Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

Η βΙτΡίΝα Με ΤιΣ λΕξΕιΣ


Αγαπητέ μου Μάρκο,
Πήρα το ημερολόγιο σου χτες και το ξεφύλλισα...είδα όλα όσα έγραψες για μένα.
Δεν είμαι αυτό που φαντάζεσαι ότι είμαι. Δεν επέζησα από καμιά πτώση. Η μόνη πτώση που είχα ποτέ ήταν από το υπογάστριο της νύχτας πριν 2000 χρόνια. Έτσι λέει το δικό μου αχρονολόγητο ημερολόγιο. Είμαι ένα πλάσμα μυθικό που όλο και μαυρίζει. Το μόνο αγαθό που έχω, και αυτό κλεμμένο, είναι το βαθύ χασμουρητό μπροστά στην θέα της αγάπης. Είμαι με σπασμένα πλευρά από ξεραμένα βέλη ερώτων, χρόνια τώρα. Από το δεξί μου αυτί δεν ακούω καλά και τα μάτια μου μοιάζουν σαν νεροχύτες γεμάτοι απόνερα.Εκεί πνιγηκε η τελευταια αμαρτία μου.Οι άλλες, οι πολλές ξεράθηκαν σαν άμπελος χτυπημένη από φυλλοξήρα.Ο θεός απόστρεψε το πρόσωπο του από το δικό μου. Μετά την πτώση,το ίδιο βράδυ κι όλας ,γνώρισα εκείνο το κορίτσι που μου είπε το μυστικό του κόσμου. Το πήρα στη σάρκα μου και κάηκα. Και από τις στάχτες μου γεννήθηκε εκείνος εκεί ο Φοίνικας. Εκεί βρήκες το μπαστούνι μου κρεμασμένο και το πήρες. Αλλά πίστεψε με δεν κούτσαινα από την πτώση...εκείνη η εταίρα φταίει. Αυτή μου έριξε όλο τον χειμώνα και μου σάπισε το πόδι με αντάλλαγμα το μαύρο της φτερό. Γνώση το έλεγαν, άλλα δεν το πήρα ποτέ. Με έκαψε λέγοντας μου το μυστικό του κόσμου σε εκείνη εκεί την σκοτεινή ήπειρο που βάφτιζε τις άκρες της στην κόκκινη θάλασσα. Το άλλο πρωί ξύπνησα έτσι.Φοίνικας.Με το παιδί της εταίρας στα σπλάχνα μου, το μυστικό του κόσμου βρεγμένο και τελείως παραμορφωμένο,και με καμιά αμαρτία.Πέρα από την πρώτη μου πτώση. Εκείνη εκεί, από το βαθύ υπογάστριο της νύχτας.
***********

Λύκος δεν υπήρξα ποτέ παρά μόνο ιέρεια. Εκείνο το σάπιο από την δύναμη του ήλιου πρωινό,κάποιος μου έριξε μια πέτρα. Το κεφάλι μου πόνεσε σαν να γένναγα και πάλι την ξεχασμένη σου εικόνα. Και μετά φωνές. Ο κόσμος από μακριά μου φάνηκε σαν στρογγυλός κομήτης που όλο και πλησίαζε το μέσα μου βουνό. Μετά έκλεισα τα μάτια μου και χάθηκε το φως και ο κόσμος όλος. Ιέρεια ήμουν ακόμα όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου. Γεμάτη πέτρες καρφωμένες στην λεπτή μου σάρκα. Ένας λύκος,αυτός που ποτέ δεν υπήρξα, κατέβηκε από μια αόρατη ψηλή καρέκλα και άρχισε να μου γλύφει τις πληγές. Λιποθύμησα από το φόβο μου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, αυτή τη φορά δεν ξέρω πόσο καιρό μετά, ήμουν εκείνο το μικρό κορίτσι που άφησες από φόβο. Δικό σου φόβο αυτή τη φορά. Ξαπλωμένη ανάμεσα στο στήθος της μοναξιάς μου και κουμπωμένη στο διάφανο σουτιέν της ζωής. Κοιτά, θέλω να το ξέρεις αυτό,ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα ούτε καν στα δικά μου,γέννημα θρέμμα των δικών σου. Ποτέ δεν πίστεψα τίποτα, όσα χρόνια κι αν πέρασαν από το χαλασμένο και βρομερό σου αντίο. Αυτό που έχω στην μικρή κατάψυξη του νου μου.
***********



Γιατρέ σας το είχα πει. Κάποτε θα γινότανε αυτό. Για πόσο θα άντεχα. Είμαι άνθρωπος υποχονδριος,το γνωρίζατε αυτό.Είχα καιρό άλλωστε να φορέσω τα μαύρα μου γάντια. Από τότε που πέταξα εκείνη την ξανθιά κοπέλα στον ακάλυπτο. Λαγνεία ήταν θαρρώ το όνομα της. Λεσβία αν δεν κάνω λάθος. Αλλά όχι, δεν κάνω.Θυμάμαι μου είχε ρουφήξει τα γεννητικά μου όργανα με τρόπο που κάνεις ποτέ δεν τόλμησε.Είχα καιρό να φορέσω τα μαύρα μου γάντια. Είμαι μια γυναίκα υποχόνδρια. Έτσι γεννήθηκα.
Από το πρώτο λεπτό που άφησα την μήτρα της Μητρός μου,ξαναγύρισα και άρχισα να την γλύφω μέχρι να την καθαρίσω.Προχτές με νευρίασε πάλι αυτός ο αναιδής νέος. Έρωτας μου συστήθηκε. Είμαι υποχόνδρια γυναίκα εγώ. Δεν θέλω τίποτε να μου βρομίζει την τόσο τακτική και αποστειρωμένη μου ζωή. Άκου εκεί έρωτας .Από που κι ως που; Προχτές λοιπόν ξαναφόρεσα τα μαύρα μου γάντια. Αυτά που έχω στο πρώτο συρτάρι για να κάνω τα εγκλήματα. Εγκατέλειψα την συζυγική μου κλίνη και πήγα να τον βρω. Με πρόσβαλλε όσο κάνεις άλλοτε. Εμένα, που ζούσα τις καταστροφικές και τόσο λαμπερές μου ώρες όπως οι σύζυγοι τα χρόνια. Κοιμόμασταν ξεχωριστά σαν δύο τουφεκισμένοι που έπεσαν όπως να ναι. Χωριστά όμως. Μακριά από τους γονείς που με είχαν φέρει στον κόσμο. Δεν ήθελα τίποτα παρά μόνο την απόλυτη σιγή. Και αυτή μου την έφερνε η νύχτα,όπως ο ταχυδρόμος την καλή είδηση. Προχτές λοιπόν σκότωσα τον έρωτα. Τον στραγγάλισα γιατί τόλμησε να με λαβώσει και να γεμίσω το κάλο μου Κυριακάτικο φουστάνι με αίμα. Τον στραγγάλισα γιατρέ μου με αυτά τα φοβερά μαύρα γάντια μου. Κι έπειτα τον έβαλα στην φορμόλη. Κάθε πρωί που ξυπνάω τον βλέπω και κάνω εμετό. Κι έτσι καθαρίζω τα σπλάχνα μου από το φαρμάκι του. Αύριο θα τον κάνω γλυκό του κουταλιού. Θέλετε να σας φέρω,γιατρέ;


*************


Εικόνες γεμάτες από την απουσία σου
Δεν είναι εικόνες
Καμία καταγραφή


αγκαλιά μέσα από αποστάσεις χιλιομετρικές
υπαρξιακές
δεν είναι αγκαλιά
ούτε απόσταση είναι
θεώρημα ίσως

Αφροδίσια νοσήματα και εφηβικές αρρώστιες που τρέπει να περνάει κάνεις
φιλία.
Ένα από αυτά

Φέρε πίσω τον κουτσό μου ορίζοντα
Δεν έχω άλλα ράφια για τις λέξεις που μου άφησες
Φέρτον
Θα τις ακουμπήσω εκεί
ή στη χαίτη του δικού σου
etalon

***********



Από την άλλη μεριά της πόρτας ήταν χειμώνας. Είπα στην Μαρία να περάσει. Την πήρα στο σαλόνι και της είπα για εκείνη την απώλεια. Της είπα για σένα. Και θυμήθηκα τα ηλεκτρισμένα παραθυρόφυλλα που χτύπαγαν από τον αέρα εκείνο το πρωινό του καλοκαιριού. Δεν είχα άλλη κόρη. Ούτε εσένα είχα πια.
Θυμήθηκα εμένα που προσευχόμουνα στο θόρυβο της ανακατωσούρας του.
Ο αέρας με λυπήθηκε θαρρώ και μου έκανε το χατίρι. Έτσι πήρε μακριά την ροζ χάντρα σου. Εκείνη που είχες πάντα κάτω από τα ξανθά μαλλιά σου ή στάχυα ήτανε;Πάντα θα τα μπερδεύω.
Ο βρομερός αέρας μου έκανε για μια ακόμη φορά το χατίρι και πήρε μαζί με τα χαλασμένα μου φτερά κι εκείνη την ροζ χάντρα σου, που έμοιαζε τόσο πολύ με εκείνο το θαμπό γυαλάκι μέσα από το οποίο βλέπαμε το φεγγάρι να ανατέλλει. Σε εκείνη την μικρή πλαγιά. Πάνε 2000 χρόνια τώρα.



26 σχόλια:

Unknown είπε...

πςσ αγαπω τα τραίνα..που φύγαν...

Ανώνυμος είπε...

mu arese poly to prwto. ta alla de ta diabasa ola, terastio post! 8a epistrepso gia ta ypoloipa ;p

Ανώνυμος είπε...

Καλά ρε συ...πόσοι σου είπαν να παίξεις το παιχνίδι των λέξεων;
Και συ για να μην δυσαρεστήσεις κανέναν έγραψες και για τους 5;

Το ξέρει η μαμά σου;
χαχααχαα(θυμάσαι;)


@ keimgreek > δεν είναι ποστ καλέ
Το παιχνίδι των 5 λέξεων είναι επί 5 φορές


Τα σέβη μου candy
Άναυδη για άλλη μια φορά


Να σε χαιρόμαστε
Μας έχεις φρικάρει κλπ κλπ

Ανώνυμος είπε...

Θελει θαρρος να σταθεις μπροστα μας ολογυμνη και να μας δειξεις καθε κομματι του εαυτου σου

mario είπε...

candy, σαν δώρο μοιάζει..
θα την κρατήσω
ευχαριστώ:)

etalon είπε...

sogni, bacci,notte,
un altro giorno in blu,
solamente tu,
vedo la mia vita,
attraverso te,
solamente tu!!!

markos-the-gnostic είπε...

candy πραγματικά όλα πολύ αφημένα (πώς να το πω αλλιώς;) όσο για το πρώτο, χμ, ώστε είδες όσα έγραψα για σένα, αλλά δε συμφωνείς, χμ, εγώ πάλι βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ένα ημερολόγιο όταν είναι αχρονολόγητο. μήπως τελικά οι ημερομηνίες χαλάνε τα ημρολόγια; μήπως τελικά ο χρόνος επεμβαίνει αγενώς στη ζωή μας;

harlequinpan είπε...

I am not envious of hummingbird's swift or a speed dance like cachucha of Andalusia,i would like to fly a kite and enjoy the balance in the wind or a quite peaceful reading on a high-speed train.

Άβατον είπε...

"Είμαι ένα πλάσμα μυθικό που όλο και μαυρίζει"...
τα είπες όλα.

Ανώνυμος είπε...

Εντάξει...μετά απ' αυτό δεν έχω να πω τίποτα! Μία ώρα θυελλώδους εμπνεύσεως που προς έκπληξη μου ξεπέρασε τις θαμπές γραμμές των ορίων του τοπίου.

Υποκλίνομαι, ευχαριστώ και σας καληνυχτώ...

candyblue είπε...

@ Cherryfairy: Και γω, τον τρόπο που γράφεις
Και τα τρένα που φύγαν...






@ keimgreek: Χαρά στο κουράγιο σου...από την άλλη δεν φταίω εγώ. Η Mario,ο dr.uqbar,ο etalon,ο Markos the Gnostic και η αγαπητή μου lupa, μου ζητήσανε να γράψω κάτι που θα είχε 5 συγκεκριμένες λέξεις τις οποίες είχαν αυτοί διαλέξει
Δεν είχα χρόνο,ποτέ δεν έχω τόσο όσο θα έπρεπε. Παρόλα αυτά βρήκα σκάλισα, σκάλισα και έγραψε αυτά τα σφηνάκια λέξεων. Δεν ήθελα να δυσαρεστήσω κανέναν ελπίζω να μην το έκανα.




@ lolipop: You know me!
Το ξέρει η μαμά σου?






@ Under Control:Το έχω ξανακάνει και παλιότερα και μου φερθήκατε με πολύ αγάπη...για αυτό μπορώ να το κάνω ξανά και ξανά.
Και αυτό που κάνεις εσύ θέλει δύναμη...να μπαίνεις τόσο συχνά στο blog μου και ...και να μου αφήνεις σχόλια με τόση ευφορία.

Τα κολλάζ μου σε μάθανε και μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για σένα.





@ mario: Μα ναι, δώρο είναι
Από μένα για σένα
Με πολλή περισσότερη αγάπη από όσο φαντάζεσαι.

candyblue είπε...

@ etalon: un altro giorno in blu
Κάτι σε έχει πιάσει εσένα...θα βρω τι όμως





@ markos-the-gnostic:Τον χαστούκιζα πάλι χτες τον βράδυ τον χρόνο. Κοκκίνισαν τα μαγουλά του τόσο που νόμιζα ότι τα μάτωσα. Θυμωμένος έφυγε
κάνοντας μου μια ακόμα ρυτίδα.
Δεν υπάρχει καμιά λύση με τον χρόνο
Είναι από αυτούς τους κολλητούς που πάντα θα στην σπάνε και απορείς πως έκανες κολλητούς






@ harlequinpan: Ι love when you bring your world into my world.








@ Άβατον: Και με αυτό έβαλα τελεία: «Το μόνο αγαθό που έχω, και αυτό κλεμμένο, είναι το βαθύ χασμουρητό μπροστά στην θέα της αγάπης».







@ dr.Uqbar: Η έκπληξη ήταν και δικιά μου.
Κι εγώ να ευχαριστήσω για τις λέξεις σου...πως αλλιώς?

Καπετάνισσα είπε...

Σήμερα λιάζει.
Πρωί-πρωί ένα τεράστιο σύννεφο ήρθε καταπάνω μου και μου συστήθηκε έρωτας.
"Από που κι ως που;" τόλμησα.
"Από εκεί,μέχρι εκείείείεί...", αποκρίθηκε δείχνοντάς μου το κάδρο του ουρανού.
Στάθηκα στις μύτες.
Μπα!
Θα'ρθεις να με σπρώξεις;



Λοιπόν, αγαπημένη μου, μες στη βιτρίνα σου, θωρώ την ώθηση. Μπαίνω στα γυαλιά, οκ;

Ανώνυμος είπε...

Ειμαι new arrival, στην τύχη βρίσκω τα blog. Χάρηκα που σε διάβασα. Χωρίς να γράφεις καταλαβαίνει κανείς το βάθος σου, ή θέλει χρόνο πολύ χρόνο...

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα:Από τότε που κατάπια τον ήλιο, σαν ένα τεράστιο φωτεινό depon, πάντα λιάζει μέσα μου.

Μπες στα γυαλιά κι έρχομαι να σε βρω.
Καιρός να αποκτήσουμε τα ίδια σημάδια.






@ DELA DOLORES:Έχουμε όλο το χρόνο του κόσμου μπροστά μας...
Τιμή μου και καμάρι μου που με ανακάλυψες. Το γουστάρω πιο πολύ αυτό.
Θα τα λέμε συχνά οπότε

koolkiller-ess είπε...

πάλι μας ταξίδεψες...τι άλλο να πω? νομίζω φτάνει

Seven Film Gallery είπε...

Αρχισε το Φεστιβαλ Ντοκυμαντερ στη Θεσσαλονίκη. Σε περιμένουμε. Οχι οπως την αλλη φορά...

Ανώνυμος είπε...

Μπορείς να γράψεις κάτι χαρούμενο? Σε προκαλώ, έστω 3 προτάσεις, κάτι αισιόδοξο που μένει έτσι μέχρι την τελεία.

candyblue είπε...

@ koolkiller-ess :Νομίζω και μένα μου φτάνει.



@ Seven Film Gallery:Δύσκολο εώς ακατόρθωτο.Και γω θα το ήθελα πολύ.




@ dolores: Εξωτερικά είμαι ένας λαμπερός άνθρωπος που συνεχώς χαμογελάει
Η μελαγχολία είναι η πύκνωση που έχω μέσα μου
Το τεράστιο αντίσωμα που διατηρεί εξωτερικά το χαμόγελο
αλλιώς τι candyblue θα ήμουνα;
Αν ανατρέξεις σε παλαιότερα post μου θα δεις οτι υπάρχει αυτό που ζητάς

Ανώνυμος είπε...

Τα διάβασα όλα. Αν ισχύει το αντίσωμα που λες τότε εγώ το έχω ανάποδA!

candyblue είπε...

@ Deladolores: Όλα; Υποκλίνομαι και σου δίνω ένα τεράστιο χαμόγελο
Είμαστε διαφορετικοί εμείς οι άνθρωποι
Και να χαίρεσαι για αυτό

:))

Xνούδι είπε...

Ευχαριστούμε πολύ ;-)

Ανώνυμος είπε...

Η ιστορία του Γιατρού με παρέλυσε
κι έπειτα αυτή του Μάρκου μου έδωσε μια ανάσα
Σαν κι αυτή που παίρνεις λίγο πριν τελειώσει η κρίση πανικού

Πως μπορείς και συμπυκνώνεις την μαγεία;

candyblue είπε...

@ Xνούδι:Σιγά καλέ...σιγά πια και τι έκανα;
Θα μου μάθεις βιολί;

;P






@ κοινωφελής κώνωψ: Όλες αυτές οι ιστορίες μου βγήκαν μακάβριες....αλλά και μένα μου άρεσαν με έναν περίεργο και ιδιαίτερο τρόπο.
Την μαγεία την καταβροχθίζω,την μαγεία των άλλων εννοώ
Γι αυτό μπορώ και επιβιώνω
Για αυτό μπορώ και κρέμομαι από λέξεις που συμπυκνώνουν τόσο το τώρα που σχεδόν χτίζουν έδαφος και θεμέλια επάνω

Αλλά τι να σου λέω τώρα;
Εσύ το μυαλό σου το έχεις στο αίμα

Βγήκαν τόσα αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη,λες να βγει και αίμα;

Ανώνυμος είπε...

Και ενώ ήμουν σχεδόν σίγουρη πως στέρεψε η πηγή του μέσα μου και νόμισα πως κόπηκε η αλυσίδα μια για πάντα σε βρήκα στην στροφή του δρόμου και τα λόγια σου φώτισαν για λίγο το Κρυμμένο Μονοπάτι ξανά.Το ύφος του λόγου σου μου θύμισε την Σονάτα του Σεληνόφωτος (του Ρίτσου).

candyblue είπε...

@ alpiega: Τυλίγω σε ένα κόκκινο πανάκι τα τρυφερά σου λόγια.
Θα μου χρειαστούν καθώς θα φτάνει η Άνοιξη
Με τιμάς ...άκου εκεί Ρίτσος!


Καλώς ήρθες στην blogογειτονιά μου