Κυριακή, Ιανουαρίου 21, 2007

ΙσΤοΡίΕς ΑπΟ τΟ δΑσΟς ΤοΥ bLoGsPoT- ΦυΛλΟπΑσΧαΛιΤσΟβΑτΟμΟυΡόΠιΤα.


Παρόλο που βρήκε μια πόρτα στη μέση του δάσους δεν παραξενεύτηκε. Είχε κάθε μέρα τέτοιες εικόνες στο κεφάλι της. Η πόρτα έγραφε blogspot. Κάτι της θύμισε. Άνοιξε χωρίς να χτυπήσει. Δεν της άρεσε αυτό αλλά έτσι έκανε όταν φοβόταν. Η πόρτα άνοιξε κι αντίκρισε αυτό που δεν περίμενε. Όλα τα πλάσματα του δάσους blogspot ήταν εκεί. Καθισμένα αναπαυτικά, άλλο κάτω από ένα δέντρο, άλλο επάνω, άλλο ξαπλωμένο, όλα γύρω από μια μωβ φωτιά. Φοβήθηκε. Δεν είχε συνηθίσει να κάθεται σε παρέες με άλλα πλάσματα γύρω από μωβ φωτιές. Τους κοίταζε απορημένη. Κανείς δεν είχε πρόσωπο. Όλοι είχαν κάτι χαρακτηριστικό, όμως κανείς πρόσωπο.
Ώσπου άκουσε μια φωνή: “Άντε ρε Αντουανέτα” (Ωχ με ξέρουν).
Γύρισε και κοίταξε τη φωνή. Μια κοπέλα με κολλάζ αντί για πρόσωπο της χαμογελούσε. Φοβόταν, όμως πάντα χαμογελούσε όταν της χαμογελούσαν. Χαμογέλασε κι αυτή. Σκέφτηκε πως αν οι άλλοι δεν έχουν πρόσωπα ίσως να μην έχει κι αυτή. Έβαλε το χέρι της στο πρόσωπό της , έπιασε κάτι πολύ μαλακό. Το πρόσωπό της ήταν όλο καλυμμένο με βατόμουρα! Είχε κάτι αστείο όλο αυτό και το φεγγάρι -βρέφος να πιπιλάει τις ρώγες της μαμάς του από πάνω τους.
”Μην μας κοιτάς έτσι, είσαι εδώ για να μας πεις ένα από τα παραμύθια που ράβεις κάθε νύχτα”, της είπε κάποιος. Ξαφνικά πολύ ξαφνικά σταμάτησε να φοβάται. Κόντεψε να πηδήξει μέσα στη φωτιά από τη χαρά της. Βρισκόταν μπροστά σε όλα αυτά τα πλάσματα χωρίς πρόσωπο και δε φοβόταν!!! Μόνο ένα πράγμα την προβλημάτιζε. Πώς θα μπορούσε να πει ένα παραμύθι σε πλάσματα που δεν είχαν πρόσωπα; Πώς θα μπορούσε να ξετυλίξει τα κουβάρια της αν δεν έβλεπε τις εκφράσεις των ακροατών; Ήταν τόσο χαρούμενη όμως που ξέχασε τον προβληματισμό της. Γέλασε σε όλους, γέλασε δυνατά και γέλασαν κι εκείνοι με το αστείο γέλιο της. Τους μίλησε:
“Δεν είναι το σπίτι μου εδώ, εγώ στο δικό μου ανάβω πάντα κόκκινη φωτιά με μαύρες βούλες όμως αφού θέλετε να σας πω παραμύθι πρέπει να πιείτε το ποτό που φτιάχνω από τη μέρα που γεννήθηκα και το φαΐ που μαγειρεύω καλύτερα από τ’ άλλα”. Άνοιξε τη μικροσκοπική της τσάντα κι έβγαλε ένα κανατάκι που είχε τρύπα από κάτω. Όλοι γέλασαν . Πώς θα μπορούσε να το γεμίσει αφού ήταν τρύπιο; Έσκυψε και πήρε ένα ριγέ σκουλήκι από κάτω. Το έβαλε στο στόμα της και φύσηξε με δύναμη. Το σκουλήκι έβγαλε φτερά και πέταξε, αφήνοντας μόνο το ριγέ περίβλημά του άδειο σαν ένα μικροσκοπικό σωληνάκι. Ένωσε το σωληνάκι με τρύπα. Την άλλη μεριά την έβαλε στο χώμα. Έσκυψε κι εκείνη από πάνω κι άρχισε να μιλάει με τα μυρμήγκια. Μάλλον της είπαν κάτι αστείο γιατί ξεκαρδίστηκε. Εξαφανίστηκαν μέσα στο χώμα και σε μερικά δευτερόλεπτα ένα πολύχρωμο υγρό άρχισε να ρέει μέσα στο σωληνάκι, γεμίζοντας το κανατάκι. Τράβηξε το σωληνάκι κι ευχαρίστησε τα μυρμήγκια. Γέμισε τα ποτήρια όλων. Έβγαλε ένα βατόμουρο από το πρόσωπό της και το έστυψε μέσα στο πρώτο ποτήρι. Έκανε το ίδιο με τα υπόλοιπα ποτήρια. Ένιωσε ένα κύμα αέρα στο πρόσωπό της. Σήκωσε το δικό της ποτήρι, τους ευχήθηκε καλές φαντασίες και ήπιε. Ήπιαν όλοι. Τους κοίταξε γεμάτη αγωνία προσπαθώντας να καταλάβει αν τους άρεσε το ποτό που τους είχε ετοιμάσει. Θυμήθηκε πως δεν είχαν πρόσωπα και δεν θα μπορούσε να δει την έκφρασή τους. Αυτό την έκανε μερικές γραμμές λυπημένη. Μέσα στον ενθουσιασμό της όμως και μέσα στην χαρά της να περιποιηθεί τους φίλους της και τα στομάχια τους, το ξέχασε πάλι. Εξαφανίστηκε για λίγο κι επέστρεψε με μερικά τεράστια φύλλα στα χέρια. Τα έβαλε για πολύ λίγο πάνω από τη φωτιά. Ύστερα τα έστρωσε κάτω, κι εξαφανίστηκε πάλι. Γύρισε χοροπηδώντας με μερικές μέλισσες στα μαλλιά της. Τις έβγαλε μία, μία και τις στράγγισε πάνω σε κάθε φύλλο .Πήρε ένα ξυλαράκι κι άπλωσε το μέλι σα να ήταν βούτυρο.
Έχωσε τα χέρια της στο χώμα κι όταν τα ‘βγαλε τα άνοιξε μπροστά σε όλους. Σε κάθε νύχι είχε μια πασχαλίτσα. Χτύπησε παλαμάκια κι από την κάθε μία έπεσα μια χρυσοκίτρινη σταγόνα. Τις μάζεψε και τις έβαλε σε κάθε φύλλο. Έπειτα άρχισε να βγάζει τα βατόμουρα από το πρόσωπό της και να τα απλώνει πάνω στα φύλλα. Κάποια στιγμή άρχισαν να φαίνονται τα μάτια της. Δίστασε για λίγο, όμως συνέχισε. Έβγαλε κι άλλα βατόμουρα κι άρχισε να εμφανίζεται η μύτη της, τα χείλη της, τα μάγουλά της,δεν την ένοιαζε, ήθελε να φτιάξει την πίτα της, το μέτωπο, το σαγόνι, ώσπου έβγαλε το τελευταίο βατόμουρο που είχε ξεχαστεί πάνω από το φρύδι της . Τα είχε βάλει όλα πάνω στην φυλλοπασχαλιτσοβατομουρόπιτα. Την πήρε προσεκτικά στα χέρια της, και την έβαλε λίγο ακόμη πάνω από τη φωτιά μέχρι να ξεροψηθεί. Το φεγγάρι, τριών ημερών σκατό δεν έλεγε να κοιμηθεί. Τους κοίταζε. Πλησίασε και πρόσφερε το πρώτο κομμάτι στην κοπέλα που στο πρόσωπό της είχε κολλάζ. Ήταν λυπημένη γιατί σκέφτηκε πως πάλι δεν θα δει τις εκφράσεις της καθώς θα τρώει. Εκείνη την κοίταξε. Της χαμογέλασε πάλι. Με μια κίνηση ξεκόλλησε όλες τις όμορφες εικόνες από το πρόσωπό της. Οι δυό τους κοιτάχτηκαν και γέλασαν η μια με την άλλη. Είχε κόλλα στο πρόσωπό της κι η Αντουανέτα ήταν γεμάτη σάλτσα βατόμουρο. Αφού κοιτάχτηκαν για αρκετή ώρα, η κοπέλα πήρε το κομμάτι της. Το φύσηξε για να κρυώσει. Η Αντουανέτα προχώρησε στον επόμενο. Έβγαλε κι εκείνος το μη πρόσωπό του κι έδειξε το από κάτω του. Κατόπιν πήρε το κομμάτι του. Το ίδιο έκαναν όλοι. Έβγαζαν αυτό που έκρυβε τα πρόσωπά τους και το πέταγαν στη φωτιά. Γελούσαν όλοι μαζί δυνατά. Το φεγγάρι χασμουρήθηκε. Όταν έμειναν όλοι με τα πρόσωπά τους μπροστά στη φωτιά ξεκίνησαν να τρώνε. Τους έβλεπε να τρώνε με όρεξη και να γλείφουν τα δάχτυλά τους. Ήταν τόσο χαρούμενη. Μπορούσε να δει την ευχαρίστησή στα πρόσωπά τους επιτέλους. Μπορούσε να τους δει να ξινίζονται στην αρχή και μετά να γλυκαίνονται. Έφαγαν όλη την πίτα κι εκείνη τους έβλεπε και γελούσε μέχρι που πόνεσε η κοιλιά της.
Τους μίλησε πάλι : “Δεν σας είπα παραμύθι το ξέρω, όμως πόση σημασία θα είχε; Ο καθένας κάθε βράδυ φτιάχνει χίλια. Κι εγώ δυο χιλιάδες. Είδα τα πρόσωπά σας την ώρα που τρώγατε την πίτα μου κι αυτό φτάνει. Είδατε το δικό μου να χασκογελάει μπροστά σας και δεν ντράπηκα να σας δείξω ότι το κάθε μου μάτι είναι μικρότερο από ένα βατόμουρο. Με εξημερώσατε και είμαι χαρούμενη”.
Πλησίασε, τους φίλησε όλους. Μύριζαν όλοι το ίδιο. Φυλλοπασχαλιτσοβατομουρόπιτα. “Την άλλη φορά”, τους είπε, να δείτε που θα καταφέρω να ξεχωρίσω και μυρωδιές σας”. Φόρτωσε τα χαμόγελά τους στην τσάντα της, άνοιξε την πόρτα και βγήκε. Άντε φεγγαράκι κοιμήσου πιαααα.

Υ.Γ: Γιατί πιστεύω πως τίποτα δεν είναι απρόσωπο τελικά και κανένα αληθινό πλάσμα με αίμα δεν μπορεί να κρυφτεί. Κι αν το κάνει, δεν θα’ναι για πολύ. Τίποτα , τίποτα, δεν είναι απρόσωπο. Ούτε καν αυτό το γυάλινο δάσος blogspot.


Copyright by
Maria Adouaneta (de me lene Maria)

31 σχόλια:

candyblue είπε...

"Kανένα αληθινό πλάσμα με αίμα δεν μπορεί να κρυφτεί".

Αυτό που είπες μικρή μου Μαρία- που δεν σε λένε Μαρία -είναι ΑΞΙΩΜΑ!
Το δεχόμαστε όπως είναι.

markos-the-gnostic είπε...

"κανένα αληθινό πλάσμα με αίμα δεν μπορεί να κρυφτεί"
σε συντονισμό με την blue, επιλέγοντας εννοώ αυτή τη φράση χωρίς να δω το σχόλιο της blue, θέλω να σε ρωτήσω τι γίνεται με τα υπόλοιπα αληθινά πλάσματα, αυτά χωρίς αίμα; νομίζω ότι ούτε αυτά κρύβονται, αλλά αντίθετα διπλοποιούνται και τριπλοποιούνται μέχρις ότου το δίχτυ τα κρύψει πίσω από τα μάτια του...

Фе́ммe скатале είπε...

ΠΟιός νοιάζεται για τα υπόλοιπα;

Shades είπε...

Μπορώ να σε δω στα μάτια κι ας μην έχεις πρόσωπο.. το νοιώθω.. απλά μαγικό ποστ.

nosyparker είπε...

Ήθελα να πω "μαγικό" αλλά με πρόλαβε άλλος :-)
Πολύ όμορφο το ηθικό δίδαγμα!

Καπετάνισσα είπε...

Φαντάσου τώρα ένα τσουβάλι μάτια και χείλη και μύτες και μάγουλα ανάκατα. και μέσα εκεί μορφασμοί, χαμόγελα, μουτρώματα, συσπάσεις, εντάσεις και γαληνέματα.
Μπουρδουκλωμένα όλα. Αξεχώριστα...

Έτσι βλέπει τα πράγματα όποιος παραμένει σε μια "απρόσωπη" κατάσταση και απόσταση μαζί. Όποιος κρατιέται μακριά από λογιών-λογιών εκθέσεις. Προσώπου, επομένως και συναισθημάτων.

Βρίσκω εξαιρετική την κατάληξη, ιδίως για ένα τέτοιο μέσον όπως αυτό που μας φέρνει κοντά και στο οποίο, τείνουμε στο να βλέπουμε τους άλλους δίχως μορφή (όχι γιατί έτσι κι αλλιώς έτσι μας παρουσιάζονται, μα γιατί έτσι μας βολεύει). Το "απρόσωπο διαδίκτυο", ως άλλοθι, ως κρυψώνα, ως καθρέφτης συχνά.

Και ναι. Όπου πάλλεται η ζωή, όπου κυλάει κόκκινο έρχεται η στιγμή της έκδυσης, της αποκάλυψης...

Ανώνυμος είπε...

Δεν έχω λόγια γι αυτό το ποστ...
Ναι, μαγεία.

candyblue είπε...

Χαίρομαι γιατί η γραφή στιγματίζει τον άνθρωπο...η μαγεία της Μαρίας που δεν την λένε Μαρία κατάφερε να βγει και έξω από το τόσο ιδιαίτερο blog της και να φτάσει μέχρι τις ιστορίες από το δάσος του blogspot....

Ανώνυμος είπε...

το κείμενό σου με ρούφηξε παρ' όλο που είναι δύσκολο να διαβαστεί στο μαύρο φόντο.

πολύ όμορφο.

bereniki είπε...

:)))))))))))

Ανώνυμος είπε...

Χμμ τι έχουμε εδώ; Ένα πλάσμα που μπορεί να αγαπήσει ανιδιοτελώς. Και να μοιράσει το χυμό της ίδιας του της ζωής.

Τι σημασία να έχουν μετά τα πρόσωπα που αλλάζουν κάθε μέρα; Όπως και αυτό το αίμα (κοινότυπο στοιχείο του καθενός)

Κόβεσαι και μοιράζεσαι. Και αν δεν είναι μυστικός δείπνος αυτό...τότε εγώ είμαι ο Κλαύδιος με ουρά δεινοσαύρου και μενεξεδιά κουδούνια πάνω της.

γιωργος είπε...

Η γραφή που στιγματίζει τον άνθρωπο*κάποιες τέτοιες γραφές στιγματίζουν ανεξίτηλα όχι μόνο το κορμί, αυτό ίσως να είναι το εύκολο, μα και το μυαλό, σαν τατουάζ. Ανεξίτηλο τατουάζ στο μυαλό. Μοιάζει με χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο.
Μου έκανε εντύπωση Candy που η Μαρία_δεν με λένε Μαρία, κατάφερε να βγεί απο τα ιδιαίτερά της, όχι γιατί δεν μπορούσε αλλά διότι το έπραξε.
drUqbar:...Διάνα. "Ενα πλάσμα που μπορεί να αγαπήσει ανιδιοτελώς. Και να μοιράσει το χυμό της ίδιας του της ζωής". Πόσα;;;
Μήπως είναι έκδηλος ο θαυμασμός μου;

candyblue είπε...

@ Axenbax: Η Μαρία* δε με λένε Μαρία* και γω έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με την γραφή και μεταξύ μας. Βγήκε από τα «ιδιαιτέρα» της με κάποια επιφυλακτικότητα και έφτασε ως εδώ γεμάτη όμορφες εικόνες. Το τόλμησε παρ’αυτά!!
Και γω το ίδιο θα έκανα για αυτήν, αν μου το ζήταγε.

Γιατί εδώ, όπως λέει και ο dr.Uqbar, έχουμε ένα πλάσμα που μπορεί να αγαπήσει ανιδιοτελώς. Και να μοιράσει το χυμό της ίδιας του της ζωής.

γιωργος είπε...

Μα αυτό ακριβώς είναι το εντυπωσιακό. Δεν πρόκειται για φιλοφρονήσεις και κοπλιμέντα, για να μη πω τίποτε άλλο. Η γραφές σας αν και διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους, κάπου μαγικά σμίγουν. Είναι επίσης εξαιρετικό που η φράση του drUqbar έχει αναφερθεί ως τώρα τουλάχιστον, τρεις φορές.

candyblue είπε...

@ Axenbax: Ναι γλυκύτατε αναγνώστη μου ξέρω πως το είπες, αλλοίμονο.
Η συνεργασία είναι υπέροχο πράγμα…για αυτό ετοιμάσου και συ για την δικιά σου ιστορία στο δάσος του blogspot


ε?

Фе́ммe скатале είπε...

Εδώ είμαι κι εγώ...
Για να πω την αλήθεια όταν το κορίτσι με το κολλαζ στο πρόσωπο με φώναξε εδώ να σας "παραμυθιάσω", πιό πολύ φοβήθηκα αυτό το μέρος, με το άσπρο φόντο. Το σπίτι των σχολίων. Στο δικό μου σπίτι συνήθως δεν απαντάω καθώς γνωρίζω καλά πως με εκείνους που καταλαβαινόμαστε δεν χρειάζονται οι τυπικές καλησπέρες (χτυπάω κάρτα) ούτε οι τυπικές ευχαριστίες. Έτσι με τούτο το κορίτσι πολλές φορές είπαμε λόγια η μία στην άλλη χωρίς να πούμε τίποτα και το ξέρει κι εκείνη καλά, όπως και με πολλούς απο σας. Γνωρίζω οτι είμαι λίγο απροσάρμοστη όμως αφού αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα μου και να βγω από το σπίτι μου ήθελα να το κάνω χωρίς μάσκες. Ξέρω μόνο οτι χαίρομαι που σας άρεσε η ιστορία μου γιατί στ'αλήθεια είναι η πρώτη φορά που είχα άγχος γιατί έιναι η πρώτη φορά που μου λέει κάποιος "γράψε κάτι για το σπίτι μου" και το'κανα. Κάτι άλλο που με δελέασε είναι γιατί ήθελα πολύ να μου φτιάξει η οικοδέσποινα ένα κολλαζ και έχω ενθουσιαστεί με αυτό που έφτιαξε και δεν θα μπορούσε να έιναι πιό ωραίο. Και φτάνει είπα πολλά και τώρα θα αρχίσω να τρώω τα νύχια μου.

alzap είπε...

“Δεν σας είπα παραμύθι το ξέρω, όμως πόση σημασία θα είχε; Ο καθένας κάθε βράδυ φτιάχνει χίλια. Κι εγώ δυο χιλιάδες. Είδα τα πρόσωπά σας την ώρα που τρώγατε την πίτα μου κι αυτό φτάνει. Είδατε το δικό μου να χασκογελάει μπροστά σας και δεν ντράπηκα να σας δείξω ότι το κάθε μου μάτι είναι μικρότερο από ένα βατόμουρο. Με εξημερώσατε και είμαι χαρούμενη”

Κι εγώ είμαι χαρούμενος Μαρία-που δεν σε λένε Μαρία, που σε βρήκε η ομογάλακτη και ομοαίματη αδελφή σου η Candy.
Γιατί μπορέσαμε και διαβάσαμε αυτές τις λέξεις που πρώτα ένοιωσες και μετά μας χάρισες.

Ανώνυμος είπε...

Ημουν κι εγω εκει.
Ισως δε με ειδατε γιατι δεν ημουν οπως ειμαι παντα, ομως ακουσατε σιγουρα την ανασα μου, βαρεια.
Δεν κοιμομουν
Ετσι ακουγεται

hotel iris είπε...

ωραίο το παραμυθάκι, μάλλον, από αυτά δεν πρόκειται να χορτάσουμε ποτέ

boynextdoor είπε...

Μαρία που δεν σε λένε Μαρία και candyblue καταφέρατε να πετάξετε τις μάσκες όλων μας και να μας θυμήσετε ότι η ομορφιά υπάρχει ακόμα και στα ποιο 'απρόσωπα' μέρη...

την αγκαλιά μου και στις δύο :)

candyblue είπε...

@ Under Control:Εγώ σε είδα. Ήταν ανάσα δικιά σου αυτή που ανακάτεψε τα μαλλιά μας; Σαν βαρδάρης νοτισμένος έμοιασε
Σε είδα....


@ alzap: Ομογάλακτη και ομοαίματη αδελφή ε;
Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες. Δεν περίμενα να το γράψεις.




@ tifoeus: Ποτέ για αυτό και θα το διαβάζετε ξανά και ξανά!!!




@ boynextdoor: Η ομορφιά υπάρχει παντού φτάνει να βλέπεις και όχι απλά να κοιτάς.

Η αγκαλιά σου είναι θερμή και αποδεκτή. Θα μπούμε μάλλον. Τι λες κι εσύ μικρή;

Santiago Nasar είπε...

Διαβάζω πάντα την Maria Adouaneta διακριτικά, χωρίς να αφήνω ίχνη-σχόλια. Είναι τόσο απόκοσμα όμορφο αυτό που κάνει στο δικό της ιδιαίτερο κόσμο που τίποτα δε μπορεί να διαταράξει τους νόμους του σύμπαντός της. Και τώρα πια νιώθω όλο κι περισσότερο ότι συμμετέχω σε μια μεταμόρφωση (περίπου σαν κι εκείνη του Κάφκα) που όλοι οι συνένοχοι μετατρεπόμαστε αργά και σταθερά σε πασχαλίτσες (και ας είναι ο τελευταίος ζωντανός οργανισμός που πίστευα ότι θα μπορούσα να μεταμορφωθώ). Και φυσικά πιστεύω ότι έξω από το ζεστό, βαθυκόκκινο σκοτεινό της πύργο, η Maria Adouaneta πουθενά δε θα αισθανόταν περισσότερο άνετα από τον μπλε πύργο της Candy.

boynextdoor είπε...

να βλέπουμε και να αποδεχόμαστε...

ναι, η αγκαλιά μου σας περιμένει, θα ήθελα πολύ να την μοιραστώ μαζί σας, είναι ζεστή :)

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Γλυκό σαν καροτόζουμε με θυμαρίσιο μέλι και μια σταγώνα αίμα...

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Σταγώωωωωωωωωνα;;;;;;
ωωωωωωωωωω....
Όμορφο είναι κι έτσι...

ZissisPap είπε...

Ωραία είναι να αλλάζουν τα πρόσωπα!
Όχι όμως απρόσωπα πλάσματα :-(

melomenos είπε...

πολύ ωραίο κείμενο...
για μένα δεν είναι παραμύθι!
έτσι δημιουργείται η αγάπη
έτσι δίνεις και παίρνεις!
το διάβασα και ξεκίνησε πολύ αισιόδοξα και τρυφερά η μέρα μου...
καλημέρα σας

Alkyoni είπε...

μαγεία
μεταφορικά και κυριολεκτικά

Ανώνυμος είπε...

ότι πιο "παραμύθι" έχω διαβάσει απο τις ιστορίες του δάσους

Βρήκα νέες λέξεις για να ρουφήξω το αίμα τους.

Κορίτσια....ΕΥΓΕ

candyblue είπε...

Επειδή η διάρκεια του ποστ φτάνει στο τέλος της θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά που το διάβασαν αλλά και την Μαρία -που δεν την λένε Μαρία για το "ναι" της και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε.

Фе́ммe скатале είπε...

Προσπαθώ εδώ και μέρες να κάνω αυτό το πράμα. Να βάλω τα ονόματά σας στη σειρά και να πω κατι στον καθένα ξεχωριστά. Δεν μπορώ ρε γαμώτο. Δεν μπορώ ξεκομμένα να απαντήσω. Θέλω όμως να πω στο κορίτσι που με φιλοξένησε δυο βράδυα στο σπίτι του οτι του χρωστάω ένα φιλί, ένα μεγάλο φιλί, κι ένα φιλί. Στους υπόλοιπους ένα φιλί κι ένα φιλί...τι άλλο χρειάζεται; αφού είπαμε!Δε χρειάζονται παραμύθια τα παραμύθια.
Υ.γ:ειμαι απροσάρμοστη το γνωρίζω