ΈνΑ βΡάΔυ ΤοΥ γΕνΑρΗ πΟυ ΕμΟιΑζΕ αΝοΙξΙάΤιΚο

Το σαλόνι μυρίζει τσιγάρο και ινδικό στικ που καίγεται σιωπηλά. Το κονιάκ αδειάζει σιγά-σιγά. Μόλις έμεινα μόνη. Η Φ. έφυγε μετά από μια μακρόσυρτη συζήτηση ωρών. Πάλι για σχολεία και ξεχασμένους συμμαθητές. Και μετά τα τελευταία νέα. Για την γνωστή φιλόλογο που απεβίωσε και την διπλανή μου,που γέννησε το τρίτο της παιδί. Για τον γυμναστή που σκοτώθηκε σε τροχαίο και για την αυλή, στο πίσω μέρος του Γ3, που μπήκε κι άλλα εκατοστά πιο μέσα. Το παράθυρο ανοιχτό. Έξω θυμίζει άνοιξη η βραδιά. Είναι πιο γλυκιά απ’ότι θα έπρεπε. Πάω στον νεροχύτη τα ποτήρια και είμαι σίγουρη πως κάποιος είναι μαζί μου. Γυρίζω το βλέμμα μου στο σαλόνι. Δεν βλέπω κανέναν, κι όμως ακούω κάτι περίεργα τριξίματα. Αφού τ’ ορκίζομαι ότι έμεινα μόνη. Να δεις που θα ναι τίποτα σκόρπιες σκέψεις που ξέχασα να κουμπώσω μαζί με το μπουκάλι του κονιάκ. Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνουνε μυρωδιές νεραντζιάς και ανθισμένων κρίνων. Μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό. Έχουμε μόνο 14 Γενάρη. Η κουρτίνα κουνιέται ελαφριά. Και τότε τις βλέπω. Άλλες να έρχονται κι άλλες να φεύγουν. Άλλες κρατάνε την πρώτη μου ποδιά,άλλες το πρώτο μου δόντι. Κάποιες φωνασκούν λέγοντας κοροϊδευτικά το πρώτο μου ποίημα και οι υπόλοιπες παίζουνε λάστιχο στο δρόμο της παλιάς μου γειτονιάς, που έφεραν μαζί τους. Το πρώτο μου τετράδιο,το μικρό πιανάκι που μου έκανε δώρο ο πατέρας,η φυσαρμόνικα, τα καλκίτος μου.
«Τι είστε όλες εσείς; Μέρες μου –ώρες μου-αναμνήσεις μου»; «Αναμνήσεις σου,μας είχες γαζώσει στο διάφανο στρίφωμα της κουρτίνας,μαζί με τις λεβάντες σου. Και κάθε φορά που έπαιρνε να φυσάει ερχόμασταν μαζί με το άρωμά τους. Αλλά σήμερα, γίναμε πάρα πολλές και το στρίφωμα βάρυνε και σχίστηκε, και να’ μαστε έξω. Και άρχισαν να με ρωτούνε για το μέλλον και αν θα έχει άπλα εκεί. Αν θα πεθάνω με κότσο ή χωρίς. Αν το παιδί μου θα ναι σαν και μένα (με γεύση διαστήματος) ή σαν το «Αχ» που έκανε ο πατέρας μου. Τι μουσική θα παίζουν στο μακρινό ουρανό τα σύννεφα και πόσες φορές θα ξημερώνει η ανάσα του μαζί με την δική μου. Και δεν ήξερα τι να τους πω, γιατί δεν γνώριζα τις αναμνήσεις από το μέλλον μου. Δεν ήξερα καν, πως να τις μεταγγίσω εκεί. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, για να τις έχω πάντα εκεί δίπλα μου και πάντα έτσι. Έριξα τότε όλο το κονιάκ απάνω τους και ετοιμάστηκα να ανάψω ένα σπίρτο. Από την κουρτίνα τότε ξεπρόβαλε κουτσαίνοντας η ανάμνηση της γιαγιάς που θα γινόμουνα και άρχισε να με πυροβολεί. «Τι πας να κάνεις; Με τι τροφή θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια σου αν τις σβήσεις».Συνέχισε να πυροβολεί και γω έπεσα αναίσθητη κάτω.

Όταν μετά από ώρα βρήκα τις αισθήσεις μου ξανά ,οι αναμνήσεις ήταν ακόμα εδώ. Έπαιζαν κρυφτό στο σαλόνι,τρέχοντας κάτω από τα έπιπλα και χτυπώντας τα παιδικά τους γόνατα στο παρκέ. Όχι, όχι. Δεν έγινε έτσι. Έφυγε η Φ. Πήγα τα ποτήρια μέσα στην κουζίνα. Άνοιξα το ραδιόφωνο και ήπια όλο το υπόλοιπο μπουκάλι με το κονιάκ. Με πήρε ο ύπνος και όταν ξύπνησα το μόνο που θυμόμουνα ήταν κάτι παιδικά χαχανητά που στο τέλος έσβηναν στην ηχώ του χρόνου μου. Πρόσωπα σε gros plan καρφιτσωμένα σε υγρά τοιχώματα μούχλας. Καταστάσεις ληγμένες και αφημένες, πίσω στα πλατιά σχολεία της ψυχής μας. Η κουρτίνα ακόμα κουνιέται ελαφρά. Ανασηκώνω με ντροπή το διάφανο στρίφωμα της. Τίποτα. Κοιτάω την ώρα. Μόνο15 λεπτά πέρασαν από την ώρα που έφυγε η Φ. Πως είναι δυνατόν; Κλείνω το παράθυρο νωχελικά. Το τηλέφωνο χτυπάει .Η καρδιά μου σηκώνει το ακουστικό. Η φωνή αναγνωρίσιμη. Λίγα παράσιτα. Τα καταπίνω. Σιωπή.
«Η Φ. Είμαι ξέχασα να σου πω να κλείσεις το καπάκι του κονιάκ. Θυμάσαι τι έπαθες την άλλη φορά. Το είπαμε τόσες φορές η μνήμη δεν μεταγγίζεται μόνο η γνώση»