
Η παρόρμηση δεν χάιδεψε ποτέ κανέναν τελικά μέχρι το τέλος.
Αλλά πέρα από αυτό, αν με γνωρίσεις λίγο καλύτερα θα δεις πως φέρνω την θεωρεία της τέχνης μέσα στην ζωή χωρίς να την διακορεύω.
Καλώς όρισες στην γειτονιά μου φωτογράφε.
Έχω μια τρελή ψυχή που τρελαίνεται για πόζες.
:)





@ alzap:Όσο μπορώ θα τον προσέχω.
Όσο μπορώ δεν θα τον εξευτελίζω
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
ως που να γίνει σα μια ξένος φορτικός

Σε ευχαριστώ και πάλι(ξέρεις εσύ γιατί).




@ melomenos :Δεν είμαι μόνη όχι. Το βλέπω κάθε μέρα αυτό και το υπολογίζω.
Την ομπρέλα της καρδιάς την πέταξα μαζί με την καρδιά. Ναι ,μπορεί να την πέταξα και αυτή στα σκυλιά. Πάει καιρός και δεν θυμάμαι.



Αυτοκαταστροφικά παιδιά όλοι μας.





@ Sedissor:Ή μήπως αφετηρίες δεν υπάρχουν πια;
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ξανά.

candyblue είπε...

@ 3 parties a day: Τώρα όμως που με βρήκες θα με καβατζώσεις για συνοδό στο τρίτο σου πάρτι και θα με βάλεις να κάτσω μπροστά στις μύτες των ροζέ παπουτσιών σου.





@ markos-the-gnostic: Κανονικά η μεγάλη απόφαση δεν θα έπρεπε να είναι σωστή άλλα άπαξ και ειπωθεί θα πρέπει να ακολουθηθεί σωστά.
Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να θυμόμαστε τα θαύματα και τις μεγάλες αποφάσεις μην ξέροντας αν είναι τα σωστά.
Και ίσως να το καταλάβαμε αργότερα ορίζοντας μεγάλες νίκες.





@ etalon: Είμαι μισή αλήθεια μισή ψέμα
Μισή σκοτάδι μισή φως
Μισή άνθρωπος μισή φαντασία
Μισή blogger μισή άνθρωπος,όπως λέει και η φίλη μου η lupa.


Έχω να κάνω πολλά ακόμα μαζί σας και για εσάς!






@ fuzzy burlesque: Και όχι μόνο.
Δύσκολοι καιροί γενικά. Happy seeing you again







@ harlequinpan: Like sweet new world.
How are you my darling friend?





@ Sandiago Nasar: Αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμάς, έπειτα τις λέξεις μας και έπειτα τον κόσμο
Αλλά ο κόσμος για να αλλάξει πρέπει να πάψει να μας αρέσει πια.
Έτσι ώστε να έρθει το κίνητρο που θα προκύψει από το νέο φλερτ. Και ο παλιός να αντικατασταθεί από τον καινούργιο. Όπως και στις σχέσεις που λήγουν σαν το γάλα ένα πρωί.
Τα λευκά γράμματα στοιχειώνουν. Αυτό κάνουν. Μην σε παραπλανήσει το λευκό.






@ Sigmataf: Αυτό ακριβώς!
Άντε να δούμε πότε ο χρόνος θα μετρήσει αντίστροφα πια.

candyblue είπε...

@ Queerdom: Καμιά φορά θέλεις να σε βλέπουν όταν την κάνεις
Πόσο μάλλον όταν ανατρέπεις ολόκληρο άνθρωπο

Να περνάς τώρα που με είδες και σου φάνηκα. Να περνάς και να τρως τα γλυκά μου. Μην σε τρομάζει που είναι μπλε...




@ MåvяiÐåliå: Γλυκά σε μελαγχόλησε όμως ε?όπως όταν βρέχει.
Όχι μαύρη ντάλια κανείς δεν λειτουργεί με το ίδιο τρόπο
Όλοι είμαστε σπάνιοι, συλλεκτικοί
Ρώτα και σένα αν θες να μάθεις περισσότερα.





@ Tamara de Lempicka: Ίσως συναντηθούμε τότε.
Θα κάθομαι πάνω στο ρήμα θέλω και θα κρατάω χαρτομάντιλα
Λένε ότι κάποιος κολλάει γρύπες και έρωτα. Τον περιμένω. Και αν αργήσει να φανεί δεν με πειράζει. Θα μαζεύω τα κομμάτια μου και έτσι ο χρόνος θα περνά.





@ dr.Uqbar: Οι κακές παρέες με τα μαύρα μαλλιά και τα λευκά χέρια γεμίζουν τα σακιά των όνειρων μου και γρατζουνάνε τα δισκάκια της μικρής γλυκιάς στιγμής μου. Οι παρέες αυτές με διαλύουν κάθε φορά που πέφτουν πάνω μου με φόρα, αλλά μετά σηκώνομαι αναδομημένη και έτοιμη για να πάω και να τις ξαναβρώ.

Αλλά σε όλα τα άλλα θα συμφωνήσω. Μου φαίνονται πολύ σωστά Λέω να μου κόψεις πάλι καμιά συνταγή γιατρού.






@ BeBe :Σκέψου μέχρι να γεμίσουν τα σκοτάδια φως.
Και η καρδιά χτύπο και πάλι.





@ the BluElephant: Και αν την πάρει αυτή την μορφή, προς τα που θα πέφτει το φως?
Πάνω της ή πάνω στη δική μας. Θα την δούμε ποτέ ή θα την σκεπάσουμε;
Το μπλε μόριο της σκέψης μου είναι σαν το μπλε οξυγόνο
Απλά δεν υπάρχει.
Κι όμως το αναπνέεις.





@ Nikos: Ίσως και περισσότερο. Αλλά είναι γλυκό. Σαν την αστραπή που σκίζει το βελούδο του ουρανού στα δύο.
Μετά την ζημιά όμως φαντάζεσαι και αναλογίζεσαι διάφορα.

Bang είπε...

Μη!Μην το κανεις!
"Καταφερες" να τον τρομαξεις αρκετα..Μην το κανεις αλλο..Ειναι η καταστροφη σου κι εσυ η δικια του..Οσο ομως και να κανεις, δεν προκειται να φυγεις..Μονη-αλλα ουσιαστικα μαζι του για παντα..

Γιατι δεν βαζεις το δικο του κεφαλι στην κρεμαλα??Τοτε θα ισιωσει..
(Αλλα δεν μπορεις,το ξερω..)

Να προσεχεις την ψυχουλα σου..

:)

koolkiller-ess είπε...

οι πιο μεγάλες ανατροπές είναι διαφορετικές πια...κι αν είναι Μέσα μας, αναρωτιόμαστε πάντα πώς θα πραγματοποιηθούν στο Έξω. από πού να ξεκινήσουμε, ρωτάς...από κάτι μικρό, ανεπαίσθητο, από κάπου που δεν ξεκινούν ως συνήθως οι άνθρωποι, από αυτό που οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται ως ανατροπή , ως αλλαγή. το πρώτο βήμα να ναι να κολουθήσεις τα βήματα που είναι πραγματικά δικά σου, για να σε οδηγήσουν ανάμεσα στους άλλους? υποθέτω...

the BluElephant είπε...

μόνο μπροστά μπορεί να πάει. ‘the only evolution is the revolution, when the true revolution is the evolution’. οι σκιές μας ζούνε, απλά πρέπει να τις κατανοήσουμε και τις βγάλουμε από την μοναξιά τους!

bereniki είπε...

ouf... polu mperdema h zwh telika... :S
oloi epizhtoume..den 3eroume apo pou na ksekinisoume... kai isws gi'auto kai na koitame sunexeia pisw...?.. k blepoume ta lathi mas... kai pame pali mpros... ligo pio sofoi... k meta pali skalwma.. k pali mperdema...kai pali pisw... k ta ksanametrame.. kai pame pali mpros...
ouf!
mperdeutikaaaaaaaaaa
;)
makia
*****

Ανώνυμος είπε...

τα παιδιά της καταιγίδας φύγανε.Μην ρωτήσεις μην ρωτάς ποτέ που πήγανε.

Ανώνυμος είπε...

"τελικά όλοι ανάμεσα σε λέξεις και υποσχέσεις μετράμε τις αναπνοές της ζωής μας.." -τι είπες πάλι!

θα σου δώσω έξι στοιχεία να τα κάνεις κολάζ της ημέρας μου..θα ασπαστούν με τον τρόπο μου τα παραπάνω λόγια σου..

ένα κλειδί
ένα ζευγάρι γαλάζια all stars
μια λέξη-ανατροπή-
μια μωβ χάντρα
ένα αστέρι που το 'λεγαν mel
ένα καταπράσινο λιβάδι

πάρε το ραβδάκι σου..
καλημέρα..

Nikos Chrisikakis είπε...

nice words !
respect!
N

candyblue είπε...

@ ΚΑΤ: Μην ανησυχείς...όλα αυτά είναι μια ιστορία που δεν υφίσταται.
Πλεγμένη μέσα στο μυαλό μου. Σίγουρα με κάποια δικά μου υπολείμματα παρελθοντικών χρόνων που έχω φυλάξει στην μικρή μου κατάψυξη.
Ο κόσμος των λέξεων είναι ένας άλλος κόσμος που απέχει από την πραγματικότητα όσο κοντά κι αν τον αισθανόμαστε σε αυτή.
Δεν είναι ανάγκη να είμαστε η καταστροφή κανενός
Η σωτηρία καλύτερα η σωτηρία.







@ koolkiller-ess: Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται και δεν καταλαβαίνουν πολλά πλέον
Άλλα αυτό δεν θα με κάνει να σταματήσω
Ίσα, ίσα...

Πολύ σωστά υποθέτεις ωστόσο







@ the BluElephant: «the only evolution is the revolution» με τα μέσα μας να συμπληρώσω. Με τα μέσα μας. Αυτά κινούν τα έξω και τον κόσμο όλο.
Αυτό είναι το σημείο που θα σταθεί κάνεις για να κινήσει τον κόσμο όλο.
Η μοναξιά των σκιών είναι ευλογία τη σήμερον ήμερα,όπως η αγκαλιά και το χάδι από τον άνθρωπο που αγαπάς και ποθείς.







@ bereniki:Μαγικό μου ακούγεται όλο αυτό
Σαν μηχανισμός που ανοίγει τα μάτια της ευτυχίας στο μέσα μας πρόσωπο
Για φαντάσου........

Welcome back dear!






@ κοινωφελής κώνωψ: Το θυμάμαι αυτό ακόμα.
Κάθε καλοκαίρι στο ίδιο μέρος
Εκεί που το αποτύπωμα στην άμμο γινόταν ολόκληρο σπίτι να στεγάσει την αλλαγή
Όλη κι όλη,την δικιά μας.
Ήταν πριν τα 10 αυτά χρόνια όμως που λέω.




@ efi: Να σου πω κάτι αληθινό;
Μου έφτιαξες την μέρα. Και η δικιά μου μέρα κρατάει πιο πολύ απ΄ότι φαντάζεσαι







@ Nikos: Σε ευχαριστώ Νίκο
Χαίρομαι ιδιαίτερα.!