Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Σε ΣχΗμΑ κΑρΔιΑς


Για άλλη μια φορά πίνω τσάι και μασουλάω παυσίπονα μαζί με τις λέξεις σου. Τα μάτια μου γυαλίζουν σαν βόλοι. Πρησμένες αμυγδαλές. Καρφίτσες στην κατάποση. Ετοιμαζόμουν να σε δω να φεύγεις,όπως πάντα άλλωστε. Σαν μικρή πεταλουδίτσα που γλιστράει από το χέρι κάποιου συλλέκτη. Το φως του δρόμου υπογράμμιζε τα σκληρά χαρακτηριστικά σου. Μου χάρισες κάτι που είχε λίγο από το γράσο των χειλιών σου και μετά έφυγες. Πάλι δεν μου είπες τι έπρεπε να μάθω. Τι είναι αυτό που θες να μάθω;Αφού το είδα να γδύνεται χθες μπροστά στα σπασμένα μου φωνήεντα. Το είδα να γλιστράει από τις άκρες των χειλιών σου. Είδα κάποιες λέξεις που ήταν για μένα, περιμετρικά να κρέμονται στις κόγχες των ματιών σου.

Κρίμα που δεν την κάναμε τη βόλτα στη θάλασσα. Αν πηγαίναμε θα έκανα ότι ψαχούλευα την άμμο και θα στο έδινα...Θα σου έδινα εκείνο το σπασμένο και θολό γυαλάκι σε σχήμα καρδιάς. Ίσως την επόμενη φορά.

-Αλήθεια ποια θα είναι η επόμενη φορά, σε ρώτησα τραβώντας τις παρανυχίδες μου.
-Την ώρα που το μαύρο ζουμί θα φαίνεται ασημένιο από το φεγγάρι .Είπες κοφτά
-Πες μου ποια είναι αυτή η ώρα; Σε ποια νύχτα ανήκει;
-Ανήκει στη νύχτα που είναι πιο φωτεινή από μέρα και το ξημέρωμα πάντοτε αργεί...
-Την ξέρεις αυτή τη νύχτα εσύ; Να μου την πεις τότε και μένα. Να μετακομίσω τις ώρες μου για λίγο εκεί, να πάω να την βρω. Δεν ξέρω την κατάλληλη στιγμή που η νύχτα είναι σα μέρα.
-Μαζί.
-Μαζί να πάμε;
-Ναι,εκεί που το μαύρο ζουμί της θάλασσας σμίγει με τον μαύρο καπνό της νύχτας, γεννώντας παραδόξως το λευκό,το εκθαμβωτικό. Το φως!
-Υπάρχει τέτοιο μέρος; Οδήγησε με να το δω. Δεν θα σε ενοχλήσω. Θα βάλω τα χέρια μου βαθιά στην άμμο και θα ψάξω να σε βρω...
-Έχω σχήμα καρδιάς σπασμένης,είπες, και το σώμα σου έγινε μωβ. Δεν γυαλίζω πια και χωράω στην τσέπη σου. Βρες με. Σε ψάχνω και γω!
Σε τράβηξα πίσω μαζί μου ξαφνικά. Έσπασα τα δάχτυλά μου και τα πέρασα στις ρίζες των ανακατεμένων σου μαλλιών. Έβαλα φρένο στον εξαντλητικό ρυθμό σου πιέζοντας με δύναμη το σβέρκο σου. Με κοίταξες με μισή αλήθεια στο βλέμμα. Την άλλη μισή, την είχα σπάσει εγώ και την ροκάνιζα στα δόντια μου σαν υπνωτικό χαπάκι. Κάτσε λίγο. Σταμάτα αυτόν τον στρόβιλο που ανακατεύει τα μαλλιά μας .Με το που έρχεσαι μαζί και αυτός ο στρόβιλος πάντα. Μαζί και αυτό το βλέμμα που κατοικεί σε άλλο γαλαξία, λίγο πιο κάτω από την γωνία του ταβανιού μου. Κοντά στο ράφι με τα βιβλία της ποίησης. Κάποιες αγκαλιές αργούν να γεμίσουν,μου είχες πει.
Ξεκουράσου. Η Άνοιξη με τις λευκές γάμπες ξάπλωσε στο καναπέ. Κρατάει στα χέρια της ένα βιβλίο με μια άγραφη ιστορία. Τρέχα να δεις. Σκεπασμένη με μια μικρή πικέ κουβερτούλα γεμάτη πρασινομπλε λουλούδια χωρίς νέκταρ,σαλιώνει τις σελίδες.
Στο παράθυρο εγώ μετά από τα μάτια σου,φλερτάρω το μπούστο της νύχτας.
Τα πλοία απέναντι διασχίζουν το μαύρο πνεύμονα της θάλασσας
Σκέφτομαι γιατί η αγκαλιά σου να είναι άδεια. Γιατί η έκλειψη αντί να επισκεφτεί τη σελήνη δεν βγήκε ποτέ από το βλέμμα σου. Εσύ το μισό,καμένο από την πορφύρα φεγγάρι, εγώ ο ουρανός. Σκοτεινός σαν το μελάνι. Τόλμα να βουτήξεις. Να μουτζουρωθείς.
Και έπειτα σκέφτομαι τα πλοία .Να έμπαινα πάλι σε ένα από αυτά. Να ταξιδέψω. Άγνωστο που. Να ταξιδέψω. Ακόμα κι αν το πλοίο αυτό μοιάζει με εκείνα τα παλιά τα σχεδόν καρφιτσωμένα στα καρό πεζοδρόμιο που λειτουργούσαν με 50άρικα και μας τοποθετούσαν εκεί, σαν πλατιά καπέλα σε κεφάλια, οι παλιοί μας γονείς.

Δεν θέλω άλλες στιγμές στα τιμαλφή μου. Όχι άλλα χτυπήματα. Ούτε μαζί σου. Κι αν υγρανθούν τα μάτια μου και το δεις «ο ήλιος θα πω, ο ήλιος» και θα γυρίσω αλλού το πρόσωπο μου προτού προλάβεις και σκαρφαλώσεις το βλέμμα σου.

27 σχόλια:

hotel iris είπε...

να μπαινα σ΄ ένα πλοίο ξανά να ταξιδέψω. τυλιγμένος στο sleeping bag να κοιμηθώ, προστατευμένος από την υγρασία, νανουρισμένος από τον ήχο του φουγάρου. και να ξυπνήσω σε μια γαλήνια ανατολή, χαμένος στην μέση του πελάγους και να πω είμαι καλά...

nosyparker είπε...

"Δεν γυαλίζω πια και χωράω στην τσέπη σου"
Το εισιτήριο καλή μου για το πλοίο σου.

"Θα 'θελα να 'μουν εισιτήριο στη τσέπη σου" ;-) Πάρτο και φύγε όσο μπορείς, ζηλεύω...

koolkiller-ess είπε...

μην ξεχάσεις από τις παραλίες που θα γυρίσεις, εδώ κι εκεί, ή και απ΄τα έρημα τοπία της σελήνης, να χώνεις βαθιά τα δάχτυλά σου, να μαζεύεις τα φαγωμένα απ΄το νερό κομμάτια γυαλιού, κάποιο απ' αυτά, δεν μπορεί, θα είναι heart-shaped, και θα είναι προορισμένο μόνο για σένα.αν πάλι τύχει και βρεις περισσότερα από ένα, φερτα πίσω μαζί σου, να τα μοιράσεις...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ λέω πως οι μουτζούρες από το μελάνι του ουρανού σου κάνουν τέχνη.

Κι όπως είπε και μια ποιήτρια:
σαν πληγή στον ουρανό ο ήλιος και τα σύννεφα, γάζες πολύτιμες.

Άσε τον ήλιο να δακρύζει τα μάτια σου, να καρφιτσώνεται στον ουρανό σου. Τελικά εσύ με το σκοτεινό σου πέπλο τον φωτίζεις.

alzap είπε...

"Κι αν υγρανθούν τα μάτια μου και το δεις «ο ήλιος θα πω, ο ήλιος» και θα γυρίσω αλλού το πρόσωπο μου προτού προλάβεις και σκαρφαλώσεις το βλέμμα σου."


Παρ΄ότι μάγισσα που έδιωξες το φετινό χειμώνα, με κείνο το ποστ σου πριν κάποιους μήνες, δεν μπορώ παρά να σε συγχωρέσω.
Γιατί η άνοιξη και το καλοκαίρι που ετοιμάζεις μου φαίνονται απο τα καλύτερα.
Και κυρίως γιατί για όσο καιρό ακόμη θα υγραίνονται τα μάτια των ανθρώπων, υπάρχει ελπίδα.

etalon είπε...

καποιος ραντιζει
κρυφα στα πληκτρολογια
μικροβια της πραγματικοτητας
για να μας εξοντωσει.
παρακαλω
φροντιστε το σερβις ναναι
πληρες και προσεκτικο.
κανενα πλοιο να μην αποπλευσει
χωρις απαγορευτικο
στις τρικυμιες
οι ερωτες ανθιζουν
κι ολα τα ονειρα
να γινουν γεγονοτα
ανεξελεγκτα.
Το μυαλό ειναι ο στοχος.
χρονια πολλα.

Μαρκησία του Ο. είπε...

Με μουσική υπόκρουση το You said something της PJ Harvey....

Ούτε κι εγώ θέλω άλλες στιγμές στα τιμαλφή μου.
Καλύτερα να τα χαρίσω.

σε φιλώ

markos-the-gnostic είπε...

λατρεύω την άνοιξη με τις λευκές γάμπες, ιδίως όταν ξαπλώνει στο καναπέ

bereniki είπε...

"Η Άνοιξη με τις λευκές γάμπες ξάπλωσε στο καναπέ. Κρατάει στα χέρια της ένα βιβλίο με μια άγραφη ιστορία. "

..πώς θα τη γράψουμε την ιστορία χωρίς στιγμές? δεν πα να λέει...! θέλει και παραθέλει πολλές πολλές στιγμές... πολλά πολλά ταξίδια με όλων των ειδών τα καράβια..για να γεμίσουν πολλά πολλά βιβλία!

makia
*****

speira είπε...

Μην αναβάλλεις ξανα τη βόλτα στη θάλασσα

Caesar είπε...

και ο V.Nobokov συνεχίζει ακούραστος να συλλέγει τις πεταλούδες του...

candyblue είπε...

@ tifoeus: Όταν το κάνεις φώναξέ με. Έστω και με το νου σου.
Η θάλασσα,μπλε αντιβίωση. Να την πιεις όλη να γίνεις καλά. Και ο ήλιος θαυματουργός, σαν το ιώδιο στις πληγές. Και ο ξύπνιος καλύτερος και από το πρώτο κλάμα στην ζωή.
Φώναξε με...





@ nosyparker: Να το πάρω και να φύγω; Μπαααα είναι από τα εισιτήρια που στο δρόμο πέφτουν από την τσέπη σου. Δεν έχει καν τελικό προορισμό επάνω του γραμμένο. Θα μου πεις τι σημαίνει πάλι τελικός προορισμός. Κάτσε να του ρίξω μια ματιά
«Τελικός προορισμός», ο προορισμός ο οποίος αναγράφεται στο εισιτήριο που προσκομίζεται στον έλεγχο εισιτηρίων.
Εμένα λέει «Ουτοπία».







@ koolkiller-ess: Όσο κι αν δεν θέλω να το πιστέψω,θα σου πω ότι αυτά τα γυαλάκια σε σχήμα καρδιάς είναι δυσεύρετα. Στην ζωή μου όλη ζήτημα να έχω βρει 5 τέτοια γυαλιά στην άμμο. Στην ζωή μου όλη ζήτημα να έχω κρατήσει ένα από αυτά. Τα έδωσα όλα εκεί που πίστευα ότι έπρεπε να δοθούν,χωρίς αντίκρισμα συνήθως.
Ψέματα λέω,έχω κρατήσει μόνο ένα από αυτά και αυτό γιατί προτίμησα να μην το δώσω σε κείνον τον έρωτα τότε ξέροντας πως ήτανε ουτοπικός. Έτσι αποφάσισα να το κρατήσω για μένα κι όταν κάποτε τον εκπληρώσω,μόνο τότε να το απελευθερώσω. Θαμπό, μικρό,πολύ μικρό και τόσο πράσινο σαν ξεκολλημένος βυθός. Σαν ξεραμένο βλέμμα.

(πολύ όμορφο το σχόλιο σου)










@ argyrenia: Κάνουν τέχνη λες;Θα σε πιστέψω γιατί όλο και κάτι περισσότερο μπορεί να βλέπεις εσύ από εκεί που βρίσκεσαι.
Και εκεί που βρίσκεσαι εσύ είναι πολύ μακριά από εδώ που είμαι τώρα. Από δω που πάντα ήμουν και με έβρισκε κανείς.


Να φερθείς καλά σε αυτήν την ποτήρια με τις γάζες και τον ήλιο πληγή.
Έμαθα για αυτήν ότι δεν έχει καρδιά και πως το βλέμμα της είναι άδειο.
Φύτεψε κάτι όμορφο εκεί μέσα,τίποτα δεν πάει χαμένο


Τα δικά μου σκοτάδια να θυμάσαι περιμένουν πάντα το φως. Ακόμα κι αν αυτό προέρχεται από μισή σελήνη .Αλλά δεν έχει πια και τόση σημασία. μπροστά στην αιώνια θέα του ονείρου που δεν θα τα φωτίσει ποτέ.







@ alzap: Χα! Το θυμάσαι εκείνο το ποστ ε?
Καλά λες. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι νομίζω πως από εκείνη τη μέρα και μετά έκανα το θαύμα μου και ο μεσιέ χειμώνας απελάθηκε από την ωραία μας πατρίδα.
Μην το φωνάζεις ότι είμαι μάγισσα,ούτε το τι μπορώ να κάνω. Η πυρά είναι πάντα πυρά για όλες τις μάγισσες, ακόμα και στο έτος 2007.

Η Άνοιξη και το καλοκαίρι που ετοιμάζω ήδη ροδίζουν στο φούρνο του μυαλού μου και ναι, θα είναι από τις καλύτερα. Σε πήρε και σένα η μυρωδιά ε;
Θα σου δώσω μεγάλο κομμάτι με αφιέρωση,γιατί το αξίζεις. Έτσι αποφάσισα να πιστεύω τουλάχιστον εγώ.
Τα μάτια των ανθρώπων, αν δεν είναι γυάλινα μαζί με την καρδιά (πάει σετ αυτό),είδα πως ακόμα υγραίνονται και αυτό προδίδει μιαν ελπίδα,έστω και μουσκεμένη.

candyblue είπε...

@ etalon: Γλυκύτατο αγόρι, το μυαλό είναι ο στόχος.
Ακριβώς.
Και δυστυχώς εμένα το μυαλό μου είναι και η μόνη μου αποσκευή.
Τα μάτια μου δεκατέσσερα λοιπόν

Αν ποτέ βρεις αυτόν τον κάποιον που μας μιαίνει στείλε τον από δω,
και κάτσε να δεις το τέλος του.





@ Μαρκησία του Ο.:Κράτα το Ο σου και άσε με να χώνομαι μέσα στην καμπύλη του και στις μαλακά του μόρια. Κάθε φορά που ο έρωτας θα με λαβώνει

Όλα τα άλλα πέτα τα.Δώστα και συ στα σκυλιά. Πεινάνε για τιμαλφή ανθρώπων.




@ markos-the-gnostic: Και γω το ίδιο. Οι πιο εύγλωττες γάμπες που είδα ποτέ σε γυναίκα.
Άντε καλά, μετά από αυτές της Μόνικα Βίτι.

Και που να δεις τα κόκκινα μαλλιά της στο φως του πρωινού...Θα χάσεις τα λογικά σου.







@ bereniki: Έχεις πέσει μέσα...και έχεις πέσει μέσα πολύ δυναμικά.
Η ιστορία όμως χωρίς μουντζούρες και υγρά πόνου δεν θα ξεκινήσει ποτέ να γράφεται
Και εκείνα τα καράβια....κοίτα πόσα είδη. Κοίτα πόσες θάλασσες τα υγραίνουν κάθε τόσο. Μακάρι να μπορούσα να χωθώ μέσα στα αμπάρια όλων τους.







@ speira: Όχι,δεν θα την αναβάλλω ξανά, αρκεί να μου την ξαναζητήσει.







@ CAESAR: Και αυτές όλο να του φεύγουν από κάποια χαραμάδα.
Γιατί όταν είσαι καλός άνθρωπος,πέρα από συλλέκτης,τις αφήνεις να ζήσουν χωρίς να τους βγάζεις την πούδρα των φτερών τους,άσχετα αν δεν ήθελες να σου φύγουν ποτέ και καλύτερα θα ήταν να τις πιάσει από τα φτερά μια και καλή.

Ανώνυμος είπε...

περιγραφές συναισθημάτων, αισθημάτων, ατμόσφαιρα και μια δροσερή τρυφερότητα. Όλα αυτά χωρίς υπερβολή τα εξέφρασες σωστά, και παρ' όλο του ότι δεν έχω χρόνο. Έκατσα και διάβασα.

Unknown είπε...

Καλησπέρα

Στο σχήμα καρδιάς και
σε ότι έχει σχέση με
την καρδιά

καλό βράδυ

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω λόγια...

Ανώνυμος είπε...

Πάντα εκείνο το καραβάκι μας περιμένει. Θα είναι εκεί. Κάθε φεγγάρι, κάθε νύχτα κι ας είμαστε πολύ απασχολημένοι με το καθάρισμα της λάσπης από τον πάτο του χειμωνιάτικου πηγαδιού μας.

Δωρεάν διαδρομή χωρίς εισιτήριο με το σκληρό φως του ήλιου να σου πονάει ευχάριστα τον αμφιβληστροειδή.
Ξεκινάμε. Φέρε το τσάι σου.

(...με φούσκωσες πάλι)

Ανώνυμος είπε...

"..ήταν πρωί όταν άνοιξα τα μάτια μου.δεν ήταν πια δίπλα μου.δεν μπορεί..πλάκα έκανε..στο μπάνιο θα είναι..κι όμως..μέχρι να γυρίσω στο δωμάτιο χτυπούσε το τηλέφωνο..πάντα ο τέλειος συγχρονισμός στις κινήσεις μας
-που είσαι;-στο σταθμό των τρένων.φεύγω-...-ήθελα να ξέρεις.θα σε έχω μαζί μου στο ταξίδι-να προσέχεις-
..δεν προλάβαινα το τρένο όσο κι αν έτρεχα..

θέλω να κάνω κι εγώ αυτό το ταξίδι.ταξίδι των απαντήσεων το είχαμε βαφτίσει.αθήνα.βόλτα στο κέντρο της πόλης.ένα ελληνικό καφεδάκι στους "διόσκουρους"..θυμάμαι..σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία η ανάμνηση..ακόμα γυαλίζει το βότσαλο που μου είχε χαρίσει..για καλή τύχη..το έχω πάντα μαζί μου..

καλά ταξίδια candy..

Ανώνυμος είπε...

Εύχομαι τα σχήματα καρδιάς που ψάχνεις να κολλήσουν επάνω σου σαν τα ρινίσματα σιδήρου στη μύτη του μαγνήτη

Εύχομαι να γίνεις heart shape
Πολλά εύχομαι ,αλλά τι σημασία έχει αν δεν τα εύχεσαι και συ...η μήπως τα εύχεσαι?

candyblue είπε...

@ Ροΐδης: Με τιμά αυτό που λες. Ειδικά εσύ.
Εγώ θα μαι πάντα εδώ. Για την αφαίρεση του χρόνου σου,το λέω.






@ Sailor: Στην ίδια τη ζωή λοιπόν μια καλησπέρα...Την ακούς; Χτυπάει πολύ δυνατά.




@ Theodora: Τα έχω εγώ και στα δίνω,μαζί και τις εικόνες.
Είχα καιρό να σε δω να περνάς...δεν σε ξέχασα. Τα θυμάμαι ακόμα αυτά που μου είχες ζητήσει. Αλλά δεν ήμουνα έτοιμη να δουλέψω επάνω σε κάτι τέτοιο τότε.
Αυτό το κολλάζ, αν δεις έχει ένα τέτοιο θέμα....





@ dr.Uqbar: Σε φούσκωσα βάζοντας λίγο αέρα στα πανιά σου. Κοίτα τον ορίζοντα στο βάθος. Γέρνει καταφατικά το κεφάλι του σε αυτό που εσύ επιθυμείς να κάνεις.
Ιστίο η ψυχή σου, έτοιμη να κάνει ταξίδι ολόκληρο με μισό όνειρο κομμένο στη μέσα σα λεμόνι. Ξινό.









@ efi: Ταξίδια νοητά...ταξίδια που πάντα επιθυμείς να κάνεις αλλά ποτέ δεν το κουνάς ρούπι.

Κάποιες φορές αυτά που γράφω είναι μια διέξοδος,άλλοτε μια εξομολόγηση,
η μια βαρετή σάχλα
Κάποτε μια αμαρτία που ελλοχεύει. Γνωρίζω πως ζωή δεν είναι λέξεις,αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να τις λιντσάρω όταν έρχονται βαμμένες- γεμάτες επίθετα και προσδιορισμούς,ουσιαστικά και ληγμένους χρόνους των ρημάτων: Θυμάμαι, πονάω, ψάχνομαι να με βρουν κάτω από την αστερόεσσα σκέπη.
Έχω μάθει να ζω μέσα από λέξεις-σκέψεις που με ταξιδεύουν σε υδαρή τοπία παραγράφων.
Κοιτάω στους ώμους τα φτερά που υποκλίνονται,γιατί δεν ξέρουν τι άλλο να κάνουν έτσι αχρείαστα που τα έχω.
Ανοίγω τα συρτάρια και ξανακοιτάω τους χάρτες μου.
Κάποτε έβαλα μπροστά,να πετάξω κάπου συγκεκριμένα. Δεν τα κατάφερα.
Δεν ξέρω πως να ανυψώσω το σώμα μου,μόνο τον μέσα μου ουρανό γνωρίζω.
Δεν ξέρω ούτε χάρτες να διαβάζω,ούτε γεωγραφία γιγνώσκω. Το μόνο που μου αρέσει είναι να χαϊδεύω με τα ακροδάχτυλά μου τους ποταμούς που θυμίζουν γαλάζιες φλέβες
Χυμένο μελάνι!
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ταξίδεψαν ποτέ,ποιος ξέρει γιατί;Πήραν το δρόμο για ταξίδια που δεν έκαναν ποτέ,παρά μόνο με την δύναμη της φαντασίας τους με αφετηρία το δωμάτιο που έμεναν η την ταπετσαρία που κάλυπτε τον απέναντι τοίχο.
Λιμάνια ψεύτικα,πόλεις ανύπαρκτες,γέφυρες, ποταμοί στριμωγμένοι μέσα σε παλιές πόλεις,πράσινα λιβάδια,γαλάζιοι ουρανοί γεμάτοι φουσκωτά σύννεφα,σα μπαμπάκια εμπορίου.
Είδαν τόσα μέρη χωρίς να φύγουν ποτέ. Ταξίδεψαν με τις λέξεις σας και μας.







@ κοινωφελής κώνωψ: Αργούν ακόμα τα γυαλάκια να κολλήσουν πάνω μου
Η άνοιξη...αργεί ακόμα.

Εύχομαι,ακόμα εύχομαι

the BluElephant είπε...

απο τα καλυτερα σου κολαζ!

MåvяiÐåliå είπε...

"...Τόλμα να βουτήξεις. Να μουτζουρωθείς..."

Say what?

Φοριέται πολύ το mainstream-clean cut ρουχαλάκι στις μέρες μας...όπως και η θεωρία του «που να τραβιέμαι τώρα;»

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να γνωρίζαν οι πεταλούδες τέτοιους συλλέκτες σαν και σένα
Θα ήθελαν όλες να μπουν στην απόχη σου. Κουτό κορίτσι είσαι μια λαμπερή καταστροφή,ακόμα να το καταπιείς; Πόσο νερό θες ακόμα;


Ποιος ασχολείται με heart shaped πετρούλες κοριτσάκι όταν μπορεί να έχει τον κόσμο ολόκληρο
Και συ τον έχεις. Κλείσε πια την χούφτα σου και στάματα να αφήνεις ψίχουλα παντού.

Ανώνυμος είπε...

“Masculine-Feminine”
ou
“Feminine-Feminine”

candyblue είπε...

@ the BluElephant: Ναι ε; Σε ευχαριστώ πολύ
Σου το αφιερώνω λοιπόν. Την καλησπέρα μου κι όλας.






@MåvяiÐåliå:Πόσο δίκαιο έχεις. Να ξερες πόσους και πόσες τέτοιες αντιμετωπίζω κάθε μέρα .Και η πλάκα είναι ότι περνιούνται για κάτι άλλο. Φτωχά μυαλά
Άστα...




@ lolipop:Οι ποιητές με κάτι πρέπει να ασχολούνται.
Άλλοι ασχολούμαστε με τα μέσα μας και άλλοι με τα έξω
Αλλά τι να σου κάνει ο κόσμος όλος όταν εσύ είσαι παιδί της Αθήνας της άσχημης και σιγοντάρεις την Μαρία την άσχημη;

Άσε με λοιπόν με τις πετρούλες μου και με έναν φανταστικό κόσμο στις χούφτες...




@ j'aime candyblue: que préfère chacun

Γιουτζίν είπε...

:-)
τι λες για ένα κολλάζ με πέντε λέξεις; πάρτες:
http://youtzin.blogspot.com/2007/03/blog-post_11.html

candyblue είπε...

@ Γιουτζίν: Θα το κάνω εδώ αμέσως μπρόστα σου...


Πέντε λέξεις- μια ιστορία

ντομάτα, εκκλησία, ξερόλας, φόδρα, φωταγωγός
Μια ντομάτα που ήτανε ξερόλας,χειρότερη και από αγγουράκι ψιλοκομμένο ονειρεύτηκε πως αντί να πάει στην σαλάτα δεξιά να βαφτιστεί πήγε τσουλώντας σε μια εκκλησία να το πράξει .ήταν μεσημέρι θαρρώ,καλοκαίρι. Στην καρδιά της πιο χαλαρής ώρας. Εκεί που όλοι κοιμούνται ύπτια ή ορθά. Ζαρζαβατικά και άνθρωποι.
Η πόρτα της μικρής εκκλησίας έτριξε και η ντομάτα φτύνοντας τους σπόρους της και ξεφλουδίζοντας τον εαυτό της από χαρά και ανυπομονησία στάθηκε γυμνή στη κολυμπήθρα μπροστά
Η πράξη αυτή έκανε τον παπα να σαστίσει και να το βάλει στα πόδια
Τότε ήταν που η φόδρα του σκίστηκε στη άκρη της και έκανε τον παπά που ονειρευόταν και ταξίδευε μαζί με τα σύννεφα να πέσει από τον φωταγωγό νυσταγμένος μαζί με την ξεφλουδισμένη ντομάτα στο ένα χέρι και το ευαγγέλιο στο άλλο.
Τελικά ποιανού το όνειρο ήταν?