Σε ΣχΗμΑ κΑρΔιΑς

Για άλλη μια φορά πίνω τσάι και μασουλάω παυσίπονα μαζί με τις λέξεις σου. Τα μάτια μου γυαλίζουν σαν βόλοι. Πρησμένες αμυγδαλές. Καρφίτσες στην κατάποση. Ετοιμαζόμουν να σε δω να φεύγεις,όπως πάντα άλλωστε. Σαν μικρή πεταλουδίτσα που γλιστράει από το χέρι κάποιου συλλέκτη. Το φως του δρόμου υπογράμμιζε τα σκληρά χαρακτηριστικά σου. Μου χάρισες κάτι που είχε λίγο από το γράσο των χειλιών σου και μετά έφυγες. Πάλι δεν μου είπες τι έπρεπε να μάθω. Τι είναι αυτό που θες να μάθω;Αφού το είδα να γδύνεται χθες μπροστά στα σπασμένα μου φωνήεντα. Το είδα να γλιστράει από τις άκρες των χειλιών σου. Είδα κάποιες λέξεις που ήταν για μένα, περιμετρικά να κρέμονται στις κόγχες των ματιών σου.

Κρίμα που δεν την κάναμε τη βόλτα στη θάλασσα. Αν πηγαίναμε θα έκανα ότι ψαχούλευα την άμμο και θα στο έδινα...Θα σου έδινα εκείνο το σπασμένο και θολό γυαλάκι σε σχήμα καρδιάς. Ίσως την επόμενη φορά.

-Αλήθεια ποια θα είναι η επόμενη φορά, σε ρώτησα τραβώντας τις παρανυχίδες μου.
-Την ώρα που το μαύρο ζουμί θα φαίνεται ασημένιο από το φεγγάρι .Είπες κοφτά
-Πες μου ποια είναι αυτή η ώρα; Σε ποια νύχτα ανήκει;
-Ανήκει στη νύχτα που είναι πιο φωτεινή από μέρα και το ξημέρωμα πάντοτε αργεί...
-Την ξέρεις αυτή τη νύχτα εσύ; Να μου την πεις τότε και μένα. Να μετακομίσω τις ώρες μου για λίγο εκεί, να πάω να την βρω. Δεν ξέρω την κατάλληλη στιγμή που η νύχτα είναι σα μέρα.
-Μαζί.
-Μαζί να πάμε;
-Ναι,εκεί που το μαύρο ζουμί της θάλασσας σμίγει με τον μαύρο καπνό της νύχτας, γεννώντας παραδόξως το λευκό,το εκθαμβωτικό. Το φως!
-Υπάρχει τέτοιο μέρος; Οδήγησε με να το δω. Δεν θα σε ενοχλήσω. Θα βάλω τα χέρια μου βαθιά στην άμμο και θα ψάξω να σε βρω...
-Έχω σχήμα καρδιάς σπασμένης,είπες, και το σώμα σου έγινε μωβ. Δεν γυαλίζω πια και χωράω στην τσέπη σου. Βρες με. Σε ψάχνω και γω!
Σε τράβηξα πίσω μαζί μου ξαφνικά. Έσπασα τα δάχτυλά μου και τα πέρασα στις ρίζες των ανακατεμένων σου μαλλιών. Έβαλα φρένο στον εξαντλητικό ρυθμό σου πιέζοντας με δύναμη το σβέρκο σου. Με κοίταξες με μισή αλήθεια στο βλέμμα. Την άλλη μισή, την είχα σπάσει εγώ και την ροκάνιζα στα δόντια μου σαν υπνωτικό χαπάκι. Κάτσε λίγο. Σταμάτα αυτόν τον στρόβιλο που ανακατεύει τα μαλλιά μας .Με το που έρχεσαι μαζί και αυτός ο στρόβιλος πάντα. Μαζί και αυτό το βλέμμα που κατοικεί σε άλλο γαλαξία, λίγο πιο κάτω από την γωνία του ταβανιού μου. Κοντά στο ράφι με τα βιβλία της ποίησης. Κάποιες αγκαλιές αργούν να γεμίσουν,μου είχες πει.
Ξεκουράσου. Η Άνοιξη με τις λευκές γάμπες ξάπλωσε στο καναπέ. Κρατάει στα χέρια της ένα βιβλίο με μια άγραφη ιστορία. Τρέχα να δεις. Σκεπασμένη με μια μικρή πικέ κουβερτούλα γεμάτη πρασινομπλε λουλούδια χωρίς νέκταρ,σαλιώνει τις σελίδες.
Στο παράθυρο εγώ μετά από τα μάτια σου,φλερτάρω το μπούστο της νύχτας.
Τα πλοία απέναντι διασχίζουν το μαύρο πνεύμονα της θάλασσας
Σκέφτομαι γιατί η αγκαλιά σου να είναι άδεια. Γιατί η έκλειψη αντί να επισκεφτεί τη σελήνη δεν βγήκε ποτέ από το βλέμμα σου. Εσύ το μισό,καμένο από την πορφύρα φεγγάρι, εγώ ο ουρανός. Σκοτεινός σαν το μελάνι. Τόλμα να βουτήξεις. Να μουτζουρωθείς.
Και έπειτα σκέφτομαι τα πλοία .Να έμπαινα πάλι σε ένα από αυτά. Να ταξιδέψω. Άγνωστο που. Να ταξιδέψω. Ακόμα κι αν το πλοίο αυτό μοιάζει με εκείνα τα παλιά τα σχεδόν καρφιτσωμένα στα καρό πεζοδρόμιο που λειτουργούσαν με 50άρικα και μας τοποθετούσαν εκεί, σαν πλατιά καπέλα σε κεφάλια, οι παλιοί μας γονείς.

Δεν θέλω άλλες στιγμές στα τιμαλφή μου. Όχι άλλα χτυπήματα. Ούτε μαζί σου. Κι αν υγρανθούν τα μάτια μου και το δεις «ο ήλιος θα πω, ο ήλιος» και θα γυρίσω αλλού το πρόσωπο μου προτού προλάβεις και σκαρφαλώσεις το βλέμμα σου.