ΠρΑσΙνΗ αΧτΙδΑ

Είδα στον ύπνο μου τον Καζάν να χαμογελά και τρόμαξα.
Είπα να ξεκινήσω να φιλμάρω εκείνο το ντοκιμαντέρ, που τόσο πολύ θέλω,αλλά άντ’ αυτού προτίμησα να κάνω ένα μοναχικό ρεπεράζ στην μικρή μου πόλη.
Στο μαγαζάκι του καφέ που βρέθηκα, και ενώ διάβαζα την εφημερίδα μου,μια μικρή κοπέλα- ήταν δεν ήταν 17-μου ζήτησε φωτιά. Της είπα ότι δεν καπνίζω και τότε αυτή με ένα αλλόκοτο βλέμμα τράβηξε την διπλανή αδειανή καρέκλα και έκατσε. Μου συστήθηκε και αμέσως ξεκίνησε να μου λέει μια ιστορία που με σόκαρε. Όταν ήταν 13 χρονών σε μια προσπάθεια της να καταλάβει το περίπλοκο περιβάλλον της δημιούργησε έναν λαμπερό φανταστικό κόσμο στον οποίο κυριαρχούσε ένας μοναδικός φίλος με το όνομα Xρυσοτέρης. Αυτός ακόμα και τώρα με πληροφόρησε πως αν και φανταστικός την επισκέπτεται κάτι βράδια που γυρνάει από το φροντιστήριο. Τελείωσα τον καφέ μου στα γρήγορα,δίπλωσα την εφημερίδα μου και το έβαλα στα πόδια.
Δεν ξέρω τι με τρόμαξε περισσότερο. Καθώς έτρεχα να ξεφύγω από τη νόσο της παράνοιας θυμήθηκα ότι κάπου σε ένα από αυτά τα μαγαζιά και συγκεκριμένα σε μια τουαλέτα τους,διάβασα γραμμένο, το εξής ακαταλαβίστικο «Φτύνουμε τα μυαλά μας και κατουράμε χρυσόσκονη». Πολύ αλήτικο σύνθημα. Μου θύμισε κάτι από τον αέρα και την αίσθηση των Γιαπωνέζικων κινουμένων σχεδίων. Στον ίδιο δρόμο που βρίσκεται αυτό το μαγαζί που φιλοξενεί στην τουαλέτα του το σύνθημα,βρίσκεται και ένα σπασμένο καρτοτηλέφωνο,με βουβά καλώδια και σπασμένο ακουστικό. Κάποιοι το έχουν γεμίσει με λουλούδια...σα να έπεσε κάποιο περαστικό αυτοκίνητο εκεί.
Ένα είδος ξεχαρβαλωμένου-εξωγήινου εικονοστασίου.Το φως της μέρας μεγαλώνει. Νοστάλγησα τον παιδικό μου φίλο τον Α. που κάθε Κυριακή πηγαίναμε θέατρο. Πολλά νοστάλγησα με αυτό τον ήλιο τώρα τελευταία, αλλά τέλος πάντων.Κοιτάω τους περαστικούς. Όλοι με ένα κινητό στο χέρι πια.Λένε μια φράση και το κλείνουν. Στένεμα του χώρου και του χρόνου. Καλύτερα η μούγγα του αστικού κονιορτού. Αν ακουμπήσεις τα αυτιά σου στις ράγες της πόλης θα αφουγκραστείς τις φωνές της να γουργουρίζουν, σαν χαλασμένα υδραυλικά. Αυτά δεν περιλαμβάνονται σε καμιά κινητή συσκευή .Έξω η μέρα μοιάζει με κόλαση ανθισμένη. Στα σκουπίδια μια βρόμικη κούκλα Barbie σχεδόν γυμνή. Τι μου θύμισε τώρα. Και να σκεφτεί κανείς πως η μαμά μου είναι 10 χρόνια μικρότερη από την Barbie. Τι μπορώ να κάνω για να διατηρήσω εκείνο το φόρεμα που μου αγόρασες όταν έβγαλα τα μάτια μου σαν το Οιδίποδα την πρώτη φορά;Να ξεχάσω να το βγάλω από το ψυγείο. Συμβολίζει την μνήμη που διατηρεί ζωντανές τις αναμνήσεις μας μακριά από την σήψη της πραγματικότητας. Σε λίγο νυχτώνει, περιμένω τις μπλε ώρες στην ίδια στάση που περίμενα κάποτε εσένα μετά το σχόλασμα. Όλη η πόλη με πληγώνει με τις μνήμες της. Δικές της είναι εμένα ματώνουν. Η πράσινη αχτίδα...να την. Την είδα πάλι. Είναι το τελευταίο φως που αφήνει ο ήλιος στην δύση του. Λένε πως όποιος το δει, θα εκπληρώσει τις επιθυμίες του και θα γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Λένε, λένε, όλο λένε. Και όλοι τέτοιες ώρες στα μικρά καφέ πίνουν. Η Λατινική λέξη για το ποτό είναι spiritus (σ.σ πνεύμα). Είτε στο ποτό, είτε στην προσευχή,είτε στον στοχασμό,αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι είναι η θέρμη του πνεύματος. Μου ήρθε στο μυαλό τότε ο Κέρουακ, που ήπιε μέχρι θανάτου και τα λόγια του Γκίνσμπεργκ μετά. Είπε ο Γκίνσμπεργκ, πως «πίνοντας ως θανάτου, είναι ένας άλλος τρόπος να ζεις και να αντιμετωπίζεις τον πόνο και την τρέλα του ότι όλα είναι ένα όνειρο». Ναι, όλα είναι ένα όνειρο με μια πράσινη αχτίδα στο πέτο.Αλίμονο σε αυτόν που θα ξυπνήσει από στιγμή σε στιγμή ιδρωμένος και μισός.Ένα όνειρο παιδιά...κοιτάχτε λίγο τον κόσμο από μακριά.Παρατηρείστε τον.Δεν έχει καταλάβει τίποτα έτσι;
Οι άνθρωποι ονειρεύονται και σκέφτονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα.