Τετάρτη, Ιανουαρίου 17, 2007

ΠρΑσΙνΗ αΧτΙδΑ


Είδα στον ύπνο μου τον Καζάν να χαμογελά και τρόμαξα.
Είπα να ξεκινήσω να φιλμάρω εκείνο το ντοκιμαντέρ, που τόσο πολύ θέλω,αλλά άντ’ αυτού προτίμησα να κάνω ένα μοναχικό ρεπεράζ στην μικρή μου πόλη.
Στο μαγαζάκι του καφέ που βρέθηκα, και ενώ διάβαζα την εφημερίδα μου,μια μικρή κοπέλα- ήταν δεν ήταν 17-μου ζήτησε φωτιά. Της είπα ότι δεν καπνίζω και τότε αυτή με ένα αλλόκοτο βλέμμα τράβηξε την διπλανή αδειανή καρέκλα και έκατσε. Μου συστήθηκε και αμέσως ξεκίνησε να μου λέει μια ιστορία που με σόκαρε. Όταν ήταν 13 χρονών σε μια προσπάθεια της να καταλάβει το περίπλοκο περιβάλλον της δημιούργησε έναν λαμπερό φανταστικό κόσμο στον οποίο κυριαρχούσε ένας μοναδικός φίλος με το όνομα Xρυσοτέρης. Αυτός ακόμα και τώρα με πληροφόρησε πως αν και φανταστικός την επισκέπτεται κάτι βράδια που γυρνάει από το φροντιστήριο. Τελείωσα τον καφέ μου στα γρήγορα,δίπλωσα την εφημερίδα μου και το έβαλα στα πόδια.
Δεν ξέρω τι με τρόμαξε περισσότερο. Καθώς έτρεχα να ξεφύγω από τη νόσο της παράνοιας θυμήθηκα ότι κάπου σε ένα από αυτά τα μαγαζιά και συγκεκριμένα σε μια τουαλέτα τους,διάβασα γραμμένο, το εξής ακαταλαβίστικο «Φτύνουμε τα μυαλά μας και κατουράμε χρυσόσκονη». Πολύ αλήτικο σύνθημα. Μου θύμισε κάτι από τον αέρα και την αίσθηση των Γιαπωνέζικων κινουμένων σχεδίων. Στον ίδιο δρόμο που βρίσκεται αυτό το μαγαζί που φιλοξενεί στην τουαλέτα του το σύνθημα,βρίσκεται και ένα σπασμένο καρτοτηλέφωνο,με βουβά καλώδια και σπασμένο ακουστικό. Κάποιοι το έχουν γεμίσει με λουλούδια...σα να έπεσε κάποιο περαστικό αυτοκίνητο εκεί.
Ένα είδος ξεχαρβαλωμένου-εξωγήινου εικονοστασίου.Το φως της μέρας μεγαλώνει.
Νοστάλγησα τον παιδικό μου φίλο τον Α. που κάθε Κυριακή πηγαίναμε θέατρο. Πολλά νοστάλγησα με αυτό τον ήλιο τώρα τελευταία, αλλά τέλος πάντων.Κοιτάω τους περαστικούς. Όλοι με ένα κινητό στο χέρι πια.Λένε μια φράση και το κλείνουν. Στένεμα του χώρου και του χρόνου. Καλύτερα η μούγγα του αστικού κονιορτού. Αν ακουμπήσεις τα αυτιά σου στις ράγες της πόλης θα αφουγκραστείς τις φωνές της να γουργουρίζουν, σαν χαλασμένα υδραυλικά. Αυτά δεν περιλαμβάνονται σε καμιά κινητή συσκευή .Έξω η μέρα μοιάζει με κόλαση ανθισμένη. Στα σκουπίδια μια βρόμικη κούκλα Barbie σχεδόν γυμνή. Τι μου θύμισε τώρα. Και να σκεφτεί κανείς πως η μαμά μου είναι 10 χρόνια μικρότερη από την Barbie. Τι μπορώ να κάνω για να διατηρήσω εκείνο το φόρεμα που μου αγόρασες όταν έβγαλα τα μάτια μου σαν το Οιδίποδα την πρώτη φορά;Να ξεχάσω να το βγάλω από το ψυγείο. Συμβολίζει την μνήμη που διατηρεί ζωντανές τις αναμνήσεις μας μακριά από την σήψη της πραγματικότητας. Σε λίγο νυχτώνει, περιμένω τις μπλε ώρες στην ίδια στάση που περίμενα κάποτε εσένα μετά το σχόλασμα. Όλη η πόλη με πληγώνει με τις μνήμες της. Δικές της είναι εμένα ματώνουν. Η πράσινη αχτίδα...να την. Την είδα πάλι. Είναι το τελευταίο φως που αφήνει ο ήλιος στην δύση του. Λένε πως όποιος το δει, θα εκπληρώσει τις επιθυμίες του και θα γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του. Λένε, λένε, όλο λένε. Και όλοι τέτοιες ώρες στα μικρά καφέ πίνουν. Η Λατινική λέξη για το ποτό είναι spiritus (σ.σ πνεύμα). Είτε στο ποτό, είτε στην προσευχή,είτε στον στοχασμό,αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι είναι η θέρμη του πνεύματος. Μου ήρθε στο μυαλό τότε ο Κέρουακ, που ήπιε μέχρι θανάτου και τα λόγια του Γκίνσμπεργκ μετά. Είπε ο Γκίνσμπεργκ, πως «πίνοντας ως θανάτου, είναι ένας άλλος τρόπος να ζεις και να αντιμετωπίζεις τον πόνο και την τρέλα του ότι όλα είναι ένα όνειρο». Ναι, όλα είναι ένα όνειρο με μια πράσινη αχτίδα στο πέτο.Αλίμονο σε αυτόν που θα ξυπνήσει από στιγμή σε στιγμή ιδρωμένος και μισός.Ένα όνειρο παιδιά...κοιτάχτε λίγο τον κόσμο από μακριά.Παρατηρείστε τον.Δεν έχει καταλάβει τίποτα έτσι;
Οι άνθρωποι ονειρεύονται και σκέφτονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα.

26 σχόλια:

nosyparker είπε...

Λες γι αυτό να πίνω candy μου; Για τη θέρμη του πνεύματος; Μ' αρέσει!
Και τ' όνειρο με την αχτίδα στο πέτο, πειράζει η δική μου να είναι κόκκινη;
Πιστεύω πως όσοι ονειρεύονται, ζουν στ αλήθεια για πάντα.

homelessMontresor είπε...

Και που είναι το κακό να ονειρευέσαι την πραγματικότητα?
Το θέμα είναι να το έχεις καταλάβει φυσικά... οτι ονειρεύεσαι!

Άβατον είπε...

Οινοπνευματώδη ποτά = τα Πνεύματα του Οίνου.
Τα μενού στο εξωτερικό τα ποτά τα αναγράφουν μέχρι σήμερα ως Spirits = Πνεύματα.
Πολλές παραδόσεις αναφέρουν πως όπως οι τροφές, έτσι και η κάθε απόσταξη έχει ένα διαφορετικό πνεύμα μέσα της. Γι'αυτό και ο κάθε άνθρωπος ας πούμε πως "έχει το δικό του ποτό".

The Motorcycle Boy είπε...

Οι άνθρωποι ζουν για πάντα γιατί ονειρεύονται και σκέφτονται. Οπότε, καλό είναι να φροντίζουν να έχουν ενδιαφέροντα όνειρα, γιατί άμα ξυπνήσουν την έβαψαν.

Unknown είπε...

Καλησπέρα

Πολύ όμορφα γραμμένο
και πολύ σωστή η σκέψη σου

Το να ονειρεύεσαι δεν είναι
άσχημο
το να ζεις την ζωή σαν να είναι
όνειρο είναι το άσχημο

καλό σου βράδυ

candyblue είπε...

@ nosyparker:Τίποτα δεν πειράζει ο καθένας αναπνέει καλύτερα στα όνειρα του .Η αχτίδα κανονικά είναι πράσινη αν εσύ θες να την κάνεις κόκκινη κάτι θα σημαίνει αυτό για σένα αυτό. Να την κάνεις. Τα χρώματα είναι εκεί έξω για όλους εμάς
Όσοι ονειρεύονται ζουν για πάντα στα όνειρα που κάνουν και αυτά τα όνειρα ταξιδεύουν με εκατομμύρια έτη φωτός...κάποτε ακόμα και σαν άλλη ύλη εμείς,θα τα βρούμε μπροστά μας
Θα μας κοιτάξουν στα μάτια σαν θαυμαστικά και θα γίνουν πραγματικότητα.



@ homelessMontresor: Πρώτα, πρώτα να σε καλωσορίσω? Γλυκό καρυδάκι θες?
Πορτοκαλαδίτσα?


Να ονειρεύεσαι πως ορέγεσαι την πραγματικότητα που επιθυμείς είναι κα΄τι καλό κάτι που όλοι το κάνουμε
Το κακό δεν υπάρχει πουθενά στα όνειρα.
ούτε εδώ μέσα σε αυτό το ποστ τουλάχιστον
ίσα, ίσα. Ονειρευόμαστε με τα μάτια ανοιχτά καίγοντας τα αστέρια.
Και οι πιο πολύ το ξέρουμε καλά αυτό.




@ Άβατον: Τα Πνεύματα του Οίνου ψάχνουν να με βρουν εδώ και κάτι χρόνια τώρα. Από τότε που σταμάτησα να πίνω,σταμάτησα να απολαμβάνω κάποιες στιγμές σαν μικρές παρενθέσεις που λιποψυχούσαν μακριά από το άρωμα του ποτού
Τα χείλη πάντα μουδιασμένα,ο λαιμός στεγνός. Ψάχνω να βρω κάτι που να πηγαίνει στο λαιμό μου.
Προχτές έβαλα στο μπλέντερ τα όνειρα της νύχτας και ήπια το δυναμωτικό ζωμό τους.
Μέχρι που κάποιος μου είπε ότι ήταν απόνερα και όχι ζωμός.

Ακόμα ψάχνω το δικό μου ποτό ,αλλά αλήθεια,κάποτε το είχα που λες. Είχε όνομα και επίθετο και πνεύμα είχε. Το έχω περάσει στα συστατικά μου πια.





@ The Motorcycle Boy: Οι άνθρωποι κάποιες φορές δεν πράττουν σωστά. Σπαταλάνε τα όνειρά τους και την ίδια τους την ζωή.
Κάποιοι από μας υπερφίαλοι καθώς είμαστε(το παθαίνεις αυτό όταν αναπνέεις κανονικά χωρίς κόμματα) κλοτσάμε σκέψεις και όνειρα με θράσος,σα να πρόκειται να τα ξαναβρούμε, να επαιτούν, μπροστά μας. Αλήθεια ποιοι νομίζουμε ότι είμαστε? Ονειρευόμαστε και σκεφτόμαστε λες και πρόκειται να ζήσουμε για πάντα.

Έχεις δίκιο ξέρεις ,άμα ξυπνήσουμε την βάψαμε.




@ Sailor:Γιατί αγαπημένε καπετάνιε ΕΣΥ το λες αυτό?

ZissisPap είπε...

Γιατί το λες αυτό;
Δεν θα ζήσουμε για πάντα;
Μιλάς σοβαρά;
Εμένα άλλα μου είπαν. Ότι θα υπάρχω για πάντα, ότι δεν χρειάζεται να ονειρεύομαι γιατί όλα μα όλα θα έρθουν μόνα τους και δεν θα μου λείπει τίποτα! Ότι δεν θα πονάω και θα έχω μόνο χαρές και ένα χαμόγελο κάθε στιγμή!
Της γειτονιάς μας ο τρελός όλα ανάποδα τα λέει!

Tamara de Lempicka είπε...

το οινο"πνευμα" , οπως και καθε ειδους "βοηθημα" , μας τραβαει απο το χερι προς το δρομο των ονειρων που καμια φορα χανουμε, εγκλωβισμενοι στο λαβυρινθο του παροντος τοπου και χρονου...οχι , δεν ειναι για παντα, μα ειναι ενα απο τα μονοπατια που θα διασχισουμε, αφηνοντας το αποτυπωμα μας.Η πρασινη αχτιδα καθενος ποικιλλει σε χρωμα, σχημα , ενταση ,μα ο συμβολισμος της ειναι για ολους ιδιος

koolkiller-ess είπε...

αν η πόλη σε πληγώνει, κι οι μνήμες της, φτιάχνεις μια δική σου πόλη, πίσω από έναν παραμορφωτικό φακό, έναν τόνο κάτω απ΄την πράσινη ακτίδα, κι αν θες την αφήνεις να πλημμυρίσει απ΄την θέρμη του πνεύματος- πες πως έχυσες πάνω της όλο το μπουκάλι με το ποτό, πες αν θες πως ήταν πράσινο λικέρ- κι αφέσου

Ανώνυμος είπε...

"Και να σκεφτεί κανείς πως η μαμά μου είναι 10 χρόνια μικρότερη από την Barbie".

Μα ναι...και η δικιά μου η μαμά το ίδιο. Απίστευτη σκέψη και πόσο αληθινή. Μεγαλώσαμε με Barbie που ήταν από τότε 10 μεγαλύτερες από τις μαμάδες μας. Και κοίτα τες τώρα...αυτές απαράλλαχτες κουκλίτσες όπως τις πρωτοκρατήσαμε,και οι μαμάδες μας ψάχνουν ακόμα το μυστικό.

Ωραία γραφή candy...

Kallioph είπε...

Όντως... Οι άνθρωποι ονειρεύονται και σκέφτονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα.

οι ιδέες και οι σκέψεις ζουν για πάντα.. ενόσω στο φυσικό σώμα επέρχεται η φθορά..

Καπετάνισσα είπε...

Όνειρα στάζουν εδώ γύρω και μου φαίνεται θα κάτσω για καλά.

Θα μου τάξεις την αιωνιότητα είπες;
Τη στιγμή, το ίδιο κάνει. Έτσι τη μετράω εγώ.

Η απώλεια ονείρων είναι η ερμηνεία της μιζέριας. Δες τους όλους: Ως το λαιμό βουτηγμένοι.

Δες και μας: Θύμησες σέρνουμε, οινοπνεύματα καψαλίζουν τη ψυχή, ώρες μπλε βαράνε κόκκινο.

Δεν τ' αλλάζω. Ορκίζομαι.

bereniki είπε...

einai periergo to poso mou aresei autos o ponos... ponos pou ton prokaleis monos sou, me tis anamnhseis sou stis monaxikes sou boltes... boltes stin poli, boltes sto mualo sou... einai para3ena otan oneireuesai toso... sssssss.... hsuxia! me oneirepses karamelitsa! ....kai de thelw na 3upnisw.... kai auto to apospasma apo kerouac sto kollaz sou... poso me ekfrazei... s'euxaristw pou mou to thumises... merikes fores stamataw na skeftomai to xrono, ton afhnw na trexei grhgora, ksexnaw ti thelw kai mperdeuomai.... s'euxaristw pou me ksemperdepses shmera... dreamchasing k dreamchatching olh th mera loipon! ;)
makia
*****

Ανώνυμος είπε...

"Οι άνθρωποι ονειρεύονται και σκέφτονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα"

Μου επιτρέπεις να τη κρατήσω αυτή σου τη φράση? Θέλω να τη θυμάμαι όταν θα τολμήσω να ονειρευτώ ξανά

boywalkinginthewoods είπε...

σου έλεγα λοιπόν
να ξεκινήσεις να φιλμάρεις
εκείνο το ντοκιμαντέρ
εκτός αν πρόκειται
να ζήσεις για πάντα

για τα όνειρα
ο μόνος μου φόβος
είναι μην φτωχύνουν
καθώς φτωχαίνει η γλώσσα
μην γίνουν συντμήσεις
και συναισθήματα στίξης
γιατί την ίδια γλώσσα
χρησιμοποιούν με την
πραγματικότητα
και είναι ένα σώμα

candyblue είπε...

@ Sigmund_01: Μήπως μένουμε στην ίδια γειτονιά; Τον ξέρω καλά αυτόν τον τύπο τόσο καλά που μερικές φορές νομίζω πως ζει μέσα μου.




@ Tamara de Lempicka: Για ότι έχει να κάνει με τα χρώματα υπάρχει το ελεύθερο.
Για τα βοηθήματα που μας παίρνουν από το χέρι και μας τρέχουν τι να πει κάνεις;
Όλοι τα ξέρουμε και όλοι θυμόμαστε τις μετάνοιες του μετά.
Γιατί όπως είπε και ένας φίλος μου οι άνθρωποι (μαζί με το πνεύμα του οίνου ακόμα πιο πολύ) είναι όντα συναισθηματικά βίαια, που επιδεικνύουνε αυτή την συναισθηματική βιαιότητα όταν επιθυμούνε, να εγκατασταθούνε στα συναισθήματα του άλλου...
Ο οίνος τελικά δεν ευφραίνει καρδίαν τόσο, όσο καίει αυτή.


@ koolkiller-ess:Με πληγώνει με τις αναμνήσεις που έχω ζωγραφίσει σε δρόμους και στενά της. Κατά τα άλλα. Η πόλη απλώνεται και μας υπνωτίζει με σουρεαλισμό μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω αν είμαι μέσα στην πόλη που γεννήθηκα ή σε μια άλλη πόλη που της μοιάζει. Προτείνω να κάψουμε τις ψεύτικες πόλεις μας .Δεν μας ανήκουνε και δεν τους ανήκουμε πια.


@ lollipop: Τα ίδια μυστικά ψάχνουν και οι δυο τους να το ξέρεις…Ξέρεις τι θυμήθηκα;
Εγώ έσπαγα τα κεφάλια τους όταν βαριόμουνα να παίζω μαζί τους και μετά τις κατέστρεφα.
Καλημέρα λολιπο*ποπάκι μου



@ Kallioph: Οι ιδέες, οι σκέψεις και τα γραπτά…αυτά μάλιστα φυλακίζουν ακόμα και την ανάσα των ονείρων μας. Τα γραπτά είναι σπουδαίο πράγμα. Αναπνέουν ακόμα μετά και από αιώνες μοναχικότητας.




@ Καπετάνισσα: Έλα δω εσύ. Σήκωσε την άγκυρα και πάμε. Που?
Εκεί που θες τόσο πολύ να πάμε… Σε εκείνη την στιγμή που έχει το βλέμμα της αιωνιότητας και την αλμύρα της πολυφορεμένης μας ζωής.
Πάμε και ας σέρνουμε ακόμα τις αλυσίδες στα πόδια μας. Κάποτε πρέπει να πάμε μέχρι εκεί κάτω.



@ bereniki: Το παμε-τίποτα δεν είναι τυχαίο-δεν το παμε;
Παίζει να είσαι και η μόνη που είδε αυτό το απόσπασμα του Κέρουακ που δεν βρίσκεται εκεί τυχαία βέβαια… Είπαμε τίποτα δεν είναι τυχαίο.


@ ΣεΞπΥρ: Σου το επιτρέπω, αρκεί να το τηρήσεις.
Και να σου πω…τόλμα να ονειρευτείς και να ζήσεις. Λέξη κλειδί και μετά το όνειρο…



@ boywalkinginthewoods: Σου είπα ότι αυτά που λες, μου μοιάζουν με αλήθειες μαγεμένες και ηλεκτρισμένες. Εικόνες από φώσφορο και μυρωδιά φρέσκιας μπουγάδας.
Τα όνειρα δεν φτωχαίνουν ποτέ. Την μέρα πολλαπλασιάζονται και τη νύχτα παιδεύουν το μυαλό μας με τα αγκίστρια τους. Αυτά που έχουν σαν εργαλεία ζωής και έρωτα.
Ωραία ανακάλυψη που είσαι…..

Ανώνυμος είπε...

πριν από 2 3 χρόνια, μπρος σε μια παγωμένη λίμνη και σε σκοτάδι σχεδόν απόλυτο, μακριά από τη μικρή μου πόλη, φορτωμένος τύψεις, αναζήτησα κάποιον, οποιονδήποτε...και βρήκα κάποιον. Όταν φώναξα δυνατά κάποιος απάντησε από την απέναντι πλευρά της λίμνης, φωνάζοντας κι αυτός τα ίδια λόγια αυτά με τα οποία τον είχα καλέσει...κι έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είμαι μόνος μου, και ότι τούτη η ζωή είναι ένα όνειρο, που το ζούμε αληθινά.

Ανώνυμος είπε...

Bρε candy, αν οι άνθρωποι δεν πίστευαν στην αθανασία, θα ήταν σαν τα φυτά. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η αυταπάτη μας συντηρεί και η αδιαφορία μπροστά στη ματαιότητα...

anyone είπε...

οι εικόνες σου είναι απίστευτες.....και ο τρόπος που γράφεις ακόμη καλύτερος....να τολμήσω να σε παρομοιάσω με τους πολύχρωμους απο τις αφίσες τοίχους του ψυρρή?μέσα στην γκριζάδα του ουρανού και της πόλης..φαίνεται καθαρά ότι είσαι εκεί....ότι είσαι εδώ...μέσα σ'αυτήν την πόλη...

markos-the-gnostic είπε...

όπως έλεγε κι ο Τσουανγκ Τσου εγώ ονειρεύομαι την πεταλούδα ή η πεταλούδα ονειρεύεται εμένα; πραγματικά δεν υπάρχει τρόπος να το αποδείξει κανείς, άλλωστε μπορεί κι οι πεταλούδες να προσπαθούν κάτι αντίστοιχο...

Summertime είπε...

Αν φύγεις με την Καπετάνισσα Κάντυ, θα χρειαστείτε μούτσο, λοστρόμο, τιμονιέρη, ψαρά (και πιθανόν και μάγειρα).

Σκέψου το.
Θα φέρω και μαύρο ρούμι που είναι το αγαπημένο μου, για να μη λες ότι η πραγματικότητα δεν είναι μια ψευδαίσθηση που οφείλεται στην έλλειψη οινοπνεύματος.

Sigmataf είπε...

T E Ρ Α Σ Τ Ι Α
ατάκα:

«Φτύνουμε τα μυαλά μας και κατουράμε χρυσόσκονη».

Ανώνυμος είπε...

αυτή η πράσινη αχτίδα υπάρχει στ'αληθεια;
πόσο θα ήθελα να τη δω κι εγώ..να μου αποκαλύψει μυστικά χωρίς να τα ψάξω..νηφάλια..

καλημέρα!

MåvяiÐåliå είπε...

Το ξεχαρβαλωμένο τηλέφωνο με τα λουλούδια...εμείς θα καρφωθούμε μια μέρα πάνω του...παρ όλα αυτά τρέχουμε οι τρελοί μπας και ξεχάσουμε και καταφέρουμε να ονειρευτούμε άλλη μια στιγμή.

candyblue είπε...

@Minotaurus & ArmDeco: Είπε η ηχώ στον εαυτό της...Σε ξέρω εσένα
Είσαι αυτός με τα υπέροχα-υπέροχα κολάζ
Δεν χορταίνω να τα βλέπω.



@ Mπίχλας: Αυτό λέω και γω,πως όλα δηλαδή είναι ένα όνειρο. Απλά θέλω να τονίσω πως ξυπνώντας κάποτε από κάποιον εξωτερικό παράγοντα καλό θα ήταν να μας περιμένει μια ζωή σαν όνειρο και όχι ένας ερειπιώνας
Μερικοί άνθρωποι πιστεύω πως είναι φυτά πιστεύοντας ή όχι στην αθανασία.





@anyone: Χίλια ευχαριστώ, πάνω που πίστευα ότι γκριζάρω αντί να ουρανιοτοξεύω.
Η αλήθεια είναι πως είμαι παντού....ίσως γιατί είμαι πνεύμα και το όνομα μου είναι
Candyblue.
Χάρηκα που ήρθες μέχρι εδώ.


@ markos-the-gnostic: Είμαι σίγουρη για αυτό...Τις ρώτησα ή μήπως ήταν όνειρο;



@ Summertime: Δεν έχω να σκεφτώ τίποτα. Αυτά που λες,τα λες και είσαι ήδη εδώ,απέναντι μου. Δεν μας βλέπεις που κοιτάμε το ρούμι σου καθώς με ευλάβεια προσκυνά την ιδρωμένη σου παλάμη;
Από στιγμή σε στιγμή λέμε να σου πιούμε μια γουλιά.
Σήκωσα ήδη τις άγκυρες...είσαι ήδη μαζί μας .Πες μου λοιπόν που πάμε και ποιοι είναι όλοι αυτοί εδώ μαζί σου;

candyblue είπε...

@ Sigmataf: Μα είναι μια τρέλα δεν είναι;
Άραγε ποιο σακατεμένο,ποιο τρυπημένο, από αδράχτι μυαλό την σκαρφίστηκε;






@ efi: Ναι υπάρχει. Η πράσινη αχτίδα είναι το τελευταίο φως που αφήνει ο ήλιος στην δύση του. Είναι πολύ σπάνιο να την δει κανείς. Ίσως γιατί τα κωνία του αμφιβληστροειδούς μας χιτώνα δεν είναι τόσο ευαίσθητα. Ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να τη δει,παρόλα αυτά μερικές φορές αυτή η λάμψη φαίνεται.




@ thrips: Νομίζω ότι το παρατράβηξες. Δεν υπάρχει κάτι που να θέλω να σχολιάσω πάνω σε αυτό το σχόλιο....
έχεις εξοκείλει.




@ MåvяiÐåliå: Και που ξέρεις, τρέχοντας μπορεί να πέσουμε πάνω στις στιγμές που ΜΑΣ ονειρεύονται