Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2007

ΌλΑ κΑνΕίΣ νΑ τΑ τΟλΜάΕι ΠρΕπΕι...



Ο Μάρτης στέκεται γλυκά πάνω από τα μαλλιά μου. Τον προκαλώ να με κάψει γιατί δεν πρόκειται να φορέσω ασπροκόκκινη πλεξούδα στο χέρι.
Κάψε με Μάρτη,κάψε με. Θέλω εκείνο το καινούργιο δέρμα,πριν το θέρος να μπαρκάρει. Η μέρα ξέστηθη και γω με λευκό πουκάμισο μπαινοβγαίνω στα σημεία της σκέψης σου. Σημεία ψηλά σαν καβοκολώνες. Μέσα στα μάτια σου η θάλασσα στραφταλίζει και στο βάθος σου τα ζουμπούλια άνθισαν ξανά. Το ξέρω, γιατί με αφήνεις να το ξέρω.

« Ο έρωτας που παραμύθια πλάθει, μου άρπαξε την ψυχή μου και την τράνταξε ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά χυμάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας»


Σταθμεύω για λίγο κάτω από το θρόισμα της λεμονιάς και σε ξαναφέρνω στο νου μου. Πάλι, πάλι ο έρωτας με παιδεύει και πως να τον παλέψω;

Κάνω μια απόπειρα να αγγίξω τον ουρανό. Μα πως; Δύο σπιθαμές άνθρωπος. Μόνο και μόνο επειδή σε έχω, μια απόπειρα να αγγίξω εκείνο το μπλε. Μυρίζει ο τόπος όλος αρώματα. Τι είναι αυτό, το τόσο δυνατό, που σε κρατάει ώρες έξω στο μπαλκόνι να αφουγκράζεσαι τη νύχτα; Η υγρασία των χειλιών σου σκαρφαλώνει στην σκοτεινή μου σάρκα. Η ψυχή μου πίσω από τον καθρέφτη γράφει ότι πιο δυνατό μπορεί αιμορραγώντας. Στο ίδιο σώμα χώρεσα απόψε το καλό και το κακό. Άσε με να τα απλώσω πάνω σου σαν βρεγμένα πανιά που αγωνιούν να πάρουν την μορφή που θα τους δώσεις.
Είσαι μια ήσυχη πεδιάδα και γω σε διασχίζω σαν βαρύθυμος ποταμός.

Περιμένοντας την εαρινή ισημερία να φανεί,ισορροπώ ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως. Ασημίζουν έξω τα φύλλα της ελιάς σαν θάλασσα βραδινή, καλοκαιριού.
Σε κοιτώ και οι ώρες τρακάρουν, σαν σταγόνες μπετόν στο βλέμμα σου. Μου φαίνονται ατελείωτες, σαν οκτάωρο εργάτη την Παρασκευή. Είσαι ο εαρινός προάγγελος για τα κίτρινα καμώματα του θέρους. Θα μου φορέσεις τα σανδάλια μου;
Έλα να κάνουμε ανακωχή για ένα τέτοιο βράδυ που όμοιο του είχες καιρό να ζήσεις και γω να τεμαχίσω. Έλα να κάνουμε ανακωχή βαφτίζοντας τις νέες λέξεις που θα πούμε στο σάλιο μας. Με κόκκινα ερεθισμένα μάτια από τον ευνουχισμένο αισθησιασμό, που τώρα τελευταία τρίβεται στη γάμπα μου και με ξεσηκώνει.
Είναι ωραίο να βυθίζεσαι, σαν υποβρύχιο βανίλια, στον πρασινογάλαζο πολτό του μυαλού σου και να μεταλλάζεσαι σε σκόνη που εισχωρεί παντού.
Κάπως έτσι κατάφερα να εισχωρήσω μέσα σου και γω…πως αλλιώς; Και μην ξεχάσεις. Μάζεψε τα δάκρυα μου σε ένα πλαστικό μπουκαλάκι και πήγαινε τα στον αλχημιστή,που τα ζητάει όλη μέρα. Γράψε στην ετικέτα μοναξιά. Αυτό με κάνει να κλαίω,γράψτο και κόψε επιτέλους αυτόν τον κόμπο που ανεβοκατεβαίνει στο λαιμό σου. Δεν θα σε αφήσω να μου φύγεις. Δεν μπορώ, δεν ξέρω πως. Εσύ θα το κάνεις. Και γω μέχρι τότε θα πρασινίζω σαν την χλόη και θα αργοπεθαίνω στην σκέψη ότι κάποτε και συ θα φύγεις, όπως φεύγουν όλοι όταν τους δώσεις καινούργια φτερά κόβοντας σου τα ήπατα λίγο πριν πετάξουν, για αντάλλαγμα σιγουριάς.
Κι όμως όλα κανείς να τα τολμάει πρέπει

Μέσα σε τέτοια παραζάλη κυλούν οι μέρες και οι αναιδείς νύχτες μου. Μέρες ζεστές με κάτι μεσημέρια που παραπέμπουν στα σκέλη του Ιούνη θαρρώ. Νύχτες,μαλακές σαν στήθη κοριτσιού, και γω μέσα τους σε μοναχικές ενασχολήσεις, όπως η παρατήρηση των ωρών και των φωτοσκιάσεων, να περιμένω το μπάσιμο της Μεγάλης Εβδομάδας. Μ’ ένα προσωπικό κριτήριο μελαγχολίας και ερωτικών αινιγμάτων που παραπέμπουν στην δικιά μου Ανάσταση. Κι όμως όλα κανείς να τα τολμάει πρέπει.

45 σχόλια:

Sedissor είπε...

Κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου, αφήνομαι, με παρασύρει η γραφή σου, μου απελευθερώνει την σκέψη και έτσι ανάλαφρα εμφανίζονται οι λέξεις στην οθόνη πριν καταλάβω καλά καλά πως πίεσα τα πλήκτρα. Τα πλήκτρα που σκορπισμένα απ’εδώ και απ’εκεί βρίσκουν τον τρόπο να συνθέσουν λέξεις και να εκφράσουν σκέψεις που με κανένα άλλο τρόπο δεν θα μπορούσαν να αποτυπωθούν και να αναθρευτούν, να ανατραπούν και να ξανασκορπιστούν παντού και πουθενά. Τόλμησα και έγραψα, τωρά αν έπρεπε, δεν ξέρω....

melomenos είπε...

η γλώσσα αγγίζει βαθύτερα απο τα δάχτυλα,
και η άνοιξη απελευθερώνει τις αισθήσεις απο την χειμέρια νάρκη!
απολαυστικός ο ύμνος σου στον Μάρτη
έχει το χρώμα σου!
καλησπέρα σου

Tamara de Lempicka είπε...

Ολα κανεις τα τολμα
σαν βρεθει μπροστα στο παθος
Το θελω γιγαντωνει
ο φοβος τελειωνει
η ντροπη αλλαζει χρωμα
Παιρνει αυτο του φεγγαριου
που ολα τα ξερει
μα ξερει και να μη μιλα
παρα μονο οταν πρεπει...

deladolores είπε...

Όλα κανείς να τα τολμάει πρεπει. Γεμίζουμε τη ζωή μας με Αν και Δεν και τολμαμε το τιποτα. Αυτο που εγραψες ειναι σαν να το διαβασες μέσα απο την ψυχή μου. Τέτοια η ομοιότητα. Δεν εχω λόγια, μου τα πηρες. Χαλάλι σου!¨
:)

Καπετάνισσα είπε...

Το πίστευα για χρόνια. Κορδέλα στα μαλλιά και στα μυαλά.
Τόλμη, η αρετή.
Η μέγιστη.
Ακόμη το φορώ στο αιμάτινο κόκκινό του.
Όμως, να... Τα φτερά που πελεκώ για άλλους (πελεκώ κι ας είν' από αιθέρια υλικά), μου'χουνε γδάρει τις παλάμες.
Και να πάψω να το κάνω, τόλμη θέλει.
Κι η Άνοιξη συνηγορεί.

(Η βανίλια είναι παλιά μας υπόσχεση, μην ξεχνάς...)

zero είπε...

Ναι
παρα πολυ καλο το ποστ.

ζερο.

Caesar είπε...

"Γρήγορα η ώρα πέρασε μεσάνυχτα κοντεύουν /
πάει το φεγγάρι πάει κι Πούλια βασιλέψανε /
και μόνο εγώ κείτομαι εδώ μοναχή κι έρημη /
Ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει..."

Unknown είπε...

Καλημέρα

Όλα κανείς να τα τολμάει
πρέπει, χωρίς δεν πρέπει και αφορισμούς

Μόνο τότε αποκτά ομορφιά, νόημα
και χρώμα η ζωή
γιατί αλλιώς η ζωή θα γυρίσει
στον μεσαίωνα

Καλό πρωινό

BeBe είπε...

Με ταξίδεψες :)

Ανώνυμος είπε...

θεέ μου, πάλι γολγοθάς;
ας είναι
συ είπας κι εμείς μόνο ναι

koolkiller-ess είπε...

"δυο σπιθαμές άνθρωπος" κι όμως τολμάς , κι έχεις την άνοιξη αυτή με το μέρος σου, να σου ψιθυρίζει "έλα μου, άγγιξε τον ουρανό" , έλα μου, κι ας σε παιδεύω, γέλα μου

mario είπε...

όλα?
όλα όλα?
μέρα καλή, candy

candyblue είπε...

@ Sedissor: Και γιατί να μην έπρεπε; Δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο των λέξεων που να μην επιτρέπεται. Η ζωή των λέξεων είναι ανεξάρτητη με την ζωή της λογικής. Την αλήθεια την φτιάχνει κανείς,όπως φτιάχνει και το ψέμα.







@ melomenos:Χάθηκες μέσα στα μονοπάτια του δάσους εσύ...αλλά όπως βλέπω τα ψιχουλάκια δεν στα έφαγε κανείς. Κλειδώσαμε όλα τα πουλιά στα κλουβιά τους μόνο και μόνο για να μην φαγωθούν και χαθείς. Ναι έχει το χρώμα μου ο ύμνος του ,Μάρτη καλά κατάλαβες
Αλλά και ο Μάρτης έχει στα σπλάχνα του μια παγωμένη μπλε-μωβ καρδιά. Γι αυτό.







@ Tamara de Lempicka: Το έγκαυμα των επιθυμιών μας υπάρχει, σαν καμένο ιδανικό που όλο μεγαλώνει, και μας καίει. Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει ένα έρημο λούνα παρκ. Δεν ξέρω από πότε κατοικοεδρεύει εκεί μέσα. Το τρενάκι του τρόμου, ο τροχός με τα στρόγγυλα βαγονέτα, το μαλλί της γριάς που πουλούσε ένας παππούς με γκρι μάτια, η μπαλαρίνα, το ταψί, τα ηλεκτρικά αυτοκινητάκια δεν είναι πια εδώ. Μπροστά στον πόθο εγώ, κρύβομαι. Και καλό θα είναι να έχει κανείς δυνατό χέρι να με φέρει πίσω. το χρώμα του φεγγαριού είναι το χρώμα του θανάτου για μένα,το χρώμα της έλλειψης συστατικών από τον οργανισμό.
Και αυτή την στιγμή τα συστατικά που μου λείπουν μπορεί να είναι πολλά
Όποιος δεν μιλάει χάνει την σειρά του. Μας το έλεγαν παλιά αυτό στο σχολείο. Τώρα ξέρω ότι ισχύει. Μην το ψάχνεις είμαι ιδιάζουσα περίπτωση και κανένας χρησμός δεν μου κολλάει. Έχω κλείσει όλες τις πόρτες και όλα τα στόματα
Αλλά και αυτό τόλμη ήθελε και το έκανα.







@ deladolores:Βασικά γεμίζουμε την ζωή μας με σκουπίδια λες και γεννάμε αυγά.
Με άσχετες λέξεις βλέμματα και ανθρώπους που όλο λες πως κάτι πιάνουν στον αέρα αλλά δεν καταλαβαίνουν απολύτως τίποτα. Μόνο το δικό τους πρόβλημα. Γλύφουν μόνο την δική τους πληγή. Τα μην και τα δεν μαζί με τα αν θα υπάρχουν πάντα σε μέρη σκοτεινά που ανθρώπου μάτι δεν τολμά να δει. Δυστυχώς όσο μπροστά κι αν είσαι θα υπάρχουν πάντα.






@ Καπετάνισσα:Λύσε την κορδέλα από τα μαλλιά σου και έλα να με βρεις
Θα σε πάω σε ένα παλιό καφενείο...θα είναι καλοκαίρι...θα φοράμε τα παλιά μας κοριτσίστικα φορέματα και θα τρώμε μέσα στην δροσιά της παλιάς αίθουσας του καφενείου υποβρύχιο βανίλια
Όλα τα άλλα θα τα έχουμε καταραστεί και θα είναι καμένα και λυπημένα....κάτω στη γη πεσμένα,μαζί με την κορδέλα σου
Έλα...






@ zero:Χαίρομαι που το βρίσκεις έτσι. Με ευχαριστεί.

candyblue είπε...

@ CAESAR: ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει
ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει
μου άρπαξε την ψυχή μου και την τράνταξε
ίδια καθώς αγέρας από τα βουνά
φυσάει μέσα στους δρυς φυσομανώντας.»
Μεγάλη ποιήτρια τελικά...ωραίο στίχο διάλεξες!







Sailor: Ο έρωτας είναι σαν το μεσαίωνα. Πολλά κομμάτια του αντλούν την δύναμη τους από κει. Μόνο που κάθε Μεσαίωνας έχει ένα τέλος. Γι’αυτό γρήγορα. Ορμήξτε πάνω του. Αδειάστε τα σπλάχνα του σε εκείνο κει το τραπέζι και βάλτε την υπογραφή σας στον πίνακα. Και η αναγέννηση θα αργήσει και πάλι πολύ για να φανεί
Να τα τολμάει, ναι
Θέλει αρετή αυτό και τόλμη το άλλο και η ελευθέρια είναι τόσο βουλιμική που θα χλαπακιάσει τα πάντα
Καλημέρα (και αυτό τόλμη θέλει)






@ BeBe: «Doubting all the time
fearing all the time
Doubting all the time
Fearing all the time.
That like these urban nightmares
We'd blacken each other skies».







@ Novalis:Πάλι ναι.
Έτσι είναι οι έρωτας...με την φλούδα,με τα αγκάθια να κλείνουν τα μπουμπούκια τους,με ολόκληρο το σταυρό και όχι σπασμένο στα δάχτυλα.
Έτσι είναι οι έρωτες






@ koolkiller-ess: Λες αισιόδοξο κορίτσι;
Θα δείξει...μέχρι τώρα το μόνο που βλέπω είναι οι λευκές και εύγλωττες γάμπες της και κάποιο πρωινό που πέφτει αλύπητα το φως τις άκρες από τα κόκκινα μαλλιά της.





@ mario:όλα αυτά που ορίζουν τα θέλω σου και τις επιθυμίες σου
που σε γκαστρώνουν και τώρα κλοτσάνε για να βγουν
όλα λοιπόν
Τίποτα δεν θα πάρει κανείς μαζί, ούτε τα μισά.

Ανώνυμος είπε...

Όλα τα τολμάει κανείς (πρέπει) σε τέτοιες εποχές ιδίως. Θέλεις οι κόμποι στο λαιμό και οι ευνουχισμένοι απ' το χειμώνα αισθησιασμοί; Θέλεις η ψύχρα της μοναξιάς και η υγρασία των δακρύων; Κάθε χρονιά λίγο μετά την ισημερία μια ακόμα Ανάσταση.
Είναι κάπως παρήγορο αυτό ακόμα και για το 8ωρο του εργάτη.

candyblue είπε...

@ dr.Uqbar: Γιατρέ και καλέ μου φίλε "Η ελευθερία τολμάει μόνο όσα τολμάς"

Αρχίλοχος

Τι σου λέει αυτό;


{Ο Κύριος θα αναστηθεί για άλλη μια φορά,εμείς πότε;}

Lupa είπε...

Έλα να κάνουμε ανακωχή για ένα τέτοιο βράδυ που όμοιο του είχες καιρό να ζήσεις και γω να τεμαχίσω

Έλα να κάνουμε ανακωχή για ένα τέτοιο βράδυ που όμοιο του είχες καιρό να ζήσεις και γω να τεμαχίσω

Έλα να κάνουμε ανακωχή για ένα τέτοιο βράδυ που όμοιο του είχες καιρό να ζήσεις και γω να τεμαχίσω

............ναι κόλλησα μ'αυτό γιατί κάτι απροσδιόριστο μου θυμίζει.
Άσε που με γοήτευσε γιατί κρύβει μια θανατηφόρα απειλή μες την υπόσχεση.

Ανώνυμος είπε...

Τότε τόλμα.

stefanos είπε...

Με την πρώτη ματία περίπλοκα,
με την δεύτερη ουσιαστικά,
αυτά που γράφεις
οι εικόνες που σ'αρέσει να ανακατώνεις με τα δικά σου μέτρα.
κοιτάς τον κόσμο πολύ διαφορετικά και για αυτό όμορφα.
Καλησπέρα θλιμένη καραμελίτσα

Ανώνυμος είπε...

ΧΑΧΑΧΑ Τόλμα candy, δεν ξέρουν τι τους περιμένει
ή μάλλον αυτοί θα πρέπει να τολμήσουν γιατί μετά θα είναι πολύ δύσκολο να απομακρυνθούν

Το φως πάντα τραβούσε τα έντομα
και έκαιγαν τα φτερά τους
τα καίγανε όμως
αυτό είναι τόλμη

alzap είπε...

Όλα;
Ίσως μόνο αυτά που τα φοβούνται, τα ποθούν, τα ονειρεύονται πιο πολύ.
Σε μερικούς, σαν εμένα ας πούμε, δεν περισσεύει η τόλμη.
Γι αυτό, τη λίγη που έχουμε, προσέχουμε μη τη ξοδέψουμε φτηνιάρικα.

Κολοκύθι είπε...

Nαι.
Πιθανότατα.

Ανώνυμος είπε...

maakari na mas kapsei o martis!
alla me tetoia broxi pu

Caesar είπε...

επίσης μου άρεσε το προσωπικό σου κριτήριο...

Ανώνυμος είπε...

κάθε φορά που μυρίζω λεμονοκυπάρισσο καθισμένη στο μπαλκόνι έρχονται οι θύμησες καιμου χαιδέυουν το πρόσωπο..
τι όμορφα που φέρνεις με τις γραφές σου τις εικόνες πιο κοντά στο αληθινό..
τολμάω κι εγώ να κάνω βήματα θάρρους με αφορμή το ξύπνημα της φύσης
τολμάω να αγαπώ περισσότερο τώρα που η καρδιά μου είναι πιο ορατή απ'το άσπρο μου πουκάμισο
τολμάω να μην σκύβω το κεφάλι και να περιμένω την δική μου ανάσταση..

να είσαι καλά

boywalkinginthewoods είπε...

ο ακτιβιστής
της γειτονιάς σας
σας προτείνει:

αύριο σάββατο
κλείστε τις οθόνες
όλη μέρα
εικοσιτέσσερεις ώρες
διαβάστε
παίξτε
ερωτευθείτε
στον πραγματικό κόσμο

η ημέρα που κλείνω
τον υπολογιστή μου

http://shutdownday.org/

candyblue είπε...

@ Lupa :Την είδες ε;
Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Υποβόσκει






@ argyrenia :Λες ε; Τι είναι αυτό τώρα; Πρόκληση ή πράσινο φως;






@ Στέφανος :Καλησπέρα και σε σένα. Χάρηκα που με ανακάλυψες
Έτσι είναι.. κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά αρχή







@ κοινωφελής κώνωψ: Κι άλλα πολλά είναι τόλμη
Θα στα πω από κοντά κάποια μέρα





@ alzap : Σωστά τα λες. Κανείς δεν μίλησε για φθηνό χαράμι όμως!

candyblue είπε...

@ Κολοκύθι: Το πήρες απόφαση;
Γδύσου και μπες στον βραστήρα μου λοιπόν.

ΤΩΡΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!





@ keimgreek :Κάτσε γιατί υπολείπονται οι τελευταίες μέρες του
που είναι και οι πιο επικύνδινες.






@ CAESAR :Ποιο είναι αυτό; Δεν το κατάλαβα…







@ efi :Όλοι αυτό περιμένουμε. Κι ας μην το παραδεχόμαστε φωναχτά






@ boywalkinginthewoods :Πολύ καλή φάση, μουσικό αγόρι
Εγώ θα το τολμήσω


Γκρρρρ που είσαιεσύ;

MåvяiÐåliå είπε...

Κάθε χρόνο μ αύτη την αγωνία ζω...για μια Ανάσταση...που κι όταν έρχεται...
κουβαλάει όλες τις μεγάλες παρασκευές στη πλάτη της.

Caesar είπε...

Αυτό ακριβώς :

[Μ’ ένα προσωπικό κριτήριο μελαγχολίας και ερωτικών αινιγμάτων που παραπέμπουν στην δικιά μου Ανάσταση]

:)

markos-the-gnostic είπε...

η μέρα είναι ξέστηθη και η νύχτα μαλακή σαν τα στήθη κοριτσιού, έτσι μια ηδονή διαπερνά όλο το 24ωρο και από χρόνο το κάνει ειρμό...

anyone είπε...

''...δικαίωμα μου να ποντάρω λίγα..
..............τίποτα σημαντικό...ζω μόναχα εν λευκώ..''...όταν το άκουγα θυμόμουν αυτά σου τα λόγια....

candyblue είπε...

@ MåvяiÐåliå: Τι όμορφα που το έβαλες...σαν κι εκείνες τις πασχαλιές που βάζουν πάνω στον μωβ καθόλα επιτάφιο
Δεν πάει καιρός που κατάλαβα πως ο επιτάφιος είναι κηδεία
Και η ανάσταση μεγάλο ψέμα




@ CAESAR: Σε ευχαριστώ. Καμιά φορά μπερδεύομαι...





@ markos-the-gnostic: Και μετά πόνο-έρωτα και θάνατο
Χαιρετισμούς στην ψυχή σου Μάρκο
Τώρα που ανοίγουν οι ουρανοί περιμένω να κοιτάξεις καλύτερα το βάθος τους
Μεσάνυχτα επιταφίου
Χωρίς στήθη
χωρίς χρόνο
μόνο με μυρωδιές
με σκιές από τις φλόγες των κεριών
με σούρσιμο
μόνο

Ειρμός και αυτό




@ anyone:Αφιερωμένο λοιπόν και από δω!

Λευκοί μου τοίχοι και λευκή ζωή μου. Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο. Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου. Και το μετά απ' το μετά γνωρίζω. Αν είχα θάρρος για να πω το έλα. Τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα. Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα. Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα. Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο. Σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου. Κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο. Που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου. Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη. Και τη χαρίζω σ' όποιον μ' εξηγήσει. Να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει. Ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει: Τίποτα σημαντικό. Ζω μονάχα Εν Λευκώ. Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου. Καλά τα λένε οι έγχρωμοι μου φίλοι. Το πρόβλημα που η υπερβολή μου. Κι ό, τι αργεί απάντηση να στείλει. Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος. Τώρα δε θα τανε φωτιά στο αίμα. Αν ήταν χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος. Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν και μένα. Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε. Κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις. Κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε. Πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις. Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει. Κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος. Και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση. Πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος. Δικαίωμα μου να ποντάρω λίγα. Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο. Κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα. Εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω. Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω. Μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα. Του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω. Με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα:

Τίποτα σημαντικό.

Ζω μονάχα Εν Λευκώ

markos-the-gnostic είπε...

χαιρετισμούς στη ψυχή μου... κόκκινους χαιρετισμούς από μένα στη ψυχή μου ή μπλε, κατα-μπλε από σένα; τώρα που το λες, τι να κάνει αλήθεια αυτή η ψυχή... αν τη δεις δος της χαιρετίσματα

Ανώνυμος είπε...

I love you turkey

we are the best :P

grecee:1 turkey:4

and

you are very beatiful :=)

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Αν τη δω θα στη φέρω πίσω




@ kayhanovic:I found it hard
It’s hard to find
Oh well what ever never mind

Yellow Kid είπε...

Ωραία κολλάζ!

candyblue είπε...

@ Yellow Kid: Παιδί της σελήνης σε ευχαριστώ και ανταποδίδω για τα γραφόμενα σου,στο δικό σου πίνακα

Ανώνυμος είπε...

έχεις προσέξει πως αυτό συμβαίνει πάντα κάθε Πάσχα;
Οι νύχτες γίνονται πιο αναιδείς και οι μέρες πιο απαίδευτες και έτοιμες να τις κάνεις εύκολα όπως τις θες;


Άλλο ένα υπέροχο ποστ

candyblue είπε...

@ No name man:Τις ευχαριστίες μου.
Ναι, πάντα έτσι συμβαίνει

Queerdom είπε...

Ναι ναι, όντως χαίρομαι πολύ που σε ανακάλυψα ;)

Ανώνυμος είπε...

Να ένα από τα κολάζ σου που θα ήθελα!

Καλημέρες

candyblue είπε...

@ Queerdom: Ωραία και γω χαίρομαι για αυτό
Εδώ θα είμαστε να παρακολουθούμε ο ένας τον άλλο
:)


@ Theodora: Πάρτο τότε.
Αν και θα κοιτάξω να σου φτιάξω ένα πιο κοντά σε αυτό που θες
Ή καλυτέρα μόνο με αυτό που θες
:)

the BluElephant είπε...

τέτοιο μήνα να είχαμε πάντα στα όνειρα μας

(σχόλιο για το κολάζ)

candyblue είπε...

@ the BluElephant: Θα συμφωνήσω γιατί και γω μόνο στο κολλάζ αυτό τον είδα.
:(