Η βΙτΡίΝα Με ΤιΣ λΕξΕιΣ

Αγαπητέ μου Μάρκο,
Πήρα το ημερολόγιο σου χτες και το ξεφύλλισα...είδα όλα όσα έγραψες για μένα. Δεν είμαι αυτό που φαντάζεσαι ότι είμαι. Δεν επέζησα από καμιά πτώση. Η μόνη πτώση που είχα ποτέ ήταν από το υπογάστριο της νύχτας πριν 2000 χρόνια. Έτσι λέει το δικό μου αχρονολόγητο ημερολόγιο. Είμαι ένα πλάσμα μυθικό που όλο και μαυρίζει. Το μόνο αγαθό που έχω, και αυτό κλεμμένο, είναι το βαθύ χασμουρητό μπροστά στην θέα της αγάπης. Είμαι με σπασμένα πλευρά από ξεραμένα βέλη ερώτων, χρόνια τώρα. Από το δεξί μου αυτί δεν ακούω καλά και τα μάτια μου μοιάζουν σαν νεροχύτες γεμάτοι απόνερα.Εκεί πνιγηκε η τελευταια αμαρτία μου.Οι άλλες, οι πολλές ξεράθηκαν σαν άμπελος χτυπημένη από φυλλοξήρα.Ο θεός απόστρεψε το πρόσωπο του από το δικό μου. Μετά την πτώση,το ίδιο βράδυ κι όλας ,γνώρισα εκείνο το κορίτσι που μου είπε το μυστικό του κόσμου. Το πήρα στη σάρκα μου και κάηκα. Και από τις στάχτες μου γεννήθηκε εκείνος εκεί ο Φοίνικας. Εκεί βρήκες το μπαστούνι μου κρεμασμένο και το πήρες. Αλλά πίστεψε με δεν κούτσαινα από την πτώση...εκείνη η εταίρα φταίει. Αυτή μου έριξε όλο τον χειμώνα και μου σάπισε το πόδι με αντάλλαγμα το μαύρο της φτερό. Γνώση το έλεγαν, άλλα δεν το πήρα ποτέ. Με έκαψε λέγοντας μου το μυστικό του κόσμου σε εκείνη εκεί την σκοτεινή ήπειρο που βάφτιζε τις άκρες της στην κόκκινη θάλασσα. Το άλλο πρωί ξύπνησα έτσι.Φοίνικας.Με το παιδί της εταίρας στα σπλάχνα μου, το μυστικό του κόσμου βρεγμένο και τελείως παραμορφωμένο,και με καμιά αμαρτία.Πέρα από την πρώτη μου πτώση. Εκείνη εκεί, από το βαθύ υπογάστριο της νύχτας.

***********

Λύκος δεν υπήρξα ποτέ παρά μόνο ιέρεια. Εκείνο το σάπιο από την δύναμη του ήλιου πρωινό,κάποιος μου έριξε μια πέτρα. Το κεφάλι μου πόνεσε σαν να γένναγα και πάλι την ξεχασμένη σου εικόνα. Και μετά φωνές. Ο κόσμος από μακριά μου φάνηκε σαν στρογγυλός κομήτης που όλο και πλησίαζε το μέσα μου βουνό. Μετά έκλεισα τα μάτια μου και χάθηκε το φως και ο κόσμος όλος. Ιέρεια ήμουν ακόμα όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου. Γεμάτη πέτρες καρφωμένες στην λεπτή μου σάρκα. Ένας λύκος,αυτός που ποτέ δεν υπήρξα, κατέβηκε από μια αόρατη ψηλή καρέκλα και άρχισε να μου γλύφει τις πληγές. Λιποθύμησα από το φόβο μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, αυτή τη φορά δεν ξέρω πόσο καιρό μετά, ήμουν εκείνο το μικρό κορίτσι που άφησες από φόβο. Δικό σου φόβο αυτή τη φορά. Ξαπλωμένη ανάμεσα στο στήθος της μοναξιάς μου και κουμπωμένη στο διάφανο σουτιέν της ζωής. Κοιτά, θέλω να το ξέρεις αυτό,ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα ούτε καν στα δικά μου,γέννημα θρέμμα των δικών σου. Ποτέ δεν πίστεψα τίποτα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν από το χαλασμένο και βρομερό σου αντίο. Αυτό που έχω στην μικρή κατάψυξη του νου μου.

***********

Γιατρέ σας το είχα πει. Κάποτε θα γινότανε αυτό. Για πόσο θα άντεχα. Είμαι άνθρωπος υποχονδριος,το γνωρίζατε αυτό.Είχα καιρό άλλωστε να φορέσω τα μαύρα μου γάντια. Από τότε που πέταξα εκείνη την ξανθιά κοπέλα στον ακάλυπτο. Λαγνεία ήταν θαρρώ το όνομα της. Λεσβία αν δεν κάνω λάθος. Αλλά όχι, δεν κάνω.Θυμάμαι μου είχε ρουφήξει τα γεννητικά μου όργανα με τρόπο που κάνεις ποτέ δεν τόλμησε.Είχα καιρό να φορέσω τα μαύρα μου γάντια. Είμαι μια γυναίκα υποχόνδρια. Έτσι γεννήθηκα.
Από το πρώτο λεπτό που άφησα την μήτρα της Μητρός μου,ξαναγύρισα και άρχισα να την γλύφω μέχρι να την καθαρίσω.Προχτές με νευρίασε πάλι αυτός ο αναιδής νέος. Έρωτας μου συστήθηκε. Είμαι υποχόνδρια γυναίκα εγώ. Δεν θέλω τίποτε να μου βρομίζει την τόσο τακτική και αποστειρωμένη μου ζωή. Άκου εκεί έρωτας .Από που κι ως που; Προχτές λοιπόν ξαναφόρεσα τα μαύρα μου γάντια. Αυτά που έχω στο πρώτο συρτάρι για να κάνω τα εγκλήματα. Εγκατέλειψα την συζυγική μου κλίνη και πήγα να τον βρω. Με πρόσβαλλε όσο κάνεις άλλοτε. Εμένα, που ζούσα τις καταστροφικές και τόσο λαμπερές μου ώρες όπως οι σύζυγοι τα χρόνια. Κοιμόμασταν ξεχωριστά σαν δύο τουφεκισμένοι που έπεσαν όπως να ναι. Χωριστά όμως. Μακριά από τους γονείς που με είχαν φέρει στον κόσμο. Δεν ήθελα τίποτα παρά μόνο την απόλυτη σιγή. Και αυτή μου την έφερνε η νύχτα,όπως ο ταχυδρόμος την καλή είδηση. Προχτές λοιπόν σκότωσα τον έρωτα. Τον στραγγάλισα γιατί τόλμησε να με λαβώσει και να γεμίσω το κάλο μου Κυριακάτικο φουστάνι με αίμα. Τον στραγγάλισα γιατρέ μου με αυτά τα φοβερά μαύρα γάντια μου. Κι έπειτα τον έβαλα στην φορμόλη. Κάθε πρωί που ξυπνάω τον βλέπω και κάνω εμετό. Κι έτσι καθαρίζω τα σπλάχνα μου από το φαρμάκι του. Αύριο θα τον κάνω γλυκό του κουταλιού. Θέλετε να σας φέρω,γιατρέ;

*************

Εικόνες γεμάτες από την απουσία σου

Δεν είναι εικόνες
Καμία καταγραφή

αγκαλιά μέσα από αποστάσεις χιλιομετρικές
υπαρξιακές
δεν είναι αγκαλιά
ούτε απόσταση είναι
θεώρημα ίσως

Αφροδίσια νοσήματα και εφηβικές αρρώστιες που τρέπει να περνάει κάνεις
φιλία.
Ένα από αυτά

Φέρε πίσω τον κουτσό μου ορίζοντα
Δεν έχω άλλα ράφια για τις λέξεις που μου άφησες
Φέρτον
Θα τις ακουμπήσω εκεί
ή στη χαίτη του δικού σου etalon

***********

Από την άλλη μεριά της πόρτας ήταν χειμώνας. Είπα στην Μαρία να περάσει. Την πήρα στο σαλόνι και της είπα για εκείνη την απώλεια. Της είπα για σένα. Και θυμήθηκα τα ηλεκτρισμένα παραθυρόφυλλα που χτύπαγαν από τον αέρα εκείνο το πρωινό του καλοκαιριού. Δεν είχα άλλη κόρη. Ούτε εσένα είχα πια.
Θυμήθηκα εμένα που προσευχόμουνα στο θόρυβο της ανακατωσούρας του.
Ο αέρας με λυπήθηκε θαρρώ και μου έκανε το χατίρι. Έτσι πήρε μακριά την ροζ χάντρα σου. Εκείνη που είχες πάντα κάτω από τα ξανθά μαλλιά σου ή στάχυα ήτανε;Πάντα θα τα μπερδεύω.
Ο βρομερός αέρας μου έκανε για μια ακόμη φορά το χατίρι και πήρε μαζί με τα χαλασμένα μου φτερά κι εκείνη την ροζ χάντρα σου, που έμοιαζε τόσο πολύ με εκείνο το θαμπό γυαλάκι μέσα από το οποίο βλέπαμε το φεγγάρι να ανατέλλει. Σε εκείνη την μικρή πλαγιά. Πάνε 2000 χρόνια τώρα.