ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT- ΦυΛλΟπΑσΧαΛιΤσΟβΑτΟμΟυΡόΠιΤα.

Παρόλο που βρήκε μια πόρτα στη μέση του δάσους δεν παραξενεύτηκε. Είχε κάθε μέρα τέτοιες εικόνες στο κεφάλι της. Η πόρτα έγραφε blogspot. Κάτι της θύμισε. Άνοιξε χωρίς να χτυπήσει. Δεν της άρεσε αυτό αλλά έτσι έκανε όταν φοβόταν. Η πόρτα άνοιξε κι αντίκρισε αυτό που δεν περίμενε. Όλα τα πλάσματα του δάσους blogspot ήταν εκεί. Καθισμένα αναπαυτικά, άλλο κάτω από ένα δέντρο, άλλο επάνω, άλλο ξαπλωμένο, όλα γύρω από μια μωβ φωτιά. Φοβήθηκε. Δεν είχε συνηθίσει να κάθεται σε παρέες με άλλα πλάσματα γύρω από μωβ φωτιές. Τους κοίταζε απορημένη. Κανείς δεν είχε πρόσωπο. Όλοι είχαν κάτι χαρακτηριστικό, όμως κανείς πρόσωπο.
Ώσπου άκουσε μια φωνή: “Άντε ρε Αντουανέτα” (Ωχ με ξέρουν).
Γύρισε και κοίταξε τη φωνή. Μια κοπέλα με κολλάζ αντί για πρόσωπο της χαμογελούσε. Φοβόταν, όμως πάντα χαμογελούσε όταν της χαμογελούσαν. Χαμογέλασε κι αυτή. Σκέφτηκε πως αν οι άλλοι δεν έχουν πρόσωπα ίσως να μην έχει κι αυτή. Έβαλε το χέρι της στο πρόσωπό της , έπιασε κάτι πολύ μαλακό. Το πρόσωπό της ήταν όλο καλυμμένο με βατόμουρα! Είχε κάτι αστείο όλο αυτό και το φεγγάρι -βρέφος να πιπιλάει τις ρώγες της μαμάς του από πάνω τους.
”Μην μας κοιτάς έτσι, είσαι εδώ για να μας πεις ένα από τα παραμύθια που ράβεις κάθε νύχτα”, της είπε κάποιος. Ξαφνικά πολύ ξαφνικά σταμάτησε να φοβάται. Κόντεψε να πηδήξει μέσα στη φωτιά από τη χαρά της. Βρισκόταν μπροστά σε όλα αυτά τα πλάσματα χωρίς πρόσωπο και δε φοβόταν!!! Μόνο ένα πράγμα την προβλημάτιζε. Πώς θα μπορούσε να πει ένα παραμύθι σε πλάσματα που δεν είχαν πρόσωπα; Πώς θα μπορούσε να ξετυλίξει τα κουβάρια της αν δεν έβλεπε τις εκφράσεις των ακροατών; Ήταν τόσο χαρούμενη όμως που ξέχασε τον προβληματισμό της. Γέλασε σε όλους, γέλασε δυνατά και γέλασαν κι εκείνοι με το αστείο γέλιο της. Τους μίλησε: “Δεν είναι το σπίτι μου εδώ, εγώ στο δικό μου ανάβω πάντα κόκκινη φωτιά με μαύρες βούλες όμως αφού θέλετε να σας πω παραμύθι πρέπει να πιείτε το ποτό που φτιάχνω από τη μέρα που γεννήθηκα και το φαΐ που μαγειρεύω καλύτερα από τ’ άλλα”. Άνοιξε τη μικροσκοπική της τσάντα κι έβγαλε ένα κανατάκι που είχε τρύπα από κάτω. Όλοι γέλασαν . Πώς θα μπορούσε να το γεμίσει αφού ήταν τρύπιο; Έσκυψε και πήρε ένα ριγέ σκουλήκι από κάτω. Το έβαλε στο στόμα της και φύσηξε με δύναμη. Το σκουλήκι έβγαλε φτερά και πέταξε, αφήνοντας μόνο το ριγέ περίβλημά του άδειο σαν ένα μικροσκοπικό σωληνάκι. Ένωσε το σωληνάκι με τρύπα. Την άλλη μεριά την έβαλε στο χώμα. Έσκυψε κι εκείνη από πάνω κι άρχισε να μιλάει με τα μυρμήγκια. Μάλλον της είπαν κάτι αστείο γιατί ξεκαρδίστηκε. Εξαφανίστηκαν μέσα στο χώμα και σε μερικά δευτερόλεπτα ένα πολύχρωμο υγρό άρχισε να ρέει μέσα στο σωληνάκι, γεμίζοντας το κανατάκι. Τράβηξε το σωληνάκι κι ευχαρίστησε τα μυρμήγκια. Γέμισε τα ποτήρια όλων. Έβγαλε ένα βατόμουρο από το πρόσωπό της και το έστυψε μέσα στο πρώτο ποτήρι. Έκανε το ίδιο με τα υπόλοιπα ποτήρια. Ένιωσε ένα κύμα αέρα στο πρόσωπό της. Σήκωσε το δικό της ποτήρι, τους ευχήθηκε καλές φαντασίες και ήπιε. Ήπιαν όλοι. Τους κοίταξε γεμάτη αγωνία προσπαθώντας να καταλάβει αν τους άρεσε το ποτό που τους είχε ετοιμάσει. Θυμήθηκε πως δεν είχαν πρόσωπα και δεν θα μπορούσε να δει την έκφρασή τους. Αυτό την έκανε μερικές γραμμές λυπημένη. Μέσα στον ενθουσιασμό της όμως και μέσα στην χαρά της να περιποιηθεί τους φίλους της και τα στομάχια τους, το ξέχασε πάλι. Εξαφανίστηκε για λίγο κι επέστρεψε με μερικά τεράστια φύλλα στα χέρια. Τα έβαλε για πολύ λίγο πάνω από τη φωτιά. Ύστερα τα έστρωσε κάτω, κι εξαφανίστηκε πάλι. Γύρισε χοροπηδώντας με μερικές μέλισσες στα μαλλιά της. Τις έβγαλε μία, μία και τις στράγγισε πάνω σε κάθε φύλλο .Πήρε ένα ξυλαράκι κι άπλωσε το μέλι σα να ήταν βούτυρο.
Έχωσε τα χέρια της στο χώμα κι όταν τα ‘βγαλε τα άνοιξε μπροστά σε όλους. Σε κάθε νύχι είχε μια πασχαλίτσα. Χτύπησε παλαμάκια κι από την κάθε μία έπεσα μια χρυσοκίτρινη σταγόνα. Τις μάζεψε και τις έβαλε σε κάθε φύλλο. Έπειτα άρχισε να βγάζει τα βατόμουρα από το πρόσωπό της και να τα απλώνει πάνω στα φύλλα. Κάποια στιγμή άρχισαν να φαίνονται τα μάτια της. Δίστασε για λίγο, όμως συνέχισε. Έβγαλε κι άλλα βατόμουρα κι άρχισε να εμφανίζεται η μύτη της, τα χείλη της, τα μάγουλά της,δεν την ένοιαζε, ήθελε να φτιάξει την πίτα της, το μέτωπο, το σαγόνι, ώσπου έβγαλε το τελευταίο βατόμουρο που είχε ξεχαστεί πάνω από το φρύδι της . Τα είχε βάλει όλα πάνω στην φυλλοπασχαλιτσοβατομουρόπιτα. Την πήρε προσεκτικά στα χέρια της, και την έβαλε λίγο ακόμη πάνω από τη φωτιά μέχρι να ξεροψηθεί. Το φεγγάρι, τριών ημερών σκατό δεν έλεγε να κοιμηθεί. Τους κοίταζε. Πλησίασε και πρόσφερε το πρώτο κομμάτι στην κοπέλα που στο πρόσωπό της είχε κολλάζ. Ήταν λυπημένη γιατί σκέφτηκε πως πάλι δεν θα δει τις εκφράσεις της καθώς θα τρώει. Εκείνη την κοίταξε. Της χαμογέλασε πάλι. Με μια κίνηση ξεκόλλησε όλες τις όμορφες εικόνες από το πρόσωπό της. Οι δυό τους κοιτάχτηκαν και γέλασαν η μια με την άλλη. Είχε κόλλα στο πρόσωπό της κι η Αντουανέτα ήταν γεμάτη σάλτσα βατόμουρο. Αφού κοιτάχτηκαν για αρκετή ώρα, η κοπέλα πήρε το κομμάτι της. Το φύσηξε για να κρυώσει. Η Αντουανέτα προχώρησε στον επόμενο. Έβγαλε κι εκείνος το μη πρόσωπό του κι έδειξε το από κάτω του. Κατόπιν πήρε το κομμάτι του. Το ίδιο έκαναν όλοι. Έβγαζαν αυτό που έκρυβε τα πρόσωπά τους και το πέταγαν στη φωτιά. Γελούσαν όλοι μαζί δυνατά. Το φεγγάρι χασμουρήθηκε. Όταν έμειναν όλοι με τα πρόσωπά τους μπροστά στη φωτιά ξεκίνησαν να τρώνε. Τους έβλεπε να τρώνε με όρεξη και να γλείφουν τα δάχτυλά τους. Ήταν τόσο χαρούμενη. Μπορούσε να δει την ευχαρίστησή στα πρόσωπά τους επιτέλους. Μπορούσε να τους δει να ξινίζονται στην αρχή και μετά να γλυκαίνονται. Έφαγαν όλη την πίτα κι εκείνη τους έβλεπε και γελούσε μέχρι που πόνεσε η κοιλιά της.
Τους μίλησε πάλι : “Δεν σας είπα παραμύθι το ξέρω, όμως πόση σημασία θα είχε; Ο καθένας κάθε βράδυ φτιάχνει χίλια. Κι εγώ δυο χιλιάδες. Είδα τα πρόσωπά σας την ώρα που τρώγατε την πίτα μου κι αυτό φτάνει. Είδατε το δικό μου να χασκογελάει μπροστά σας και δεν ντράπηκα να σας δείξω ότι το κάθε μου μάτι είναι μικρότερο από ένα βατόμουρο. Με εξημερώσατε και είμαι χαρούμενη”. Πλησίασε, τους φίλησε όλους. Μύριζαν όλοι το ίδιο. Φυλλοπασχαλιτσοβατομουρόπιτα. “Την άλλη φορά”, τους είπε, να δείτε που θα καταφέρω να ξεχωρίσω και μυρωδιές σας”. Φόρτωσε τα χαμόγελά τους στην τσάντα της, άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Άντε φεγγαράκι κοιμήσου πιαααα.

Υ.Γ: Γιατί πιστεύω πως τίποτα δεν είναι απρόσωπο τελικά και κανένα αληθινό πλάσμα με αίμα δεν μπορεί να κρυφτεί. Κι αν το κάνει, δεν θα’ναι για πολύ. Τίποτα , τίποτα, δεν είναι απρόσωπο. Ούτε καν αυτό το γυάλινο δάσος blogspot.


Copyright by Maria Adouaneta (de me lene Maria)