ΌλΑ κΑνΕίΣ νΑ τΑ τΟλΜάΕι ΠρΕπΕι...

Ο Μάρτης στέκεται γλυκά πάνω από τα μαλλιά μου. Τον προκαλώ να με κάψει γιατί δεν πρόκειται να φορέσω ασπροκόκκινη πλεξούδα στο χέρι.
Κάψε με Μάρτη,κάψε με. Θέλω εκείνο το καινούργιο δέρμα,πριν το θέρος να μπαρκάρει. Η μέρα ξέστηθη και γω με λευκό πουκάμισο μπαινοβγαίνω στα σημεία της σκέψης σου. Σημεία ψηλά σαν καβοκολώνες. Μέσα στα μάτια σου η θάλασσα στραφταλίζει και στο βάθος σου τα ζουμπούλια άνθισαν ξανά. Το ξέρω, γιατί με αφήνεις να το ξέρω.

« Ο έρωτας που παραμύθια πλάθει, μου άρπαξε την ψυχή μου και την τράνταξε ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυμάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας»

Σταθμεύω για λίγο κάτω από το θρόισμα της λεμονιάς και σε ξαναφέρνω στο νου μου. Πάλι, πάλι ο έρωτας με παιδεύει και πως να τον παλέψω;
Κάνω μια απόπειρα να αγγίξω τον ουρανό. Μα πως; Δύο σπιθαμές άνθρωπος. Μόνο και μόνο επειδή σε έχω, μια απόπειρα να αγγίξω εκείνο το μπλε. Μυρίζει ο τόπος όλος αρώματα. Τι είναι αυτό, το τόσο δυνατό, που σε κρατάει ώρες έξω στο μπαλκόνι να αφουγκράζεσαι τη νύχτα; Η υγρασία των χειλιών σου σκαρφαλώνει στην σκοτεινή μου σάρκα. Η ψυχή μου πίσω από τον καθρέφτη γράφει ότι πιο δυνατό μπορεί αιμορραγώντας. Στο ίδιο σώμα χώρεσα απόψε το καλό και το κακό. Άσε με να τα απλώσω πάνω σου σαν βρεγμένα πανιά που αγωνιούν να πάρουν την μορφή που θα τους δώσεις.
Είσαι μια ήσυχη πεδιάδα και γω σε διασχίζω σαν βαρύθυμος ποταμός.

Περιμένοντας την εαρινή ισημερία να φανεί,ισορροπώ ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Ασημίζουν έξω τα φύλλα της ελιάς σαν θάλασσα βραδινή, καλοκαιριού.
Σε κοιτώ και οι ώρες τρακάρουν, σαν σταγόνες μπετόν στο βλέμμα σου. Μου φαίνονται ατελείωτες, σαν οκτάωρο εργάτη την Παρασκευή. Είσαι ο εαρινός προάγγελος για τα κίτρινα καμώματα του θέρους. Θα μου φορέσεις τα σανδάλια μου;
Έλα να κάνουμε ανακωχή για ένα τέτοιο βράδυ που όμοιο του είχες καιρό να ζήσεις και γω να τεμαχίσω. Έλα να κάνουμε ανακωχή βαφτίζοντας τις νέες λέξεις που θα πούμε στο σάλιο μας. Με κόκκινα ερεθισμένα μάτια από τον ευνουχισμένο αισθησιασμό, που τώρα τελευταία τρίβεται στη γάμπα μου και με ξεσηκώνει.
Είναι ωραίο να βυθίζεσαι, σαν υποβρύχιο βανίλια, στον πρασινογάλαζο πολτό του μυαλού σου και να μεταλλάζεσαι σε σκόνη που εισχωρεί παντού.
Κάπως έτσι κατάφερα να εισχωρήσω μέσα σου και γω…πως αλλιώς; Και μην ξεχάσεις. Μάζεψε τα δάκρυα μου σε ένα πλαστικό μπουκαλάκι και πήγαινε τα στον αλχημιστή,που τα ζητάει όλη μέρα. Γράψε στην ετικέτα μοναξιά. Αυτό με κάνει να κλαίω,γράψτο και κόψε επιτέλους αυτόν τον κόμπο που ανεβοκατεβαίνει στο λαιμό σου. Δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις. Δεν μπορώ, δεν ξέρω πως. Εσύ θα το κάνεις. Και γω μέχρι τότε θα πρασινίζω σαν την χλόη και θα αργοπεθαίνω στην σκέψη ότι κάποτε και συ θα φύγεις, όπως φεύγουν όλοι όταν τους δώσεις καινούργια φτερά κόβοντας σου τα ήπατα λίγο πριν πετάξουν, για αντάλλαγμα σιγουριάς.
Κι όμως όλα κανείς να τα τολμάει πρέπει

Μέσα σε τέτοια παραζάλη κυλούν οι μέρες και οι αναιδείς νύχτες μου. Μέρες ζεστές με κάτι μεσημέρια που παραπέμπουν στα σκέλη του Ιούνη θαρρώ. Νύχτες,μαλακές σαν στήθη κοριτσιού, και γω μέσα τους σε μοναχικές ενασχολήσεις, όπως η παρατήρηση των ωρών και των φωτοσκιάσεων, να περιμένω το μπάσιμο της Μεγάλης Εβδομάδας. Μ’ ένα προσωπικό κριτήριο μελαγχολίας και ερωτικών αινιγμάτων που παραπέμπουν στην δικιά μου Ανάσταση. Κι όμως όλα κανείς να τα τολμάει πρέπει.